#30 13 Σεπτεμβρίου, 2015, 01:50:35 ΜΜ Τελευταία τροποποίηση: 13 Δεκεμβρίου, 2018, 10:48:39 ΜΜ από Φαέθων
Κεφάλαιο 23: ένα μικρό θαύμα από το πουθενά

Η πρώτη χοριακή έγινε στις 26 Νοεμβρίου, ακριβώς στις 11 μέρες. Στο ημερολόγιο έγραφε ότι ήταν του Αγίου Στυλιανού. Κοίταξα από περιέργεια να δω το ιστορικό αυτού του Αγίου και είδα...ότι είναι ο προστάτης των παιδιών. "Ενδιαφέρουσα σύμπτωση" σκέφτηκα.

Ίσως να ξενερώνω κάποιους με αυτά που γράφω. Όχι δεν είμαι κανένας θρησκόληπτος του κατηχητικού. Θεωρώ τον εαυτό μου αγνωστικιστή. Δεν δέχομαι τίποτα, δεν απορρίπτω τίποτα. Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν τα γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να τα δούμε. Αλλά δεν γνωρίζω τι είναι αυτά.

Όμως την στιγμή της αδυναμίας σου, παύουν οι αναζητήσεις και πιάνεσαι από ότιδήποτε μπορείς να πιαστείς και να νοιώσεις ότι είσαι λιγότερο μόνος.

Όπως και να έχει πάντως είχα ελάχιστες ελπίδες να ακούσω κάτι θετικό και είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου να ακούσει το "τζίφος". Θα στενοχωριόμουν λίγο αλλά το περίμενα. Ήμουν πολύ πιο προετοιμασμένος να το ακούσω απ'ότι την πρώτη φορά.

Όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου στη δουλειά τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα. Ζαλίστηκα, νόμιζα ότι ακούω λάθος, νόμιζα ότι μου έπεσε ένα ουρανοκατέβατο δώρο από τον ουρανό, δεν το πίστευα. Η γυναίκα μου μέσα σε γέλια μου ανακοίνωνε μια τριψήφια χοριακή: 150. Μάλιστα από το κέντρο η κοπέλλα στις αναλύσεις είχε χαρεί τόσο πολύ που την πήρε ανεπίσημα να της το πει κρυφά από τους γιατρούς.

Ξαφνικά τα πάντα είχαν αλλάξει. Οι μικρές ελπίδες είχαν πλέον φουντώσει. Η γυναίκα μου ήταν και πάλι έγγυος. Το μικρό αστεράκι τα είχε καταφέρει μέχρι εδώ...Απίστευτο μου φαινόταν και ένοιωθα και πάλι αυτή τη γλυκιά ευτυχία που σου ποτίζει τα κόκκαλα και που την νοιώθεις λίγες φορές στη ζωή σου.

Με τρόμαξε λίγο το νούμερο που άκουσα: 150. Θύμιζε τόσο το 153 της πρώτης φοράς. Δεδομένου ότι και την πρώτη φορά η εξέταση χοριακής είχε γίνει στις 11 μέρες συμπέρανα ότι τότε είχε πιάσει μάλλον το 1 από τα 3 . Σε μια μήτρα που ήταν λαθος προετοιμασμένη τότε και προφανώς εχθρική ένα κακόμοιρο -προφανώς δυνατό- τα είχε καταφέρει για λίγες ημέρες και μετά έσβησε.

Όλη την ημέρα ήμουν μέσα στη χαρά. Τίποτε άλλο δεν με άγγιζε από τα μικρά καλά ή κακά που συμβήκαν εκείνη τη μέρα. Το βράδυ πήγα σπίτι και κουβάλησα μια μικρή γλάστρα με ολάνθιστα κυκλάμινα.

Όμως δεν άφηνα τον εαυτό μου να κάνει όνειρα και σχέδια όπως την άλλη φορά. Δεν τον άφηνα να βουτηχτεί στην ευτυχία παραπάνω από όσο δικαιολογούσε μια πρώτη θετική χοριακή. Θυμόμουνα ότι εδώ είχαμε ξαναφτάσει μόνο και μόνο για να γκρεμιστούμε στα Τάρταρα 3 μέρες μετά στη δεύτερη χοριακή που άρχισε να πέφτει.

Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η γνώριμη σκέψη που με συντρόφευε τόσες μέρες. "Μην σκέφτεσαι τι θα γίνει στο μέλλον. Αυτή τη στιγμή το εμβριάκι σου είναι ζωντανό. Αυτή τη στιγμή είσαι πατέρας. Απόλαυσε αυτό το συναίσθημα ΤΩΡΑ ακόμα κι αν είναι να κρατήσει μόνο λίγες μέρες".

Η δεύτερη χοριακή προγραμματίστηκε σε 2 μέρες. Έχοντας ξαναζήσει το έργο και έχοντας έντονες τις μνήμες από την πρώτη τραυματική φορά, είχα έντονο το συναίσθημα ότι και πάλι σήμερα θα τελείωναν όλα. Ότι μέχρι εδώ ήταν το παραμύθι. Η ώρα περνούσε και η γυναίκα μου δεν έλεγε να με πάρει. Και τελικά με παίρνει και μου λέει ότι η χοριακή έχει πάει 350!! Η εγκυμοσύνη συνεχίζει και εξελίσσεται φυσιολογικά!

Περιττό πλέον να πω ότι εδώ πέταξα από τη χαρά μου. Πλέον εδώ δεν είχαμε ξαναφτάσει...πλέον είχαμε μπει σε αχαρτογράφητα νερά!

Το πολύ σημαντικό του ότι φτάναμε εδώ, ήταν τα συμπεράσματα που πλέον μπόρεσα να βγάλω και να επαληθεύσω ή να διαψεύσω όλες τις σκέψεις που με τυρρανούσαν τόσον καιρό:

-Δεν ήταν κακής ποιότητας τα έμβρια λόγω του σπέρματός μου όπως είχε αφήσει να εννοηθεί ο Χ για να δικαιολογήσει τα λάθη του. Δεν χρειαζόταν εξέταση κατάτμησης DNA σπέρματος ή IMSI ή κάτι τέτοιο.

-Δεν χρειαζόταν υστεροσκόπηση η γυναίκα μου όπως πάλι είχε συμβουλέψει ο Χ πάλι για να δικαιολογήσει τα λάθη του και πιθανότατα για να μας φάει κι άλλα λεφτά. Το αντίθετο: η γυναίκα μου είχε μια εξαιρετικά φιλόξενη μήτρα. Απόδειξη ότι την πρώτη φορά παρά τα λάθη που είχε κάνει είχε καταφέρει να μείνει έγγυος έστω και για λίγες μέρες. Απόδειξη επίσης ότι τώρα στο νέο κέντρο που οι άνθρωποι κάναν σωστά τη δουλειά τους, έμεινε πάλι έγγυος με μόλις ΕΝΑ έμβρυο και όλα πήγαιναν καλά.

-Η άποψη του κύριου Α ήταν σωστή. Ο λόγος της αποτυχίας της πρώτης φοράς ήταν απλά ότι στο κέντρο του Χ μαλακιστήκαν...

Πλέον ο Α λέει στη σύζυγό μου ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνει άλλη χοριακή. Θα ξαναπάει σε δύο εβδομάδες να κάνει υπέρηχο.

Πλέον σε αυτή τη δεύτερη προσπάθεια που είχε ξεκινήσει για μένα με ελάχιστες ελπίδες, τώρα η ζυγαριά έκλινε προς την πλευρά της αισιοδοξίας. Μία φωνούλα μέσα μου είχε αρχίσει να μου λέει ότι είναι αρκετά πιθανό να τα καταφέρουμε. Η τραυματική εμπειρία της πρώτης φοράς όμως όπου η ευτυχία μετατράπηκε σε οδυρμό σε τρεις μόνο ημέρες δεν έλεγε να με αφήσει. Το διάστημα των δύο εβδομάδων που θα μεσολαβούσε μέχρι την επόμενη επιβεβαίωση ότι όλα πάνε καλά μου φαινόταν αιώνας. Εντάξει το εμβριάκι επιβίωσε 11 μέρες και μετά άλλες 2. Θα τα κατάφερνε άλλες 14; Δεν μπορούσα όμως να κάνω κάτι.

Καθώς πλησιάζουν οι μέρες η γυναίκα μου δεν έχει ιδιαίτερο άγχος σε αντίθεση με μένα. Έχει έντονα τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης όπως είναι η ανακατωσουρα.

Στις 10 Δεκεμβρίου πάει στο Α όπου δέχεται τα συγχαρητήρια του κου Α καθώς πλέον στον υπέρηχο φαίνεται ο σάκος. Άλλος ένας σκόπελος ξεπερνιέται. Πλέον έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το σημείο που είχαμε φτάσει την προηγούμενη φορά. Πλέον το χωνεύουμε για τα καλά ότι από το πουθενά έχουμε μια εγκυμοσύνη που εξελίσσεται ομαλότατα σε πείσμα όλων μας των φόβων.

Δεν μπορώ να το πολυπιστέψω. Ένα μικρό θαύμα εκεί που δεν το περίμενα, ενάντια σε όλη μου την απαισιοδοξία, τους φόβους και την παράιτηση. Ένα μικρό θαύμα που έγινε αθόρυβα με ένα εμβριάκι όταν απέτυχε να γίνει με τρια έμβρια και πολύ φανφάρα σε ένα κέντρο που είχε την φήμη τού σούπερ-ντούπερ.

Για κάποιο λόγο είχα αφήσει τον εαυτό μου να πιστεύει ότι το ταξίδι μου στις θάλασσες της υπογονιμότητας θα κρατούσε πολύ ακόμα και θα είχε πολύ ακόμα πόνο. Για κάποιο λόγο είχα αφήσει τον εαυτό μου να πιστεύει ότι το ταξίδι ίσως και να μην τελείωνε και ποτέ. Δεν μπορούσα εύκολα να πιστέψω ότι ξαφνικά και χωρίς να το περιμένω είχε αποφασίσει από μόνο του να τελειώσει σύντομα. Φοβόμουν ότι η μοίρα θα μου έπαιζε και πάλι ένα άσχημο παιχνίδι. Ότι θα με άφηνε να χαρώ για περισσότερο διάστημα αυτή τη φορά για να με ξαναγαμήσει κάποια μέρα που δεν θα το περιμένω, με τον ήχο ενός άσχημου τηλεφωνήματος.

Ακόμα είχαμε πολύυυυ δρόμο και πολλούς σκόπελους να ξεπεράσουμε αλλά όσο και να είναι το μυαλό στο πίσω μέρος ξανάρχισε να ονειρεύεται και να κάνει σχέδια. Αποφάσισα -παρά τα δύσκολα οικονομικά- να κλείσω με τη γυναίκα μου για τα Χριστούγεννα που ερχότουσαν ένα τετραήμερο ταξιδάκι να ξεσκάσουμε και να το χαρούμε στη Λίμνη Πλαστήρα.

Στο μεταξύ τα χριστούγεννα πλησίαζαν και ήρθε η ώρα να στολίσουμε δέντρο. Στην κορυφή του έβαλα το διακοσμητικό αστέρι το οποίο είχε για μας έναν άλλο συμβολισμό φέτος. Αστεράκι ονόμαζα το εμβριάκι πλέον μετά από εκείνη την πετυχημένη φωτογραφία που είχε χρησιμοποιήσει ως πετυχημένη μεταφορά η γυναίκα μου.

Το άλλο πράγμα που είχα συνδέσει με το μωρό ήταν η γλαστρούλα με τα κυκλάμινα. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι όσο αυτά τα κυκλάμινα ευημερούν και πάνε καλά το ίδιο καλά θα πηγαίνει και το μωράκι. Τα πότιζα και τα περιποιόμουν ευλαβικά.

Η επόμενη εξέταση θα γινόταν σε άλλες δύο εβδομάδες, μία μέρα πριν φύγουμε δηλαδή, και έπεφτε 23 Δεκεμβρίου. Είχα κανονίσει να μην πάω δουλειά ώστε να παρεβρίσκομαι κι εγώ. Είχε φανεί παράξενο στον κο Α που δεν είχα παρευρεθεί στον πρώτο υπέρηχο που είδαν τον σάκο. "Που είναι ο σύζυγος;" είχε πει στη γυναίκα μου, η οποία όταν μου το είπε με έκανε να νοιώσω κάπως ζώο. Αλλοίμονο δεν ήταν εύκολο να αφήνω την δουλειά μου κάθε τρεις και λίγο αλλά το κυριότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ εύκολα το άγχος του να είμαι παρών στις εξετάσεις. Προτιμούσα να με παίρνει τηλέφωνο η γυναίκα μου και να μου λέει το αποτέλεσμα μια κι έξω...

Η ημερομηνία που θα έπεφτε με τρόμαζε λίγο. 23 Δεκεμβρίου ήταν η μέρα που είχα χάσει τον πατέρα μου 3 χρόνια πριν. Ήταν μια ημερομηνία λυπημένη -που ερχόταν τα τελευταία χρόνια- δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα να μου θυμίσει την απώλεια και τον θάνατο. Ήταν μια ημερομηνία που δεν μου είχε πάει καλά...Ρε λες, έλεγα, να μου συμβεί καμμια δεύτερη στραβή την ίδια ημερομηνία; Ρε λες να μας την κάνει τώρα; Από μια φίλη μου που είχε πρόσφατα παλίνδρομη κύηση είχα ακούσει πόσο ψυχρά στο λένε οι γιατροί μόλις βάλουν το ματζαφλάρι των υπερήχων και αφουγκραστούν λίγο και ξαφνικά σου κόβουν τα πόδια εκεί που έχεις πάει να δεις αν όλα πάνε καλά: "Λυπάμαι έχει παλινδρομήσει...δεν έχουμε καρδιακή λειτουργία. Πρέπει να κανονίσετε ραντεβού τώρα να κάνετε απόξεση.".
Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

#31 14 Σεπτεμβρίου, 2015, 08:07:38 ΜΜ Τελευταία τροποποίηση: 13 Δεκεμβρίου, 2018, 10:50:43 ΜΜ από Φαέθων
Κεφάλαιο 24: κλινική κύηση και αρχίζουμε να συνηθίζουμε την ιδέα

Στις 23 του μήνα βρέθηκα στο κέντρο όπου συνάντησα τη γυναίκα μου και μετά από λίγη ώρα μας είπαν να περάσουμε στην αίθουσα υπερήχων, ένα μικρό σκοτεινό δωματιάκι. Είχα αγωνία αλλά δεν μου φαινόταν και προσπαθούσα να διώξω αρνητικές σκέψεις από το κεφάλι μου να μην γρουσουζεύω. Αλλά οι άτιμες οι σκέψεις ερχότουσαν μόνες τους. "Φαντάσου" σκεφτόμουν "να φάμε καμμιά ξενέρα σήμερα....έχουμε κανονίσει και ταξίδι αύριο...σιγά μην πάμε....θα καθίσουμε εδώ να περάσουμε τα χριστούγεννα κλαίγοντας." Χαιρέτησα τον γιατρο μηχανικά και ξεροκατάπινα.

Δεν πρόλαβε να της βάλει τον δέκτη υπερήχων και πάνω που μου είχε τεντωθεί το δέρμα και είχα σφιχτεί ολόκληρος περιμένοντας τι θα ακούσω (φαντάστηκα θα ήθελε μερικά δευτερόλεπτα να δει τι συμβαίνει αλλά έκανα λάθος) ο κος Α ακούστηκε: "λοιπόν πάμε πολύ καλά, να ο σάκκος...". Δεν το έδειξα αλλά χαλάρωσα τόσο πολύ που κόντεψα να σωριαστώ κάτω. Σχεδόν δεν άκουγα τι έλεγε παρακάτω. Και τότε ο Θεός με αξίωσε να ζήσω μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Απροειδοποίητα ο γιατρός πείραξε κάτι διακόπτες στο μηχάνημα και μέσα στο σκοτεινό δωματιάκι άρχισε να αντηχεί ένας ρυθμικός γρήγορος κτύπος: γντουπ, γκντουπ, γκντουπ....Έμεινα άναυδος...η καρδιά του....ένα δάκρυ κύλησε κι από μένα κι από τη γυναίκα μου. Ένοιωθα ότι δεν την αξίζω τόση ευτυχία.

Έτσι λοιπόν φίλοι μου καλοί η μοίρα μου έπαιξε αυτό το όμορφο παιχνίδι: μια ημερομηνία 2 μέρες πριν τα χριστούγεννα που νόμιζα ότι θα είναι πάντα μια ημερομηνία λύπης, η ημερομηνία όπου η καρδιά του πατέρα μου έπαψε να χτυπά, έγινε η ημερομηνία που μετά από τόσους αγώνες άκουσα για πρώτη φορά να χτυπάει η καρδούλα του παιδιού μου, του παιδιού μου που -αν ήτανε αγόρι και όλα πήγαιναν καλά- θα έπαιρνε το όνομά του.

Ο κος Α ικανοποιημένος μας είπε ότι η δουλειά η δική τους τελείωσε, ότι όλα πάνε καλά και ότι πλέον μπορούμε να την θεωρούμε μια φυσιολογική κύηση, δηλαδή πως πλέον δεν έπαιζε ρόλο το ότι έγινε με εξωσωματική. Μας ρώτησε αν έχουμε γυναικολόγο-μαιευτήρα και απαντήσαμε όχι καθώς ήταν κάτι που ούτε καν το είχαμε σκεφτεί ακόμα. Μας σύστησε τότε τον συνεργάτη του κέντρου του που ήταν εκεί, έναν πολύ ευχάριστο νεαρό γιατρό τον οποίο δεχτήκαμε να μας αναλάβει και μείναμε με τις καλύτερες εντυπώσεις όπως και με όλους τους ανθρώπους εκεί.

Ο γιατρός αυτός μας έδωσε οδηγίες προς ναυτιλομένους για το επόμενο διάστημα, τις ευχές του για ωραίες διακοπές και κάπου εκεί τελείωνε η εμπειρία μας με το κέντρο Α καθώς πλέον θα παρακολουθούσε τη γυναίκα μου στο γιατρείο του. Μπορεί η εξωσωματική να είναι μια δύσκολη και απαιτητική διαδικασία αλλά δεν μπορούσαμε παρά να μείνουμε παρά με μια γλυκιά ανάμνηση από το Α και λόγω της επιτυχίας και λόγω του τρόπου που μας φερθήκαν και συγκρίνοντάς το με το προηγούμενο κέντρο. Αξίζει δεν να πω ότι μου έκανε εντύπωση ότι για πολλές υπηρεσίες δεν μας χρεώσαν (π.χ. τους υπέρηχους κύησης) σε αντίθεση με άλλα κέντρα που τις αναφέραν καθώς υπολογίζαν το συνολικό κόστος φουσκώνοντας συνεχώς το τελικό κονδύλι με 20ρικά και 50ρικα.

Πλέον έχοντας ακούσει καρδιακή λειτουργία είχαμε "κλινική κύηση". Το επόμενο στάδιο-στόχος θα ήταν να φτάσουμε την "εξελισσόμενη κύηση" όπου το εμβριο περνάει τον 3ο μήνα. Οι πρώτοι 3 μήνες είναι οι πιο κρίσιμοι για να χαθεί ("παλινδρομήσει") μια εγκυμοσύνη. Αν κατάλαβα καλά από αυτά που διάβασα, μέχρι το στάδιο εκείνο το έμβριο λειτουργεί χωρίς σχηματισμένα όργανα, με την "ενέργεια" ας πούμε της σύλληψης. Κάπου μετά το 1ο τρίμηνο έχει σχηματίσει όργανα και θα πρέπει να αναλάβει το ίδιο την υποστήριξη κάποιων λειτουργιών της ζωής του, οπότε εκεί είναι το κρίσιμο σημείο....κάτι σαν να φτιάχνεις ένα μηχάνημα και να το βάζεις ξαφνικά στην πρίζα να δεις αν δουλεύει. Αν είναι να κάνει "μπουμ" θα το κάνει εκείνη την ώρα. Ωστόσο με αυτά και με αυτά και με τις αγωνίες από εξέταση σε εξέταση να δούμε αν όλα θα πάνε καλά είχαμε ήδη σχεδόν ολοκληρώσει τον 2ο μήνα. Ένας έμενε ακόμα για να περάσουμε και αυτό το κρίσιμο σημείο.

Φύγαμε για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές μας όπου ήταν οι πρώτες "οι τρεις μας". Η γυναίκα μου δεν έκανε να πιει, ξερνοβολούσε στάνταρ μια φορά την ημέρα κι όμως περάσαμε τόσο ωραία. Η ζωή μου είχε αλλάξει. Ότι και να μου συνέβαινε μέσα στην ημέρα σκεφτόμουν αυτό το γλυκό μυστικό που κρύβαμε απ'όλους και η μέρα μου έφτιαχνε.

Πλέον η αισιοδοξία και η πίστη ότι θα τα καταφέρουμε είχε μεγαλώσει κι άλλο. Συχνά-πυκνά θυμόμουνα τα λόγια του φιλαράκου του super ban από εδώ από το forum. Είναι 2-3 παιδιά από εδώ μέσα που μας έδεσε το στραπάτσο και μοιραζόμασταν τα καλά μας και τα κακά μας. Λίγους μήνες πριν, πάνω στη μεγάλη μου λύπη μετά την παλινδρόμηση της πρώτης εγγυμοσύνης του είχα στείλει μήνυμα και του έλεγα τι συνέβη. Δεν είχα ψυχολογία να τα λέω τηλεφωνικά. Τότε εκείνος μου είχε στείλει ένα μήνυμα που μου έλεγε ότι πιστεύει ότι θα τα καταφέρουμε. Πόσο δίκιο είχε τότε που είχα χάσει κι εγώ ο ίδιος την πίστη μου και πόσο πολύ τον θυμόμουν τώρα που έβγαινε αληθινός.

Σε έναν άνδρα όμως με χρωμοσωμιακό πρόβλημα υπάρχει κι ένας επιπλέον σκόπελος άπαξ και επιτευχθεί η εγκυμοσύνη. Είναι το παιδί υγιές; Θα μου πείτε "μα αφού κάνατε προεμφυτευτικό έλεγχο και βάλατε ελεγμένο έμβρυο που έδειξε ότι είναι υγιές". Ναι, αλλά δυστυχώς η εξέταση έχει ένα ποσοστό σφάλματος 1-10%.  Μπορεί δηλαδή κατά μια μικρή πιθανότητα το έμβριο να έχει μια χρωμοσωμιακή ανωμαλία που δεν την έχει ανιχνεύσει η εξέταση. Βέβαια στην περίπτωση αυτή, κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει αποβολή μέσα στο πρώτο τρίμηνο αλλά υπάρχει μια μικρή μειοψηφία χρωμοσωμιακών ανωμαλιών που επιβιώνουν την κύηση: το σύνδρομο down (τρισωμία στο χρωμόσωμα 21), το συνδρομο patau (τρισωμία 13), το σύνδρομο κλαϊνεφέρτερ (επιπλέον χρωμόσωμα Χ). Το ρεζουμέ είναι ότι αν είσαι όπως εγώ, άτομο με χρωμοσωμιακή μετάθεση και θες να είσαι σούπερ ντούπερ σίγουρος ότι δεν θα σπάσει ο διάολος το ποδάρι του παρά τον προεμφυτευτικό έλεγχο και δεν θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί με σοβαρό πρόβλημα πρέπει να επιβεβαιώσεις το ότι το παιδί δεν έχει πρόβλημα. Και ποιος είναι ο τρόπος να το επιβεβαιωσεις σήμερα; Δεύτερος γενετικός έλεγχος αυτή τη φορά με περισσότερο γενετικό υλικό που θα παρθεί κατά τη διάρκεια της κύησης, η λεγόμενη αμνιοπαρακέντηση.

Αυτή ήταν μια σκιά πάνω στη χαρά μας την οποία δεν θέλαμε να σκεφτόμαστε ακόμα. Θέλαμε να θεωρούμε ότι είναι μακριά. Και ήταν μια σκιά γιατί η αμνιοπαρακέντηση ναι μεν θα σε διαβεβαιώσει ότι όλα πάνε καλά αλλά έχει ένα ποσοστό 0,5% περίπου (ή μια στις 200) να οδηγήσει σε αποβολή....

Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

#32 15 Σεπτεμβρίου, 2015, 12:29:20 ΜΜ Τελευταία τροποποίηση: 15 Σεπτεμβρίου, 2015, 12:33:49 ΜΜ από Phaethon
Κεφάλαιο 25: έλεγχος 1ου τριμήνου και ολοκλήρωση 1ου τριμήνου. "Εξελισσόμενη κύηση"

Πέρασαν και τα χριστούγεννα και καθώς τελείωνε ο Ιανουάριος πλησιάζαμε το καθοριστικό κλείσιμο του 1ου τριμήνου. Κάπου εκεί λαμβάνει χώρα μια σημαντική εξέταση που καλείται «προγεννητικός έλεγχος Α΄ επιπέδου» ή «PAPP-A και αυχενική διαφάνεια». Εκεί μέσω υπερήχου μετρούν διάφορες παραμέτρους του εμβρύου και του πλακούντα για να δουν ότι όλα εξελίσσονται φυσιολογικά. Παράλληλα η αυχενική διαφάνεια μετράει το πάχος στο πίσω μέρος του λαιμού και σε συνδυασμό με μια μέτρηση ορμονών της εγγύου δίνει μια εκτίμηση το έμβριο να πάσχει από σύνδρομο Down καθώς έχει βρεθεί ότι έμβρια με σύνδρομο Down έχουν συνήθως αυξημένο πάχος στον αυχένα.

Με τον γιατρό στο μεταξύ είχαμε μιλήσει για το θέμα της αμνιοπαρακέντησης. Στην αμνιοπαρακέντηση βάζουν μια βελόνα στην κοιλιά της εγγύου και τραβάνε αμνιακό υγρό. Μέσα στο αμνιακό υγρό υπάρχουν κύτταρα του εμβρύου. Έτσι έχουν επαρκές γενετικό υλικό για να κάνουν γενετική εξέταση στο έμβριο με ασφαλή αποτελέσματα.

Αμνιοπαρακέντηση συνίσταται συνήθως είτε σε γυναίκες που κυοφορούν σε μεγάλη ηλικία καθώς ο κίνδυνος γενετικών ανωμαλιών είναι μεγαλύτερος, είτε εάν η αυχενική διαφάνεια δείξει κάτι, είτε εάν υπάρχει σε κάποιον από τους γονείς χρωμοσωμιακό θέμα (όπως στην περίπτωσή μου) και γενικά ιστορικό γενετικών ανωμαλιών στην οικογένεια. Ο γιατρός ήταν της γνώμης λοιπόν λόγω του προβλήματός μου ότι πρέπει να την κάνουμε για να είμαστε απολύτως σίγουροι. Όπως είπα όμως η αμνιοπαρακέντηση μία στις 200 περίπου οδηγεί σε "σπάσιμο των νερών" και αποβολή του εμβρίου (καθώς είναι πολύ πρώϊμο για να γεννηθεί και να επιβιώσει). Έτσι λοιπόν παίρνεις το ρίσκο -προκειμένου να βεβαιωθείς ότι δεν θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί με πρόβλημα- να χάσεις από την άλλη ένα παιδί που δεν είχε κανένα πρόβλημα. Μεγάλο δίλημμα.

Η πιθανότητα 1 στις 200 για αποβολή ίσως φαίνεται μικρή αλλά αν σου τύχει δεν είναι μικρή. Ένας γιατρός που κάνει 200 παρακεντήσεις σε διάστημα πχ 2 μηνών θα το δει να συμβαίνει μια φορά στο δίμηνο, και όταν συμβεί είναι τραγικό για τους γονείς...και εξαιρετικό τραγικό ειδικά για γονείς σαν κι εμάς που έχουν παιδευτεί τόσο πολύ να πετύχουν κύηση.

Έτσι λοιπόν ο γιατρός πρότεινε το εξής πλάνο με το οποίο συμφωνήσαμε απόλυτα: είμασταν περίπτωση σχετικά υψηλού ρίσκου λόγω του προβλήματός μου αλλά το γεγονός ότι το έμβρυο είχε κάνει προεμφυτευτικό έλεγχο μείωνε το ρίσκο και πηγαίναμε να πιάσουμε απλά το ενδεχόμενο να έχει κάνει σφάλμα ο προεμφυτευτικός έλεγχος. Θα κάναμε τον έλεγχο 1ου επιπέδου και αν όλα δείχναν φυσιολογικά και εκεί τότε θα κάναμε την αμνιοπαρακέντηση πολύ αργότερα απ'ότι συνήθως γίνεται: στο τέλος του 7ου μήνα. Έτσι κι αν ακόμα έσπαζε ο διάολος το ποδάρι του και μας καθόταν το 1 στα 200 και σπάγαν τα νερά, το παιδάκι θα επιβίωνε κατά πάσα πιθανότητα καθώς τέλη 7ου μήνα έχει αναπτυχθεί επαρκώς.

Από την άλλη μια τρομακτική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: και τι γίνεται αν κάνεις αμνιοπαρακέντηση τέλη του 7ου μήνα και δεις ότι το παιδάκι έχει πρόβλημα; Ο νόμος απαγορεύει διακοπή της κύησης σε τόσο προχωρημένη εγκυμοσύνη. Βέβαια παράνομα μπορείς να το κάνεις...αλλά δεν θα είναι τρομερό συναισθηματικά; Δεν θα είναι φόνος; Από την άλλη σκέφτηκα και τώρα αν την κάνεις δεν είναι φόνος; Δεν θα είναι τρομερό συναισθηματικά έχοντας ακούσει την καρδιά του να χτυπάει; Τέλος πάντων προσπάθησα να βγάλω τέτοιες άσχημες σκέψεις από το κεφάλι μου και ευχήθηκα η τύχη να μην μας παίξει τέτοιο παιχνίδι και χρειαστεί να πάρουμε τέτοιες αποφάσεις. Για την ώρα μπορούσα να απολαύσω και πάλι την χαρά της εγκυμοσύνης καθώς η σκιά της αμνιοπαρακέντησης είχε απομακρυνθεί στο "μακρινό" μέλλον.

Στα τέλη του Ιανουαρίου κάναμε τον έλεγχο 1ου επιπέδου. Υπήρχε άγχος και πάλι αν και η λογική μου έλεγε πλέον να μην φοβάμαι. "Τι διάολο ρε γαμώτο" έλεγα..."το παιδάκι έχει κάνει προεμφυτευτικό έλεγχο και έχει κλείσει 3 μήνες κύησης. Είναι πολύ απίθανο να υπάρχει κάποιο πρόβλημα"¨. Το άγχος στον θάλαμο εξέτασης δεν κράτησε πολύ..."Μια χαρά είναι το μωράκι" έλεγε και ξανάλεγε ο γιατρός όσην ώρα εγώ πάσχιζα να καταλάβω τι βλέπει και τι μετράει στην οθόνη.

Η αυχενική διαφάνεια έδειξε πολύ χαμηλές πιθανότητες για πρόβλημα, 1 στις 10.000 ή τις 15.000 αν θυμάμαι καλά. Αυτό σήμαινε ότι αν κάναν αμνιοπαρακέντηση σε 15.000 έμβρια σαν και το δικό μας θα σκότωναν περίπου 50 υγιή για να βρουν...το 1 που έχει Down. Αυτό το λέω για να δείξω ότι η πιθανότητα 1 στις 200 για αποβολή δεν είναι και τόσο μικρή.

Εκείνη την ημέρα πήρα κι άλλο ένα δώρο. Ο γιατρός -αν και ήταν πολύ πρόωρο- από τον υπέρηχο προσπαθούσε να καταλάβει αν είναι αγόρι ή κορίτσι και αμφιταλαντευόταν. Ρωτήσαμε όμως τις γενετίστριες που είχανε κάνει τον προεμφυτευτικό έλεγχο. Αυτές ξέραν από την 1η μέρα. Πριν την εμβριομεταφορά απαγορεύεται να σου πουνε, προκειμένου να μην κάνεις επιλογή βάση του φύλου του παιδιού. Τώρα όμως πλέον δεν υπήρχε λόγος να μας το κρατάνε μυστικό. "Είναι αγοράκι" μας είπαν χαμογελώντας. Ας μην με παρεξηγήσει κανείς: γερό παιδί ήθελα κι ότι να ναι. Αλλά το να είναι αγόρι το ήθελα πολύ για έναν και μόνο λόγο: για να του δώσω το όνομα του πατέρα μου που δεν ζούσε για να το γνωρίσει και που στην ουσία το μωρό ήταν δικό του δώρο καθώς χάρη στα χρήματα που μου άφησε πεθαίνοντας μπόρεσα να ανταπεξέλθω στα κόστη των εξωσωματικών και των προεμφυτευτικών ελέγχων χωρίς να κάνω το σκατό μου παξιμάδι.

Η γυναίκα μου είχε κόψει προ λίγου καιρού και τα φάρμακα, τα utrogestan που έπαιρνε από τον καιρό της εξωσωματικής (σε κατεψυγμένα έμβρια τα κρατάνε λίγο καιρό περισσότερο) και όλα είχαν πάει καλά.

Παρά τις ιστορίες τρόμου που διάβαζα σε forum προσπαθώντας να ενημερωθώ, η δική μας εγγυμοσύνη κυλούσε τόσο ομαλά σε όλα της. Λες και μας είχε λυπηθεί ο Θεός για όσα είχαμε περάσει μέχρι εδώ και είχε αποφασίσει ότι όλα θα πηγαίνανε στρωτά στο εξής.

Το μόνο "προβληματάκι" ήταν οι έντονες ανακατωσούρες της γυναίκας μου η οποία δεν μπορούσε σχεδόν να κρατήσει φαγητό μέσα της. Καθώς ολοκληρώθηκε όμως το πρώτο τρίμηνο σιγά-σιγά περάσαν κι αυτές.

Και το όνειρο ερχόταν πλέον όλο και πιο κοντά. Έχοντας περάσει πλέον το πρώτο τρίμηνο είχαμε μπει στην κατηγορία της "εξελισσόμενης κύησης". Και πλέον ερχόταν η ώρα που θα έπρεπε να το πούμε σε κάποιους...τουλάχιστον στους γονείς μας και τα αδέλφια μας. Έλα όμως που ακόμα φοβόμασταν...

Μπήκε ο Φεβρουάριος, 4ος μήνας, έφτασε στα μισά του και ακόμα δεν τολμούσαμε να το πούμε μην το γρουσουζέψουμε. Ούτε καν εδώ στο forum δεν τολμούσα να συνεχίσω την ιστοριούλα μην το γρουσουζέψω. Είχαμε βλέπετε μια φίλη που έχασε το έμβριο...αμέσως μόλις το ανακοίνωσε στους δικούς της, μια εβδομάδα μετά που έκλεισε το 1ο τρίμηνο.

Τέλος πάντων η λογική υπερίσχυσε...Δεν μπορούσαμε διάβολε να τους το πούμε στον 5ο μήνα. Δικαιότουσαν και αυτή να μοιραστούν την χαρά μας. Εξάλλου η κοιλιά της γυναίκας μου είχε αρχίσει να διακρίνεται.

Έτσι το είπαμε σε έναν έναν κατ΄ιδίαν τους γονείς και τα αδέλφια μας και ήταν απολαυστικό να βλέπεις την έκπληξή τους και την συγκίνησή τους. Ξαναζήσαμε έτσι λίγο την χαρά που είχαμε πρωτονοιώσει εμείς όταν είχαμε πάρει τα καλά νέα.
Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

PHAETHON MHΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ  ΑΝ ΤΟ ΧΡΟΝΙΟ ΠΥΕΛΙΙΚΟ ΑΛΓΟΣ (ΤΥΠΟΣ ΙΙΙΑ ) ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ?
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΛΕΤΗ?
GP

Παράθεση από: GP στις 21 Οκτωβρίου, 2015, 09:23:56 ΜΜ
PHAETHON MHΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ  ΑΝ ΤΟ ΧΡΟΝΙΟ ΠΥΕΛΙΙΚΟ ΑΛΓΟΣ (ΤΥΠΟΣ ΙΙΙΑ ) ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ?
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΛΕΤΗ?

Η προσωπική μου άποψη βάση των όσων έχω ακούσει και παρατηρήσει από φίλους-ομοιοπαθείς είναι πως όχι, δεν έχει καμία επίπτωση στην γονιμότητα.
Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

Αγαπητέ φίλε, επειδή αντιμετωπίζουμε παρόμοιο πρόβλημα και είμαστε στη διαδικασία αναζήτησης κέντρου, διαβάζοντας παράλληλα ότι μπορούμε ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν ενημερωμένοι, ήθελα να σε ρωτήσω τα εξής:
Με τον προεμφυτευτικο έλεγχο σε περίπτωση προβληματικού καρυοτυπου του συζύγου, διασφαλίζεται μικρότερη πιθανότητα αποβολής? Εφόσον
απ όσο κατάλαβα ακόμα και στη δίκη σου περίπτωση, έμβρυο με το ίδιο γονιδιακο πρόβλημα με το δικό σου θεωρείται υγιές και ένα μέρη σωστά.
Επίσης κάποιος γιατρός μας ανέφερε ότι με τον πρεομφυτευτικο έλεγχο πιθανόν να χάσεις έμβρυα λόγω της διαδικασίας του ελέγχου,ισχύει?
Τέλος με τον έλεγχο IMSI  αν κατάλαβα σωστά προστατεύεται απο τον κατακερματισμό σπερματοζωαρίων που οδηγεί επίσης σε αποβολές?


Παράθεση από: Fouli στις 29 Φεβρουαρίου, 2016, 10:44:02 ΜΜ
Αγαπητέ φίλε, επειδή αντιμετωπίζουμε παρόμοιο πρόβλημα και είμαστε στη διαδικασία αναζήτησης κέντρου,

Κατ'αρχάς να σας ευχηθώ καλή επιτυχία!

Παράθεση από: Fouli στις 29 Φεβρουαρίου, 2016, 10:44:02 ΜΜ
Με τον προεμφυτευτικο έλεγχο σε περίπτωση προβληματικού καρυοτυπου του συζύγου, διασφαλίζεται μικρότερη πιθανότητα αποβολής?

Με τον προεμφυτευτικό έλεγχο διασφαλίζεται ότι θα εμφυτεύσουν ένα υγιές, χωρίς χρωμοσωμιακή ανωμαλία, έμβριο. Κάποιες χρωμοσωμιακές ανωμαλίες είναι τόσο σοβαρές που το έμβριο δεν επιβιώνει της κύησης (αυτή η αποβολή είναι βέβαια θεμιτή καθώς αλλοιώς θα γεννούσες ένα παιδί με σοβαρά προβλήματα), οπότε -από αυτή την άποψη αν το θέτεις, ναι- διασφαλίζεται μικρότερη πιθανότητα αποβολής. Κάποιες χρωμοσωμιακές ανωμαλίες επιβιώνουν της κύησης (όπως το σύνδρομο Down), οπότε από αυτή την άποψη ο προεμφυτευτικός έλεγχος διασφαλίζει ότι δεν θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί με πρόβλημα.

Παράθεση από: Fouli στις 29 Φεβρουαρίου, 2016, 10:44:02 ΜΜ
απ όσο κατάλαβα  στη δίκη σου περίπτωση, έμβρυο με το ίδιο γονιδιακο πρόβλημα με το δικό σου θεωρείται υγιές
Ακριβώς. Το συγκεκριμένο πρόβλημα που έχω εγώ (μετάθεση) δεν θεωρείται αιτία απόρριψης του εμβρύου καθώς δεν έχει κάποια επίπτωση στην υγεία του (με εξαίρεση πιθανή υπογονιμότητα στο μέλλον πράγμα που αντιμετωπίζεται πλέον με την ανάγκη με τη σειρά του να προσφύγει σε εξωσωματική). Εξάλλου, αυτή τη στιγμή ο προεμφυτευτικός έλεγχος ΔΕΝ μπορεί να ξεχωρίσει ένα υγιές έμβριο χωρίς τη μετάθεση από ένα υγιές έμβριο ΜΕ τη μετάθεση, καθώς απλά ανιχνεύει ότι το έμβριο έχει ολόκληρο το γενετικό υλικό που έχει ένας φυσιολογικός άνθρωπος (και όχι περισσότερο ή λιγότερο που σημαίνει "τερατογέννεση").

Για να στο δώσω απλά να το καταλάβεις, φαντάσου ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα καμιόνι φορτωμένο με 48 σακιά πατάτες των 10 κιλών = 480 κιλά (γενετικό υλικό). Αυτή τη στιγμή ο προεμφυτευτικός έλεγχος μπορεί να ελέγξει ότι το έμβριο κουβαλάει 480 κιλά πατάτες, άρα ότι έχει όλη την γενετική πληροφορία που χρειάζεται. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει μια μετάθεση δηλαδή το πως είναι μοιρασμένο αυτό το γενετικό υλικό, (που σημαίνει στην περίπτωσή μου ότι το 13ο σακί έχει 20 κιλά ενώ το 14ο είναι άδειο, πράγμα που όπως είπα δεν μου προκαλεί κάποιο πρόβλημα).

Παράθεση από: Fouli στις 29 Φεβρουαρίου, 2016, 10:44:02 ΜΜ
Επίσης κάποιος γιατρός μας ανέφερε ότι με τον πρεομφυτευτικο έλεγχο πιθανόν να χάσεις έμβρυα λόγω της διαδικασίας του ελέγχου,ισχύει?

Δυστυχώς ισχύει.

Όπως έχω περιγράψει, κατ'αρχάς τα έμβρια πρέπει να υποστούν βιοψία και να τους πάρουν ένα κύτταρο από τα ελάχιστα που έχουν. Αυτό εγκυμονεί κίνδυνο καταστροφής τους που βέβαια ελαχιστοποιείται όταν ο εμβριολόγος και το κέντρο έχει εμπειρία στη συγκεκριμένη διαδικασία.

Δεύτερον, η όλη διαδικασία απαιτεί τα έμβρια να μείνουν εκτός μήτρας για κάποιες μέρες προκειμένου να ολοκληρωθεί η διαδικασία, καθώς τα αποτελέσματα του προεμφυτευτικού ελέγχου θέλουν κάποιο χρόνο. Δεν είναι όπως σε μια απλή εξωσωματική που τα έμβρια μπορούν να εμφυτευτούν οποιαδήποτε μέρα κρίνει ως καταλληλότερη ο γιατρός. Με άλλα λόγια ο προεμφυτευτικός έλεγχος έχει αυξημένες απαιτήσεις όσον αφορά τον συγχρονισμό (timing) μεταξύ προετοιμασίας μήτρας ώστε να είναι ανοιχτό το "παράθυρο εμφύτευσης", εκτέλεση βιοψίας, έκδοση αποτελεσμάτων και καταλληλης μέρας εμβρύων για εμφύτευση. 

Τρίτον, η προσπάθεια ελέγχου εμβρίου με ένα μόνο κύτταρο κάποιες φορές δεν αποδίδει. Το γενετικό υλικό είναι απειροελάχιστο. Αν διάβασες, στη δεύτερη προσπάθειά μας, η εξέταση ενός από τα 8 έμβρια απέτυχε να δώσει αποτέλεσμα για τον λόγο αυτό και έτσι το απορρίψαμε ενώ πιθανά ήταν ένα υγιές έμβριο.

Τέταρτον, και ανάλογα με το είδος του χρωμοσωμιακού προβλήματος, η πιθανότητα ένα από τα έμβρια να είναι υγιές και κατάλληλο για εμφύτευση είναι συγκεκριμένη. Στην δική μου περίπτωση ήταν 1 στα 3, που σημαίνει ότι κατά μέσο όρο τα δύο στα τρία έμβρια θα βρίσκονταν ακατάλληλα για εμφύτευση.

Με άλλα λόγια, σε μια απλή εξωσωματική 2 καλά έμβρια φτιάχνεις, 2 έχεις για εμφύτευση. Όταν όμως πας για προεμφυτευτικό έλεγχο μπορεί να φτιάξεις 4 και τελικά να βρεθεί ότι κανένα δεν είναι κατάλληλο για εμφύτευση. Γι αυτό όσο πιο πολλά έμβρια καταφέρεις να φτιάξεις τόσο το καλύτερο.

Παράθεση από: Fouli στις 29 Φεβρουαρίου, 2016, 10:44:02 ΜΜ
Τέλος με τον έλεγχο IMSI  αν κατάλαβα σωστά προστατεύεται απο τον κατακερματισμό σπερματοζωαρίων που οδηγεί επίσης σε αποβολές?

Ναι, με το IMSI διαλέγουν τα καλύτερα σπερματοζωάρια, δηλαδή αυτά με ελάχιστο κατακερματισμό DNA που θεωρητικά οδηγεί σε χαμηλότερες πιθανότητες παλίνδρομης κύησης (=αποβολής). Η αποτελεσματικότητα του IMSI απ'ότι έχω καταλάβει είναι ακόμα υπό συζήτηση, γι αυτό λέω "θεωρητικά".
Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

Σ' ευχαριστώ πολύ, είσαι πολύ κατατοπιστικός στις απαντήσεις που δίνεις!

Phaethon, Καλημέρα!
Οφείλω να ομολογήσω ότι η διήγηση της περιπέτειάς σας μας οπλίζει με κουράγιο και επιμονή... Η ιστορία μας πανοποιότυπη (αμοιβαια ισοζυγισμένη μετάθεση σε chromo 9 και 12 στον καρυότυπο του συζύγου, ήπιο PCO σε εμένα), μια φυσιολογική σύλληψη που παλλινδρόμησε στην 11η εβδομάδα, έξι αποτυχημένες σπερματεγχύσεις και μια αποτυχημένη εξωσωματική πολύ πρόσφατη.... Στο μεταξύ εξετάσεις, επεμβάσεις, διαγνωστικές πράξεις και άλλες επεμβάσεις.... Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο δίλημμα της επιλογής Κέντρου για την επόμενη προσπάθεια εξωσωματικής και επειδή το θέμα ειναι ευαίσθητο αναρωτιόμουν ανα θα μπορούσα να σου στειλω π.μ. για να αξιοποιήσω την έρευνα που έκανεσ σχετικά με το θεμα μιας και ο τοπος κατοικίας μας είναι πολύ μακρια από την Αθήνα.

Daisy: βεβαίως και να μου στείλεις. Θα χαρώ αν μπορώ να βοηθήσω.
Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

Phaethon,
Πραγματικά εκτιμώ το άμεσο της ανταπόκρισής σου! Προσπάθησα να στείλω π.μ. αλλά λαμβάνω το μήνυμα ότι θα πρέπει να μου το επιτρέψεις!

Ευχαριστω προκαταβολικα!

Ξανακάνε ένα τεστ. Είχα βάλει ρύθμιση να δέχομαι μόνο από "φίλους". Νομίζω τώρα είναι ok
Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

Κεφάλαιο 26: ολοκλήρωση 2ου τριμήνου και το "τέρας" της αμνιοπαρακέντησης. Ετοιμασίες για τη γέννα.

Ο καιρός συνέχισε να κυλάει με ελάχιστα προβλήματα: κάποια στιγμή περάσαμε γρίπη και η γυναίκα μου σήκωσε πυρετό, κάποιες άλλες μέρες πέρασε έντονη αδιαθεσία με έντονο πονοκέφαλο (είχε ανέκαθεν μια έφεση) και ζαλάδα. Δεν μας ανησύχησε κάτι σοβαρά.

Η καθημερινότητα συνέχισε να κυλάει με τα μικροπροβλήματά της αλλά και την ευτυχία της προσμονής μόνιμα πλέον στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Όλα όμως αυτά μου είχαν δημιουργήσει μια περίεργη ευαισθησία που δεν μπορούσα απλά να την αφήσω πίσω μου. Συνέχισα να συμμετέχω σε φόρουμ για εξωσωματικές. Συνέχισα να διαβάζω τις ιστορίες αγνώστων σε μένα ατόμων. Συνέχισα να πανηγυρίζω μαζί τους με κάθε ανακοίνωση εγκυμοσύνης που διάβαζα και συνέχισα να στενοχωριέμαι με κάθε αποτυχία που διάβαζα.

Επειδή ένα ωραίο πρωϊ μου ήρθε ξαφνικά η ευλογία και τα βάσανά μου τελείωσαν εκεί που δεν το περίμενα, δεν μπορούσα να ξεχάσω τον εαυτό μου στις πιο μαύρες του στιγμές, όταν όλα με έκαναν να νομίζω ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Σε όσους και όσες πέρναγαν από αυτό το στάδιο, έβλεπα ένα μέρος του εαυτού μου. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω πίσω στην εποχή της κατάθλιψης, όταν χάθηκε η πρώτη εγκυμοσύνη και να μου πω το τρανό μυστικό: "Φίλε μην κλαις και μην ανησυχείς. Μάζεψε τα κομμάτια σου και προχώρα μπροστά...γιατί σε μερικούς μόλις μήνες θα περιμένεις τον γιό σου".

(Αυτή η ψυχανάλυση που κάνω παραπάνω, ίσως απαντάει και σε ερώτημα κάποιου τύπου που αναρωτήθηκε πριν λίγο καιρό γιατί εγώ που ξεπέρασα το πρόβλημα συνεχίζω να συμμετέχω σε αυτό το forum. Το ότι εγώ ξεπέρασα τα εμπόδια που στήθηκαν μπροστά μου δεν σημαίνει ότι αδιαφορώ πλέον για όσους αντιμετωπίζουν τα ίδια εμπόδια, ούτε ότι ξεχνάω από που πέρασα.)

Είχα αποκτήσει μια απίστευτη συμπόνοια για όλα τα ζευγάρια που περνούσαν πρόβλημα υπογονιμότητας. Παράλληλα είχα αποκτήσει μια απίστευτη ευαισθησία για αγέννητα μωρά. Μου φαινόταν αδιανόητο που κάποιοι γονείς πάνε και σκοτώνουν ένα απροστάτευτο εμβριάκι, μια ευλογία, όσες και να είναι οι δυσκολίες του να το φέρεις στη ζωή. Ξέρω ότι το θέμα της έκτρωσης σηκώνει πολύ συζήτηση και δεν είναι ο σκοπός μου να μεταφέρω εδώ την όλη προβληματική του θέματος. Απλά αποτυπώνω τα δικά μου συναισθήματα.

Για να ξανάρθω στην ιστορία μου, τέλος Μαρτίου κάνουμε τον υπέρηχο β΄επιπέδου, την εξέταση ορόσημο που σηματοδοτεί το κλείσιμο του 2ου τριμήνου ή αλλοιώς των 2/3ων της εγκυμοσύνης. Όλα και εκεί πάνε καλά. Πλέον έχουμε διανύσει το μεγαλύτερο κομμάτι της εγκυμοσύνης και ο ερχομός του μικρού δείχνει να πλησιάζει.

Ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ και να το πιστέψω τελείως, όσο κι αν φαίνεται κουφό. Εξακολουθεί για μένα να είναι ένα γεγονός που φαντάζει πολύ μακρινό. Εξακολουθώ πιο πολύ να απολαμβάνω την ιδέα της εγκυμοσύνης παρά της επερχόμενης γέννας. Η αιτία είναι ο φόβος μου που εξακολουθεί μήπως πάει κάτι στραβά αλλά και ο φόβος ότι με τη γέννα θα έρθει η στιγμή της αλήθειας: θα δω αν όντως έχουμε φέρει στον κόσμο ένα παιδί υγιές. Φυσικά, τη λογική μου θα έπρεπε να την είχαν καθησυχάσει όλα τα ως τώρα τεστ και έλεγχοι, αλλά ακόμα η φωνή του φόβου μέσα στο μυαλό μου συνεχίζει να μου λέει ότι είμαι ένας άνθρωπος με χρωμοσωμιακό πρόβλημα και πως το παιδί που έρχεται στον κόσμο είναι υψηλού κινδύνου. Ακόμα -και ίσως φαίνεται παράλογο- δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι σε λίγο καιρό θα έρθει στον κόσμο ένα παιδί ΔΙΚΟ μου. Είναι δύσκολο να πείσω γι'αυτό ένα κομμάτι του μυαλού μου που είχε θεωρήσει ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ.

Το άγχος πλέον αυξάνεται κι από έναν ακόμα λόγο: πλέον το επόμενο ορόσημο είναι η αμνιοπαρακέντηση. Ο χρόνος της έχει πλησιάσει. Δεν είναι κάτι πλέον που ανήκει στο "μακρινό μέλλον". Αχ πόσο με τρομάζει αυτή η διαδικασία.

Προς τα τέλη Απριλίου, σε μια από τις τακτικές εξετάσεις, ο μικρός μας αφήνει πλέον να δούμε λίγο φάτσα για πρώτη φορά στον υπέρηχο καθώς μέχρι τώρα είχε πάντα τα χεράκια του μπροστά στη μούρη. Απίστευτα συναισθήματα. Όσο μπορώ να δω ειναι ένα χαριτωμένο γλυκό μουτράκι και όλες μου οι κρυφές φοβίες μου  αποδεικνύονται και πάλι ηλίθιες και όσο και να προσπαθώ να μην σκέφτομαι την επερχόμενη γέννα γιατί αγχώνομαι δεν με αφήνει αυτή: στον υπέρηχο βλέπουμε φάτσα από ένα σχηματισμένο ανθρωπάκι, η κοιλιά της γυναίκας μου πλέον είναι ολοφάνερη σε όλους (αν και δεν είναι μεγάλη σαν άλλων εγγύων που νομίζεις ότι θα εκραγούνε) και το βράδυ βλέπω δύο πατουσάκια να την κλωτσάνε και να την τραντάζουν.

Πλέον η το επερχόμενο παιδάκι δίνει ξεκάθαρα τα σημάδια της ύπαρξής του πέρα από βιοχημικούς δείκτες που βλέπαμε μόνο στην αρχή.

Το ραντεβού για την αμνιοπαρακέντηση κλείνεται στα μέσα Ιουνίου. "Η μέρα της αλήθειας", αν θέλετε...Εκείνη τη μέρα δεν πάω στη δουλειά και είμαι σε αναμμένα κάρβουνα. Μια-δυο φορές μου έρχεται πολύ έντονα να πάρω τηλέφωνο και να την ακυρώσω. Έχω φρικάρει με το ότι ο γιατρός μας από τις προηγούμενες μέρες δίνει αγωγή στη γυναίκα μου που θα διευκολύνει την κατάσταση αν τελικά σπάσουν τα νερά και έχουμε πρόωρο τοκετό.

Λαγός την φτέρη έτριβε, κακό της κεφαλής του, σκέφτομαι συνέχεια..."Ρε σεις" σα να μου μιλάει ο άλλος μου εαυτός "εσείς εδώ έχετε ένα θαύμα από το πουθενά εδώ και 7 μήνες και ενώ όλα δείχνουν ότι πάνε καλά θα διακινδυνεύσετε τώρα να το χάσετε για να δείτε αν είναι υγιές όταν τόσες εξετάσεις ως τώρα σας λένε ότι είναι;".

-Και τι κάνουμε ρε γιατρέ σε αυτή τη φάση αν μας βγει το παιδί ότι έχει πρόβλημα; Θα το ρίξουμε;...ρωτάω με τρόμο μερικές μέρες πριν.
-Δεν πάμε γι'αυτό το ενδεχόμενο με αυτό το παιδί, μου απαντάει βλοσυρός ο γιατρός. Δεν πάμε για το ένα στο εκατομμύριο.

Τέλος πάντων πάμε, την κάνουμε -άλλη μια δύσκολη διαδικασία για τη σύζυγό μου- και επιτέλους τελειώνει κι αυτό. Ευτυχώς τα νερά δεν σπάνε αν και το μωρό μυστηριωδώς την τρελαίνει στην κλωτσιά όλη την επόμενη μέρα, ακριβώς στο σημείο που την τσιμπήσανε.

Όταν κλείνει κι αυτό, κλείνει ένα μεγάλο άγχος. Το μεγαλύτερο άγχος το είχα για την διαδικασία της αμνιοπαρακέντησης και τις πιθανές συνέπειες παρά για τα αποτελέσματα.

Τα πρώτα αποτελέσματα τα έχουμε πολύ γρήγορα: μας παίρνουν και μας λένε ότι βασικά όλα είναι καλά καθώς τα χρωμοσώτα 13, 18 και 21 που μπορούν να εμφανίσουν τις τρισωμίες όπου το μωρό επιβιώνει είναι φυσιολογικά. Ο μεγάλος φόβος τελειώνει εδώ.

Λίγες μέρες μετά βγαίνουν τα πλήρη αποτελέσματα, και καταλαγιάζει και η τελευταία μας ανησυχία. Όλες οι εξετάσεις για σύνδρομα που έγιναν είναι αρνητικά. Το παιδάκι είναι απολύτως υγιές...Φέρει όμως τη μετάθεσή μου. Ήταν το ένα από τα δύο ενδεχόμενα του ότι ένα στα τρία έμβρυά μας είναι υγιές να θυμίσω, βάση του προεμφυτευτικού ελέγχου: ή το παιδί να είναι υγιές και απολύτως φυσιολογικό ή να είναι υγιές αλλά φορέας της ίδιας μετάθεσης με εμένα.

Σε αυτή τη φάση ελάχιστα πλέον με πειράζει αυτό. Έχουμε ξεπεράσει τόσες και τόσες δυσκολίες και πιθανά προβλήματα που είναι το τελευταίο που με νοιάζει....Όχι ότι δεν θα προτιμούσα να έχει φυσιολογικό καρυότυπο και να μην αντιμετωπίσει τα δικά μου θέματα αλλά -εντάξει. Θα είναι ένα φυσιολογικό παιδί που πιθανά να αντιμετωπίσει δυσκολίες όταν θα προσπαθήσει να αποκτήσει παιδιά. Αλλά αυτό θα είναι ενημερωμένο από την ώρα που πρέπει, δεν θα το ανακαλύψει μόνο του όπως εγώ στα "γεράματα". Και σίγουρα τότε η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή θα έχει προχωρήσει τόσο που θα είναι πολύ ευκολότερα τα πράγματα.   

Μένουν πλέον λιγότερο από δύο μήνες για την γέννα και πλέον έχω καταπιεί την ιδέα. Σε λίγο καιρό θα γνωρίσουμε τον μικρό από κοντά. Και παρά τις φοβίες μου, ο μικρός είναι υγιέστατος. Όμως αν και όπως είπα όλα έχουν κυλήσει απίστευτα καλά με την εγκυμοσύνη ως τώρα, τώρα στο τέλος έχουμε μερικά προβλήματα: ο μικρός είναι σχετικά μικρόσωμος αλλά στα όρια τα φυσιολογικά. Δεν είναι κάτι που ανησυχεί τον γιατρό.

Πλέον έχοντας ξεπεράσει και την αμνιοπαρακέντηση, αρχίζουμε και φτιάχνουμε παιδικό δωμάτιο. Μέχρι τώρα το απέφευγα γιατί η απαισιόδοξη πλευρά μου μου έλεγε "Άσε μην το φτιάξεις και γίνει κάτι". Τώρα όμως δεν μπορεί να καθυστερήσει άλλο. Θυμάστε τις φοβίες μου σχετικά με το να αποκτήσεις παιδιά που είχα αναπτύξει σε προηγούμενο κείμενο; Ε τώρα κατάπια ότι θα τις αντιμετωπίσω πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν υπάρχει άλλη αναβολή.

Έχω πλέον αρχίσει και προετοιμάζομαι για την ύπαρξη παιδιού στη ζωή μου....

Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

Χαίρετε, καθότι είμαστε μια παρόμοια περίπτωση δλδ δεν υπάρχει πρόβλημα ισοζύγιο κενής μετάθεσης στον καρυοτυπου αλλά σοβαρή ολιγοασθενοσπερμια προχωρήσαμε σε εξωσωματική η οποία δυστυχώς παλινδρομήσε στην 6η εβδομάδα...παρόλα αυτά έχω ξεκινήσω το ψάξιμο τι θα μπορούσε να προβλεφθεί πριν την επόμενη, καθώς και που θα γίνει η επόμενη.
Θα ήθελα λοιπόν αν μπορείς να μου στείλει π.μ σε ποιο κέντρο έκανες εσυ την πρώτη προσπάθεια ...όχι για να πάμε...αλλά για το αντίθετο δλδ να το αποφύγουμε...
Κατα τ αλλά ο γιατρός που έγινε η πρώτη προσπάθεια και τον οποίο επισκεφτήκαμε για να πάρουμε την άποψη του σχετικά με το τι πήγε στραβά συνέστησε καρυοτυπου και σε εμένα, εξέταση nk και υστεροσκοπηση.
Θρόμβοφιλια είχα κάνει πριν την πρώτη προσπάθεια, ήταν αρνητική...αλλά σε συνεργασία με συγγενή μου αιματολόγο η οποία ανησυχούσε για θρομβώσεις λόγω ορμονών είχα πάρει μικρή δόση αντιπηκτικης την οποία απ όσο κατάλαβα έδινε έτσι κι αλλιώς ο συγκεκριμένος γιατρός.
Επίσης, σχετικά με την υστεροσκοπηση, έχω ήδη κάνει μια για αφαίρεση ενός πολυ μικρού πολύποδα πολυ πριν καταλάβουμε ότι πρέπει να καταφύγουμε σε εξωσωματική..και προβληματίζομαι αν πρέπει να ξανακάνω...
Τέλος, με αλλαγές στη θερμοκρασία του επίμαχου σημείου δλδ εσωρούχων και κρύα ντους, βελτιώθηκε το σπερμοδιαγραμμα του συζύγου.Ισως να βοήθησαν και κάποια αντιοξειδωτικά και μουρουνέλαιο που πήρε καθώς και μια αντιβίωση γιατί είχε βρει θετικός σε ουρέοπλασμα,χωρίς να εχει κάποιο σύμπτωμα.
Αυτό που με προβληματίζει ειναι αν η κατάτμηση ,την οποία σίγουρα εχει γιατί υπάρχει κιρσοκηλη τρίτου βαθμού, βελτιώνεται με τα αντιοξειδωτικά όπως λέει ο γιατρός της πρώτης προσπάθειας.Στην ερώτηση μου αν πρέπει να κάνει εξέταση κατάτμησης, η απάντηση ήταν,όχι αφού παίρνει αντιοξειδωτικά έτσι κι αλλιώς.
Επίσης, δεν έχω καταλήξει αν το ουρέοπλασμα επηρεάζει κάτι άλλο εκτός απ την κινητικότητα η οποία με τη μικρόγονιμοποίηση παρακάμπτεται έτσι κι αλλιώς...
Μετά την αντιβίωση δεν ξανάκανε καλλιεργεί,ο γιατρός είπε δε χρειάζεται αλλά έδωσε σπερμα για κατάψυξη.Βεβαια τώρα μάλλον που η προσπάθεια απέτυχε καλό θα ήταν να ξανακάνει μια καλλιέργεια να καλύψουμε ότι μπορούμε..

Και τέλος ήθελα να σε ρωτήσω πως γίνεται η μεταφορά του κατεψυγμένου δείγματος μεταξύ κέντρων.
Ευχαριστω

Η γνώμη μου χωρίς να είμαι γιατρός:
Παράθεσηο γιατρός που έγινε η πρώτη προσπάθεια και τον οποίο επισκεφτήκαμε για να πάρουμε την άποψη του σχετικά με το τι πήγε στραβά συνέστησε καρυοτυπου και σε εμένα, εξέταση nk και υστεροσκοπηση.
Καρυότυπο σε εμάς ζητήσαν πριν καν τη πρώτη προσπάθεια. Προφανώς γιατί ήδη είχα διαγνωστεί εγώ με προβληματικό καρυότυπο.

Όλες αυτές οι εξετάσεις που αναφέρεις έχουν κάποιο νόημα και το αν θα τις κάνεις είναι απλά αποτέλεσμα κόστους-ωφέλειας.

Προβληματικός καρυότυπος μπορεί να φταίει για την παλινδρόμηση.

ΝΚ και ανοσολογικό εικάζεται πως ναι αν και κάποιοι γιατροί τα θεωρούν ακόμα θεωρίες. Ειδικά οταν η παλινδρόμηση γίνει σχετικά αργά όπως εσένα (συνήθως το ανοσολογικό εικάζεται ότι θα εξουδετέρωνε το έμβρυο άμεσα οπότε απλά θα είχες βιοχημική κύηση -το να ζήσει 6 εβδομάδες υπό ανοσοποιητικό που του επιτίθεται, μάλλον δύσκολο).

Υστεροσκόπηση ίσως είναι too much μετά από μία μόλις παλινδρόμηση. Δεδομένου ότι έχεις ξανακάνει, δεν θα είχαν δει κάποιο πρόβλημα αν υπήρχε τότε;

Όπως θα διάβασες και εμάς από τον γιατρό της αποτυχίας προτάθηκε υστεροσκόπηση και δεν την κάναμε. Αυτό το αποφασίσαμε λαμβάνοντας υπόψη ότι από κανένα άλλο κέντρο από πολλά που επισκεφτήκαμε δεν μας ζητήθηκε κάτι τέτοιο. Οπότε εγώ θα έλεγα ότι ομοίως θα έπρεπε να επισκεφτείς αρκετά κέντρα να πάρεις γνώμες από γιατρούς. Ζήτα συγκεκριμένες απαντήσεις: "Τι πιστεύετε ότι έφταιξε. Τι διαφορετικό θα κάνουμε τώρα;" και δες ποια απάντηση σε ικανοποιεί.

Παράλληλα κράτα στο μυαλό σου ότι το γεγονός της 1ας αποτυχίας -όσο κι αν ακούγεται σπαστικό αυτό που λέω- μπορεί να σημαίνει απλά ένα κακό timing ή μια ατυχία και να μην υπάρχει κάποιο επαναλαμβανόμενο πρόβλημα.

Δεν έχω καταλάβει: την επόμενη προσπάθεια θα την κάνετε με κατεψυγμένα ή με νέα έμβρυα; Αν είναι με νέα έμβρυα, ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ αξίζει η εξέταση κατάτμησης αφού υπάρχει ανδρικός παράγοντας υπογονιμότητας και ίσως η νέα προσπάθεια να γίνει με IMSI. Μολονότι έχω την εντύπωση ότι δύσκολο να ήταν αυτή η αιτία αποτυχίας στην προηγούμενη εβδομάδα αφού φτάσατε 6η εβδομάδα. Πάλι όμως, γιατρός δεν είμαι.

Η μεταφορά του κατεψυγμένου δείγματος γίνεται με ειδικό κούριερ που πηγαίνει κατευθείαν από το ένα κέντρο στο άλλο.

Για το 1ο κεντρο ευχαρίστως αν επιμένεις να σου στείλω ποιο ήταν. Όμως να ξέρεις ότι στο κέντρο που εμείς αποτύχαμε, πολλές πέτυχαν και πίναν νερό στο όνομά του. Από την άλλη άλλες έχουν παράπονο εκεί όπου εμείς πετύχαμε. Δεν βρήκα κέντρο μετά από ενδελεχή έρευνα που να έχει μόνο ευχαριστημένους οπότε η συμβουλή μου είναι γύρνα αρκετά κέντρα και πήγαινε εκεί που θα σε ικανοποιήσουν περισσότερο αυτά που θα σου πουν εσένα. Μην επηρρεάζεσαι πάρα πολύ από ιντερνετικές ιστορίες επιτυχίας και αποτυχίας γιατί θα βρεις πολλές για κάθε κέντρο.

Ηλικία εμφάνισης 39 (αρχές 2011). Αρχικά πόνος στη βουβωνική περιοχή, επιτακτική ούρηση και κίτρινο χρώμα σπέρματος. Αργότερα συχνουρία, νυχτουρία, σπανιότερα τσούξιμο, μικροενοχλήσεις κατά την στύση και την εξπερμάτωση. Πλέον σχεδόν καλά με χαλάρωση, αποφυγή εντάσεων και στρες, τρέξιμο, αραιή εκπερμάτωση, μασάζ, διατάσεις.

Αν κάποιος θέλει να με ρωτήσει για την γνώμη μου σε κάτι ας ποστάρει στο forum ώστε να μπορούν να διαβάσουν και άλλοι που μπορεί να ενδιαφέρονται. Όχι με προσωπικό μήνυμα αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και όχι στο chat.

Δεν έχω (δεν γνωρίζω) πολλά πράγματα να απαντήσω σε ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση και ρωτούν για αντιβιώσεις και μικρόβια πέρα από αυτά που έχω γράψει εδώ: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0 και http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0