10 Δεκεμβρίου, 2019, 07:44:35 ΜΜ Τελευταία τροποποίηση: 13 Δεκεμβρίου, 2019, 05:25:23 ΜΜ από santan
Πριν μερικές μέρες σε προσωπική συζήτηση με μέλος του φόρουμ αποφάσισα να αποτυπώσω το ιστορικό μου. Σήμερα το αντιγράφω εδώ αφού βλέπω πολλούς νέους επισκέπτες χωρίς κανένας να αποφασίσει να μοιραστεί την ιστορία του.
Όλα ξεκίνησαν περισσότερα από 20 χρόνια πριν στην εφηβεία και λίγο αργότερα. Συχνοουρίες και επιτακτικότητα στην ούρηση για τα οποία οι τότε ουρολόγοι μου έγραψαν vesicare και με έστειλαν σπίτι μου χωρίς παραπάνω εξηγήσεις. Από τότε και μέχρι πρίν περίπου 6 χρόνια που έφτασα λίγο πιο μετά από το απροχώρητο, είχα την συχνοουρία και επιτακτικότητα, πόνους στο περίνεο, χαμηλά στην κοιλιά, τσιμπήματα, καψίματα και λοιπά συμπτώματα στους όρχεις και στην περιοχή γενικότερα. Μαζί με μια πρόωρη εκσπερμάτιση και πόνους και τσιμπήματα, καψίματα κλπ κατά την επαφή. Ούρηση κατά διαστήματα που ξεκινούσε με ¨αχ¨ αν αυτό σου λέει κάτι. Το αγνόησα όμως και έζησα με αυτό για πολλά χρόνια. Χωρίς να ξεχνάμε τα μεγάλα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα.
Εδώ να βάλω στην κουβέντα και αυτό που πλέον είναι η απόλυτη ένδειξη για μένα ότι μπαίνω σε μια περίοδο έξαρσης. Πέρα από όλα τα συμπτώματα, η ψυχολογία μου κάνει μια ανεξήγητη "βουτιά" και φτάνω σε όρια κατάθλιψης.
Ξεκίνησα λοιπόν να βρώ απαντήσεις. Ουρολόγος #1. Εξετάσεις/καλλιέργειες σε ούρα, κάποιες αιματολογικές, urofloometry και με έδιωξε καθώς δεν είχε κάτι να μου πεί. Με σύστησε όμως σε γνωστό καθηγητή.
20 μέρες πριν το ραντεβού με αυτόν, ουρολόγος #2. Καλλιέργεια ούρα, τα πέντε μπουκαλάκια και ψηλάφηση. Πόρισμα: υγιέστατος. Πάω λοιπόν στον καθηγητή, κάνω την υπεροξειδάση 7, και μου βρίσκει αρκετά πυοσφαίρια ώστε να μην υπάρχει εικόνα σπέρματος εκείνη τη στιγμή, και με ερεθισμένες επιδιδιμύδες και στους 2 όρχεις. Περιορισμένη κιρσοκήλη χωρίς να υπάρχει αναστροφή ροής, και αυτό που έβλεπα για χρόνια αλλά δεν μου είχε "συστηθεί", υδροκήλη, η οποία και είναι μέχρι σήμερα πάντα εκεί (με το μοντέλο έξαρση/ύφεση). 4 μέρες λοιπόν κοκτειλ ενδοφλέβιες αντιβιώσεις, τριπλεξ, και ένα σκασμό ακόμα διαγνωστικές και ξεκινάω prixina για περίπου 4 μήνες με μικρά διαλείμματα ενδιάμεσα χωρίς ιδιαίτερη βελτίωση. Οι απεικονιστικές τριπλεξ και μαγνητική δείχνουν όμως ένα σχηματισμό στο δεξιό όρχι μέσα στο οσχεο αλλά το εντοπίζει ότι βρίσκεται εντός του όρχεος στο χειρουργείο, όπου και αφαιρεί μια ¨πέτρα¨ (σχηματισμό ασβεστίου) περίπου 5 χιλιοστά. Αφού και ο καρκίνος έχει βγεί αρνητικός τρώω από 15 μέρες ανάρρωση που υπολόγιζα, πάνω από 3 μήνες να περπατάω σαν ζόμπι. Ο δυνατός πόνος, βάρος, κάψιμο, γδάρσιμο και λοιπά συμπτώματα στο συγκεκριμένο σημείο εξαφανίζονται και δεν ξανα ήρθαν ποτέ μετά το χειρουργείο. Μέχρι εδώ καλά.
Συνεχίζω για περίπου 13-14 μήνες με 9 χάπια την ημέρα καθώς και η ποιότητα του σπέρματος επανήλθε σιγά-σιγά και τα συμπτώματα στην υπόλοιπη περιοχή εκτός από τον όρχι ερχόντουσαν και έφευγαν. Μαζί με  κάποιες επιπλἐον ενδομυικές και ενδοφλέβιες αντιβιώσεις κατά καιρούς για διαστήματα 1-2 εβδομάδων. Σταματάω κάθε φάρμακο περίπου στους 18 μήνες σχεδόν συνεχόμενων θεραπειών αφού δεν άντεχα τις παρενέργειες και δεν έβλεπα καμιά επιπλέον ουσιαστική βελτίωση. Και όταν αρχισε να μπαινει στην κουβέντα ο ¨δείκτης ποιότητας ζωής¨ απλά συνειδητοποίησα ότι μέχρι εκεί θα φτάσω με τους γιατρούς.
Εκεί βρήκα τον θεραπευτή και ξεκίνησα ηλεκτροθεραπεία (τενς) και βελονισμό. Πάνω από τρία χρόνια μετά έχω δεί αρκετά σημαντική διαφορά στα συμπτώματα. Όχι εξάλειψη, όχι θεραπεία. Απλά μια βελτίωση όταν τα συμπτώματα γίνονται ανυπόφορα. Έχω όμως πολλά πάνω-κάτω ψυχολογικά και συχνά ψάχνω να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία μέρα που είχα αρκετή διαυγεια για να βγάλω τη μέρα χωρίς να αισθάνομαι κομμάτια από τα τσιμπήματα, καψίματα, το βάρος κλπ. Πάνε 3 χρόνια από τις τελευταίες εξετάσεις, αρχές του χρόνου έχω προγραμματίσει έναν έλεγχο να δω που βρίσκομαι.
Τα τελευταία 2 χρόνια, στην δεξιά μεριά στο όσχεο, ουσιαστικά εκεί που ¨κάθεται¨ ο όρχις, ξεκινάω και έχω αυξανόμενη φαγούρα για 5-10 μέρες και στο μέγιστο της φαγούρας το δέρμα καταλήγει να "σκάει" χωρίς να βγάζει αίμα (φαντάσου όπως είναι τα σκασμένα χέρια από το κρύο ή όταν ερεθίζεται το δέρμα στο λαιμό από το ξύρισμα). Το μόνο που βγαίνει είναι λίγο διαφανές υγρό το οποίο σε λίγες ώρες έχει στεγνώσει και όλη η πληγή έχει επουλωθεί μέσα σε λίγες μέρες μέχρι να εμφανιστεί πάλι. Αυτό το εξωτερικό σύμπτωμα αν το πούμε έτσι, τελευταία συνυπάρχει και με τα συμπτώματα της προστατίτιδας εσωτερικά. Αυτό ξεκίνησε να γίνεται μια φορά στούς 6 μήνες αρχικά και τώρα ο κύκλος του είναι 2 μήνες ή λιγότερο.
Άφησα τον ψυχολογικό παράγοντα για το τέλος επίτηδες, γιατί  προσπἀθησα πολύ να μάθω να ¨ακούω¨ το ΄σώμα μου και αυτό ήταν μια ξεχωριστή δουλειά από μόνο του. Πλέον πιστεύω έχω μάθει να διαχωρίζω τι είναι σύμπτωμα και τι είναι η παράνοια ή ο φόβος μου που κι αυτά έχω μάθει να τα ελεγχω σε μεγἀλο βαθμό. Αγνοώ οποιοδήποτε άγχος ή άλλο εξωτερικό παράγοντα την περίοδο της έξαρσης και βλέπω ότι τα συμπτώματα ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο κάθε φορά. Χωρίς να σημαίνει ότι πετάω από τη χαρά μου όταν βλέπω ότι 1,2,3 εβδομάδες μεγάλης καταπόνησης έρχονται καθε 2-3 μήνες.
Αν και σύντομο, αυτή είναι η ιστορία μου και εκτυλλίσεται τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια. Σταδιακά θα προσθέτω κι άλλες λεπτομέρειες.
Αυτά πρός το παρόν!

#1 14 Ιανουαρίου, 2020, 11:04:02 ΠΜ Τελευταία τροποποίηση: 14 Ιανουαρίου, 2020, 11:06:26 ΠΜ από santan
Αρχές του χρόνου και ολοκλήρωσα ένα νέο κύκλο εξετάσεων.

Το συμπέρασμα μάλλον ενθαρρυντικό. Το σπέρμα στα 41 μου χρόνια σε άψογη κατάσταση, δεν υπάρχει καμία λοίμωξη και δεν έχω καρκίνο.
Αυτή η "πληγή" που έρχεται ως αποτέλεσμα φαγούρας για 1-2-3 εβδομάδες δεν έχει καμία σχέση με το ουροποιητικό, είναι δερματολογική (χωρίς επιβεβαίωση όμως) και δεν είναι Fournier που φοβόταν ο ουρολόγος.
Τα συμπτώματα όμως είναι εδώ. Και μετά από πέντε "δυνατές" συνεδρίες βελονισμού και ηλεκτροθεραπείας (TENS) φαίνεται να υποχωρούν σταδιακά.

Η διάγνωση: ισχαιμικός πόνος. Πολύ απλουστευμένα, οι προστατίτιδες, οι συνεχόμενες λοιμώξεις που δεν είχαν λάβει καμία θεραπεία στο παρελθόν, προκαλούν "σφίξιμο" ή "βούλωμα" στα "σωληνάκια" με αποτέλεσμα να μειώνεται δραστικά η ροή αίματος και να προκαλεί τα συμπτώματα. Μια υπόθεση που θέλει την απόδειξή της και αρκετή δουλειά για να "ξεβουλώσουν" τα σωληνάκια, να αποκατασταθεί το δυνατόν η σωστή ροή αίματος. Για αυτό το λόγο ξεκινάω για ένα μήνα μια θεραπεία "γονιμότητας" με φάρμακο που χρησιμοποιείται κανονικά για την βελτίωση του σπέρματος.

Μαζί με ένα πακέτο βιταμινών, για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού και της λειτουργίας του εντέρου αφού η διατροφή μου μάλλον συμμετέχει στην δημιουργία της υδροκήλης.
Το τελευταίο διάστημα με πολύ άσχημη ψυχολογία και την διαύγεια στα κατώτερα επίπεδα λόγω του πόνου, είχα αποφασίσει να σκεφτώ την χρήση αντικαταθλιπτικών και ηρεμιστικών, καθώς έχουν αναφερθεί στο φόρουμ ότι μπορούν να βοηθήσουν στο reset του εγκεφάλου και των νευροδιαβιβαστών ώστε να σταματήσει ο εγκέφαλος να "διαβάζει" πόνο εκεί που υπήρχε για χρόνια, αλλά δεν υπάρχει σήμερα. Λίγο ψάξιμο όμως δείχνει ότι οι παρενέργειες και η δράση τους είναι πολύ πιο επικίνδυνη από το πιθανό όφελος που θα μπορούσαν να προσφέρουν, οπότε προσωπικά τα απορρίπτω και συνεχίζω με την ηλεκτροθεραπεία και τον βελονισμό, και μια αρκετά σημαντική αναθεώρηση των διατροφικών συνηθειών.

Περισσότερα σύντομα!