https://www.newmoney.gr/palmos-oikonomias/ellada/380389-to-egklima-pou-sigklonise-tin-ellada-i-eleni-kai-ta-ktini

Εύστοχα οι αρθρογράφοι θίγουν τη βάση του προβλήματος, που δεν είναι άλλο από την έλλειψη παιδείας. Το καγκουριλίκι εκφράστηκε και μετά το θάνατο της κοπέλας από διάφορα ανθρωποειδή, ρατσιστές, μισογύνηδες κλπ.
Αυτό που έχει τη σημασία του είναι η νοοτροπία των γονιών που εκκολάπτουν τους κάγκουρες:
Τι είπαν τα μέλη της τοπικής κοινωνίας για τους δολοφόνους: 
'από τότε που ήταν ακόμη παιδί, ένα προβληματικό πλάσμα που φαινόταν ότι δεν θα είχε καλή εξέλιξη'
'οι γονείς του, που έχουν πάρα πολλά χρήματα'
'το μεγάλο κακό που έκαναν ήταν ότι τον δικαιολογούσαν πάντα λέγοντας ότι το παιδί τους είναι μια χαρά!'
'ένας ψευτόμαγκας που γοητευόταν από το χρήμα και την καλή ζωή'
'έτρεχε όλη μέρα στα γυμναστήρια κι όταν κουραζόταν ξαπόσταινε στα cafe της πόλης'
Οι γονείς ή οι συγγενείς των δολοφόνων δήλωσαν ότι 'είναι καλά παιδιά', ότι ήταν 'αθλητές', και ότι 'δεν είναι γονείς δολοφόνων' !
Κάτι μπορεί να υπάρχει στο DNA αυτών των ατόμων και να έχουν εγκληματική προδιάθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι βλέπουμε σε πολλές οικογένειες, ο ένας αδελφός να είναι σωστός άνθρωπος, και ο άλλος καθίκι.
Αυτό όμως, δεν απαλλάσσει τους γονείς από την υποχρέωση να φροντίσουν αυτά τα προβληματικά παιδιά από την παιδική ηλικία κιόλας, όσο είναι ακόμα νωρίς. Ο ρόλος του γονιού δεν περιορίζεται στην τεκνοποίηση ούτε στη βιολογική συντήρηση.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει γονείς να δικαιολογούν κακές συμπεριφορές των παιδιών τους, χρησιμοποιώντας μάλιστα και θετικά σχόλια, όπως 'δυναμικός' (όταν ο γιόκας τους μπουλάρει τα άλλα παιδάκια), 'ανεξάρτητος' (όταν ο γιόκας τους δε μπορεί να σεβαστεί τους κανόνες του σχολείου), 'ξύπνιος' (όταν βαριέται να διαβάσει και ψάχνει για εύκολο κέρδος) 'σερνικός' (όταν χτυπάει κοπέλες) κλπ.
Όταν λοιπόν γονιέ, αντιλαμβάνεσαι ότι ο γιόκας σου εξελίσσεται σε ρεμάλι, έχεις υποχρέωση να το αντιμετωπίσεις και όχι να τον δικαιολογείς. Το ότι δεν βγήκε έτσι ο 'άλλος' γιος ή η 'άλλη' κόρη δε σε σώζει ούτε σε δικαιολογεί.
Τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία δεν αναπληρώνουν τη γονική φροντίδα. Ούτε και τα γυμναστήρια όπως φαίνεται. Η 'αθλητική νοοτροπία' και η ευγενής άμιλλα χτίζονται στους στίβους άντε (βαριά) και στα γήπεδα. Και η παιδεία δίνεται βασικά από την οικογένεια.
Οι γονείς που μεγαλώνουν τέτοια άτομα, πρέπει να προσέχουν για να προλαμβάνονται αυτά τα εγκλήματα. Οι κανακάρηδες μπορεί να 'στρώσουν' κάποια στιγμή στη φυλακή, τα κοριτσάκια όμως που σκοτώνονται και οι οικογένειες τους δε φταίνε σε τίποτα.

5. 'Τα μικρόβια περνάνε αθόρυβα και παραμένουν αθόρυβα για χρόνια'
Προς προβληματισμό:
Ι. Στις οξείες προστατίτιδες που το μικρόβιο αμέσως κάνει λοίμωξη, ενδεχομένως πυρετό, συχνουρία, αιματουρία κλπ το μικρόβιο 'περνάει αθόρυβα';
ΙΙ. Στις περιπτώσεις (πολλές και καταγεγραμμένες) που πριν την εκδήλωση προστατίτιδας είχε προηγηθεί ουρηθρίτιδα ή και κυστίτιδα, το μικρόβιο 'πέρασε αθόρυβα';
Βεβαίως, κάποια μπορεί να περάσουν 'αθόρυβα'. Το πότε έχουμε 'ησυχία' και πότε 'φασαρία' ίσως εξαρτάται από διάφορους παράγοντες. Αυτό που εγώ έχω καταλάβει, από συζητήσεις με γιατρούς και από κείμενα που έχω διαβάσει, είναι ότι η 'φασαρία' εξαρτάται τόσο από την τοξικότητα ενός μικροβίου, όσο και από το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού που το αντιμετωπίζει. Πώς μπορεί ένα μικρόβιο να εισέρχεται 'αθόρυβα' από την ουρήθρα, 'αθόρυβα' και από την κύστη, να κάθεται πάλι 'αθόρυβα' στον προστάτη 'για χρόνια', να μη δημιουργεί αποφρακτικά φαινόμενα (ο προστάτης παραμένει μικρός και μαλακός) και κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ξαφνικά, 'γιατί έτσι', να αρχίσει να κάνει σαματά;
Πολλά είναι και τα ιστορικά και εδώ στο φόρουμ και αλλού, που καταρρίπτουν τη γενίκευση της θεωρίας της 'ήσυχης' και 'επί ετών' διαμονής παθογόνων μικροβίων στον προστάτη. Πολλοί ομοιοπαθείς γράφουν ότι τα συμπτώματα ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως μετά από μία οξεία ή σχεδόν οξεία προστατίτιδα ή ουρηθρίτιδα. Πολλοί αναφέρουν μετά από σεξουαλική επαφή την προηγούμενη μέρα και άλλοι ότι είχε κάποια λοίμωξη η σύντροφος.
Φαίνεται ότι και η ηλικία παίζει ρόλο στην κατάσταση του προστάτη. Άνδρες στα 70, στα 80, είναι λογικό να παρουσιάσουν προβλήματα λόγω συνυπαρχουσών παθήσεων (πχ καλοήθης υπερπλασία), πιο αδύναμου ανοσοποιητικού, σπάνιων ή καθόλου εκσπερματίσεων, γήρανσης του προστάτη και των γύρω οργάνων, κλπ.
Με ποια 'λογική' όμως επιχειρείται μεταφορά αυτών των καταστάσεων σε νέους άνδρες, όταν μάλιστα αυτοί
- Έχουν μικρό και μαλακό προστάτη (υπέρηχος – δακτυλική εξέταση)
- Δεν έχουν πυοσφαίρια και μικρόβια (καλλιέργειες)
- Δεν παρουσιάζουν βελτίωση των συμπτωμάτων μετά από αντιβίωση
- Δεν έχουν ενημερωθεί για τις άλλες αιτίες πυελικού άλγους και δεν έχουν κάνει τις αντίστοιχες εξετάσεις (έλλειψη ενημέρωσης ή απλώς ασχετοσύνη από τους γιατρούς)

6. 'Η προστατίτιδα δεν αντιμετωπίζεται ούτε από το ανοσοποιητικό, ούτε από τα αντιβιοτικά. Δεν διαγιγνώσκεται από τις καλλιέργειες'
Απόλυτες και μονόπλευρες απόψεις που γενικεύουν, ενώ στηρίζονται σε κάποιες περιπτώσεις.
Η άποψη ότι το ανοσοποιητικό είναι 'απλός θεατής', είναι στη γενίκευσή της εσφαλμένη. Το ανοσοποιητικό σύστημα, η αναντικατάστατη γραμμή άμυνας του οργανισμού μας, είναι πάντα ετοιμοπόλεμο. Το ανοσοποιητικό μπορεί να αντιμετωπίσει μικρόβια πριν καν φτάσουν στον προστάτη. Σε διαφορετική περίπτωση θα είχαμε όλοι χρόνια προστατίτιδα. Η χρόνια πνευμονοπάθεια επειδή σκαλίζουμε τη μύτη μας, χρόνια ωτίτιδα τα αυτιά μας, χρόνια γαστρίτιδα επειδή τρώμε μη αποστειρωμένες τροφές κλπ. Το ανοσοποιητικό μπορούσε και πριν εφευρεθούν τα αντιβιοτικά, όχι πάντα με επιτυχία είναι η αλήθεια. Προφανώς σε ένα προστάτη με  λοίμωξη, το ανοσοποιητικό που δε μπόρεσε μόνο του, θα χρειαστεί βοήθεια (αντιβιοτικά).
Η απόλυτη άποψη ότι 'τα αντιβιοτικά δε θεραπεύουν' είναι επίσης εσφαλμένη στη γενίκευσή της. Σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται ότι τα αντιβιοτικά κάνουν τη δουλειά τους, όταν βέβαια υπάρχει κάτι να θεραπεύσουν. Μελέτες υπάρχουν. Ιστορικά επίσης. Πολλά ιστορικά ΔΕΝ υπάρχουν, γιατί απλούστατα, ο ομοιοπαθής που θα κάνει γρήγορα και καλά τη δουλειά του με τα αντιβιοτικά έλυσε το πρόβλημά του, δεν αντιμετωπίζει κάτι 'χρόνιο', οπότε δεν έχει κανένα λόγο να μπαίνει σε φόρουμ κλπ για να γράψει το ιστορικό του. Επίσης μην περιμένετε ότι εύκολα, ακόμα και φίλοι και συγγενείς, θα σας εκμυστηρευτούν ιστορικό προστατίτιδας, γιατί θεωρείται (λανθασμένα) θέμα ταμπού. Οι έρευνες όμως δείχνουν ότι το 50% των ανδρών έχει απασχοληθεί έστω και μια φορά στη ζωή του από τέτοιο θέμα.
Προφανώς το ανοσοποιητικό δε μπορεί να κάνει πολλά πράγματα για ένα διογκωμένο, γεμάτο φλεγμονές προστάτη ενός ογδοντάχρονου, τακτικού πελάτη ουρολογικών ιατρείων, που μπορεί να χρειάζεται και καθετήρα. Πιθανώς και τα αντιβιοτικά. Το γεγονός αυτό από μόνο του, δεν δικαιολογεί 'διάγνωση' χρόνιας προστατίτιδας σε νέους ασθενείς, που τις περισσότερες φορές (βλ. ιστορικά) δε συνοδεύεται καν από κατάλληλες εξετάσεις.
Προφανώς και η καλλιέργεια, η εξέταση δηλ. που συνιστά η επίσημη ιατρική, δε μπορεί να ανιχνεύσει πάντα και όλους τους μικροοργανισμούς, ειδικά αυτούς που είναι σε μικρή ανάπτυξη. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η εξέταση είναι 'αχρείαστη' και ούτε ότι βγάζουμε συμπέρασμα 'χρόνιας προστατίτιδας' μόνο από τα συμπτώματα.
Η σωστή διατύπωση λοιπόν είναι:
'Πιθανώς σε κάποιες περιπτώσεις να μη μπορούν το ανοσοποιητικό και τα αντιβιοτικά, πιθανώς, σε κάποιες περιπτώσεις, να μην αρκεί η καλλιέργεια'.

Παράθεση από: Φαέθων στις 05 Οκτωβρίου, 2018, 11:17:17 ΜΜ
Εΐ καραγκιοζάκο «επιστήμονα»...ναι εσύ που εδώ και πολλά χρόνια μπαίνεις σαν την ψωλή και γράφεις μπηχτές και προσβολές μπας και ασχοληθούμε μαζί σου! Πάντα φωτογραφικά, όπως κάνουν οι γυναικωτοί αλλά ποτέ απευθυνόμενος επώνυμα...Που κατά τα άλλα όταν σου είπαμε μια κουβέντα παραπάνω άρχισες να κλαίγεσαι στον admin και όταν σε γράψαμε στα παπάρια μας από την άλλη δεν μπόρεσες να το ξεπεράσεις και επιζητάς την προσοχή σαν το παιδάκι που χτυπάει το κουδούνι και τρέχει. Στο υπενθυμίζω άλλη μια φορά: όσο και να χτυπιέσαι δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τις μαλακίες που γράφεις. Χαίρομαι που βρήκες το φως σου μέσα από μέθοδο που πρώτος ανέδειξα και σε ευχαριστούμε όλη η παρέα για το γέλιο που μας χαρίζεις. Σου εύχομαι να ξεπεράσεις και τα ψυχολογικά σου.

(Ακολουθώντας τη μέθοδό σου)

Με εκτίμηση,

Φαέθων

Υ.Γ. Βλάκας είσαι και φαίνεσαι

'Καραγκιοζάκο' να πεις τον άντρα σου. Μαζί με αυτόν να συζητήσετε για ψωλές, πούτσες και λοιπά κοινά ενδιαφέροντα.

Όταν θα απευθύνεσαι σε εμένα, θα γράφεις με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια που θα έπρεπε να διαθέτει ένας άνδρας 46 χρονών. Το δεκαεξάχρονο χουλιγκανάκι, που βγάζεις όταν ζορίζεσαι, για να βρίσεις και να προσβάλεις αγνώστους, κατά τα δικά σου 'ανδρικά' πρότυπα, κράτα το κρυμμένο μέσα σου.

Ψεύδεσαι, γράφοντας ότι 'δεν απευθύνομαι επώνυμα'. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα να απευθυνθώ στον οποιονδήποτε, φυσικά και σε εσένα. Φαίνεται όμως ότι πληγώθηκε ο εφηβικός σου εγωϊσμός επειδή σου έκανα δύο παρατηρήσεις.

Αν βαφτίζεις κακοήθεις χαρακτηρισμούς και ύβρεις όπως 'ψεύτης' (επειδή δε γνώριζα τα προσωπικά σου μηνύματα, λες και αυτό ήταν το θέμα μας), 'οχιά' και 'αναξιοπρεπής' (επειδή σου απευθύνθηκα), εδώ 'γυναικωτός' (επειδή δεν σου απευθύνθηκα), ως 'μια κουβέντα παραπάνω', αυτό είναι δικό σου πρόβλημα.

Με τον admin είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Πρώτα απευθύνθηκα σε εσένα με pm, αλλά συνάντησα και πάλι τοίχο, αφού μου βγήκε μήνυμα ότι δεν δέχεσαι προσωπικά μηνύματα από εμένα.

Αν νομίζεις ότι γράφοντας για παραπληροφόρηση στο διαδίκτυο σχετικά με το σύνδρομο πυελικού άλγους από επιτήδειους και βλάκες υπονοώ εσένα, επειδή έχω τυχόν απωθημένα μαζί σου ή επειδή πήγα στο γιατρό που υποστήριζες στο μπλογκ, κάνεις λάθος.

Καμία σχέση λοιπόν, το ξεκαθαρίζω για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Το θέμα αυτό για μένα είναι σοβαρό και για αυτό το λόγο το θίγω.

Είμαι επιστήμονας, ασκώ επιστημονικό επάγγελμα πάνω από είκοσι χρόνια, έχω αναλυτική σκέψη και μπορώ να διακρίνω αντιεπιστημονικά 'επιχειρήματα' επιτήδειων στο διαδίκτυο.
Αν αυτό σε ενοχλεί, πρόβλημά σου.

Δεν αποζητώ την προσοχή, ούτε έχω ανάγκη την έγκριση κανενός για να γράψω για τα θέματα που με ενδιαφέρουν στο φόρουμ. Ζούμε σε δημοκρατική κοινωνία, και το φόρουμ είναι ανοιχτό και δημόσιο.

Καλησπέρα

Παράθεση από: Anisixos στις 30 Σεπτεμβρίου, 2018, 02:38:09 ΠΜ
Στην επισκεψη που του εκανα
(το προηγουμενο Πασχα) δεν βρηκε τιποτα που να χριζει θεραπειας η αγωγης !!!!
Ενω ο υπερηχος προστατη αποκαλυψε διογκωση στα 39 κυβικα εκατοστα (απο
23.7 το προηγουμενο καλοκαιρι). Ενω τα πυοσφαιρια (σε καλλιεργεια που εγινε
μερικες μερες πριν) βρισκονταν στα 24 !

Είναι ένα πρόβλημα που έχω επισημάνει εδώ και χρόνια, σε δεκάδες ιστορικά. Για άλλη μια φορά, η αδιαφορία, η ασχετοσύνη και η ηττοπάθεια των γιατρών. Καθόλου εξετάσεις ή λάθος εξετάσεις, λάθος διαγνώσεις (ως αποτέλεσμα) και πολύτιμος χρόνος που χάνεται.
Ειδικά αυτή η ευκολία στη διάγνωση 'μη μικροβιακή' χωρίς εξετάσεις. Μου θυμίζει τον αγράμματο τραμπούκο του 'chronicprostatitis.com' που θέλει να μας πείσει ντε και καλά ότι μικροβιακή προστατίτιδα έχουν μόνο όσοι έχουν 'υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις'. Φαίνεται ότι η παραπληροφόρηση αυτή δεν έπιασε μόνο στους βλάκες μιμητές του, αλλά και σε πολλούς γιατρούς που όταν βλέπουν ασθενή με συμπτώματα πυελικού άλγους σπεύδουν να διαγνώσουν 'ψυχολογικά' αντί να κάνουν τις σωστές εξετάσεις που ο επιστημονικός τους φορέας συνιστά. Τις εξετάσεις αυτές έχω αναλυτικά περιγράψει. Οι εξετάσεις αυτές, στο 95% των ιστορικών (να 'τρολάρω' και εγώ λίγο) δεν γίνονται.
Τόσο οι μαλάξεις, όσο και οι ενδοπροστατικές ενέσεις, κατά τη γνώμη μου είναι ακραίες θεραπείες. Το ίδιο και οι μακρόχρονες αντιβιώσεις. Μπορεί να κάνω λάθος. Περιμένω μελέτες που θα με πείσουν για το 'λάθος' μου. Εκεί όμως οδηγούνται πολλοί συνάνθρωποι, εξαιτίας της εγκληματικής και αντιδεοντολογικής αδιαφορίας και ασχετοσύνης της πλειοψηφίας των γιατρών. Αυτά είναι τα αποτελέσματα. Εκεί τους οδηγούν οι γιατροί.
Τι θα έκανα στη θέση σου;
1. Παρακολουθώ τον προστάτη.
Α. Υπέρηχος. Μειώθηκε το μέγεθος μετά τις αγωγές – μαλάξεις; Αν ναι, είναι θετικό. Προχωράμε καλά.
Β. Καλλιέργεια. Μειώθηκαν τα πυοσφαίρια στην καλλιέργεια; Αν ναι, επίσης θετικό. Σημαίνει ότι πάμε καλά.
2. Προσέχω τον προστάτη. Τα έχουν γράψει και άλλοι, πριν από μένα. Όχι ερεθιστικές τροφές – αλκοόλ - όξινα συμπληρώματα, όχι συχνές εξπερματώσεις, προσοχή στη διατροφή κλπ. Πολύ υλικό στο φόρουμ, διάβασμα.
3. Προβληματίζομαι και ασχολούμαι με το πυελικό μου άλγος.
Βεβαίως. Τι νομίσατε δηλαδή, ότι όλοι όσοι έχουν πυελικό άλγος που οφείλεται σε προστατίτιδα πρέπει να ασχολούνται μόνο με τον προστάτη; Και έτσι θα περάσει και το πυελικό άλγος; Λάθος για μένα. Ο άνδρας με πυελικό άλγος που ακόμα και αν προκαλείται από προστατίτιδα, δεν αρκεί να ασχολείται μόνο με την καλή υγεία του προστάτη, αλλά πρέπει να φροντίζει και για το πυελικό άλγος που στην ουσία του δυσκολεύει τη ζωή. Ιστορικά ανθρώπων με 'καραμπινάτες' μικροβιακές, που αναφέρουν διατάσεις, χαλάρωση ακόμα και φυσιοθεραπεία, υπάρχουν στο φόρουμ και μόνο τυχαίο δεν είναι.
4. Καλή ψυχολογία. Αυτή έρχεται όταν πάμε καλά. Όταν δηλαδή δοκιμάζουμε και πετυχαίνουμε. Δε συμφωνώ ότι 'δεν περνάει'. Περνάει, αλλά θέλει προσπάθεια.

Παράθεση από: searcher στις 21 Σεπτεμβρίου, 2018, 11:52:10 ΠΜ
Καλημέρα,

Είμαι 40 και παρουσιάζω κάποια προβλήματα συχνοουρίας (όχι μόνιμα). Ειδικά δε έχω την ανάγκη ούρησης, την περίοδο που νιώθω ότι χρειάζεται να πάω για "χοντρό" στην τουαλέτα. Δηλαδή αν δεν κάνω το "χοντρό" και το κρατήσω, θα πρέπει να πηγαίνω κάθε μία ώρα για κατούρημα έστω και μισό, σαν να πρήζεται η φούσκα μου και να μην μπορώ να κρατηθώ. Το αναφερόμενο μου συμβαίνει περίπου ένα χρόνο τώρα. Επιπρόσθετα αργώ να τελειώσω κάποιες φορές, και επίσης κατουρώ πολλές φορές πιο αργά από ότι στο παρελθόν. Δυστυχώς, και λέω δυστυχώς, όπως αναφέρθηκε, παρατηρώ ότι έκανα ένα λάθος: έκανα kegels. Πολλά συμπτώματα μου εμφανίστηκαν μετά από πολλές kegels ασκήσεις.

Διάβασα με προσοχή τα γραφόμενα και σας ευχαριστώ για την θέληση να μοιραστείτε μαζί μας την έρευνα σας. Να προσθέσω ότι παλιά ήμουν αθλητικός τύπος, πιο αδύνατος και σχεδόν πέτρα σε κάθε σημείο του σώματος μου, όπως επίσης και στους μυείς του κόλου. Δεν μπορούσα να καθίσω πάρα πολύ  ώρα γιατί δεν είχα μαλακό μαξιλαράκι αλλά έναν πολύ σκληρό ποπό. Το αναφέρω γιατί νομίζω είναι σημαντικό. Θυμάμαι και παρατηρώ (στην προσπάθεια συσχέτισης) ότι όταν άλλαξα εργασία, μετά από 5 χρόνια καθιστικής εργασίας και πολύ λιγότερης άσκησης, με παράλληλη αύξηση του άγχους, τότε ξεκίνησαν τα πρώτα προβλήματα. Επίσης για την περίπτωση μου δίνω ίσως και μία πιθανότητα να έχει βοηθήσει η ύπαρξη της δημιουργίας ενός πρωκτικού συριγγίου από το 2011 (6,5 χρόνια πριν). Πρόσφατα ξεκίνησα την γυμναστική (και καθένας το εννοεί με τον τρόπο του) και ειδικά δε το τρέξιμο και παρατήρησα έντονη βελτίωση.
Με προσωπικό δεδομένο ότι είμαι μαθηματικό και συνδυαστικό μυαλό, προσπαθώντας να συνδυάσω τα στοιχεία που άλλαξαν στην ζωή μου σε σχέση με το παρελθόν, και προσπαθώντας να καταλάβω ποιες αλλαγές ήταν εκείνες που δημιούργησαν το πρόβλημα... καταλήγω σε ένα συμπέρασμα και θα ήθελα την γνώμη σας για αυτό.

Το συμπέρασμα μου είναι παράλληλα και ερώτηση:
"μήπως αν διατηρούμε τους μύες της πρωκτικής περιοχής και της μέσης, καλογυμνασμένους, σε βαθμό που να είναι σκληροί, μήπως αυτό είναι η λύση στο πρόβλημα;
Και η λογική εξήγηση που μπορεί να του δώσω είναι η εξής: μήπως αν διατηρούμε καλογυμνασμένους εκείνους τους μύες, τότε ο προστάτης μας δεχόμενος την μυική δύναμη, μήπως στέκεται σε σωστό σημείο και με τον τρόπο αυτό προστατεύεται; πχ κάποιος που έχει έντονα καθιστική ζωή, μήπως τον πιέζει και τον "μετατοπίζει" καθημερινά και άρα τον ζορίζει; Είναι σαν να τον μουδιάζεις, επειδή τον ζουλάς λάθος. Μήπως γιαυτό να βοηθούσαν οι θεραπείες "μάλαξης" -μασάζ; πχ Σε πλήρως αγύμναστους ανθρώπους που είναι κλινήρεις για βδομάδες, ο φυσιοθεραπευτής τους κάνει μασάζ εκγύμνασης για να μην ατροφήσουν οι μύες περαιτέρω. Μήπως τελικά η "λύση" να βρίσκεται στην πίεση που ασκείτε στον προστάτη λόγω της θέσης ή της στήριξης αυτού;
Οπότε μήπως το τρέξιμο που είναι η καλύτερη άσκηση για τον ποπό μαζί με το βαθύ κάθισμα και επαναλήψεις να είναι μέθοδος όχι μόνο εκγύμνασης αλλά και θεραπείας.
Θα ξεκινήσω πάλι τρέξιμο όπως παλιά, προσθέτοντας το στο δύσκολο καθημερινό πρόγραμμα και ελπίζω να δουλέψει πάλι. Δημιουργώντας έναν καλογυμνασμένο σκληρό ποπό και μειώνοντας τις καθιστικές ώρες, θα επιστρέψω εκ νέου να σας γράψω σε 2 μήνες αν πάνω σε έξαψη που βρίσκομαι τώρα, βοήθησε ή μη, η διαδικασία αυτή.

σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Καλησπέρα,
Προσωπικά, για αρχή θα έβλεπα ένα γιατρό και θα έκανα τις απαραίτητες εξετάσεις.
Σε ότι αφορά το μυϊκά προκαλούμενο πυελικό άλγος, αυτό δυστυχώς μπορεί να προκληθεί και από τις kegels, και απ' ότι φαίνεται κάτι τέτοιο συνέβη σε εσένα, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες. Βεβαίως και το άγχος, βεβαίως και η καθιστική εργασία, που πιέζει και θλίβει τους μυς.
Σοβαρή ένσταση λοιπόν στο κατά πόσο πρέπει να 'κάνεις πέτρα' τους μυς. Ο δικός μου πόνος, και τα ουρολογικά συμπτώματα, τερματίστηκαν όταν χαλάρωσα (και τους μυς) και όταν τους 'τράβηξα' (διατάσεις). Κυρίως όμως, όταν αντιμετώπισα τα ενεργά εναυσματικά σημεία πόνου που παρουσίαζαν.
Στο μυϊκά  προκαλούμενο πυελικό άλγος, η Νο1 διάγνωση πρέπει να είναι ο εντοπισμός ενεργών εναυσματικών σημείων πόνου στους μυς της πυέλου και γύρω, και η Νο1 θεραπεία η 'σίγαση' τους. Η εξέταση αυτή γίνεται από γιατρό ή φυσιοθεραπευτή που ασχολείται και γνωρίζει το θέμα.
Μελέτες σχετικά με 'προστατίτιδα' λόγω 'μη σωστής' θέσης προστάτη λόγω πλαδαρότητας μυών κλπ δεν έχω υπόψη. Με το ίδιο σκεπτικό θα έπρεπε να είχαμε 'παγκρεατίτιδες' και 'ηπατίτιδες' λόγω πλαδαρών κοιλιακών ή 'νεφρίτιδες' από ραχιαίους, 'καρδιοπάθειες' από θωρακικούς κλπ. Στα περισσότερα ιστορικά εδώ στο φόρουμ φαίνεται να βοηθάει η χαλάρωση των μυών.

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από το Νικόλαο Ανδρομανάκο με τίτλο 'Χρόνιο Περινεϊκό Άλγος': http://www.mednet.gr/archives/2011-2/pdf/182.pdf
Αξίζει να το διαβάσετε, είναι σε μορφή PDF.
Ο κ. Ανδρομανάκος είναι συγγραφέας του βιβλίου 'Ορθοπρωκτικές Παθήσεις και Πυελικό Έδαφος - Διάγνωση και Αντιμετώπιση'  https://www.onmed.gr/ygeia-eidhseis/story/338211/ena-xrisimo-vivlio-orthoproktikes-pathiseis-kai-pyeliko-edafos---diagnosi-kai-antimetopisi
Από τη δική μου πλευρά απλώς επισημαίνω:
- Το χρόνιο περινεϊκό άλγος είναι μια ιδιοπαθής, πολυπαραγοντική, ασαφής διαταραχή, ένα σύνδρομο μιας σύνθετης αλληλεπίδρασης μεταξύ νευρικού, μυοσκελετικού και  ενδοκρινικού συστήματος, που επηρεάζεται περισσότερο από ψυχολογικούς παράγοντες και παράγοντες συμπεριφοράς.
- Η έλλειψη κατανόησης της αιτίας του άλγους φαίνεται στα πολλά ονόματα που  προσπαθούν να περιγράψουν το πρόβλημα (essential anorectal pain, idiopathic posterior pelvic pain, anorectal neuralgia, chronic idiopathic anal pain, spastic pelvic floor syndrome, levator ani syndrome, spastic levator syndrome, spastic piriformis). (σ.σ. 'πυελικό άλγος', 'χρόνια ιδιοπαθής πρωκταλγία', σύνδρομο του ανελκτύρα ή του piriformis κλπ)
- Για την κατανόηση της παθοφυσιολογίας του χρόνιου περινεϊκού άλγους αναγκαία είναι η γνώση της ανατομίας και της φυσιολογίας του πυελικού εδάφους.
- Το πυελικό έδαφος αποτελείται από μυς, περιτονίες και συνδέσμους, που αποφράσσουν την έξοδο της ελάσσονος πυέλου, αφήνοντας ένα κενό για τη δίοδο των σπλάγχνων, ορθό, κόλπος, ουρήθρα, στο περίνεο.
- Ο γιατρός διακρίνει τις λειτουργικές διαταραχές των μυών του πυελικού εδάφους που συνοδεύονται με περινεϊκό άλγος:
1. Στο σύνδρομο του ανελκτήρα του πρωκτού,
2. Τη φευγαλέα πρωκταλγία (proctalgia fugax),
3. το μυοπεριτονιακό σύνδρομο (myofascial syndrome) και
4. την κοκκυγοδυνία
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που παραθέτω το άρθρο, αφού σύμφωνα με το συγκεκριμένο γιατρό, το 'μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος', όπως το ονομάζουν οι Wise – Anderson, δεν έχει ακριβώς την ίδια αιτιολογία και συμπτωματολογία σε όλους.
Ο κ. Ανδρομανάκος, αναφέρει πριν από το 2010 ακόμα, αιτιολογίες, συμπτώματα και τρόπους αντιμετώπισης παθήσεων που ακόμα και σήμερα, η πλειοψηφία των ουρολόγων συναδέλφων του δεν θέλει να κατανοήσει.
Ο γιατρός γράφει για τη σωστή διάγνωση και αντιμετώπιση των  παθήσεων αυτών, πράγματα που έχουν γραφτεί και εδώ στο φόρουμ, από εμάς τους μη γιατρούς, που προκοπή από τους γιατρούς δεν είδαμε και ψάξαμε και διαβάσαμε για να μάθουμε. Διαβάστε:
'Το μυοπεριτονιακό σύνδρομο (myofascial syndrome) χαρακτηρίζεται από οξύ ή χρόνιο βαθύ μυϊκό άλγος, εντοπίζεται σε ευαίσθητα σημεία του μυός (ανελκτήρα), που καλούνται σημεία πρόκλησης άλγους "trigger points", και επιδεινώνεται στην κίνηση και το κάθισμα. Τα σημεία πρόκλησης του άλγους μπορεί να ενεργοποιηθούν στην ψηλάφηση του μυός. Το σύνδρομο έχει αναγνωριστεί στους μυς της πυέλου –ανελκτήρα του πρωκτού, έσω θυροειδή, απιοειδή, μεγάλο γλουτιαίο, μεγάλο προσαγωγό, ορθό κοιλιακό και λοξούς  κοιλιακούς– από τους Travell και Simons'
'Η έντονη μυϊκή σύσπαση, χρόνια ή επαναλαμβανόμενη, από υπερένταση ψυχική ή σωματική οδηγεί σε ανώμαλη σύσπαση ομάδων μυϊκών ινών, που αποτελούν τα ευαίσθητα σημεία πρόκλησης άλγους. Η νευροφυσιολογία των σημείων πρόκλησης άλγους σχετίζεται με τη βλάβη των τελικών νευρικών απολήξεων και τις δυσλειτουργικές τελικές κινητικές πλάκες, που αποτελούν ενεργείς θέσεις σημείων πρόκλησης άλγους και ανώμαλο μηχανισμό σύσπασης μυϊκών ινών. Η ηλεκτρική τους δραστηριότητα μπορεί να καταγραφεί ηλεκτρομυογραφικά και είναι παθολογική. Ως προκλητικοί παράγοντες αναφέρονται η ψυχική ένταση, το άγχος, η υπερβολική σωματική άσκηση, η κάκωση της πυέλου (πτώση, ατύχημα, τοκετός), οι επεμβάσεις στην πύελο (ουρολογικές, γυναικολογικές, χειρουργικές) και η φλεγμονή (ουρηθρίτιδα, κυστίτιδα, προστατίτιδα)'.
'Η διάγνωση επιτυγχάνεται στη δακτυλική εξέταση με την αναγνώριση ευαίσθητων σημείων πρόκλησης άλγους "trigger points", που είναι θέσεις ευαισθησίας...'
'Φυσικοθεραπεία (δακτυλικό μασάζ) βοηθά στην απενεργοποίηση των σημείων πρόκλησης άλγους, ασκήσεις βιοανάδρασης, βελονισμός, αντιμετώπιση συμπεριφοράς'
γράφει ο συνάδελφος των ουρολόγων μας, διευθυντής χειρουργικής πλέον, και τόσα άλλα, που χρόνια πια γράφονται και εδώ, από μη γιατρούς, χρόνια είναι γραμμένα στα επίσημα guide lines της Ευρωπαϊκής Ουρολογικής Εταιρίας, και ακόμα οι ουρολόγοι μας επιμένουν να αγνοούν.

Σύμφωνα με την απόλυτη 'μικροβιακή θεωρία':

«Στον προστάτη τα μικρόβια εισέρχονται 'αθόρυβα', συνήθως από την ουρήθρα, αλίμονο και από αλλού, και για χρόνια (πάλι 'αθόρυβα') δημιουργούν χρόνι-α ('αθόρυβη') λοίμωξη, που όμως δεν την παίρνουμε είδηση, τα παράγωγα της οποίας (πύον) φράζουν τα προστατικά 'αδένια' ή 'σωληνάκια', οπότε ο προστάτης  μεγαλώνει, σκληραίνει, φλεγμαίνει και δε λειτουργεί κανονικά. Το σκηνικό (της απελπισίας) συμπληρώνουν οι τρομακτικές αποτιτανώσεις του προστάτη, που (σύμφωνα με άλλες 'θεωρίες') είναι και η απόδειξη ότι η προστατίτιδα είχε αρχίσει από παλιά, και (σύμφωνα με άλλες πάλι 'θεωρίες')  καλύπτονται από πανίσχυρες βιομεμβράνες και μαζί με τα φραγμένα σωληνάκια - αδένια δεν αφήνουν τον προστάτη να ανασάνει. Αποτέλεσμα της εισβολής αυτής που έγινε 'πριν χρόνια' είναι όλα τα ουρολογικά και επώδυνα συμπτώματα που αντιμετωπίζουμε τώρα, που(άξαφνα!) τους ήρθε να εκδηλωθούν.
Τα αντιβιοτικά,  το ανοσοποιητικό και τα 'φυτικά' δε μπορούν να κάνουν τίποτα τώρα πια που είναι αργά και έφραξαν όλα τα σωληνάκια. Για το λόγο αυτό, τα συμπτώματα συνεχίζουν και μετά τα αντιβιοτικά.
Αυτή είναι η πάθηση 'χρόνια προστατίτιδα', και 'δεν θεραπεύεται από την επίσημη ιατρική' αλλά από λίγους, με 'ειδικές θεραπείες'».

Τα ερωτήματα που λογικά δημιουργούνται σε ένα νέο ασθενή που πρωτακούει ή πρωτοδιαβάζει αυτή τη θεωρία είναι τα εξής:
- Είναι 'λάθος' αυτή η 'θεωρία';
- Συμβαίνουν ή μπορεί να συμβούν όλα αυτά στον προστάτη μου;
- Πως μπορώ να γνωρίζω; Υπάρχουν εξετάσεις που επιβεβαιώνουν αυτή τη θεωρία;
- Για αυτό το λόγο πονάω και έχω τυχόν ουρολογικά συμπτώματα, πιθανώς στυτική δυσλειτουργία κλπ;
- Τι πρέπει να κάνω;

Αναλύοντας τη 'μικροβιακή θεωρία'.

1. Μικρόβια περνάνε συνήθως από την ουρήθρα στον προστάτη.
Σωστό. Συμβαίνει σε πολύ κόσμο. Ιδιαίτερα σε όσους κάνουν σεξ. Οι κόλποι των γυναικών μας δεν είναι αποστειρωμένοι. Έχουν μικρόβια. Βασικό λοιπόν, για να συνεννοούμαστε: Αποστειρωμένοι προστάτες δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον σε σεξουαλικά ενεργά άτομα. Το επισημαίνω γιατί διαβάζω  από άλλους ότι 'αποστείρωσα τον προστάτη μου με αντιβίωση', για 'καθαρός από μικρόβια', 'χωρίς μικρόβιο', 'δεν έχω μικρόβια αφού στις καλλιέργειες δε βρέθηκαν' κλπ. Δε νομίζω ότι υπάρχουν σεξουαλικά ενεργά άτομα που δεν έχουν μικρόβια. Λίγα ή πολλά, γνωστά ή άγνωστα, ανιχνεύσιμα ή μη, καλλιεργήσιμα ή μη, ουροπαθογόνα ή όχι, σε συμπτωματικούς ή μη, τα μικρόβια μπορούν να αποικίσουν τον προστάτη, όπως αποικίζουν τους κόλπους των γυναικών μας, την ουρήθρα μας, και με άλλους τρόπους το στόμα μας, το έντερό μας, τη μύτη μας, το στομάχι μας κλπ. Το ότι 'δεν υπάρχουν αποστειρωμένοι προστάτες' δεν είναι προσωπική άποψη. Επιβεβαιώνεται από μελέτες που έχουν γίνει και σε ανθρώπους χωρίς συμπτώματα. Ακόμα και τα ούρα δεν είναι αποστειρωμένα: http://www.healthyliving.gr/2015/04/02/oura-vakthria-5

2. «Περνάνε στον προστάτη και από το αίμα ή και από το έντερο».
Και όμως το έχουμε ακούσει και αυτό. Φαίνεται ότι διάφοροι 'θεωρητικοί', ισχυρίζονται ότι μικρόβια αποικίζουν τον προστάτη και από το αίμα (κυκλοφοριακό) ή από το έντερο (λόγο γειτνίασης, λεμφαδένων κλπ). Το 'επιχείρημα' αυτό εξελίσσεται σε 'στανταράκι', ειδικά όταν ο νέος ασθενής ισχυριστεί ότι πάντα κάνει σεξ με προφυλάξεις, ή (αλίμονο) δεν έχει κάνει σεξ ποτέ.
Μπορεί να αποκλειστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Προσωπικά δεν αποκλείω τίποτα. Αυτό που εγώ συνιστώ στους νέους ασθενείς που πρωτακούν όλα αυτά, είναι πολύ προσοχή (ποιοι και γιατί τα λένε αυτά), λογική και ψυχραιμία:
- Αν ένα τόσο τοξικό μικρόβιο βρίσκεται στο αίμα γιατί και καλά ο προστάτης πρέπει να είναι το μόνο όργανο που θα προσβληθεί από αυτό; Όλα τα άλλα όργανα μια χαρά, τα νεφρά εντάξει, το συκώτι εντάξει, η καρδιά, το πάγκρεας δεν παθαίνουν τίποτα, και μόνο ο προστάτης την πάτησε;
- Αν ο προστάτης 'μολύνεται' από το έντερο, προφανώς λόγω κάποιου προβλήματος του εντέρου, τότε τεχνικές όπως οι ενδοπροστατικές ενέσεις (μέσω του εντέρου που τρυπιέται από την ένεση μαζί με τον προστάτη) είναι προς τη σωστή  κατεύθυνση της 'μη μόλυνσης';
- Είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχουν αναφορές για τέτοιου είδους μικροβιακό αποικισμό του προστάτη ούτε στη βιβλιογραφία, ούτε σε μελέτες;
Προσωπική άποψη λοιπόν, είναι ότι οι περιπτώσεις αυτές, αν υπάρχουν, είναι σπάνιες και απίθανες. Όποιος ισχυρίζεται τέτοια πράγματα, θα πρέπει να έχει και τον τρόπο να τα αποδείξει.

3. Αποικισμός του προστάτη από μικρόβια σημαίνει προστατίτιδα;
Όχι απαραίτητα. Όπως τα μικρόβια στους κόλπους των γυναικών μας δε συνεπάγονται απαραίτητα κολπίτιδες, έτσι και τα μικρόβια στους προστάτες μας δε συνεπάγονται απαραίτητα προστατίτιδες. Με την ίδια λογική, μικρόβια έχουμε και στο έντερο χωρίς κολίτιδες, στο στομάχι χωρίς γαστρίτιδες, στο στόμα χωρίς ουλίτιδες και στη μύτη χωρίς ρινίτιδες. Ο αποικισμός ενός οργάνου του σώματός μας από μικρόβια δε σημαίνει αναγκαστικά και λοίμωξη.

4. Μπορούν όμως να κάνουν και φλεγμονή;
Βεβαίως και μπορούν. Για το λόγο αυτό κάνουμε εξετάσεις, καλλιέργειες κλπ. Τα παθογόνα μικρόβια στον προστάτη αποτελούν πιθανή αιτία προστατίτιδας και για το λόγο αυτό, αν εντοπιστούν, παίρνουμε αντιβιοτικά. Τόσο απλά. Υπάρχουν γιατροί που δίνουν αντιβιοτικά χωρίς να κάνουν καλλιέργειες, ή ακόμα και με στείρες καλλιέργειες αν λόγω συμπτωμάτων, πυοσφαιρίων ή άλλων ενδείξεων, υποπτεύονται μικροβιακή λοίμωξη ή φλεγμονή λόγω μικροβίων. H φλεγμονή δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της παρουσίας μικροβίων αλλά και άλλων παραγόντων όπως η ποσότητά τους (φορτίο), το είδος τους (τοξικότητα), η αντίδραση του οργανισμού (ανοσοποιητικό), η ηλικία, συνυπάρχουσες παθήσεις κλπ.

Συνεχίζω σε επόμενο.

Παράθεση από: giorgos450 στις 13 Ιουλίου, 2018, 03:32:54 ΠΜ
Χαιρετω ολα τα παιδια του Forum!!Θα σας περιγραψω με λιγα λογια την περιπτωση μου αφου πρωτα διαβασα πολλες ιστοριες απο πολλους απο εσας και θα ηθελα να ακουσω την αποψη σας.Λοιπον,μετα απο χειρουργειο στον ωμο,μια βδομαδα μετα το βραδυ ενω εχω παει για κατουρημα(με σταγονες να φευγουν στο τελος ενω ειχα τελειωσει) ξαπλωνω και νοιωθω μια αισθηση για ουρηση και παλι,που μου θυμησε ουρολοιμωξη που ειχα παθει παλιοτερα.δεν δινω σημασια,με παιρνει ο υπνος.ξυπναω την επομενη με διαρροια και λιγο πυρετο,κραταει 2 μερες και φευγει,το αισθημα για ουρηση ομως μενει σαν μια ενοχληση στην ουρηθρα μαζι με καθε φορα που πηγαινω τα ουρα μυριζουν εντονα και ειναι θολα και οι σταγονες να φευγουν παλι στο τελος.Επισης μια μικρη αλλα αισθητη μειωση πιεσης στα ουρα και στο σπερμα.το αφηνω μερικες μερες και εφοσων δεν υποχωρησε πηγα στο γιατρο και με στελνει για εξεταση και καλλιεργια ουρων,οι οποιες βγηκαν καθαρες.αφου επεμεναν τα συμπτωματα κανω και καλλιεργεια σπερματος η οποια επισης βγηκε καθαρη.Μου λεει θα ειναι προστατιτιδα χωρις βακτηριο και μου εδωσε αντιβιωση tabrin για 15 μερες και αντιφλεγμονωδη για 7 μερες και να περασω παλι σε 15 μερες να με δει.εχουν περασει 5 μερες απο τοτε που ξεκινησα και ισως να ειναι νωρις αλλα δεν βλεπω καμμια απολυτως διαφορα.Ειναι πιθανο να εχω χρονια μη βακτηριακη προστατιτιδα?Χωρις ολα τα υπολοιπα συμπτωματα,πονους δλδ τσουξιματα μειωμενη στυση κτλπ.Εχετε ακουσει αναλογη περιπτωση??Εχω δει τα ιδια συμπτωματα και σε στενωση ουρηθρας και σε διαφορες αλλες παθησεις.ξερω οτι ειναι λιγο νωρις να περιμενω βελτιωση αλλα ειμαι 1 μηνα με τα συμπτωματα αλλα με τη δικη σας γνωμη και με το ψαξιμο πιστευω θα βρω μια ακρη.Επισης να αναφερω οτι ασκουμαι συχνα,εχω μηδεν αγχος και καλη διατροφη οποτε δεν εχουμε κατι να βελτιωσουμε σε αυτους τους τομεις.

Καλησπέρα,
για το γιατρό:
1. Λάθος εξετάσεις (η σωστή είναι stamey, όχι ούρων ή σπέρματος μόνο)
2. Άλλες εξετάσεις; Θα έπρεπε ίσως και υπέρηχος προ και μετά ούρησης, ίσως και ουροροομετρία, ενδεχομένως δακτυλική εξέταση προστάτη.
3. Διάγνωση. Η σωστή διάγνωση προκύπτει από τη σωστή εξέταση. Δεν έγιναν σωστές εξετάσεις. Επίσης δεν υπάρχει πάθηση 'προστατίτιδα χωρίς βακτήριο', αλλά σύνδρομο (πυελικού άλγους).

Είναι πιθανό να έχεις μη μικροβιακή, αυτό θα το δείξουν οι  εξετάσεις. Πάντως είναι πολύ νωρίς για να μιλάει κανείς για 'χρόνιες' καταστάσεις με ένα μήνα συμπτώματα.

Παράθεση από: Anaxandridas στις 08 Ιουλίου, 2018, 08:32:40 ΜΜ
Παιδιά καλησπέρα. Ειμαι 30 ετων. Εδώ και κάποια χρόνια έχω ένα άλγος στο δεξί όρχι. ΠΡιν 2 χρονια ειχα κανει ενα σπερμοδιαγραμμα και ειχε βγει πολυ καλο. μετα απο ενα χρονο εκανα σπερμοδιαγραμμα βγηκε πολυ διαφορετικο, αρκετα μειωμενα ολα.εκανα αρκετα σπερμοδιαγραμματα και πολλα τριπλεξ οσχεου και τη μια μου εβγαζαν κιρσοκηλη δεξια, την αλλη αριστερα και μετα και στις δυο πλευρες. Πηγα σε αρκετους ουρολογους, μου εδωσαν profertil που δεν εκανε και πολλη δουλεια και στη συνεχεια πηγα σε εναν ουρολογο, που μου ειπε να κανω καλλιεργεια σπερματος. Διαπιστωθηκε να εχω υψηλη συγκεντρωση σε e.coli και enterrococcus faecalis. Μου ειπε πως σιγουρα προερχεται απο σεξουαλικη επαφη, αλλα παιρνω προφυλαξη παντοτε κατα τη συνευρεση με τη συζυγο.  Στο παραπεμπτικο για την αντιβιωση (μου χορηγησε ladinin) εγραψε ως διαγνωση οξεια προστατιτιδα. Δε γνωριζω ακριβως τι ειναι. Απλως κουραστηκα εδω και αρκετα χρονια να εχω ενοχλησεις, αλγος και αισθημα βαρους στο δεξι ορχι. Ειναι κατι που μου ριχνει το ηθικο. Σημειωτεον, μικρος(10-11 ετων) εκανα εγχειριση κρυψορχιας στο δεξι ορχι. Θελω να τελειωνω με αυτην την κατασταση, γιατι θελω σιγα σιγα να βαλω μπροστα για παιδακι και κυριως γιατι δε θελω να προκαλεσω καποιο προβλημα υγειας στη συζυγο. Τι προτείνετε;

Καλησπέρα, πάλι η ασχετοσύνη των γιατρών. Πονάς το λαιμό σου, δεν περνάει με παυσίπονα, πας στον Ωρλ. Τι έχω γιατρέ, γιατί πονάω; 'Α μην ανησυχείτε έχει βγει μια σούπερ εξέταση, που θα μας δείξει πόσο καλά μπορείτε να τραγουδήσετε!' Χριστιανέ μου δε θέλω να γίνω Παβαρότι, να μην πονάω θέλω.
Για την ορχεοδυνία έχω γράψει κάποια πράγματα,

Παράθεση από: evans στις 22 Μαΐου, 2018, 02:48:44 ΜΜ
Το χρόνιο ορχικό άλγος ή καλύτερα ορχεοδυνία http://www.imop.gr/uroinfo-ourologika-symptwmata/orxeodynia είναι και αυτό μια συμπτωματολογία ή σύνδρομο (όπως και το χρ. πυελικό άλγος) και μπορεί να προκαλείται λόγω διαφόρων παθήσεων όπως η κιρσοκήλη, η υδροκήλη, οι κύστεις επιδιδυμίδας, η βουβωνοκήλη και τα νεοπλάσματα. Επίσης, μπορεί να είναι αποτέλεσμα φλεγμονής του προστάτη, λιθίασης ουροποιητικού, συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου ή να εντάσσεται στο πλαίσιο του συνδρόμου χρόνιου πυελικού άλγους (πηγή ΙΜΟΠ).

και

Παράθεση από: evans στις 31 Μαΐου, 2018, 02:30:12 ΜΜ
Οι υπέρηχοι είναι βασική εξέταση για κάποιες από τις παθήσεις που έγραψα παραπάνω. Κάποιες άλλες όμως δεν διαγιγνώσκονται μόνο με υπέρηχους. Γνώμη και από άλλο γιατρό οπωσδήποτε, και διάγνωση για όλες τις παθήσεις που πιθανώς να εμπλέκονται και αναφέρονται από το ΙΜΟΠ παραπάνω.
Πολλά παιδιά που γράφουν εδώ έχουν γράψει για υπερβολικό άγχος και στρες. Τυχαίο δεν είναι και βέβαια το στρες είναι ένας παράγοντας. Όμως πρέπει να κάνει την προσπάθεια του και στα ουρολογικά για να είναι σίγουρος ότι δεν είναι κάτι άλλο.
Ψυχολογική βοήθεια, υποστήριξη και κατανόηση θα βοηθήσουν.
Αν ο πόνος είναι ανυπόφορος, ίσως και ιατρείο πόνου, φαρμακευτική αντιμετώπιση (του πόνου), βελονισμός, χαλάρωση, ζεστά μπάνια κλπ τρόπους αντιμετώπισης του πόνου πια ως πάθησης.
Ιστορικά ορχεοδυνίας υπάρχουν στο φόρουμ, όπως για παράδειγμα:
http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=1011.0
http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=1041.0
http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=941.0
όμως, κλασικά, όλοι αυτοί ενώ αρχικά έσπευσαν να ζητήσουν βοήθεια, στη συνέχει δε μπήκαν στον ελάχιστο κόπο να βοηθήσουν τους ομοιοπαθείς τους, ενημερώνοντας για το πως εξελίχθηκε ή αντιμετωπίστηκε το πρόβλημά τους. Οπότε δεν έχουμε καταγεγραμμένες θεραπείες για περιπτώσεις που είχαν τέτοιο σύνδρομο.
Ίσως εδώ http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=861.0
έχουμε μια εξαίρεση:

Παράθεση από: pantsito στις 25 Αυγούστου, 2014, 05:42:21 ΜΜ
Γεια σε όλους...Έλειψα λίγο καιρό γιατί είχα κάποιες δουλειές και εκμεταλλεύτηκα και τη ζέστη για να πάω για κανένα μπανάκι να ηρεμήσω...Λοιπόν,σε μία φάση απελπισίας που πέρασα...διάβασα από έναν φίλο εδώ μέσα ότι τον βοήθησαν πολύ τα neurobion Και τα musco ril...Αφού έκανα μια μικρή έρευνα γενικά ,αποφάσισα να τα πάρω αλλά σε μικρές δόσεις και για λίγο.Έπερνα 1 neurobion ανά 12 ώρες και ένα musco ril τη μέρα για 3 μέρες ...Ο πόνος μετά από 10 ημέρες περίπου μειώθηκε από το 90-100% σε 10-15% (πολύ υποφερτός δηλαδή)...Πραγματικά δε ξέρω αν οφείλεται στις βιταμίνες μόνο ,γιατί παράλληλα με τα φάρμακα αποφάσισα να βάλω σε μια σειρά και τα ψυχολογικά μου(άγχος,απαισιόδοξία κτλ)...Μπορώ να πω ότι ήμουν ένα βήμα πριν τον ψυχίατρο(όχι ψυχολόγο γιατί δε γράφει φάρμακα αν χρειαστεί)...Είχα κλείσει 2 φορές ραντεβού αλλά δεν είχα πάει για τον ίδιο ''ανούσιο'' λόγο που δε πάνε οι περισσότεροι.Επίσης δοκίμασα να ξεκινήσω γυμναστική (κάμψεις και βάρη καθιστός,όχι πολλά) και μπορώ να πω ότι δεν ένιωθα μετά,παρά μόνο λίγα τσιμπηματάκια προειδοποιητικά θα μπορούσα να πω...Ο πόνος επαναφερόταν για κάμποσε ώρες στο 100% αν έκανα έλξεις βέβαια,γιαυτό τις σταμάτησα.παράλληλα(με τη γυμναστική και τα χάπια) πήγαινα και για μπάνιο κάθε μέρα .Τώρα είμαι σε φάση ''δε πονάω αλλά έχω ανά τακτά χρονικά διαστήματα τσιμπηματάκια που μου υπενθυμίζουν ότι έχω ακόμα το πρόβλημα το οποίο είμαι σχεδόν βέβαιος ότι είναι τελικά νευρομυικό...για οποιαδήποτε απορία μπορείτε απλά να ρτήσετε

, δηλαδή διερεύνηση
Προσοχή με τους γιατρούς και τα νυστέρια τους, γιατί δεν έχω καταλήξει ακόμα τι είναι χειρότερο, η ασχετοσύνη τους και η πλήρης απουσία τους από τη θεραπεία αυτών των παθήσεων ή η εμπλοκή τους με αυτά που νομίζουν ότι θα τις θεραπεύσουν.
Για παράδειγμα, και επειδή μου αρέσει να παραθέτω μελέτες, σε αυτή τη μελέτη https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29898380 αναφέρεται ότι σχεδόν οι μισοί άνδρες με χρόνια ορχιαλγία (Chronic Orchialgia/Chronic Scrotal Contents Pain) είχαν υποστεί χειρουργική επέμβαση στο παρελθόν (κιρσοκήλες κλπ).

Για καλό σπερμοδιάγραμμα στην Αθήνα 1)Λυμπερόπουλος, 2)spermlab (Βουλγαρίδης)

Δε νομίζω ότι κάποιος που θα πάρει αντιβίωση για προστατίτιδα και στην επανεξέταση θα βγει 'καθαρός', θα 'κολλήσει' τη γυναίκα του, εκτός αν ανήκει στην κατηγορία 'χρόνιες υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις και προστατίτιδες', οπότε τα πράγματα εκεί θέλουν μια προσοχή και ίσως συνεργασία με γυναικολόγο.

Είναι πολύ χρήσιμο, ειδικά για τους νέους ασθενείς, να γνωρίζουν την παραπληροφόρηση που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο σχετικά με το πυελικό άλγος.
Το Πυελικό Άλγος, έχει χαρακτηριστεί ως ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο που μπορεί να προκληθεί από μία ή περισσότερες αιτίες και να εξελιχθεί σε χρόνιο. Όπως σε όλα τα πολυπαραγοντικά σύνδρομα, οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές και διαφορετικές σε κάθε περίπτωση, σε κάθε άτομο. Για το λόγο αυτό απαιτείται προσεκτική διάγνωση, βάση ιατρικών οδηγιών και εξατομικευμένη θεραπεία. Πολλές μπορούν να είναι οι αιτίες πυελικού άλγους, όπως σκωληκοειδίτιδα, σπαστική κολίτιδα, εκκολπωματίτιδα, νόσος κρον, βουβωνοκήλη, κήλη σπίγκελ, διάμεση κυστίτιδα, ινομυαλγία, ελώδης κολίτιδα, πέτρες στα νεφρά, χρόνια προστατίτιδα, λοίμωξη του ουροποιητικού, σπασμός των πυελικών μυών, τραυματισμοί στην περιοχή και άλλα. Πηγή: https://www.mayoclinic.org/symptoms/pelvic-pain/basics/causes/sym-20050898 Αυτά λέει η επιστήμη.

Ποιοι παραπληροφορούν

Τρία είναι χονδρικά τα ήδη που παραπληροφορούν:

Α. Οι περισσότεροι ουρολόγοι, δυστυχώς.
Οι περισσότεροι ουρολόγοι δεν κάνουν τις εξετάσεις που πρέπει. Οι εξετάσεις που πρέπει να γίνονται είναι σαφείς, απλές και περιγράφονται αναλυτικά στις Κατευθυντήριες Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας της Ουρολογίας τόσο για το χρόνιο πυελικό άλγος, όσο και για τη χρόνια προστατίτιδα. Πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό έχω βοηθήσει στην κατανόηση των εξετάσεων αυτών: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=1098.0
Η άγνοια και η εμμονική άρνηση των ουρολόγων να εφαρμόσουν  τις οδηγίες του επιστημονικού τους φορέα αποδεικνύεται εύκολα από τη συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών που έχουν καταγραφεί στο φόρουμ.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών δεν γίνονται οι εξετάσεις που πρέπει ενώ οι γιατροί με περίσσιο θράσος υπερασπίζονται τις λάθος εξετάσεις που κάνουν, ή την εμμονή τους να μην κάνουν καθόλου εξετάσεις. Στο επίπεδο της διάγνωσης, η κατάσταση είναι ανάλογη και βέβαια αναμενόμενη, αφού οι λάθος διαγνώσεις είναι λογικό επακόλουθο των λάθος εξετάσεων ή των μη εξετάσεων.
Φαίνεται, ότι κάποιοι γιατροί έχοντας μπροστά τους ένα πονεμένο, ταλαιπωρημένο και πιθανώς απελπισμένο ασθενή, προτιμούν κατά παράβαση των καθηκόντων τους και της ηθικής δεοντολογίας την εύκολη λύση να μην ασχοληθούν μαζί του, 'διαγιγνώσκοντας' ότι 'δεν θεραπεύεται' (λάθος) ή ότι 'έχει ψυχολογικά' (επίσης λάθος στη γενίκευσή του).
Δεν είναι πάντα δύσκολο για το νέο ασθενή που είναι σωστά ενημερωμένος να διακρίνει τον κακό γιατρό:
- Ο κακός γιατρός δεν κάνει τις εξετάσεις που πρέπει ή δεν κάνει καθόλου εξετάσεις.
- Ο κακός γιατρός προβαίνει σε 'διαγνώσεις' (κατά κανόνα προφορικές) που δε βασίζονται στις κατάλληλες εξετάσεις αλλά σε προσωπικές εκτιμήσεις ή θεωρίες και σε γενικεύσεις.
- Ο κακός γιατρός μπορεί να είναι επιτήδειος (βλ. κατηγορία Β παρακάτω) ή βλάκας (βλ. κατηγορία Γ παρακάτω). Η συγκέντρωση ακαδημαϊκών τίτλων δεν αποτελεί τεκμήριο ευφυίας. Βλάκες έχουμε σε όλους τους επιστημονικούς κλάδους.
- Ο κακός γιατρός δεν έχει απαντήσεις, δε λύνει το πρόβλημα και δεν καθοδηγεί τον ασθενή προς την επίλυσή του. Στα περισσότερα ιστορικά του φόρουμ, οι ασθενείς οδηγήθηκαν σε βελτίωση ή και πλήρη απαλλαγή από τα συμπτώματα με βάση τη δική τους προσπάθεια, χωρίς την ιατρική βοήθεια που θα έπρεπε να έχουν.

Β. Οι επιτήδειοι.
Οι επιτήδειοι, κάθε 'σχολής' και 'θεωρίας' πυελικού άλγους, παραπληροφορούν με στόχο το κέρδος.
Οι επιτήδειοι γνωρίζουν ότι το πυελικό άλγος είναι ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο που δεν έχει μία και ίδια αιτία σε όλους και επομένως ούτε μία και ίδια θεραπεία για όλους. Αν και το γνωρίζουν, με δόλο προσπαθούν, αναπτύσσοντας 'αποκλειστικά επιχειρήματα' (θα αναλύσω σε επόμενο) να πείσουν τους ασθενείς ότι το πυελικό άλγος είναι μία πάθηση (και όχι σύνδρομο) και ότι έχει μία, συγκεκριμένη και αποκλειστική αιτία και θεραπεία, την ίδια σε όλους.
Είναι δύσκολο για ένα νέο ασθενή, ακόμα και για έναν έξυπνο άνθρωπο, να διακρίνει τους επιτήδειους. Ένας νέος ασθενής, όσο έξυπνος και αν είναι, δεν παύει να είναι ένας πονεμένος, φοβισμένος και συχνά τρομοκρατημένος άνθρωπος που δυσκολεύεται να σκεφτεί ψύχραιμα και αναλυτικά. Δεν έχει το χρόνο, την ψυχική ηρεμία και το κυριότερο:
ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Πόσο μάλλον όταν η επιστήμη όπως εκφράζεται από την πλειοψηφία των γιατρών που επισκέπτεται του λέει ότι η 'πάθηση' του 'δε θεραπεύεται'. Κάτι το οποίο είναι λάθος στη γενίκευσή του, αφού τις περισσότερες φορές η πάθησή του θεραπεύεται, αρκεί να εντοπιστεί (εξετάσεις). Οι επιτήδειοι:
- Από τη μία, εκμεταλλεύονται το δώρο της άγνοιας και της απροθυμίας των έντιμων γιατρών.
- Από την άλλη, χωρίς απαραίτητα να είναι έξυπνοι, είναι εξαιρετικά πονηροί και με τον καιρό έχουν αναπτύξει μια μονόπλευρη και αποκλειστική 'επιχειρηματολογία' που ο ανυποψίαστος νέος ασθενής μπορεί να θεωρήσει ως 'ακλόνητη'.

Γ. Οι βλάκες.
- Οι βλάκες είναι διαχρονική σταθερή δύναμη, τα τελευταία χρόνια όμως δυνάμωσαν μέσω του διαδικτύου.
- Οι βλάκες είναι τα συνήθη θύματα των επιτήδειων  και οι πιο φανατικοί οπαδοί τους. Τζάμπα μάγκες - τζάμπα κράχτες. Παραδείγματα υπάρχουν, πολλά και καταγεγραμμένα.
- Δεν είναι απαραίτητο ο επιτήδειος που τους βόσκει να είναι πάντα ο ίδιος. Αυτά αλλάζουν. Οι βλάκες, αργά η γρήγορα, θα κατασταλάξουν στον επιτήδειο (και την αποκλειστική θεωρία) που τους εκφράζει περισσότερο, και σύντομα θα αναζητήσουν 'πεδίο μάχης' ώστε να εκτονώσουν τη βλακεία και το μίσος τους προς όσους δεν την αποδέχονται.
- Δεν είναι δύσκολο για το νέο ασθενή να διακρίνει το βλάκα: Ο βλάκας χαρακτηρίζεται από ξεροκεφαλιά, ισχυρογνωμοσύνη, φανατισμό, ναρκισσισμό, έλλειμα παιδείας και ηθικής.
Θα συνεχίσω σε ένα επόμενο, περιγράφοντας αναλυτικά τις αποκλειστικές θεωρίες παραπληροφόρησης για το πυελικό άλγος.

Δανείζομαι τον ορισμό 'μυϊκά βασιζόμενο' από τους Wise & Anderson όπως το περιγράφουν στο βιβλίο τους 'A headache in the pelvis'.
Πολλά μπορεί να περιλαμβάνει ο όρος 'μυϊκά βασιζόμενο'. Η προσωπικές μου απόψεις είναι οι εξής:
- Όταν μιλάμε για μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος, μιλάμε βασικά για Ενεργά Εναυσματικά Σημεία Πόνου. Το θέμα ξεκαθαρίζεται με σαφήνεια και από τους Wise & Anderson: 'Συχνά υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στην απελευθέρωση των εναυσματικών σημείων και στη μυοπεριτονιακή απελευθέρωση. Θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι ότι στο πρωτόκολλο W-A δίνουμε έμφαση στην απελευθέρωση των εναυσματικών σημείων.'
- Βεβαίως και οι μυϊκή περιτονία, η fascia που 'ντύνει' τους μυς παίζει ρόλο. Πολλά έχουν γραφτεί για το ρόλο αυτό, μακάρι να βρω το χρόνο να τα παρουσιάσω.
- Βεβαίως και η προδιάθεση του μυϊκού συστήματος του καθενός παίζει ρόλο. Προδιάθεση για νευρομυϊκές παθήσεις, ατονίες, δυστονίες, αδυναμίες, σύνδρομα (πχ. χρόνιας κόπωσης, ινομυαλγία κλπ), κληρονομικότητα και πολλά άλλα.
- Βεβαίως και το ψυχολογικό στρες παίζει το ρόλο του και σχετίζεται με την αντίδραση των μυών. Βεβαίως και αυτό πρέπει να αναγνωρίζεται και να θεραπεύεται.
- Βεβαίως και η κακή στάση του σώματος, η λάθος άσκηση, η έντονη άσκηση, οι τραυματισμοί, οι χειρουργικές επεμβάσεις κ.α. μπορεί να συνδράμουν στο μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος.
- Βεβαίως και παθήσεις του ουροποιητικού μπορεί να συμβάλουν και να το πυροδοτήσουν.
Όταν όμως μιλάμε για μυϊκά βασιζόμενο χρόνιο πυελικό άλγος, βασικά μιλάμε για εντοπισμό και θεραπεία ενεργών εναυσματικών σημείων πόνου. Πολύ απλά, κάποιος που δεν έχει ενεργά εναυσματικά σημεία πόνου στην πύελο και τις γύρω περιοχές δεν έχει μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος, για να είμαι ξεκάθαρος.
Για τα εναυσματικά σημεία πόνου έχω γράψει και εδώ  αναλυτικά: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=1026.0
Στο θέμα αυτό περιέγραψα αναλυτικά τι είναι, πως διαγιγνώσκονται και πως θεραπεύονται τα trigger points, οπότε δε θα επαναλάβω και εδώ.
Κλείνοντας, είναι σημαντικό, και πάλι, να τονίσω ότι από τη στιγμή που βρίσκονται ενεργά εναυσματικά σημεία πόνου, πρέπει να θεραπεύονται. Δυστυχώς πολλοί νέοι ασθενείς αναλώνουν χρόνο στο 'πως δημιουργήθηκαν' ή 'πως πυροδοτήθηκαν' κλπ. Το 'πως δημιουργήθηκαν' φυσικά και έχει το ενδιαφέρον και την αξία του, όμως προτεραιότητα έχει η θεραπεία και η ανακούφιση από τον πόνο. Η φυσικοθεραπεία θεωρείται η πιο ενδεδειγμένη επιλογή. Είτε με τη βοήθεια του κατάλληλου επιστήμονα (φυσικοθεραπευτή), είτε με τη βοήθεια ενός πρωτόκολλου αυτοθεραπείας (όπως το Wise – Anderson).

Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι συμπτώματα ευερέθιστου εντέρου έχει πολύς κόσμος, χωρίς απαραίτητα να έχει και συμπτώματα πυελικού άλγους. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, τα σύνδρομα αυτά φαίνεται να συνδέονται, τόσο από την επιστήμη (βλ. προηγούμενο post) όσο και από την εμπειρία (βλ. δεκάδες ιστορικά στο φόρουμ).

Όπως συμβαίνει και με το σύνδρομο του χρόνιου πυελικού άλγους:
- Δεν εκδηλώνεται σε όλους το ίδιο.
- Τα συμπτώματα, η ένταση και η διάρκεια των συμπτωμάτων διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
- Δεν έχουν όλοι την ίδια αιτία, μια και μοναδική.
- Είναι ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο, δηλαδή μπορεί να έχει πολλές αιτίες που συνδράμουν και για αυτό το λόγο ονομάζεται σωστά 'σύνδρομο' και όχι λανθασμένα 'πάθηση'. Βεβαίως δε θα παρεξηγηθούμε αν κάποιος αποκαλέσει το ευερέθιστο έντερο ή το πυελικό άλγος 'πάθηση'. Καταλαβαινόμαστε μια χαρά.
- Δεν είναι σε όλους μόνιμο και χρόνιο.
- Είναι περισσότερο μια 'λειτουργική πάθηση' δηλαδή φαίνεται να σχετίζεται περισσότερο με τη λειτουργία παρά με την 'κατασκευή' του εντέρου.

Τι είναι
Το ευερέθιστο έντερο είναι μία χρόνια, υποτροπιάζουσα λειτουργική διαταραχή του παχέος εντέρου στην οποία δεν αναγνωρίζεται κάποια οργανική αιτία και εκδηλώνεται με πολλαπλά συμπτώματα. Σε αυτά περιλαμβάνονται ο πόνος και η δυσφορία στην κοιλιά, η μη φυσιολογική λειτουργία κενώσεως του εντέρου, όπως δυσκοιλιότητα, διάρροια ή εναλλαγή αυτών των δύο, και το φούσκωμα (μετεωρισμός).Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου (ΣΕΕ), γνωστό και σαν «σπαστική κολίτιδα» ή «κολίτιδα» είναι η συχνότερη λειτουργική κλινική διαταραχή του πεπτικού συστήματος. Ο όρος χρησιμοποιείται για να δηλώσει μια ομάδα συμπτωμάτων που περιλαμβάνουν κοιλιακό πόνο ή και μεταβολές στις κενώσεις χωρίς όμως ένδειξη υποκείμενης βλάβης. Αυτό σε κοινά Ελληνικά σημαίνει ότι η διάγνωση γίνεται κατ' αποκλεισμού: Δηλαδή οι απεικονιστικές ή επεμβατικές εξετάσεις (κολονοσκόπηση ή/και γαστροσκόπηση) δεν δείχνουν κάτι παθολογικό αλλά τα συμπτώματα είναι έκδηλα.
Περίπου το 20% των Αμερικανών και των Ευρωπαίων πληρούν τα διαγνωστικά κριτήρια του συνδρόμου, όμως μόνο το 10% αυτών θα αναζητήσει ιατρική βοήθεια. Το ΣΕΕ είναι συχνότερο σε ηλικίες 30-65 ετών και σπάνιο σε ηλικίες 65-90 ετών. Η συχνότητα των συμπτωμάτων είναι περίπου η ίδια και στα δύο φύλα, τείνει να είναι λίγο μεγαλύτερη στις γυναίκες της λευκής φυλής.

Ταξινόμηση – Συμπτωματολογία
Χωρίζεται συνήθως σε τέσσερις υποκατηγορίες: το IBS-D (όπου κυριαρχεί η διάρροια), το IBS-C (όπου κυριαρχεί η δυσκοιλιότητα), το IBS-M (συνυπάρχουν διάρροια και δυσκοιλιότητα) και το IBS-U (όπου ούτε διάρροια ούτε δυσκοιλιότητα είναι συχνά συμπτώματα). Σε κάποιες βιβλιογραφικές αναφορές προστίθενται και οι κατηγορίες IBS-A (όπου εναλλάσσεται η διάρροια με τη δυσκοιλιότητα) και η κατηγορία όπου κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος. Επίσης στην περίπτωση όπου το σύνδρομο εμφάνισε οξεία έναρξη μετά από λοιμώδη ασθένεια που είχε τουλάχιστον δύο από: πυρετό, έμετο, διάρροια και θετική καλλιέργεια κοπράνων συναντάται με τον όρο "μετα-λοιμώδες IBS" (IBS-PI).
Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου είναι πιθανό να συνοδεύεται από διάφορα άλλα συμπτώματα που δεν περιορίζονται στο έντερο, όπως λ.χ. ημικρανίες, ταχυκαρδίες, εφιδρώσεις, καλοήθεις αρρυθμίες, κόπωση, μειωμένη ενεργητικότητα, διαταραχές του ύπνου κ.ά. Τα συμπτώματα αυτά αφορούν κυρίως τις περιπτώσεις ατόμων που έχουν στρες.

Αιτίες
- Διαταραχές της κινητικότητας του γαστρεντερικού συστήματος. Η φυσιολογική προώθηση του εντερικού περιεχομένου είναι αποτέλεσμα συντονισμένων προωθητικών συσπάσεων του εντερικού τοιχώματος. Στο ευερέθιστο έντερο παρατηρούνται διάφορες διαταραχές της κινητικότητας του εντέρου. Παρατηρούνται έντονες συσπάσεις σε μερικές περιοχές του εντέρου με αποτέλεσμα τη δημιουργία του πόνου. Επιπλέον, παρατηρούνται μεταβολές στο χρόνο που χρειάζεται η τροφή για να φτάσει από το στομάχι στο ορθό και να προκληθεί κένωση. Σε άλλους ασθενείς αυτός ο χρόνος είναι καθυστερημένος και εμφανίζεται δυσκοιλιότητα, σε άλλους πολύ βραχύς και εμφανίζεται διάρροια, ενώ σε άλλους μεταβάλλεται προ- καλώντας εναλλαγές των κενώσεων.
- Διαταραχές της σπλαχνικής αισθητικότητας. Οι ασθενείς με ΣΕΕ έχουν «σπλαχνική υπερευαισθησία», δηλαδή αυξημένη αντίληψη του σπλαχνικού πόνου. Πιστεύεται ότι οι ασθενείς είναι «παθολογικά» ευαίσθητοι σε φυσιολογικά ερεθίσματα που προέρχονται από το εσωτερικό του εντέρου κατά την διάρκεια της πέψης. Αισθάνονται δηλαδή πόνο με ερεθίσματα τα οποία σε φυσιολογικά άτομα δεν προκαλούν το ίδιο αίσθημα. Τέτοια ερεθίσματα είναι τα αέρια που δημιουργούνται κατά την πέψη και οι τροφές με υψηλή περιεκτικότητα σε λίπος.
- Εντερική φλεγμονή. Ένα ποσοστό 10-30% των ασθενών με ευερέθιστο έντερο περιγράφει ότι τα συμπτώματά τους άρχισαν μετά από μια οξεία γαστρεντερίτιδα.
- Ψυχολογικές διαταραχές. Η συχνότερα αναφερόμενη ψυχιατρική δια- ταραχή είναι η κατάθλιψη η οποία αποτελεί το 1/3 των ψυχιατρικών διαγνώσεων στους ασθενείς με ΣΕΕ. Επίσης, με το ΣΕΕ σχετίζονται η αγχώδης νεύρωση με τη μορφή πανικού, οι διάφορες φοβίες, η επιθετικότητα και η σωματοποίηση με τη μορφή συμπτωμάτων από διάφορα συστήματα. Το ερώτημα που για χρόνια απασχόλησε την έρευνα είναι αν οι ψυχιατρικές διαταραχές προϋπάρχουν ή είναι αποτέλεσμα του ΣΕΕ. Φαίνεται ότι οι διαταραχές προϋπάρχουν ή εμφανίζονται ταυτόχρονα. Επιπλέον η κατάθλιψη και το άγχος που εκφράζουν οι ασθενείς με ΣΕΕ οφείλεται, τουλάχιστον μερικώς, στην αρνητική επίδραση της χρόνιας νόσου στην ποιότητα της ζωής τους.
- Το stress. Το ψυχολογικό και συναισθηματικό stress μπορεί να αποδιοργανώσει την γαστρεντερική λειτουργία ακόμη και σε φυσιολογικά, υγιή άτομα, οδηγώντας σε συμπτώματα όπως κοιλιακός πόνος και διάρροια.
- Υπάρχει και η θεωρία του 'διαρρέοντος εντέρου' που όμως η επίσημη ιατρική δε φαίνεται να υιοθετεί: http://www.healthyliving.gr/2017/09/28/syndromo-diaarreontos-enterou σαν αιτία ΣΕΕ.
- Ορισμένες «ύποπτες» τροφές που διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Στο 30-50% των περιπτώσεων το σύνδρομο οφείλεται σε κάποια τροφική δυσανεξία.

Διάγνωση
Δεν υπάρχει μια ειδική εξέταση για το ευερέθιστο έντερο. Η διάγνωση γίνεται συνήθως με βάση το ιστορικό του ασθενούς και την κλινική εξέταση ενώ σε λίγους ασθενείς απαιτείται έλεγχος για να αποκλειστούν πιο σοβαρά νοσήματα που έχουν παρόμοια συμπτώματα με αυτά του ευερέθιστου εντέρου.
Αν υπάρχει αιφνίδια έναρξη των συμπτωμάτων ή υπόνοια οργανικού προβλήματος, ο γιατρός θα σας συστήσει επιπλέον εξετάσεις, όπως λ.χ. κολονοσκόπηση, αιματολογικό έλεγχο και ακτινολογική εξέταση του εντέρου με βαριούχο υποκλυσμό. Στόχος των εξετάσεων είναι να αποκλειστεί κάποια οργανική βλάβη του εντέρου που προκαλεί παρόμοια συμπτώματα με το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου.
Να σημειώσουμε εδώ, ότι είναι ακόμα ένα σύνδρομο (όπως και το πυελικό άλγος) που σε κάποιες περιπτώσεις ο ασθενής γίνεται 'γιατρός του εαυτού του'. Ο 'γιατρός του εαυτού του' λοιπόν, παρατηρεί τον οργανισμό του και τις αντιδράσεις του σε διατροφικές συνήθειες, δραστηριότητες, λήψη φαρμάκων (προσοχή στα αντιβιοτικά) κλπ. Ο σωστός 'γιατρός του εαυτού του' τα καταγράφει και τα συζητάει με το γιατρό του.

Θεραπεία
Όπως και στο σύνδρομο του Χρόνιου Πυελικού Άλγους, έτσι και εδώ η θεραπεία δεν είναι μία, αλλά εξαρτάται σε κάθε περίπτωση από την αιτιολογία και τη συμπτωματολογία του καθενός.
Ως θεραπείες έχουν αναφερθεί:
- Αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες: H δίαιτα εξαρτάται από τα συμπτώματα. Αν έχετε συχνά διάρροια, είναι σκόπιμο να μειώσετε τις τροφές που περιέχουν πολλές φυτικές ίνες. Αντίθετα, σε περιπτώσεις που το σύνδρομο εκδηλώνεται με επίμονη δυσκοιλιότητα, η λήψη με μέτρο τροφών που περιέχουν φυτικές ίνες είναι απαραίτητη. Δίαιτα χωρίς γλουτένη, δίαιτα χωρίς λακτόζη και δίαιτα χαμηλή σε υδατάνθρακες που απορροφώνται ελάχιστα από το λεπτό έντερο φαίνεται να βοηθάει. Προσοχή στις τροφές που προκαλούν αέρια γιατί επιδεινώνουν τα συμπτώματα. Προσοχή σε κάποια φάρμακα, προσοχή στα αντιβιοτικά. Επίσης, το σύνδρομο μπορεί να πυροδοτηθεί από την κατανάλωση αλκοόλ, καφέ ή το κάπνισμα.
- Προβιοτικά. Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα 'ποια προβιοτικά', αφού φαίνεται ότι διαφορετικά προβιοτικά έχουν διαφορετικά αποτελέσματα στα συμπτώματα του ευερέθιστου εντέρου. Για το λόγο αυτό κάποιοι πιστεύουν ότι θα πρέπει να γίνεται πριν εργαστηριακή διερεύνηση της χλωρίδας του εντέρου και μετά επιλογή του κατάλληλου προβιοτικού σκευάσματος.
- Άσκηση και μείωση του άγχους. Τόσο η άσκηση όσο και η μείωση του άγχους συνιστώνται σε όλους τους πάσχοντες διότι βελτιώνουν τα συμπτώματα του ΣΕΕ.
- Φάρμακα. Τα αντισπασμωδικά γνωστά και ως σπασμολυτικά είναι τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται συχνότερα με στόχο την αντιμετώπιση του πόνου. Στην κατηγορία αυτή υπάγονται αρκετά σκευάσματα που κυκλοφορούν στην αγορά. Δυστυχώς η αποτελεσματικότητά τους δεν είναι πάντοτε προβλέψιμη. Σε ασθενείς με κύριο σύμπτωμα την διάρροια χορηγούνται αντιδιαρροϊκά φάρμακα κατά την περίοδο της έξαρσης των συμπτωμάτων. Η χρήση αυτών των φαρμάκων δεν πρέπει να είναι μακροχρόνια διότι θα προκαλέσουν δυσκοιλιότητα. Σε ασθενείς με κύριο σύμπτωμα τη δυσκοιλιότητα συνιστώνται πέραν των φυτικών ινών, η λήψη 8-10 ποτηριών υγρών καθώς και η χρήση ήπιων καθαρτικών (υπακτικών) φαρμάκων. Δεν συνιστάται χρήση ισχυρών καθαρτικών φαρμάκων διότι προκαλούν πόνο στην κοιλιά.
- Ψυχολογικές θεραπείες, μείωση στρες, τεχνικές χαλάρωσης, διαλογισμός, γιόγκα, βελονισμός κ.α. φαίνεται να βοηθούν.
- Προσοχή χρειάζεται τόσο σε τσαρλατάνους με 'μαγικά' σκευάσματα ή 'θεραπείες' όσο και σε γιατρούς με 'ετοιμοπόλεμα' νυστέρια. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις επιδείνωσης συμπτωμάτων ή και πρόκλησης άλλων μετά από ακατάλληλες και επικίνδυνες 'θεραπείες' αλλά και τσάμπα εγχειρήσεις που (λογικό είναι)  επιδείνωσαν τους ήδη ταλαιπωρημένους και πονεμένους ασθενείς. Προσοχή και στην παραπληροφόρηση του κάθε επιτήδειου μέσω διαδικτύου, που όπως και στην περίπτωση του πυελικού άλγους, για κερδοσκοπικούς λόγους, αυθαίρετα και γενικευμένα αποκλείει αιτίες ή θεραπείες για να προωθήσει άλλες. 

Πηγές:
http://www.gastrenterologos.net/everethisto-entero
http://www.vita.gr/ygeia/article/1006/mhpws-exete-eyerethisto-entero
https://www.stamou-surgery.gr/χειρουργική-παχέος-εντέρου/λειτουργικές-διαταραχές/ευερέθιστο-έντερο
http://www.iatronet.gr/ygeia/peptiko-ipar/article/26005/syndromo-eferethistoy-enteroy-symptwmata-diagnwsi-kai-therapeia.html
https://nutrilabs.gr/sundromo_euerethistou_enterou-spastiki-kolitida-apolytos-odigos
https://www.niddk.nih.gov/health-information/digestive-diseases/irritable-bowel-syndrome
https://helios-eie.ekt.gr/EIE/bitstream/10442/1655/1/M01.039.13.pdf
https://www.gastro-center.gr/παθήσεις/katotero-peptikou/syndromo-everethistoy-enteroy.html
http://peptiko.gr/show_article.php?article=150&selected=5

Με τις εντερικές παθήσεις ασχολούνται οι γαστρεντερολόγοι.
Αυτό που θα περίμενα σε ένα ουρολογικό συνέδριο που ασχολείται και με το χρόνιο πυελικό άλγος είναι μια αναφορά σε αυτές τις παθήσεις και στη σχέση τους με το σύνδρομο του πυελικού άλγους. Πιο πολύ από ιστορικά ομοιοπαθών ξέρουμε, όταν αντιμετωπίζοντας κάποια εντερική πάθηση ή απλώς αλλάζοντας διατροφικές συνήθειες, ξεπέρασαν και το πυελικό άλγος.
Κι όμως, από πρόχειρο ψάξιμο που έκανα, φαίνεται ότι υπάρχουν μελέτες και μάλιστα από ουρολόγους, που ασχολούνται με τη σχέση πυελικού άλγους και εντερικών παθήσεων:

'Τα συμπτώματα σε άνδρες με χρόνια προστατίτιδα / χρόνιο πυελικό άλγος, φαίνεται να συσπειρώνονται σε μια ομάδα με κυρίως πυελική ή εντοπισμένη ασθένεια και μια ομάδα με πιο συστηματικά συμπτώματα. Αρκετές άλλες καταστάσεις χρόνιου πόνου μπορούν να συσχετιστούν με χρόνια προστατίτιδα / χρόνιου πυελικό άλγος, συμπεριλαμβανομένου του συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου, της ινομυαλγίας και του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης'.
Πηγή https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24080807

'Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η διάγνωση χρόνια προστατίτιδα / χρόνιο πυελικό άλγος, συσχετίστηκε με προηγούμενα διαγνωσμένο σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου. Οι ουρολόγοι πρέπει να γνωρίζουν τη σχέση μεταξύ χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού άλγους και σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου  κατά τη θεραπεία ασθενών'.
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27225866

'Μια τέτοια κατάσταση, το σύνδρομο χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιας πυελικού πόνου (CP / CPPS), έχει αρκετές αιτιολογίες, από λοίμωξη, φλεγμονή, αλλαγές στο κεντρικό νευρικό σύστημα (CNS), στρες και κεντρική ευαισθητοποίηση, παράγοντες που παίζουν ρόλο μεταξύ του ανθρώπινου σώματος και της μικροβιακής χλωρίδας του. Δεν έχει εντοπιστεί συγκεκριμένη αιτία πυελικού άλγους και είναι πιθανότατα ένα σύνδρομο με πολυπαραγοντικά αίτια. Παρά τις πολλαπλές προσπάθειες, η θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας με μονοθεραπεία έχει δει περιορισμένη επιτυχία, η οποία θεωρείται ότι οφείλεται στον ετερογενή χαρακτήρα της. Οι φαινοτυπικές προσεγγίσεις τόσο για την ταξινόμηση της νόσου όσο και για θεραπεία για CP / CPPS έχουν αποδειχθεί ωφέλιμες σε αυτούς τους ασθενείς, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με την αιτιολογία. Η νεότερη έρευνα μικροβίων έδειξε συσχετισμούς μεταξύ των συμπτωμάτων και του βαθμού διαταραχής της μικροβιακής χλωρίδας σε ούρα και έντερα στους ασθενείς σε σύγκριση με τους ασυμπτωματικούς. Αυτά τα ευρήματα παρουσιάζουν πιθανούς νέους διαγνωστικούς και θεραπευτικούς στόχους.'
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28217695

'Ο χρόνιος κοιλιακός πόνος που συνοδεύει την εντερική φλεγμονή προκύπτει από την υπεραντιδραστικότητα των νευρωνικών, ανοσολογικών και ενδοκρινικών σηματοδοτικών οδών εντός των εντέρων, του περιφερικού και του κεντρικού νευρικού συστήματος. Σε ασθενείς με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου (IBD) και σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου (IBS), ωστόσο, παρατηρήθηκαν μακροχρόνιες νευροπλαστικές αλλαγές στον άξονα του εγκεφάλου-εντέρου, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα χρόνιο κοιλιακό πόνο.
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24574773

'Τα μη ουρολογικά σωματικά σύνδρομα αντιπροσωπεύουν σημαντικά κλινικά χαρακτηριστικά των ουρολογικών χρόνιων συνδρόμων πυελικού άλγους. Οι ασθενείς με μη ουρολογικά σωματικά σύνδρομα, έχουν πιο σοβαρά συμπτώματα, μεγαλύτερη διάρκεια και υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους.'
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25444992

Αρκετές άλλες καταστάσεις χρόνιου πόνου μπορούν να συσχετιστούν με χρόνια προστατίτιδα / χρόνιο πυελικό άλγος, συμπεριλαμβανομένου του συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου, της ινομυαλγίας και του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης. Η μελλοντική θεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει αντισώματα σε μεσολαβητές νευρογενούς φλεγμονής,  ακόμα και θεραπεία των βακτηρίων του εντέρου.
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24080807

και πολλές άλλες, όρεξη και χρόνο να 'χεις να ψάχνεις.

Επίσης πολλοί γιατροί, και πολλοί ουρολόγοι μάλιστα, μιλάνε για βελτίωση ή και πλήρη θεραπεία του πυελικού άλγους μετά από θεραπεία των 'εντερικών'.
Το θέμα έχει ανοίξει και συζητηθεί παλαιότερα και έχει πολύ ενδιαφέροντα θέματα για διάβασμα εδώ στο φόρουμ. Σε πολλά ιστορικά επίσης έχουν αναφερθεί πολλά για το 'σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου', για το οποίο θα γράψω σε ένα επόμενο.

Εδώ να συμπληρώσω και κάτι άλλο. Πράγματι, καμία από τις εξετάσεις αυτές δε μπορεί από μόνη της να βάλει τη διάγνωση 'χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα'. Ένας ασθενής όμως που συνεχίζει να έχει συμπτώματα ενώ έχει καλές μικροβιολογικές εξετάσεις, θα πρέπει να συνεχίσει τη διερεύνηση. Στην περίπτωση αυτή, και εφόσον ο ουρολόγος το κρίνει, με μέτρο και σύνεση, θα πρέπει να αποκλειστούν πιθανές άλλες ουρολογικές παθήσεις.
Για παράδειγμα η εξέταση PSA (αιματολογική) σε άνδρες άνω των 50 που υποπτεύονται καλοήθη υπερπλασία, ενώ έχουν και μια ένδειξη για φλεγμονή προστάτη:
'Ωστόσο και άλλες παθήσεις μπορεί να αυξήσουν την τιμή του PSA, όπως η καλοήθης υπερπλασία και η φλεγμονή του προστάτη'.
Πηγή: http://www.imop.gr/diagnwstikes-eksetaseis/PSA

Σε κάποιες, πολύ σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να συνυπάρχουν άλλες ουρολογικές παθήσεις και να χρειαστεί ενδοφλέβια πυελογραφία. 
Τέτοιες παθήσεις είναι προβλήματα λειτουργίας νεφρών, λιθίασης, τραυματισμός του ουροποιητικού συστήματος.
Πηγή: http://www.imop.gr/diagnwstikes-eksetaseis/endoflevia-pyelografia

Για άλλες παθήσεις όπως αποφρακτική αζωοσπερμία ή κύστες Muller μπορεί να χρειαστεί διορθικός υπέρηχος.
Οι περιπτώσεις αυτές όμως δεν είναι τυπικές ασθενή με χρόνια προστατίτιδα/χρόνιο πυελικό άλγος.
Υπάρχουν μελέτες για παράδειγμα που αναφέρουν μεγαλύτερους προστάτες, περισσότερα προστατικά αποστήματα και κύστες αλλά και 'υπόχοες' περιοχές σε ασυμπτωματικούς, παρά σε άνδρες με συμπτώματα πυελικού άλγους.
Πηγή:  https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1879522615000664

Κλείνοντας με τα βίντεο, μερικές παρατηρήσεις.
Το βίντεο ασχολείται κυρίως με τη διάγνωση και αντιμετώπιση της χρόνιας μικροβιακής προστατίτιδας. Στο βίντεο, για πρώτη φορά, εκτός από την κλασική εξέταση (Stamey Mears) αναφέρονται και άλλες εξετάσεις και άλλοι δείκτες που πρέπει να προσεχθούν από τους γιατρούς στη διάγνωση της χρόνιας μικροβιακής προστατίτιδας, πέρα από την γνωστή κατηγοριοποίηση της προστατίτιδας που βασίζει τη διαφορική διάγνωση χρόνιας προστατίτιδας – χρόνιου πυελικού άλγους αποκλειστικά  στο τεστ τεσσάρων δοχείων.
Αυτό είναι θετικό. Στο συμπέρασμα αυτό έχουν καταλήξει σημαντικοί επιστήμονες όπως ο Curtis Nickel:
'Οι κλινικές δοκιμές για την αξιολόγηση χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού άλγους μπορούν να ταξινομηθούν ως υποχρεωτικές, συνιστώμενες και προαιρετικές. Οι υποχρεωτικές περιλαμβάνουν ιστορικό, φυσική εξέταση και καλλιέργειες. Οι προτεινόμενες  περιλαμβάνουν δείκτη συμπτωμάτων, ρυθμό ροής, υπολειμματικό προσδιορισμό ούρων και κυτταρολογία ούρων. Οι προαιρετικές αξιολογήσεις περιλαμβάνουν την ανάλυση και καλλιέργεια σπέρματος, το ουρηθρικό επίχρισμα, την ουροδυναμική, την κυστεοσκόπηση, την απεικόνιση και τον προσδιορισμό του ειδικού αντιγόνου του προστάτη. Ο γιατρός πρέπει να εξατομικεύει μια λογική διαγνωστική στρατηγική για κάθε ασθενή. Δεν υπάρχει «χρυσό πρότυπο» (σ.σ. αναφέρεται στην από 1995 κατηγοριοποίηση της προστατίτδας) για τη διάγνωση και την αξιολόγηση των ασθενών που παρουσιάζουν προστατίτιδα.'
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12780534

Στην ομιλία υπάρχει αναφορά στο χρόνιο πυελικό άλγος και τη θεραπεία του, οπότε θα έπρεπε να υπάρχει και μια απλή αναφορά σε άλλες παθήσεις που μπορεί να το προκαλέσουν.
- Απουσιάζει η οποιαδήποτε αναφορά στις εντερικές παθήσεις και τη σχέση τους με το πυελικό άλγος.
- Απουσιάζει η οποιαδήποτε αναφορά στο μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος.
- Διατυπώνεται η άποψη ότι 'δεν ξέρουμε τι συμβαίνει με τη φυσικοθεραπεία του πυελικού εδάφους'.
Καλό θα ήταν, μιας και το 'σχολείο ουρολογίας' διοργανώνεται από το ΙΜΟΠ, η καλύτερη γνώση των δραστηριοτήτων του ΙΜΟΠ: http://www.imop.gr/ourologika-ekpaideytika-video/fysiotherapeia-pyelikoy-edafous
Μελέτες που επιβεβαιώνουν τα θετικά αποτελέσματα της εξειδικευμένης πυελικής φυσικοθεραπείας σε ασθενείς με πυελικό άλγος, υπάρχουν:
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29788453
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27995849
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28027568
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24568045
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25708131

Μπορεί να μην είναι 'εκτενείς' και 'μεγάλες', όμως αναφέρουν βελτίωση ως και πλήρη απαλλαγή από τα συμπτώματα σε υπολογίσιμο ποσοστό ανθρώπων με πυελικό άλγος. Ειδικά σε ανθρώπους που εμφανίζουν σπασμό των πυελικών μυών, κάτι που μπορεί και ο ουρολόγος να διαγνώσει κατά τη δακτυλική εξέταση: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25912491

Παρακάτω, πάντα με βάση το πρώτο βίντεο https://www.youtube.com/watch?v=7oZthJ195zA  αναφέρονται και άλλες ουρολογικές εξετάσεις που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για τη διάγνωση, όπως:

- PSA
- Βιοψία προστάτη
- Υπέρηχος – διορθικός υπέρηχος
- Ενδοφλέβια Πυελογραφία
- Μαγνητική τομογραφία
- Ουροδυναμικός έλεγχος
- Ουρηθροκυστεοσκόπηση
- Κολονοσκόπηση

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε την άποψη των γιατρών:
Οι εξετάσεις αυτές δεν μπορούν από μόνες τους να τοποθετήσουν τη διάγνωση 'Χρόνια Προστατίτιδα'.
Αξίζει να σημειωθεί, στο 15:42 στην ερώτηση 'θα προσφέρει κάτι στη διάγνωση η χρησιμοποίηση διορθικού υπέρηχου' η απάντηση είναι 'όχι'.
Οι ομοιοπαθείς πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, αφού κάποιες από αυτές τις εξετάσεις, εκτός από αχρείαστες περιέχουν κινδύνους, όπως για παράδειγμα ακτινοβολία (πυελογραφία, μαγνητική) ή ακόμα και τραυματισμό και μεταφορά μικροβίων στα 'ενδότερα' (βιοψία, κυστεοσκόπηση, ουρηθροσκόπιση)
Να συμπληρώσω ότι και εδώ στο φόρουμ έχουμε διαβάσει διάφορα, όπως για παράδειγμα χειρουργικές επεμβάσεις κιρσοκήλης για θεραπεία χρόνιας προστατίτιδας, για τραυματισμούς κατά την κυστεοσκόπηση και άλλα.
Να επισημάνω όμως ότι κάποιες από αυτές τις εξετάσεις μπορεί να φανούν χρήσιμες, πάντα ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΑ με άλλες, και οπωσδήποτε με τη βασική εξέταση που είναι η Stamey Mears.
Ας πούμε ένας υπέρηχος προ ούρησης, μια ουροροομετρία και ένας υπέρηχος μετά την ούρηση είναι εξετάσεις που συνήθως κάνουν οι ουρολόγοι και δίνουν μια εικόνα της κατάστασης.