''Θελω τον Προστατη μου Πισω''

[Hyper Ban]

Ακολουθεί άρθρο/μαρτύρια πρώην ασθενή  με προστατικό καρκίνο , απο το περιοδικό mens health .

Είναι 21 Ιουνίου, η πρώτη ημέρα του καλοκαιριού του 2008. Είμαι ξαπλωμένος σε ένα χειρουργικό τραπέζι κι ένα ρομπότ αφαιρεί τον προστάτη μου. Τον περασμένο Απρίλιο έμαθα ότι πάσχω από καρκίνο του προστάτη σταδίου 2 και αφού μίλησα με ειδικούς αλλά και ασθενείς που νίκησαν τη νόσο αποφάσισα ότι το χειρουργείο ήταν η σωστή λύση για μένα. Η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο, αλλά όχι εγώ - δεν θα τον άφηνα να με νικήσει.
Τώρα πια, όμως, δύο χρόνια αργότερα, δεν θα σας πω ότι «ευχαριστώ τον Θεό που το πρόλαβα όσο είναι νωρίς, ότι είμαι ευλογημένος και ότι κάθε νέα μέρα αποτελεί ένα θαύμα ζωής...».
Αυτό που σκέφτομαι ουσιαστικά κάθε μέρα είναι ότι θέλω πίσω τον προστάτη μου.
Ο προστάτης αδένας είναι ένα όργανο κρυμμένο στο σκοτάδι, το οποίο όμως επιτελεί ένα άκρως φωτεινό έργο για τον οργανισμό. Εχει μέγεθος όσο εκείνο μίας μπάλας του γκολφ, βρίσκεται κάτω από την ουροδόχο κύστη και περνά το χρόνο του περιμένοντας τεμπέλικα, μέχρις ότου εσύ και το αναπαραγωγικό σου σύστημα αποφασίσετε να «εκλύσετε» τον ευλογημένο καρπό. Μετά την έκλυση, τα πράγματα έχουν ως εξής: το σπέρμα κολυμπά από τους όρχεις στις σπερματοδόχες κύστεις κι εκεί «λούζεται» σε ένα μπάνιο φρουκτόζης, βιταμίνης C και προσταγλανδινών. Το μείγμα αυτό ταξιδεύει στον προστάτη, ο οποίος προσθέτει στο «κοκτέιλ» ένζυμα, κιτρικό οξύ και ψευδάργυρο, προτού τελικώς εκτοξευθεί από το σώμα σου και μπει στο δικό της μέσω άκρως ευχάριστων μυϊκών συσπάσεων. Με αυτόν τον τρόπο, το DNA σου παραδίδεται θριαμβευτικά στις επόμενες γενιές.
Αχ, ημέρες δόξας.
Διότι φθάνει κάποια στιγμή στη ζωή, στην οποία ο προστάτης σου αρχίζει να δυσλειτουργεί. Διογκώνεται και η διόγκωση αυτή πιέζει την ουρήθρα σου. Εάν το αίτιο της διόγκωσης είναι καλοήθες, είσαι τυχερός - το συχνότερο σύμπτωμα αυτής της κατάστασης που ονομάζεται καλοήθης υπερπλασία προστάτη είναι οι επανειλημμένες επισκέψεις στην τουαλέτα. Ωστόσο ορισμένα από αυτά τα συμπτώματα μπορούν επίσης να οφείλονται σε έναν καρκινικό όγκο στον αδένα.
Ο καρκίνος του προστάτη είναι η δεύτερη πιο κοινή αιτία καρκίνου στους άντρες  (μόνο κάποιοι καρκίνοι του δέρματος κάνουν συχνότερα την εμφάνισή τους). Σε αρκετές περιπτώσεις, ο συγκεκριμένος καρκίνος προκαλεί έναν μακρύ και αργό θάνατο, καθώς τα καρκινικά κύτταρα εξαπλώνονται από τον προστάτη στα γειτονικά οστά, κυρίως στη σπονδυλική στήλη. Οταν πλέον ο καρκίνος έχει εμφανίσει μετάσταση, οι πιθανότητες επιβίωσης στην πενταετία είναι μόνο 30%. Εάν όμως εντοπιστεί εγκαίρως προτού τα καρκινικά κύτταρα «δραπετεύσουν» από τον αδένα, οι πιθανότητες επιβίωσης στην πενταετία είναι 100%.
Αν σε τρομάξαμε, έχε υπόψη σου ότι υπάρχουν και καλά νέα: οι θάνατοι εξαιτίας της συγκεκριμένης μορφής καρκίνου εμφανίζουν κάθετη πτώση, ακριβώς επειδή γίνεται ολοένα και συχνότερα πρώιμη διάγνωση της νόσου. Μάλιστα, στο 94% των περιπτώσεων, η διάγνωση γίνεται όταν ο καρκίνος είναι στο στάδιο 1 ή 2 και δεν έχει προλάβει ακόμη να δώσει μετάσταση (στον καρκίνο σταδίου 3 τα καρκινικά κύτταρα έχουν αρχίσει να εξαπλώνονται εκτός του αδένα, ενώ στο στάδιο 4 έχουν πλέον «κυριεύσει» τους γειτονικούς ιστούς και οστά). Η πρώιμη διάγνωση έχει οδηγήσει στις ΗΠΑ σε σταθερή μείωση των ποσοστών θνησιμότητας κατά 4% ετησίως από το 1994 έως σήμερα. Η μείωση της θνησιμότητας έχει γενικώς αποδοθεί στην ευρεία χρήση την τελευταία 20ετία ενός απλού τεστ, που μετρά τα επίπεδα του ειδικού προστατικού αντιγόνου (PSA).
Στις ημέρες μας, το τεστ PSA έχει μετατραπεί σε ρουτίνα για τους μεσήλικες άντρες. Ο παθολόγος μου μού ζήτησε να κάνω αυτήν την εξέταση το καλοκαίρι του 2007 στο πλαίσιο ενός  τσεκ-απ ρουτίνας. Εκείνος κυρίως ανησυχούσε για τη χοληστερόλη μου. Τα αποτελέσματα τελικά έδειξαν όμως μικρό πρόβλημα με τη χοληστερόλη και πολύ μεγάλο πρόβλημα με το PSA μου. Εκείνη την εποχή το ανώτατο όριο για τα επίπεδα του αντιγόνου ήταν το 4, ενώ κάποια επιστημονικά στοιχεία μαρτυρούσαν ότι το ανώτατο όριο έπρεπε να είναι 2,5 στους άντρες κάτω των 50 ετών. Το δικό μου σκορ όμως ήταν 12,6.
Ο παθολόγος με έστειλε σε ουρολόγο, ο οποίος υπέθεσε ότι τα τόσο υψηλά επίπεδα PSA που παρουσίαζα οφείλονταν σε λοίμωξη του αδένα. Ο μόνος τρόπος για να επιβεβαιωθεί η υπόθεση του γιατρού ήταν δυστυχώς η συλλογή δείγματος προστατικού υγρού. Ο γιατρός κάθισε απέναντί μου με απολογητικό ύφος και μου ζήτησε να σκύψω μπροστά σε μία καρέκλα. Τότε έβαλε τον γαντοφορεμένο δείκτη του μες στον πρωκτό μου και τον έσπρωξε έως τον προστάτη μου. Γύρω στα 10 λεπτά αργότερα, αφού είχα κάπως συνέλθει από το σοκ, μού συνταγογράφησε ένα αντιβιοτικό και μου είπε να επιστρέψω στο τέλος του καλοκαιριού για να εξετάσει και πάλι τα επίπεδα του PSA μου.
Πραγματικά δεν ήθελα να πάω πίσω στο γιατρό όταν το καλοκαίρι θα τελείωνε. Ετσι δεν πήγα.
Ανέβαλλα συνεχώς αυτήν την επίσκεψη , ώσπου μια νύχτα, μήνες αργότερα, συνάντησα τον άνθρωπο που εγώ ονόμασα μισοχαριτολογώντας «Αγγελο του Τρένου». Βρισκόμουν στο εστιατόριο ενός τρένου με τη σύζυγο και το γιο μου, όταν ξαφνικά ένας ηλικιωμένος άντρας μπήκε στο βαγόνι κρατώντας μία μικρή πλαστική σακούλα γεμάτη χάπια. Ο σερβιτόρος τον έβαλε να καθίσει μαζί μας. Κανένας δεν μίλησε στο τραπέζι επί ένα τέταρτο της ώρας. Περίεργο! Μετά άρχισα να μιλώ σε αυτόν τον άγνωστο και πριν καλά καλά το καταλάβω βρεθήκαμε να συγκρίνουμε τους προστάτες μας. Η γυναίκα μου με επέπληξε μπροστά του: «Είχε υψηλά επίπεδα PSA» είπε κουνώντας απειλητικά το πιρούνι της προς το μέρος μου. «Αλλά δεν πήγε ξανά στο γιατρό».
Ο ηλικιωμένος στράφηκε προς εμένα και κοιτώντας με για πρώτη φορά ευθεία στα μάτια μου είπε: «Πρέπει να πας να το ελέγξεις».
Οταν επέστρεψα σπίτι, έκανα ένα καινούργιο τεστ ΡSA. Η μέτρηση έδειξε 9,2. Καλύτερα τα πράγματα σε σχέση με το 12,6, έτσι δεν είναι ;
Φαίνεται όμως πως τίποτα απ' ό,τι αφορά την εξέταση PSA δεν είναι ακριβές ξεκινώντας από το όνομά της. Τα αρχικά αντιστοιχούν σε μία πρωτεΐνη που παράγεται από τον προστάτη και, όπως είπαμε, ονομάζεται ειδικό προστατικό αντιγόνο. Οταν το PSA πρωτοεντοπίστηκε, οι ειδικοί πίστευαν ότι παράγεται αποκλειστικά από τον προστάτη. Ωστόσο αργότερα ανιχνεύθηκε, αν και σε μικρότερες ποσότητες και στις γυναίκες. Είναι σαφές πλέον ότι υπάρχουν πηγές του PSA εκτός του προστάτη.
Οταν ο προστάτης σου είναι υγιής, το PSA «κατοικεί» εντός του. Ωστόσο εάν υπάρχει πρόβλημα στον προστατικό ιστό, το αντιγόνο αρχίζει να διαρρέει στο αίμα. Μέχρι τη στιγμή που ο καρκίνος έχει πλέον λεηλατήσει τον προστάτη κι έχει εξαπλωθεί εκτός του αδένα, τα επίπεδα του PSA πιθανότατα έχουν φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Ωστόσο η εξέταση για PSA είναι τόσο ευαίσθητη, ώστε μπορεί να εντοπίζει ακόμα και πολύ χαμηλά επίπεδα του αντιγόνου, τα οποία έχουν «δραπετεύσει» από τον προστάτη, της τάξεως των νανογραμμαρίων -ng- ανά ml αίματος. Και όταν λέμε νανογραμμάρια, εννοούμε δισεκατομμυριοστά του γραμμαρίου.
Οπως αποδεικνύεται τελικώς, το κοινό κατώφλι των 4 ng ανά ml, το οποίο ισχύει σε ό,τι αφορά τα φυσιολογικά επίπεδα του PSA, είναι μάλλον αυθαίρετο. Μπορεί δηλαδή να έχεις καρκίνο, ακόμα κι αν η μέτρηση του PSA σου είναι κάτω από 4 ng ανά ml αίματος. Αυτό έδειξε, πέρα από κάθε αμφιβολία, μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2004 και περιλάμβανε 2.950 άντρες, οι οποίοι παρακολουθήθηκαν επί 7 έτη στο πλαίσιο μίας αμερικανικής δοκιμής σχετικά με την πρόληψη του καρκίνου του προστάτη. Οι άντρες αυτοί δεν είχαν ποτέ μέτρηση του PSA άνω των 4 ng/ml ή δεν εμφάνισαν ποτέ πρόβλημα στη δακτυλική εξέταση ορθού καθ' όλη τη διάρκεια της μελέτης. Ολοι υπεβλήθησαν σε βιοψία του προστάτη και οι 449 εξ αυτών, ήτοι ποσοστό 15%, διαγνώσθηκαν τελικώς με καρκίνο.
Από την άλλη πλευρά μπορεί να έχεις μέτρηση του PSA πάνω από 4 ng/ml και παρόλα αυτά να μην πάσχεις από καρκίνο του προστάτη. Σε αυτήν την περίπτωση, οι κύριοι «ένοχοι» είναι συνήθως δύο: η προστατίτιδα, η οποία αποτελεί φλεγμονή που προκαλείται τις περισσότερες φορές εξαιτίας λοίμωξης, καθώς και η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη - πρόκειται για την καλοήθη διόγκωση που εμφανίζει ο αδένας με την πάροδο των χρόνων. Οι δύο αυτές καταστάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε διαρροή του PSA - για την ακρίβεια, η πλειονότητα των υψηλών μετρήσεων PSA οφείλεται σε αυτές τις δύο μη καρκινικές αιτίες. Μόνο ένας στους τέσσερις άντρες με μέτρηση PSA μεταξύ 4 και 10 ng/ml πάσχει από καρκίνο.
Αρα τι προσφέρει το τεστ PSA; Ακόμα και οι θιασώτες του παραδέχονται ότι δεν είναι ένα τεστ με προσφορά αντίστοιχη -ας πούμε- του τεστ εγκυμοσύνης. Οι πολέμιοί του πάλι το χαρακτηρίζουν άχρηστο. Το 2004, ομάδα ουρολόγων του πανεπιστημίου Στάνφορντ μελέτησε αποτελέσματα που αφορούσαν περισσότερους από 1.300 προστάτες που είχαν αφαιρεθεί χειρουργικά και ανακάλυψε ότι η μέτρηση του PSA αυτών των αντρών δεν αποτελούσε δείκτη πρόβλεψης για τίποτε άλλο εκτός του μέγεθος του προστάτη. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο επικεφαλής της μελέτης Τόμας Στάμι, ο οποίος έχει πλέον συνταξιοδοτηθεί, είναι ένας από τους ειδικούς που εφηύραν τη μέθοδο προετοιμασίας του PSA -προκειμένου να πάρει τη μορφή εξέτασης- και το 1987 δημοσίευσε την πρώτη μελέτη, που συνέδεε τα υψηλά επίπεδα του αντιγόνου με τον καρκίνο του προστάτη.
Κανένας δεν έδωσε τη δέουσα σημασία σε αυτήν τη μελέτη και πολλοί άντρες συνεχίζουν να υποβάλλονται σε βιοψίες του αδένα, τις οποίες δεν χρειάζονται. Εκτιμάται ότι τριπλάσιος αριθμός αντρών από αυτούς που τελικά διαγιγνώσκονται με καρκίνο του προστάτη έχει προηγουμένως υποβληθεί σε βιοψία που βγήκε αρνητική. Εάν αυτές οι στατιστικές σε κάνουν να σηκώνεις τους ώμους με αδιαφορία, προφανώς δεν βρέθηκες ποτέ στη θέση να σε κυνηγά ένας γιατρός για να σου κάνει βιοψία.
11 Απριλίου 2008. Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ουρολόγου μου κι έχω κατεβάσει το παντελόνι μου στο ύψος των γονάτων. Βρίσκομαι στο ουρολογικό ιατρείο, προκειμένου να υποβληθώ σε βιοψία, ωστόσο προηγείται ο υπέρηχος. Ο γιατρός μου λιπαίνει την ειδική ράβδο για τους υπερήχους, η οποία έχει το μέγεθος μίας παιδικής οδοντόβουρτσας, και την εισάγει αργά στο ορθό μου. Ολα στην αρχή πηγαίνουν καλά, έως ότου ξεκινά να γυρνά τη ράβδο μέσα μου, προκειμένου να λάβει διαφορετικές θέσεις για να βελτιωθεί η γωνία λήψης εικόνων. Σε αυτήν τη φάση νομίζεις ότι έχεις ένα σκουπόξυλο στο ορθό σου.
Μπορεί η αίσθηση να γίνει χειρότερη; Ναι, μπορεί. Ο γιατρός εισάγει μία σύριγγα στο ορθό μου, προκειμένου να εγχύσει λιδοκαΐνη στον προστάτη μου - έξι τσιμπήματα σε έξι διαφορετικά σημεία και το μόνο που μπορώ να σε συμβουλεύσω είναι να μην υποβληθείς ποτέ σε βιοψία προστάτη χωρίς να έχεις προηγουμένως λάβει «σοβαρή» αναισθησία. Ωστόσο, έως τη στιγμή που ο γιατρός φθάνει εκεί πίσω, ώστε να λάβει 12 δείγματα ιστού, δεν αισθάνομαι πλέον τίποτα. Ακούω μόνο το πιστόλι της βιοψίας να «εκπυρσοκροτεί» -μπανγκ, μπανγκ- ξανά και ξανά.
Στη συνέχεια πηγαίνω σπίτι να ξεκουραστώ. Κι ελπίζω. Μου έχουν πει ότι οι πιθανότητες να βρουν κάτι κακό είναι μία στις τέσσερις. Μου αρέσουν αυτές οι πιθανότητες.
Πέντε μέρες αργότερα βγαίνουν τα αποτελέσματα. Δύο από τα 12 δείγματα ιστού που ελήφθησαν είναι θετικά στον καρκίνο. Μιλάω στους γύρω μου, αν και το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να μιλάω στους γύρω μου. Γιατί οι γυναίκες είναι τόσο καλύτερες στη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων; Διοργανώνουν μέχρι και αγώνες δρόμου για τον καρκίνο, έχουν κι εκείνες τη ροζ κορδέλα - ένα logo το οποίο έφτιαξαν οι ίδιες για τον καρκίνο τους! Μάλλον πρόκειται για γυναικείο χαρακτηριστικό.
Σε ό,τι με αφορά, αρχίζω ήσυχα να τηλεφωνώ σε κάποιους αγνώστους, των οποίων τα ονόματα μου έδωσαν γυναίκες (φυσικά). Ενας από αυτούς, ο Τζον, υπεβλήθη σε βιοψία, η οποία έδειξε μόνο 1% καρκίνο σε ένα μόνο δείγμα. Ο πατέρας του όμως είχε πεθάνει από καρκίνο του προστάτη κι έτσι μετά από δύο χρόνια παρακολούθησης υπεβλήθη σε ριζική προστατεκτομή. Θα μπορούσα κι εγώ να επιλέξω την τακτική της παρακολούθησης και να περιμένω, αλλά να περιμένω τι; Τον καρκίνο να κάνει μετάσταση στη σπονδυλική στήλη μου;
Εχω ουσιαστικά τρεις θεραπευτικές επιλογές: 1) επέμβαση αφαίρεσης του προστάτη, 2) ακτινοθεραπεία ή 3) βραχυθεραπεία η οποία αφορά εμφύτευση ραδιενεργών κόκκων στον αδένα. Η ακτινοθεραπεία και οι παρενέργειές της μπορούν να διαρκέσουν επί μήνες. Εγώ θέλω όλα αυτά να τελειώσουν γρήγορα. Διάγω τη δεκαετία των 50, οπότε λογικά θα αναρρώσω χωρίς προβλήματα από την επέμβαση. Ετσι επιλέγω την επέμβαση.
Εκτός αυτού, μόνο στις ΗΠΑ διεξήχθησαν περί τις 75.000 ρομποτικές ριζικές προστατεκτομές το 2008. Ο χειρουργός κάθεται πίσω από μία κονσόλα και χειρίζεται ένα ζευγάρι ρομποτικών βραχιόνων από απόσταση. Σε αντίθεση με την παραδοσιακή επέμβαση δεν διενεργείται τομή μήκους περίπου 20 εκατοστών και δεν υπάρχει τόση απώλεια αίματος. Στην περίπτωση της ρομποτικής εγχείρησης, η επέμβαση διεξάγεται μέσω έξι μικρών οπών, που γίνονται μέσα και κάτω από τον αφαλό. Το σημαντικότερο πλεονέκτημα αυτής της hi-tech επέμβασης είναι βέβαια ότι ο χειρουργός μπορεί να είναι απόλυτα ακριβής στις κινήσεις του, καθώς βλέπει τους ιστούς μεγεθυμένους κατά δέκα φορές και μπορεί να ελέγξει τους ρομποτικούς βραχίονες, ώστε να κάνουν πολύ λεπτές κινήσεις. Ακόμα κι αν ο γιατρός φταρνιστεί, δεν υπάρχει πρόβλημα! Οπως έγραψαν δύο ειδικοί στην ιατρική επιθεώρηση The Lancet, με τη συγκεκριμένη διαδικασία «εκμηδενίζεται ο φυσιολογικός τρόμος του χειρουργού».

συνεχίζεται...

[Hyper Ban]

Μου αρέσει ιδιαιτέρως αυτό το τελευταίο πλεονέκτημα κι αυτό διότι τη στιγμή που πρέπει να αφαιρεθεί ο προστάτης μου είναι άκρως σημαντικό να μην «πληγούν» τα γειτονικά νεύρα που είναι υπεύθυνα για τις στύσεις μου. Ναι, το λατρεύω αυτό το πλεονέκτημα.
Είναι 18 Ιουνίου του 2008, δύο νύχτες πριν από την επέμβαση. Είμαι στο κρεβάτι με τη γυναίκα μου και ήδη μου λείπει ο προστάτης μου. Της λέω ότι, αν και όταν ξανακάνουμε έρωτα, δεν θα υπάρχει εκσπερμάτιση, δεν θα υπάρχει το αντρικό γάλα, δεν θα βρέξουμε ξανά τα σεντόνια. Εσείς με καταλαβαίνετε, βρε παιδιά, έτσι δεν είναι;
Η γυναίκα μου απαντά ότι «πρέπει να μιλήσεις με το γιατρό σου γι' αυτό». Να είσαι καλά, αγάπη μου, ευχαριστώ!
Να τι πιστεύουν οι ασθενείς με καρκίνο του προστάτη ότι θα ακούσουν από το γιατρό τους: ότι εάν υποβληθούν σε μία σχετικώς νέα επέμβαση ριζικής προστατεκτομής, στην οποία δεν επηρεάζονται τα γειτονικά νεύρα, τελικώς θα φθάσουν στα ίδια επίπεδα στυτικής λειτουργίας με εκείνα που απολάμβαναν πριν από την επέμβαση. Μπορεί να χρειαστούν εβδομάδες, μήνες ή κι ένα ή δύο χρόνια, ανάλογα με την ηλικία του ασθενούς και το μέγεθος του προστάτη του, ωστόσο η στύση θα επανέλθει. Αυτό όχι μόνο πιστεύουν αλλά ελπίζουν κιόλας ότι θα ακούσουν οι ασθενείς, οπότε μάλλον δεν δίνουν σημασία σε φράσεις του γιατρού τους, όπως «οι περισσότεροι άντρες και όχι όλοι» ή «σε ορισμένες περιπτώσεις...».
Δυστυχώς όμως δεν είναι αυτή η αλήθεια, όπως αναφέρει ο Τζον Γκορ, επίκουρος καθηγητής ουρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον. «Ακόμα κι αν η επέμβαση είναι τέλεια, θα υπάρχει κάποια δυσλειτουργία».
Ο Γκορ είναι ίσως ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσει για το θέμα. Διεξήγαγε μία από τις πιο πρόσφατες μελέτες σχετικά με ασθενείς με καρκίνο του προστάτη και το πώς η επέμβαση μπορεί να τους επηρεάσει. Ο ίδιος και ο συνάδελφός του Μαρκ Λίτβιν από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες (UCLA) παρακολούθησαν 475 άντρες με καρκίνο του προστάτη επί τέσσερα χρόνια. Οι συγκεκριμένοι ασθενείς υπεβλήθησαν σε πιο αυστηρές ερωτήσεις απ' ό,τι συνήθως σχετικά με τη στύση τους. Συμπλήρωσαν ένα 20λεπτο ερωτηματολόγιο στην ιδιωτικότητα του σπιτιού τους πριν από την επέμβαση, καθώς και 1, 2, 4, 8, 12, 18, 24, 30, 36, 42 και 48 μήνες μετά από αυτήν. Οπως προέκυψε, όχι, τα πράγματα δεν έγιναν όπως πριν.
«Δεν λέμε ότι η σεξουαλική λειτουργία είναι τραγική μετά την εγχείρηση» λέει ο Γκορ. «Αυτό που λέμε είναι ότι οι πιθανότητες να είναι η λειτουργία ακριβώς ίδια με πριν από την επέμβαση είναι μηδενικές». Ο ειδικός προσθέτει ότι η όποια ανάρρωση στο συγκεκριμένο πεδίο διαρκεί έως και δύο χρόνια. «Μετά από αυτό το διάστημα δεν υπάρχει περαιτέρω βελτίωση».
Μάλιστα. Ποια είναι λοιπόν τα κύρια προβλήματα που εμφανίζουν οι ασθενείς μετά την υποβολή τους σε διαφορετικές θεραπείες για τον καρκίνο του προστάτη; Η ερώτηση αυτή απαντήθηκε από μελέτη, στην οποία συμμετείχαν 1.201 άντρες από εννέα νοσοκομεία. Επικεφαλής της μελέτης ήταν ο Μάρτιν Σάντα, διευθυντής του Κέντρου για τον Καρκίνο του Προστάτη στο Ιατρικό Κέντρο Beth Israel Deaconess. Μετά από δύο χρόνια, οι ασθενείς που είχαν υποβληθεί σε ακτινοθεραπεία και βραχυθεραπεία παραπονούνταν περισσότερο για προβλήματα στο ουροποιητικό σύστημα και στο έντερο. Οι 603 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε προστατεκτομή (το 93% εξ αυτών υποβλήθηκε στη νέου τύπου επέμβαση που δεν προσβάλλει τα γειτονικά νεύρα) παραπονούνταν περισσότερο για τη σεξουαλική λειτουργία τους. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, το 64% εξ αυτών ανέφερε ότι οι στύσεις δεν ήταν αρκετές ώστε να επιτευχθεί διείσδυση (σε σύγκριση με ποσοστό μόνο 17% που ανέφερε προβλήματα στύσης πριν από την εγχείρηση), ενώ τελικώς ποσοστό λίγο μικρότερο του 50% δεν επέτυχε τελικώς επαρκή στύση για σεξουαλική επαφή. Μην ξεχάσουμε, τα αποτελέσματα αυτά εξήχθησαν  δύο ολόκληρα χρόνια μετά την επέμβαση.
«Ενα πρόβλημα είναι ότι οι γιατροί δεν περνούν συνήθως αρκετό χρόνο με τους ασθενείς τους, ώστε να τους εξηγήσουν πλήρως πώς η ανάρρωση στον σεξουαλικό τομέα διαρκεί χρόνια και όχι μήνες, καθώς και ότι συχνά αυτή η πλήρης ανάρρωση δεν έρχεται ποτέ» σημειώνει ο Σάντα. «Οι άντρες μπορεί να πιστεύουν ότι, εάν υποβληθούν σε επέμβαση που δεν πλήττει τα νεύρα, η σεξουαλικότητά τους δεν θα επηρεαστεί. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτού του είδους η εξελιγμένη επέμβαση προσφέρει όντως περισσότερες πιθανότητες ανάρρωσης στον σεξουαλικό τομέα, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση εγγύηση ανάρρωσης».
συνεχίζεται ...

[Hyper Ban]

Σκοπός μου δεν είναι να εμπλακώ σε μια διαμάχη με τους ουρολόγους ή τους χειρουργούς του καρκίνου, αλλά να βοηθήσω τους ασθενείς με καρκίνο να έχουν πιο ρεαλιστικές προσδοκίες. «Οι ασθενείς με καρκίνο του προστάτη ζουν για πολλά χρόνια μετά τη θεραπεία και πολλοί από αυτούς πεθαίνουν με -παρά από- τον καρκίνο του προστάτη»  υπογραμμίζει ο Γκορ. «Είναι σημαντικό να αποφασίζουν από κοινού με το γιατρό τους για τη θεραπεία που πρέπει να ακολουθήσουν, προκειμένου να μη βγουν από αυτήν τη διαδικασία μετανιωμένοι».
Εγώ δεν μετάνιωσα. Στην αρχή. Πέρασα μία βραδιά στο νοσοκομείο και πέντε μέρες αργότερα ήμουν στη δουλειά μου. Ξαφνικά η ούρηση έγινε ξανά μία απίστευτη ευχαρίστηση: μπορούσα να ουρώ σαν άλογο κούρσας, όπως στην εφηβεία μου.
Σε ό,τι αφορά αυτό που επισήμως ονομάζεται «αποκατάσταση της σεξουαλικής λειτουργίας», ιδού η αναφορά μου: δεν ξέρω. Ο γάμος μου ήταν ήδη προβληματικός, οπότε μπορείτε να φανταστείτε ότι σε εκείνη τη φάση μάλλον ήμουν ανακουφισμένος που δεν γινόταν τίποτα στον συγκεκριμένο τομέα μετά την επέμβαση. Ωστόσο πολλοί γάμοι -ακόμα και αντρών που δεν έχουν υποβληθεί σε προστατεκτομή- είναι μετά από κάποια φάση απλώς οκέι. Κι έτσι αναρωτιέμαι: πολλές σύζυγοι πιστεύουν άραγε ότι υπάρχει κάποια στιγμή σωστή για να «κλείσουν το μαγαζί»; Πόσες άλλες σύζυγοι μετατρέπουν σε συνήθεια το να έρχονται στο κρεβάτι αφότου εκείνος έχει κοιμηθεί;
Αναρωτιέμαι επίσης κατά πόσον αυτό το σεξουαλικό ναυάγιο οφείλεται αποκλειστικά στην καταστροφή των νεύρων. Χωρίς εκσπερμάτιση νιώθω σαν σπασμένο παιχνίδι. Σαν νεροπίστολο που δεν βγάζει νερό. Εάν το σεξ βρεθεί και πάλι στο δρόμο μου, θα τρέμω.
Κι ενώ αναρωτιέμαι εάν θα καταφέρω ξανά να νιώσω καλά σεξουαλικά, διαβάζω οτιδήποτε υπάρχει σχετικά με τον καρκίνο του προστάτη. Μέσα σε λίγες εβδομάδες αισθάνομαι μετανιωμένος. Στις αρχές Αυγούστου -λιγότερο από δύο μήνες μετά την επέμβαση- το βασικότερο ανεξάρτητο πάνελ ειδικών των ΗΠΑ σχετικά με την πρόληψη και την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας (Preventive Services Task Force) ανέφερε ότι οι γιατροί δεν χρειάζεται να ελέγχουν τους άντρες άνω των 75 ετών για καρκίνο του προστάτη. Σύμφωνα με τους ειδικούς του πάνελ, σε αυτήν την ηλικία οι πιθανοί κίνδυνοι που αφορούν τη θεραπεία του καρκίνου υπερτερούν του όποιου οφέλους.
Η σύσταση αυτή είχε ειδικό βάρος κι αυτό διότι λίγα χρόνια πριν -και συγκεκριμένα το 2002- το ίδιο πάνελ δήλωνε ουδέτερο σχετικά με το θέμα. Ωστόσο τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν μέσα σε αυτά τα χρόνια οδήγησαν τους ειδήμονες στο να συμπεράνουν ότι τα οφέλη του ελέγχου στους 75 και άνω είναι «μικρά έως ανύπαρκτα», τη στιγμή που οι πιθανές βλάβες από τη θεραπεία είναι «μέτριες έως σημαντικές».
Ως πρόσφατος ασθενής με καρκίνο ήμουν πλήρως συγχυσμένος. Αλλά ένα λεπτό. Εδώ μιλάμε για καρκίνο. Εάν δεν τον σκοτώσεις, σε σκοτώνει. Σωστά;
Λάθος.
Οπως αποδεικνύεται, ο καρκίνος του προστάτη είναι «ετερογενής», σύμφωνα με τους ειδικούς του πάνελ του Preventive Services Task Force. Αυτό σημαίνει ότι η κάθε περίπτωση του συγκεκριμένου καρκίνου είναι εξατομικευμένη. Ορισμένοι όγκοι του αδένα είναι επιθετικοί, εξαπλώνονται γρήγορα και σκοτώνουν. Ωστόσο ο έλεγχος συνήθως εντοπίζει τους πιο αργά αναπτυσσόμενους καρκίνους, οι οποίοι μπορεί και να σταματήσουν να αναπτύσσονται. Με αυτήν τη μορφή καρκίνου του προστάτη, ένας άντρας μπορεί να ζήσει επί έτη χωρίς να εμφανίζει συμπτώματα. Σύμφωνα μάλιστα με μία θεωρία, ορισμένοι από τους καρκίνους του προστάτη μπορεί και να υποχωρήσουν μόνοι τους χωρίς καμία θεραπεία. Δεν είμαι 75 ετών, αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι: ο δικός μου καρκίνος ήταν από τους επικίνδυνους ή τους καλοήθεις;
Εδώ βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα σε ό,τι αφορά τον έλεγχο για καρκίνο του προστάτη με το τεστ PSA: η εξέταση δεν μπορεί να δείξει τη διαφορά μεταξύ των δύο τύπων καρκίνου! Ετσι το ερώτημα είναι εύλογο: γιατί να χειρουργηθεί ένας 76χρονος άντρας, ο οποίος το πιθανότερο είναι ότι θα πεθάνει από άλλη αιτία; Εως την ηλικία των 80 ετών, οι περισσότεροι άντρες εμφανίζουν καρκίνο στον προστάτη. Και το ερώτημα είναι ακόμα πιο δύσκολο να απαντηθεί σχετικά με τους νεότερους άντρες.
Η εξέταση για PSA παραείναι τελικά καλή. Το πάνελ του Preventive Services Task Force κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στους άντρες 75 ετών και άνω, το τεστ εντοπίζει ακόμα και τους καρκίνους που δεν θα προκαλέσουν ποτέ συμπτώματα κατά τη διάρκεια ζωής του ασθενούς. Δείτε το εξής: το 1980, οι πιθανότητες που αντιμετώπιζε ένας λευκός άντρας καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του να διαγνωσθεί με καρκίνο του προστάτη ήταν μία στις έντεκα - σήμερα είναι μία στις έξι. Παρόλα αυτά, σήμερα οι πιθανότητες θανάτου από τον καρκίνο είναι μικρότερες, όχι μεγαλύτερες. Αρα το συμπέρασμα είναι ότι εντοπίζουμε περισσότερους καρκίνους, αλλά έχουμε μικρότερη θνησιμότητα. Πόσους καρκίνους τελικά αξίζει να εντοπίσουμε; Το πάνελ των ειδικών δεν μπορούσε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα με βεβαιότητα, ωστόσο υπογράμμιζε το εξής: «Τα δεδομένα για τη συχνότητα εμφάνισης του συγκεκριμένου καρκίνου μαρτυρούν ποσοστά υπερδιάγνωσης, που κυμαίνονται από 29%-44% επί του συνόλου περιπτώσεων καρκίνου του προστάτη, οι οποίοι ανιχνεύονται με εξέταση PSA».
Σχεδόν οκτώ μήνες μετά την επέμβαση, με το «παιχνίδι» μου ακόμη σπασμένο και ραγισμένη την καρδιά μου, διαβάζω τα αποτελέσματα δύο τεράστιων κλινικών δοκιμών, που εξέταζαν τα οφέλη της συμβατικής εξέτασης για καρκίνο του προστάτη, όπως αυτή στην οποία κι εγώ υποβλήθηκα. Τα αποτελέσματα αυτά δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση New England Journal of Medicine και συνοδεύονταν από ένα άρθρο, που υπογραφόταν από τον Μάικλ Μπάρι, ερευνητή στο πεδίο του καρκίνου του προστάτη κι επικεφαλής του Τμήματος Γενικής Ιατρικής στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης. Το συμπέρασμα του δρος Μπάρι: «Η τακτική εξέταση του PSA έχει στην καλύτερη περίπτωση μέτρια επίδραση στη θνησιμότητα από καρκίνο του προστάτη κατά την πρώτη δεκαετία παρακολούθησης. Την ίδια στιγμή υπάρχει σημαντικό κόστος από την υπερδιάγνωση και την υπερθεραπεία».
Υπερανίχνευση. Υπερδιάγνωση. Υπερθεραπεία. Αυτές οι λέξεις αποτελούν το «βραχνά» των ερευνητών του καρκίνου στον 21ο αιώνα - και μάλιστα όχι μόνο των ερευνητών που ασχολούνται με τον καρκίνο του προστάτη, αλλά και με τον καρκίνο του μαστού.
Ιδού τα επιμέρους άκρως σημαντικά στοιχεία. Σε μία από τις μελέτες που δημοσιεύθηκαν στο New England Journal of Medicine, σχεδόν 77.000 άντρες από δέκα αμερικανικά κέντρα χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα υποβαλλόταν σε ετήσιο τεστ PSA και σε δακτυλική εξέταση ορθού, ενώ η δεύτερη λάμβανε τη συνήθη ιατρική φροντίδα, η οποία μπορεί να περιλάμβανε ειδική εξέταση για τον προστάτη, μπορεί και όχι. Μετά από δέκα χρόνια δεν εμφανίστηκε μείωση στα ποσοστά θανάτου στην ομάδα του εξονυχιστικού ελέγχου.
Η δεύτερη μελέτη που δημοσιεύθηκε στην έγκριτη επιθεώρηση περιλάμβανε 182.000 άντρες από επτά ευρωπαϊκές χώρες. Οι 73.000 εξ αυτών εξετάζονταν κάθε τέσσερα χρόνια κατά μέσο όρο για καρκίνο του προστάτη - στη συγκεκριμένη ομάδα διεξήχθησαν 17.000 βιοψίες κι εμφανίστηκαν 70% υψηλότερα ποσοστά καρκίνου. Οι συγκεκριμένοι ασθενείς έλαβαν, όπως ήταν επόμενο, και πολύ περισσότερη θεραπεία. Σύμφωνα με τα στοιχεία, 277 ανά 10.000 από αυτούς τους άντρες υπεβλήθησαν σε ριζική προστατεκτομή (σε σύγκριση με 100 στην ομάδα ελέγχου) κι άλλοι 220 ανά 10.000 υπεβλήθησαν σε ακτινοθεραπεία (σε σύγκριση με 123 ανά 10.000 στην ομάδα ελέγχου). Τελικά όμως το αποτέλεσμα ήταν πολλή θεραπεία και σωτηρία λίγων ζώων. Το συμπέρασμα της μελέτης: εάν γινόταν επιθετικός έλεγχος για καρκίνο του προστάτη σε 1.410 άντρες και 48 εξ αυτών υποβάλλονταν σε προστατεκτομή ή σε ακτινοθεραπεία, θα σωζόταν μόνο μία ζωή.
Αυτές ήταν τελικά οι πιθανότητές μου; Μισώ αυτές τις πιθανότητες.
Χρειαζόμουν επέμβαση ή όχι; Διότι εάν η απάντηση είναι αρνητική, θέλω πίσω τον προστάτη μου.
Βρίσκομαι στο παθολογικό εργαστήριο του νοσοκομείου, προκειμένου να επισκεφθώ τον προστάτη μου ή μάλλον ό,τι έχει απομείνει από αυτόν. Μετά την επέμβαση, ο αδένας μου στάλθηκε σε αυτό το εργαστήριο και τεμαχίστηκε σαν προσούτο. Στη συνέχεια, 24 φέτες ιστού, με πάχος μόνο 3 χιλιοστόμετρων η καθεμία, έλαβαν μία ειδική χρωστική και τοποθετήθηκαν κάτω από το μικροσκόπιο. Κοιτάζω ένα από τα δείγματα, διότι θέλω να δω πώς φαίνεται ο καρκίνος - ή μάλλον ο καρκίνος μου. Δεν βλέπω κάτι ιδιαίτερο.
Η παθολόγος του εργαστηρίου μού λέει πάντως ότι επρόκειτο για κάτι ιδιαίτερο. Εάν  είχα αφήσει τον καρκίνο μέσα μου, όπως πιστεύει, θα άρχιζε να με ενοχλεί σε τέσσερα έως πέντε χρόνια. «Πιθανότατα» λέει η ειδικός. Σκέφτεται για ένα λεπτό και μου δηλώνει: «Πήρες τη σωστή απόφαση να αφαιρέσεις τον προστάτη».
Η επίσημη αναφορά σχετικά με την επέμβασή μου τονίζει ότι ένας 57χρονος, λευκός άνδρας υπεβλήθη σε ρομποτική ριζική προστατεκτομή. Διαφορετικά δείγματα εξετάστηκαν, συμπεριλαμβανομένων του γύρω λιπώδους ιστού, των σπερματοδόχων κύστεων και του σπερματικού πόρου. Ολα αυτά τα δείγματα ήταν απαλλαγμένα από καρκίνο. Τελικά φθάνουμε στον ίδιο τον αδένα: βάρος 40 γραμμάρια και με άφθονο καρκίνο. Υπάρχουν όγκοι στη δεξιά αλλά και στην αριστερή πλευρά του προστάτη, σε εννέα από τα 24 δείγματα, ενώ το πιο ανησυχητικό είναι ότι υπάρχουν δείγματα καρκίνου στο όριο του αδένα στην κάτω αριστερή πλευρά του.
Το σκορ του καρκίνου μου σε ειδική κλίμακα (Gleason) είναι 7 με ανώτατη διαβάθμιση το 10. Το στάδιο χαρακτηρίζεται ως T2c - πρόκειται για το τελευταίο στάδιο προτού ο καρκίνος αρχίσει να εξαπλώνεται εκτός του προστάτη.
Τηλεφωνώ σε κάποιον που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνουν όλα αυτά. Είναι ο Ερικ Κλέιν, πρόεδρος του Ουρολογικού και Νεφρολογικού Ινσιτούτου Glickman στην Κλινική Κλίβελαντ. Εκείνος πιστεύει ότι θα μπορούσε να παρέλθει άλλη μία δεκαετία χωρίς να εμφανίσω συμπτώματα. Αλλά με βάση το στάδιο της νόσου, ο ειδικός κρίνει ότι «χρειαζόταν, πέρα από κάθε αμφιβολία, να αφαιρέσεις τον καρκίνο».
Σε δέκα χρόνια θα είμαι ακόμη νέος - στη δεκαετία των 60. Ο πατέρας μου είναι 92 ετών.
Αναρωτιέμαι τι πιστεύει ο ουρολόγος μου - ξέρει άλλωστε τον προστάτη μου καλύτερα από τον καθένα και είναι ο άνθρωπος που τον αφαίρεσε. Ετσι κλείνω το ραντεβού παρακολούθησης του ενός έτους από την επέμβαση. Ισως μετά από ένα χρόνο να έχει αλλάξει εντελώς άποψη για τον καρκίνο του προστάτη. Ισως τώρα πια να συνταγογραφεί βότανα για την αντιμετώπισή του. Ποιος ξέρει;
Ο ουρολόγος μου παίρνει στα χέρια του την επίσημη αναφορά σχετικά με τον καρκίνο μου και τη διαβάζει υπομονετικά. Ναι, υπήρχαν πολλοί όγκοι και μάλιστα και στις δύο πλευρές του αδένα. Επιπλέον σε ένα σημείο υπήρχε καρκίνος στο όριο του προστάτη. Στη συνέχεια παρατηρεί μία λεπτομέρεια, την οποία είχα αμελήσει να αναφέρω στο δρα Κλέιν: ο καρκίνος ήταν εντοπισμένος στο κάτω μέρος του αδένα, σε ένα σημείο όπου, σύμφωνα με μελέτη ειδικών του πανεπιστημίου Βάντερμπιλτ, μικρές ομάδες καρκινικών προστατικών κυττάρων συνήθως παραμένουν και μετά την επέμβαση.
«Εως την ηλικία των 70 ετών θα είχες πιθανότατα εμφανίσει μεταστατική νόσο» καταλήγει. «Ή και νωρίτερα».
«Πότε θα άρχιζα να νιώθω πόνο;».
Εκείνος παραμένει σιωπηλός.
«Τι σκέφτεσαι;» τον ρωτάω.
Αργεί να απαντήσει. «Σκέφτομαι ότι το να πεθάνει κάποιος από καρκίνο του προστάτη είναι τρομερό» λέει τελικά. Κι αυτό διότι ο καρκίνος όταν πια εξαπλωθεί προκαλεί αφόρητο πόνο. Μπορεί να φράξει την ουροδόχο κύστη και οτιδήποτε υπάρχει κάτω από αυτήν, με αποτέλεσμα να επιβάλλεται να εισαχθούν σωληνάκια στον ασθενή. Πολλά σωληνάκια. Κι όλα αυτά απαιτούν νοσηλεία. Υπάρχει βέβαια και η ορμονοθεραπεία, η οποία συχνά είναι μάταιη.
«Εάν μπορούσαμε να ξέρουμε ποιος καρκίνος θα αναπτυχθεί και ποιος όχι, αυτό θα ήταν κάτι το καταπληκτικό» σημειώνει ο γιατρός. Καταπληκτικό τόσο για εκείνον όσο και για τους ασθενείς του, σκέφτομαι.
Προσπαθεί να με βοηθήσει δίνοντάς μου πληροφορίες. Μιλάμε για τις πιθανότητες υποτροπής, για τις διαφορετικές θεραπείες, για το ποια είναι η καλύτερη. Ωστόσο δεν υπάρχει κάτι, στο οποίο μπορείς σίγουρα να πιστέψεις.
Σκύβω προς τα πίσω και λέω με δυνατή φωνή: «Δεν υπάρχει τίποτα σχετικά με τον καρκίνο του προστάτη, για το οποίο μπορείς να είσαι σίγουρος».
Εκτός από ένα πράγμα: κανένας δεν θέλει να πεθάνει εξαιτίας του. Αρα υποθέτω ότι έκανα καλά που αφαίρεσα τον προστάτη μου.
Ο φίλος μου, ο Τζον, δεν είναι τόσο σίγουρος. Σήμερα, 18 μήνες μετά την επέμβαση, συνεχίζει να έχει πρόβλημα στύσης και ουρολογικά προβλήματα. Μετανιώνει για την εγχείρηση; «Πολλές φορές» λέει.
Οσο για σένα; Σου εύχομαι ούτε εσύ ούτε ο πατέρας σου, ούτε κάποιος από τους φίλους σου να βρεθεί ποτέ μεταξύ των άτυχων που λαμβάνουν διάγνωση για καρκίνο του προστάτη. Γιατί κάθε χρόνο, όπως και φέτος, θα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άτυχοι άντρες.

Ασπίδα για τον προστάτη σου
6 βήματα που μπορείς να κάνεις για να μειώσεις τον κίνδυνο καρκίνου του προστάτη
1.    Πιες περισσότερο καφέ
Καφές με καφεΐνη, χωρίς καφεΐνη, με λίγη καφεΐνη, οτιδήποτε επιλέξεις κάνει καλό, σύμφωνα με ερευνητές του πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι άντρες που κατανάλωναν έξι ή περισσότερες κούπες καφέ με ή χωρίς καφεΐνη ημερησίως αντιμετώπιζαν 59% λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν προχωρημένο καρκίνο του προστάτη σε σύγκριση με όσους δεν έπιναν καθόλου καφέ. Απαιτούνται περαιτέρω μελέτες, προκειμένου να προσδιοριστεί τι είναι αυτό που κάνει το συγκεκριμένο ρόφημα τόσο ωφέλιμο για τον προστάτη, αναφέρει η επικεφαλής της μελέτης Κάθριν Γουίλσον.
2.    Κάνε πολύ σεξ
Μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2004 στο επιστημονικό περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας («Journal of the American Medical Association») και η οποία βασίστηκε σε ανάλυση στοιχείων σχετικά με 29.342 άντρες έδειξε ότι όσοι είχαν 21 ή περισσότερους οργασμούς το μήνα αντιμετώπιζαν 30% λιγότερες πιθανότητες καρκίνου του προστάτη σε σύγκριση με εκείνους που είχαν μόνο τέσσερις έως επτά οργασμούς μηνιαίως. Μία πιθανή εξήγηση είναι ότι... ποιος νοιάζεται για την εξήγηση; Πες απλώς στη σύντροφο ή στη σύζυγό σου ότι είναι εντολή γιατρού.
3.    Φάε... κόκκινα
Είναι αμέτρητες πλέον οι μελέτες που δείχνουν ότι η κατανάλωση μαγειρεμένης ντομάτας μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου του προστάτη. Η σύνδεση αυτή έγινε για πρώτη φορά τη δεκαετία του '90 από τον ερευνητή του Χάρβαρντ, Εντουαρντ Τζιοβανούτσι, και μελέτες που ακολούθησαν την επιβεβαίωσαν. Το «κλειδί» της ευεργετικής δράσης της ντομάτας φαίνεται ότι είναι το λυκοπένιο, μία ουσία που της χαρίζει το κόκκινο χρώμα της και η οποία έχει αποδειχθεί ότι έχει ισχυρότερη δράση όταν η ντομάτα είναι μαγειρεμένη. Προσπάθησε να καταναλώνεις περισσότερες από δύο μερίδες ντομάτα την εβδομάδα.
4.    Γυμνάσου
Η φυσική άσκηση μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης θανατηφόρων μορφών καρκίνου του προστάτη κατά 41%. Επιπλέον, μεταξύ αντρών που επιβίωσαν από καρκίνο του προστάτη, όσοι ασκούνταν έντονα (έπαιζαν τένις, κολυμπούσαν, έτρεχαν ή έκαναν ποδήλατο) για πέντε ώρες την εβδομάδα εμφάνιζαν 56% μικρότερο κίνδυνο θανάτου από τη νόσο. «Οσο περισσότερη η φυσική δραστηριότητα τόσο περισσότερη η προστασία» τονίζει η επικεφαλής της μελέτης Στέισι Κένφιλντ, από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ.
5.    Φάε ιχθυέλαια
Τα ψάρια δεν έχουν προστάτη - ακόμα όμως κι αν είχαν, δεν θα πάθαιναν ποτέ καρκίνο στον αδένα. Μελέτες σε πειραματόζωα έδειξαν ότι τα ω-3 λιπαρά οξέα εικοσαπεντανοΐκό οξύ (ΕΡΑ) και δοκοσαεξαενοΐκό οξύ (DHA) που περιέχονται στα ψάρια καταστέλλουν τους όγκους του προστάτη. Επιπροσθέτως, ερευνητές από το Χάρβαρντ ανακάλυψαν ότι άντρες που έτρωγαν ψάρι τρεις φορές την εβδομάδα μείωσαν τον κίνδυνο επιθετικού καρκίνου του προστάτη κατά 25%.
6.    Πέταξε τα ντόνατ
Αντρες με τα υψηλότερα επίπεδα trans fat λιπαρών οξέων στο αίμα τους αντιμετώπιζαν περισσότερο από διπλάσιο κίνδυνο καρκίνου του προστάτη σε σύγκριση με όσους είχαν τα χαμηλότερα επίπεδα. Τα trans fat λιπαρά αυξάνουν τις φλεγμονές και την αντίσταση στην ινσουλίνη - και οι δύο αυτές καταστάσεις παίζουν ρόλο στην εμφάνιση καρκίνου του προστάτη. Απόφυγε τα ντόνατς και τα μπισκότα του εμπορίου, όπως και τα συσκευασμένα προϊόντα που περιέχουν υδρογονωμένα έλαια.
Πηγή :
http://www.menshealth.gr/%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1/%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CF%89-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89

[LUKAS]

Μπράβο Hyper ban , πολύ καλό άρθρο.
Προσωπικά εχω να παρατηρήσω τα ακόλουθα.
Καθε ουρολόγος οφείλει να δινει μια ολοκληρωμένη ενημέρωση για τη προστατιτιδα  στους ασθενείς με την όψη και τον δυο νομισμάτων και τι ενδεχώμενα θα εχουμε να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον, δε φτάνει να μας λενε να μην ανησυχούμε γιατί είμαστε νέοι και να μας χτυπάνε τη πλάτη, η μισή γνώση ειναι ημιμάθεια και ο άνθρωπος πολλές φορές συνηθίζει και ξεφεύγει από το στόχο του.
Η διαφορά επίσης είναι οτι εμείς εξαιτίας αυτών που έχουμε περάσει/περνάμε παρακολουθούμε συνέχεια τη πάθηση μας βελτιώνοντας τη ποιότητα ζωής μας και ελέγχουμε με εξετάσεις, δηλαδή μειώνουμε τη πιθανότητα για κάτι απρόοπτο και επικίνδυνο να εμφανιστεί . Κάποιοι άλλοι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι ξαφνικά με δύσκολες καταστάσεις , υπερπλασίες , καρκίνους κτλ. Ενας ουρολόγος στο Τζανειο μου έλεγε για πόσα περιστατικά αντιμετωπίζει καθημερινά ανθρώπων που εμφανίζονται με υπερπλασίες ή προστατίτιδες με μεγάλες φλεγμονές που τις είχαν χρόνια και δεν έκαναν τίποτα, ουτε καν μικροβιολογικές εξετάσεις.
Με το θέμα της διατροφής προσωπικά εχω μπερδευτεί γιατι ακούω αντικρουόμενες συμβουλές και από ουρολόγους για το τι κάνει καλό και τι όχι ,  όπως ντομάτα, χυμοί φυσικοί , καφές . Το μόνο σίγουρο είναι οτι το πότο φέρνει ενοχλήσεις αλλά οχι όμως με τη λογική πίνω ενα ούζο και μετά έχω πόνους 2-3 μερες. Οι μικρές και λογικές ποσότητες δε πιστεύω οτι φέρνουν ενοχλήσεις, τουλάχιστον αυτό βλέπω σε εμένα.

[Φαέθων]

Πολύ ωραίο και ενδιαφέρον κείμενο....

Μια μικρή ένσταση: εδώ που το πόσταρες (στα είδη θεραπείας) θα μπει κανένας ψαρωμένος νέος και θα νομίζει ότι υπονοείς πως θα πάθει καρκίνο!

[Hyper Ban]

Έχεις δίκιο !Θα το αφήσω όμως να το τακτοποιήσουν οι admmins αυτό το ''λαθάκι'' . . .
Κάτι ακόμα που παρατήρησα είναι πως το άφησα χωρίς τίτλο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ,κάποιος που δεν με ξέρει διαβάζοντας το , να νομίσει πως αφηγούμαι το δικό μου προσωπικό δράμα !Τι μάλαξ που είμαι !Σπεύδω right away ναουμ να το διορθώσω .