Φαέθων καλησπέρα. Κατ'αρχήν να χαίρεσαι το παιδάκι σου!!! Κατά λάθος έγραψα την ιστορία μου σε άλλη ενότητα και μετά διάβασα την ιστορία σου εδώ. Απλά θέλω να σου ένα μεγάλο μπράβο για την επιμονή, την υπομονή, όλο αυτόν τον άθλο που έφερες σε πέρας. Ευχαριστώ για όλες τις γνώσεις που καταθέτεις και μοιράζεσαι εδώ μαζί μας. Στην ιστορία σου σε πολλά σημεία ταυτίστηκα μαζί σου :) Εύχομαι τα καλύτερα από δω και πέρα!

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

Κεφάλαιο 27: Ιθάκη

Βασικά εδώ και καιρό η διήγησή μου έχει τελειώσει όσον αφορά τις διαδικασίες που ακολούθησα και τα σημεία, ως εκ τούτου, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ή να δώσουν ιδέες και κατευθυντήριες γραμμές σε ζευγάρια με αντίστοιχα προβλήματα. Θεωρούσα ότι το να περιγράψω την φυσική κατάληξη, τη γέννα, δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω. Ίσως έκανα λάθος. Έχω λάβει πολλά προσωπικά μηνύματα από ζευγάρια που με ευχαριστούν για την ελπίδα που τους έδωσα και που "αγωνιούν" να μάθουν την κατάληξη. Αν μέχρι τέλους πήγαν όλα καλά.

Ναι, πήγαν όλα καλά. Προσθέτω λοιπόν εδώ ένα τελευταίο ίσως κεφάλαιο, το οποίο συναισθηματικά ολοκληρώνει την διήγηση.

Είναι ένα καλοκαιρινό πρωϊνό του 2015. Οι 40 εβδομάδες της κύησης ολοκληρώνονται σε μία εβδομάδα, πράγμα που σημαίνει ότι ζούμε στον πυρετό του ότι από μέρα σε μέρα μπορεί να αποφασίσει ο πολυαναμενόμενος μικρούλης πως ήρθε η ώρα να μας συστηθεί.

Το πρωϊ ξυπνάω για δουλεια και κάπως περιέργως με έχει προλάβει η σύζυγός μου και είναι τουαλέτα. Μετά που τρώω και ανεβαίνω να πάρω την τσάντα μου την βρίσκω αντί να κοιμάται να κάθεται στο κρεβάτι με ένα περίεργο ύφος. Την ρωτάω τι συμβαίνει και μου λέει ότι νοιώθει πονάκια σαν περιόδου. Τη ρωτάω αν μπορεί να είναι τοκετός αλλά δεν είναι σίγουρη τι συμβαίνει γιατί την πονάει επίσης εδώ και λίγες μέρες και η μέση της λόγω βάρους και μπορεί να μπερδεύει τους πόνους. Της λέω να με ενημερώνει στην δουλειά γιατί θα είμαι ανήσυχος και ότι θα έχω το νου μου. Ξεκινάω να φύγω και 5 λεπτά μετά, με παίρνει τηλέφωνο και με γυρίζει πίσω. Όταν φτάνω πίσω στο σπίτι, μου λέει ότι είδε νερά να τρέχουν.

Λίγο πανικοβάλλομαι με το ότι η ώρα της κρίσης έφτασε. Προσπαθώ να σκεφτώ τι πρέπει να κάνουμε, τι πρέπει να πάρουμε μαζί. Ευτυχώς η η σύζυγός μου τα έχει έτοιμα.

Και βέβαια εννοείται ότι δεν θα υπήρχε προειδοποίηση και ότι έχουμε μπει στο κρίσιμο διάστημα αλλά τυχαίνει σε μέρα που έχω ταυτόχρονα πολλές δουλειές στο γραφείο. Παίρνω τηλ. τον συνάδελφό μου και προσπαθώ να τον ενημερώσω αγχωμένα για το τι δουλειές έχουμε και το τι έχει να κάνει.

Η σύζυγός μου παίρνει την μητέρα της και τον πατέρα της από το αυτοκίνητο καθώς οδηγώ προς το μαιευτήριο. Φτάνουμε εκεί περίπου στις 8:30 την παίρνουν και μετά από μιση περίπου ωρα με ενημερώνουν ότι όντως έχουμε τοκετό αλλά είναι ακόμα πολύ ανώριμος και ότι θα έχουμε ώρα μπροστά μας. Κάνω εισαγωγή, και στη συνέχεια η μαία με την οποία συνεργάζεται ο γυναικολόγος μας, μια υπέροχη κοπέλα και επαγγελματίας με ντύνει με ρούχα χειρουργείου και με βάζει μέσα.

Με δυο, αν θυμάμαι καλά, εξόδους της 1-1,5 ώρας (η πρώτη περίπου στις 10:30 το πρωϊ για να υποδεχτώ τους γονείς της γυναίκας μου που έρχονται αλλά και για να βγω έξω να κάνω μερικές δουλειές και η άλλη για να φάω αλλά και να πιω ένα-δυο...ποτά να πέσει η έντονη ένταση της αναμονής που σε σκοτώνει) η ώρα φτάνει κάπου 5 το απόγευμα όταν μπαίνω μέσα στην αίθουσα τοκετών για τελευταία φορά.

Συνδεδεμένοι με την κοιλιά της συζύγου μου είναι δυο αισθητήρες που μετρούν τους παλμούς του μωρού. Το μωρό μας έχει σχετική βραδυκαρδία όπως όλη η οικογένεια. Μερικές φορές όμως το σήμα χάνεται και το πράγμα αυτό σφυρίζει και τρελαίνομαι ειδικά όταν ο γιατρός και η μαια είναι αποντες. Η προσοχή μου για ώρες είναι σε αυτό το πράγμα. Η διαστολή του τραχήλου της μετράται ανά ώρα και έχουμε φτάσει στα 8 εκατοστά από 1 που ήταν το πρωι όταν ήρθαμε.

Κάπου στις 6-6:30 το απόγευμα τα πράγματα που μέχρι τώρα είχαν κυλήσει καλά έχουν δείξει να χαλάνε.

Πρώτον με την τρίτη δόση επισκληρίδιου, η σύζυγός μου που έχει ευαισθησία στην αναισθησία κάνει εμετό και αρχίζει να τρέμει σαν το ψάρι. Παράλληλα έχει σηκώσει πυρετό 37,5.

Δεύτερον, το μωρό βγαίνει με το κεφάλι να κοιτάει πάνω αντί κάτω που πρέπει. Σιγά σιγά και με τις πιέσεις της γυναίκας μου στρίβει αλλά όχι όσο πρέπει. Αυτό δεν είναι καταστροφικό ειδικά δεδομένου ότι το δικό μας είναι μικρόσωμο αλλά δεν είναι και το καλύτερο. Το κακό όμως είναι ότι για τις τελευταίες 2 ώρες η διαστολή έχει κολλήσει στα 8 εκατοστά. Θελει άλλα 2 για να φτάσει στα 10 και να θεωρηθεί τέλεια αλλά το μωράκι δείχνει να έχει κολλήσει, να έχει κουραστεί και να μην είναι πολύ «χαρούμενο» όπως λέει ο γιατρός (για τις βραδυκαρδίες που κάνει κινούμενο στο 100-130 και πέφτοντας για κάποιες στιγμές ακόμα και κάτω από 100). Της λέει ότι υπάρχουν πρωτόκολλα ασφαλείας και ότι αν στην επόμενη μία ώρα δεν προοδεύσει η διαδικασία θα πρέπει να κάνει καισαρική.

Η γυναίκα μου που δεν το θέλει καθόλου να πάει σε καισαρική, παίρνει τα πράγματα στα χέρια της και τους ρωτάει τι πρέπει να κάνει για να βοηθήσει. Αρχίζουν να τις δίνουν εντολές για πιέσεις ενώ εγώ τρομερά κουρασμένος και με το κλιμακούμενο πολύωρο άγχος να με έχει καταβάλει αφήνω ένα ανήσυχο μυαλό να καλπάζει και να με προετοιμάζει για τραγωδία. Κάποια στιγμή και με τη βοήθεια και της γυναίκας μου αλλά και με τις ενέργειες του γιατρού η διαστολή καταλήγει τέλεια και ο γιατρός της λέει ότι είναι η ώρα να την πάρουν στον θάλαμο τοκετού όπου θα βοηθήσει τραβώντας το μωρό με βεντούζα. Με ρωτάνε αν θέλω να ακολουθήσω αλλά με προειδοποιούν ότι θα είναι δύσκολη διαδικασία. Είμαι τρελά αγχωμένος και σκέφτομαι ότι και για την γυναίκα μου ίσως να είναι καλύτερο να μην είμαι μέσα αφού αν κάτι πάει στραβά μπορεί να πανικοβληθώ.

Τότε μου λένε ότι θα πρέπει κανονικά να βγω έξω με τους επισκέπτες αφού δεν κάνει να παραμείνω μόνος μου στις αίθουσες τοκετών. Αυτό στιγμιαία με κάνει να το ξανασκεφτώ γιατί δεν θέλω να αγχώσω τους γονείς της αλλά τελικά με αφήνουν με έγκριση της προισταμένης. Ζητάω διαβεβαίωση από την μαία ότι δεν θα διακινδυνεύσει κανείς από τους δύο και με καθησυχάζει λέγοντάς μου ότι δεν μπορεί κάτι να πάει στραβά γιατί αν δεν δουλέψει φυσιολογικά θα πανε σε καισαρική. Εγω όμως φοβάμαι την καισαρική λόγω της μικρής ανοχής της γυναίκας μου στην αναισθησία.

Μόλις την παίρνουν και φεύγουν, ξαφνικά το δωμάτιο με την μεγάλη ένταση και τη βαβουρα ησυχάζει και μένω μόνος κάτω από τις λάμπες. Στο κρεβατι λερωμένα –σαν ματωμένα- σεντόνια. Ειμαι τρελά αγχωμένος και προσεύχομαι σε όποιον άγιο νομίζω ότι μπορεί να με ακούει και κυρίως στον Αρχάγγελο Μιχαήλ αλλά περισσότερο στον Αγιο Στυλιανό τον οποίο χάρη στην 1η χοριακή την ημερομηνία της εορτής του έχω κατατάξει στους προστάτες του μωρού μου. Θέλω να βάλω τα κλάματα από την ένταση.

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μια μεσήλικας καθαρίστρια να σκουπίσει. Το σκηνικό είναι σουρεάλ. Εγώ μόνος μου τρελαμένος παρέα με...τους αγίους μου και εκείνη αδιάφορη να σκουπίζει. Παραξενέυεται που με βλέπει αλλά όταν τις λέω τι γίνεται μου λέει ότι ο γιατρός είναι πολύ καλός και ότι όλα καλά θα πάνε και ξαφνικά κοιτάει αφουγράζεται και μου λέει: «μα να...γεννήσατε».

Θεωρώ ότι κάνει λάθος γιατί δεν πάνε καν 5 λεπτά που έχουν πάρει την γυναίκα μου, αλλά αυτή επιμένει και τότε βγαίνει η προϊσταμένη και μου λέει: «ελάτε»...Η ώρα είναι 19:30 περίπου. Πηγαίνω μαγεμένος και βλέπω την γυναίκα μου alert και χαμογελαστή, καμία σχέση με πριν που ήταν σαν μαστουρωμένη και πέρα στο νιπτήρα βλέπω να πλένουν κάτι που κλαψουρίζει απαλά σαν γατί: «ουααα.....ουααααα» βλέπω ένα ανθρωπάκι. Το ζυγίζουν: 2520 μικρούλι και 48 cm ύψος. Της το βάζουν πάνω της και βλέπω τον γιο μου για πρώτη φορά. Τον γιο μου, αυτά τα λίγα αβοήθητα κυτταράκια στα οποία στέλναμε όλες μας τις ευχές μερικούς μήνες πριν. Τον γιο μου που 9 μηνες μας έκρυβε το προσωπάκι του στους υπέρηχους. Που φοβόμουν αυτή τη στιγμή και αναρωτιόμουν αν όλα θα είναι ok. Είναι όλα ok.

Τα μάτια μου τρέχουν δάκρυα από χαρά και συγκίνηση αλλά και από ανακούφιση απ'όλο αυτό το άγχος. Σε μια στιγμή φρικάρω που το βλέπω να βγάζει αφρούς από το στόμα –ειδικά που αυτή ήταν από τις τελευταίες εικόνες που είχα από τον πατέρα μου που πέθανε στα χέρια μου.  Οι γιατροι-νοσηλευτές-μαίες εκεί μου λένε ότι είναι φυσιολογικό: βγάζει τα υγρά που είχε στη μήτρα. ..τι παράξενο πράγμα: με αφρούς στο στόμα ένας άνθρωπος να τελειώνει τη ζωή του και ένας άλλος να την αρχίζει.

Βγαίνω έξω να πω τα καλά νέα και να καθησυχάσω τους γονείς της γυναίκας μου. Τους αγκαλιαζω και τα λέμε. Σε λίγο φέρνουν το μωρό να το δουν και μου κάνει εντύπωση πόσο alert είναι. Μας «συστήνεται» μιξοκλαίγοντας –λες και το κάνει επειδή πρέπει- και παράλληλα μας περιεργάζεται καλά-καλά σε σημείο που σχεδόν...ξεχνάει να κλάψει. Από τη γέννα το κεφάλι του είναι...μακρόστενο σαν ξωτικάκι!. Μετά από λίγο μας φέρνουν και τη γυναίκα μου και μετά την παίρνουν για κάνα δύωρο για τυπική παρακολούθηση. Στη συνέχεια της δίνουν δωμάτιο. Έχει δίπλα της μια συμπαθητική κυρία που έχει γεννήσει το δεύτερό της. Της φέρνουν και το μωρό και προσπαθεί να το πρωτοθηλάσει (έγινε και λίγο μετά τη γέννα) και πάλι μου κάνει εντύπωση πως  το μωρό αυτό φαίνεται να μας παρατηρεί. Μου φαίνεται πολύ έξυπνο τυπάκι. Έχει παει 11 όταν επιστρεφω σπίτι και ψοφάω στον ύπνο εξαντλημένος από τις τεράστιες συγκινήσεις όλης αυτής της ημέρας.

Την επόμενη μέρα πάλι δεν πάω στη δουλειά.  Ξυπνάω χαράματα από την υπέροχη αίσθηση ευτυχίας και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι ειναι πως ξυπνάω σε έναν πλανήτη που πάνω του υπάρχει ο γιός μου. Είναι το πρώτο του πρωϊνό. Είναι το αντίθετο συναίσθημα από την αίσθηση απώλειας ότι είμαι σε έναν πλανήτη που δεν υπάρχει πάνω πλέον ο πατέρας μου όταν τον έχασα. Παίρνω φωτογραφία αυτό το πρώτο του πρωϊνό να το θυμάμαι.

Πέρασε ενάμισης χρόνος από τότε με πολλές δύσκολες μέρες και βέβαια τεράστιες χαρές. Ο γιος μου μεγαλώνει και γεμίζει την ζωή μας. Όλα αυτά που πέρασα μέχρι να τον κρατήσω στα χέρια μου, οι χαρές, οι λύπες, η αγωνίες, οι απογοητεύσεις έχουν απωθηθεί σαν ένα μακρινό όνειρο.

Τα βράδια τον παίρνω αγκαλιά για να κοιμηθεί. Κρατάω αυτό το μικροσκοπικό ανθρωπάκι, νοιώθω τα χεράκια του πάνω μου, τα μαλλιά του να μου γαργαλούν τα μάγουλα και γεμίζω ολόκληρος μυρωδιά μωρουδίλας κι αυτός νοιώθει ασφάλεια και αποκοιμιέται στον ώμο μου. Νοιώθω ότι είναι η μεγαλύτερη χαρά που αξιώθηκα να ζήσω.

Νοιώθω περήφανος για τον αγώνα που έδωσα για να τον αποκτήσω. Και κάποια στιγμή θα μάθει το πόσο πολύ αγωνίστηκα γι αυτό. Κι όμως ξέρω ότι αυτά που πέρασα εγώ δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που περνούν άλλα ζευγάρια.

Κάπου εδώ κλείνω αυτή τη διήγηση και ίσως εν καιρώ να επανέλθω να κάνω μια περίληψη των συμπερασμάτων που έβγαλα απ'όλη αυτή την ιστορία, βλέποντάς την πλέον από κάπως μακριά.
Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

Και γω γράφτηκα μόνο και μόνο για την ιστορία του Φαέθων. Έχει περάσει καιρός και ίσως ο άνθρωπος να μην μπαίνει. Αλλά είναι τόσο δυνατή και πραγματική που την ξαναδιάβασα γιατί αναρωτήθηκα μήπως δεν είναι αληθινός ασθενής αλλά συγγραφέας. Δεν έχω λόγια...
Τελικά φίλε Φαέθων πιστεύεις ότι ήταν το σωστό timing; Ποια λάθη του κέντρου, πέρα από τα γραφειοκρατικα, έχουν σημασία για την επιτυχία; Ρωτάω γιατί ταλαιπωρουμαστε καιρό και δεν βρίσκουν τον λόγο της αποτυχίας. Απλά μας λένε να κάνουμε προσπάθειες. Στα τύφλα

Μπαίνω invader αλλά όχι πολύ τακτικά. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ναι σε εμάς έγινε λάθος η πρώτη προσπάθεια όσον αφορά το κομμάτι του πρωτοκόλλου (και όχι το εμβριολογικό από το οποίο προέκυψε η επιτυχία αργότερα). Δεν θέλω να επαναληφθώ, νομίζω τα γράφω αναλυτικά.

Όλα τα λάθη έχουν σημασία για την επιτυχία. Μπορεί τα 99% να τα κάνουν σωστά και το 1% λάθος να φέρει την αποτυχία. Δεν ξέρω το ιστορικό σας αλλά μην επιμείνετε σε αυτή τη λογική ή σε αυτό το κέντρο.
Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0