Ποιες Εξετάσεις πρέπει να γίνονται

[evans]

Το σχολείο ουρολογίας του ΙΜΟΠ σε δράση:

https://www.youtube.com/watch?v=7oZthJ195zA
και
https://www.youtube.com/watch?v=W5Xlhz_lRHM

Καθηγητές ουρολογίας συμμετέχουν
Διαβάστε ποιες εξετάσεις πρέπει να γίνονται. Τουλάχιστον να ξέρετε εσείς, γιατί οι γιατροί μας ακόμα να τις μάθουν...

[evans]

Με αφορμή τα παραπάνω βίντεο, εστιάζω στο θέμα στης σωστής διάγνωσης, κάτι που όπως φαίνεται από την πλειοψηφία των ιστορικών που παρατίθενται στο φόρουμ, αποτελεί χρόνιο πρόβλημα των περισσότερων γιατρών μας.

Πάμε στο πρώτο βίντεο, όπου γίνεται σαφές ότι θα πρέπει να υπάρχει διαφορική διάγνωση.

ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ λοιπόν, σημαίνει διάκριση χρόνιας μικροβιακής προστατίτιδας και χρόνιου πυελικού άλγους. Καλύτερα, διάκριση ανάμεσα στο πυελικό άλγος που προέρχεται κυρίως από χρόνια μικροβιακή φλεγμονή του προστάτη, και στο πυελικό άλγος που δε φαίνεται τουλάχιστον να έχει σχέση με προστατίτιδα, χωρίς όμως να αποκλείονται και φλεγμονώδεις μορφές καθώς και πιθανή δράση μικροοργανισμών παράλληλα με άλλους παράγοντες.

Mικροβιολογικές εξετάσεις πρέπει να γίνονται, γιατί πολλές φορές η ύπαρξη μικροβίων ή ακόμα και κάποια φλεγμονή του αναπαραγωγικού συστήματος (προστατίτιδα, ουρηθρίτιδα, κυστίτιδα, ορχίτιδα κλπ) μπορεί να είναι αιτία πυελικού άλγους. Εννοείται ότι και άνδρες με πρόβλημα υπογονιμότητας πρέπει να υποβάλλονται στις εξετάσεις αυτές.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΑΦΕΣ, οι επιστήμονες, οι καθηγητές ουρολογίας το τονίζουν, ότι η εξέταση STAMEY MEARS είναι η πιο βασική, η πιο καθοριστική για τη διάγνωση, και η πλέον απαραίτητη. Προσωπικά το έχω τονίσει δεκάδες φορές, σε ιστορικά, και σε pm που μου έχουν στείλει, ότι η στάμεϊ, ή καλλιέργεια των τεσσάρων δοχείων, είναι η εξέταση που σύμφωνα με την επιστήμη θα καθορίσει αν ο ασθενής πάσχει από χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα.
http://www.imop.gr/pathhseis-prostath-adena/prostatitida
http://uroweb.org/wp-content/uploads/Urological-Infections-pocket-2011-greek.pdf
https://uroweb.org/wp-content/uploads/19-Urological-infections_LR2.pdf

Οι κατευθυντήριες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας της Ουρολογίας ρητά αναφέρουν: 'Αν αποκλεισθεί η οξεία λοίμωξη και η STD, η διαφορική διάγνωση ανάμεσα στη βακτηριακή προστατίτιδα και στο χρόνιο πυελικό άλγος (CPPS) σε ασθενείς με συμπτώματα προστατίτιδας γίνεται με το test των τεσσάρων δοχείων  Meares & Stamey'. Παρόλα αυτά, και κατά παράβαση των οδηγιών αυτών, οι περισσότεροι ουρολόγοι προτιμούν την καλλιέργεια σπέρματος και μόνο.

ΠΡΟΣΟΧΗ, οι καθηγητές επισημαίνουν:
'ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ να βάλει κανείς τη διάγνωση 'χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα' χωρίς την εξέταση στάμεϊ.'

Κατόπιν γίνεται διάκριση του πυελικού άλγους σε φλεγμονώδες ή μη, βάσει πυοσφαιρίων.

Απαραίτητη κρίνεται ΚΑΙ Η ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ. Με μια επισήμανση: Θετική καλλιέργεια σπέρματος δε σημαίνει απαραίτητα και χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα. Επίσης ο άνδρας στου οποίου το σπέρμα θα βρεθούν χλαμύδια και ουρεόπλασμα, δε σημαίνει ότι πάσχει απαραίτητα από χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα. 

Γιατί οι περισσότεροι ουρολόγοι προτιμούν τη σπέρματος; Η δική μου εκτίμηση ως παθών (και μαθών):
1) Γιατί βαριούνται να κάνουν τη στάμεϊ.
2) Γιατί η σπέρματος έχει μεγαλύτερο οικονομικό 'ενδιαφέρον' (1) αφού η πιθανότητα εύρεσης μικροβίου είναι μεγαλύτερη λόγω μεγαλύτερης διαδρομής του σπέρματος και ιδιαίτερα μικροβίου στην ουρήθρα, που μπορεί εκείνη τη στιγμή να βρίσκεται σε κάποια ανάπτυξη εκεί, χωρίς βέβαια αυτό να συνεπάγεται και προστατίτιδα. Μεγαλύτερη πιθανότητα εύρεσης μικροβίου ----- > δεύτερη επίσκεψη για αντιβίωση -----> τρίτη επίσκεψη για επανέλεγχο  ------> τέταρτη επίσκεψη για νέα αντιβίωση (αφού όλο και κάποιο νέο μικρόβιο θα βρεθεί στο σπέρμα), κλπ. Η πιθανότητα ο ασθενής να επιβαρύνει την υγεία του με παραπάνω αντιβιοτικά και την τσέπη του με παραπάνω επισκέψεις δε νομίζω ότι απασχολεί κάποιους ουρολόγους.
3) Γιατί έχει μεγαλύτερο οικονομικό 'ενδιαφέρον' (2) αφού τονώνει την οικονομική (και αμφίδρομη) σχέση του ουρολόγου με το κέντρο σπερματολογίας με το οποίο συνεργάζεται. Το κέντρο σπερματολογίας κοστολογεί επιπλέον  ανάλυση σπέρματος (που δεν απαιτείται αφού ο ασθενής επισκέπτεται το γιατρό για προστατίτιδα και όχι για υπογονιμότητα) και επιπλέον την καλλιέργεια, για την οποία με τη σειρά του (το κέντρο σπερματολογίας) συνεργάζεται με άλλη επιχείρηση (ιδιωτικό μικροβιολογικό) και τη χρεώνει παραπάνω στον ασθενή.
4) Γιατί έχει μεγαλύτερο οικονομικό 'ενδιαφέρον' (3) αφού αφήνει τη stamey 'για μετά' (ενώ κανονικά έπρεπε να την κάνει πρώτη όπως του επιβάλουν οι οδηγίες του επιστημονικού του φορέα), την οποία πλασάρει ως μία δήθεν 'εξειδικευμένη' εξέταση, την οποία (αλίμονο...) θα χρεώσει και 'ανάλογα'.

Για χαζούς βρε τους περάσατε τους γιατρούς μας;

Η πονηριά, βέβαια, δε συνεπάγεται απαραίτητα και εξυπνάδα, ούτε γνώση, ούτε αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση του χρόνιου ουρολογικού πυελικού άλγους. Πόσο μάλλον όταν η διάγνωση, άρα και η όποια 'θεραπεία' την ακολουθεί, είναι από την αρχή λάθος.

Συνεχίζοντας με το πρώτο βίντεο, προσωπικά αισθάνομαι και μια ικανοποίηση, γιατί για πρώτη φορά θίγονται φλεγμονώδεις καταστάσεις στις 'μη μικροβιακές προστατίτιδες' με επιπλέον μετρήσεις δεικτών, πέραν των πυοσφαιρίων. Έτσι λοιπόν αναφέρονται και τα αυξημένα επίπεδα στις κυτοκίνες, στις ελεύθερες ρίζες οξυγόνου (οξειδωτικό στρες), στο Ph, στις ιντερλευκίνες, στα Τ λεμφοκύτταρα κ.α. που έχω κατά καιρούς θίξει με τις μελέτες κυρίως του Daniel Shoskes που υπήρξε πρωτοπόρος στα θέματα αυτά. Να επισημάνω ότι εκτός από τον Shoskes και άλλοι επιστήμονες μελετούν πλέον τους συγκεκριμένους δείκτες για τη διάγνωση της προστατίτιδας, δεκάδες σύγχρονες μελέτες, δεν έχει νόημα να παραθέτω links. 
Ικανοποιημένος επίσης, γιατί βλέπω ότι και κάποια καλά κέντρα σπερματολογίας περιλαμβάνουν πλέον τις εξετάσεις αυτές. Είναι η απόδειξη ότι η και η πρακτική της διάγνωσης, αργά η γρήγορα, ακολουθεί την έρευνα και τις μελέτες των επιστημόνων. 

Τέλος, αν και δεν αναφέρεται στο βίντεο, καλό είναι να γίνονται και μοριακές εξετάσεις (PCR) για την ανίχνευση μικροοργανισμών που δύσκολα ανιχνεύονται με τις καλλιέργειες. Προσοχή εδώ, οι μοριακές δείχνουν απλώς την παρουσία των μικροοργανισμών αυτών, χωρίς να μπορούν να αποδείξουν επιπλέον και λοίμωξη ή φλεγμονή από αυτούς. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους όσοι διαγιγνώσκονται με χρόνια προστατίτιδα βάσει μόνο των εξετάσεων αυτών.

Αυτά με τις μικροβιολογικές εξετάσεις σε γενικές γραμμές. Θα επανέλθω με άλλου είδους εξετάσεις που πρέπει να γίνονται, σε επόμενο ποστ.

[evans]

Με το ρυθμό που πάω μάλλον θα ολοκληρώσω την αναφορά μου στις 'εξετάσεις που πρέπει να γίνονται' (για όσους έχουν συμπτώματα χρόνιου πυελικού άλγους) κατά το 2020, οπότε μια επισήμανση για τώρα:
Πολύ χονδρικά, συνήθως αρχίζει κανείς με τις μικροβιολογικές εξετάσεις.
Σε ένα δεύτερο στάδιο μπορεί να κάνει και κάποιες ουρολογικές εξετάσεις, όπως υπέρηχος, ουροροομετρία, δακτυλική εξέταση κλπ, αν κριθούν απαραίτητες. Θα τα πούμε και για αυτές.
Κατά την άποψη μου, εφόσον αυτές οι μικροβιολογικές – ουρολογικές δεν δείξουν κάτι, κάτι σοβαρό, όχι κάτι που μόνος του ο ασθενής θεωρεί σοβαρό, σειρά έχει το έντερο, γαστρεντερολόγος και ίσως μια δοκιμή πάνω σε αρχές νηστιοθεραπείας, αντι-κάντιτα διατροφής κλπ. Θα τα πούμε και για αυτά. Όχι ότι δεν είναι γραμμένα στο φόρουμ, γραμμένα είναι, αλλά καλό είναι να 'μαζεύονται' και κάπου.
Διαβάζω με απογοήτευση, για αυτό και η επισήμανση, ότι πολλοί ομοιοπαθείς, μετά από άκαρπες μικροβιολογικές, ουρολογικές, αντιβιώσεις,  γαστρεντερολογικές εξετάσεις, κάπου χάνουν τη μπάλα, και αρχίζουν να ψάχνονται με ομοιοπαθητικούς, με βελονιστές, με ψυχοφάρμακα, με διάφορα 'φάρμακα', με χαρτορίχτρες και καφετζούδες ενδεχομένως.
Προσωπικά θέλω να είμαι σαφής από τώρα, και όχι το 2020 που θα 'ολοκληρώσω', ότι μετά τον προστάτη και το έντερο, σειρά έχει το μυϊκό σύστημα, και πιο συγκεκριμένα οι μυς της πυέλου και γύρω. Για μένα είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλές φορές το χρόνιο πυελικό άλγος είναι και μια λειτουργική πάθηση, ανεξάρτητα από τα αίτια που το προκάλεσαν, το δημιούργησαν, ή το πυροδοτούν. Κανείς δεν υποβαθμίζει τα αίτια αυτά, όμως είναι κρίμα να υποβαθμίζει κανείς την ποιότητα της ζωής του χαμένος μέσα στον χρόνιο πόνο και στη διερεύνηση των 'αρχικών αιτίων', 'θεωριών' κλπ. Οι γιατροί συνήθως δε βοηθάνε και πολλές φορές παραπληροφορούν. Η ανικανότητα της 'επίσημης' (με την κακή έννοια) ιατρικής με 'επίσημα φάρμακα' αντιβιοτικά ή αντικαταθλιπτικά να δώσει λύση στο πρόβλημα, δε θα πρέπει να αποθαρρύνει τον ομοιοπαθή, ούτε να τον στρέφει στην παραϊατρική. Η επόμενη λοιπόν εξέταση μετά τον προστάτη και το έντερο πρέπει να είναι η μυοσκελετική αξιολόγηση, με προτεραιότητα την ανεύρεση ενεργών εναυσματικών σημείων πόνου στους μυς της πυέλου και γύρω, καθώς και μυϊκού σπασμού – έντασης. Και όχι ο ομοιοπαθητικός (που και καλά θα πετύχει αυτά που δε μπορούν τα αντιβιοτικά), όχι η 'συνταγή για τον προστάτη' από το χωριό, όχι χρήση 'συσκευών' και 'εργαλείων' χωρίς διάγνωση και πιστοποίηση. Και κυρίως, όχι ο συμβιβασμός με τον πόνο, τα συμπτώματα και την κακή ποιότητα ζωής. Το αν η 'επίσημη' ιατρική έτσι όπως εκφράζεται από άσχετους με το πυελικό άλγος γιατρούς δε φέρνει αποτέλεσμα, αυτό δεν αποτελεί λόγο για τον άνθρωπο που πονάει να μη συνεχίσει τη διερεύνηση προς τη θεραπεία του. Η πραγματικά επίσημη ιατρική δε θα πρέπει να συγχέεται με τους γιατρούς που αντιμετωπίζουν νέους άνδρες με πυελικό άλγος είτε σαν ογδοντάρηδες με χρόνια προστατίτιδα και υπερπλασία, είτε σαν τρελούς. Η πραγματικά επίσημη ιατρική, που εξελίσσεται και βελτιώνεται, εκφράζεται από καθηγητές πανεπιστημίων και ερευνητές που συντάσσουν τις Επίσημες Κατευθυντήριες Οδηγίες, έχει άποψη, και την άποψη αυτή έχω αναφέρει και άλλες φορές:

Στις νέες, αναθεωρημένες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας της Ουρολογίας, όπως έχουν αναρτηθεί το 2016 http://uroweb.org/guideline/chronic-pelvic-pain/#5  γράφει:
Pelvic floor muscle pain
Treating pelvic floor overactivity and myofascial trigger points should be considered in the management of CPP. Treatment should be done by specialised physiotherapists who are trained not only in the musculoskeletal aspects of pain, but also in the psychological mechanisms and the role of the CNS in chronic pain. For patients with CPP and dysfunction of the pelvic floor muscles, it is very helpful to learn how to relax the muscles when the pain starts. By doing this, the circle of pain-spasm-pain can be interrupted. In the case of shortened muscles, relaxation alone is not enough. Stretching of the muscle is mandatory to regain length and function.
Δηλαδή:
1. Η θεραπεία της υπερδραστηριότητας του πυελικού εδάφους και των εναυσματικών σημείων της μυϊκής περιτονίας, θα πρέπει να εξεταστεί στη διαχείριση του χρόνιου πυελικού άλγους.
2. Η θεραπεία θα πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένους φυσιοθεραπευτές οι οποίοι είναι εκπαιδευμένοι όχι μόνο στις μυοσκελετικές όψεις του πόνου, αλλά επίσης και σε ψυχολογικούς μηχανισμούς και στο ρόλο του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος στο χρόνιο πόνο.
3. Για τους ασθενείς με χρόνιο πυελικό άλγος και δυσλειτουργία των μυών του πυελικού εδάφους, είναι πολύ χρήσιμο να μάθουν πώς να χαλαρώνουν τους μυς, όταν ξεκινά ο πόνος. Με τον τρόπο αυτό, ο κύκλος του πόνου-σπασμού-πόνου μπορεί να διακοπεί.
4. Στην περίπτωση των βραγχυμένων μυών, η χαλάρωση από μόνη της δεν είναι αρκετή. Οι διατάσεις των μυών είναι υποχρεωτικές, ώστε οι μυς να ανακτήσουν το μήκος και τη λειτουργία τους.

Η επίσημη λοιπόν επιστήμη, δε λέει 'πήγαινε σε ομοιοπαθητικό, μάγο χωριού, καφετζού, βελονιστή, δονητή' κλπ. Άλλα λέει.
Νομίζω είμαι σαφής, θα συνεχίζω λοιπόν, με τους ρυθμούς μου, για τις μικροβιολογικές, κάποια ενδιαφέροντα σημεία που θίγουν οι επιστήμονες στα βίντεο, σε επόμενο post.

[evans]

Η χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα (κατηγορία ΙΙ) είναι μια μάλλον σπάνια πάθηση και αφορά μια συγκεκριμένη παθολογία, δηλαδή τις υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις – προστατίτιδες με πολλά πυοσφαίρια και μικρόβιο σε μεγάλο φορτίο (συνήθως e-coli).
Πολλοί ρωτάνε ή διερωτώνται: Τι είναι αυτό που οδηγεί σε αυτή την παθολογία; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι εμφανίζουν κατά καιρούς προστατίτιδες ή ουρολοιμώξεις;
Η εξήγηση δίνεται από τον ομιλητή κ. Γιαννάκη στο πρώτο βίντεο, όπου αναφέρει:
«Θεωρούμε ότι υπάρχει μια διαταραχή στην έκκριση του προστατικού αδένα. Συνήθως υπάρχει μια κατακράτηση των προϊόντων εκκρίσεως του προστάτη, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το σχηματισμό αμυλοειδών, πάνω στα οποία εγκαθίστανται μικρόβια και σχηματίζονται βιοφίλμ. Αυτό ίσως εξηγεί και τη δυσκολία στη θεραπεία της χρόνιας μικροβιακής προστατίτιδας».
Με άλλα λόγια, η χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα (κατηγορία ΙΙ) είναι μία πάθηση που οφείλεται στη δυσλειτουργία του προστάτη (διαταραχή στην έκκριση) και όχι βέβαια αποκλειστικά και μόνο στη συνάντηση του προστάτη με τα μικρόβια. Ας το προσέξουν αυτό, ειδικά νέοι ασθενείς, πολλοί από τους οποίους διαγιγνώσκονται λανθασμένα από γιατρούς με «χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα» επειδή και μόνο βρέθηκε κάποιο μικρόβιο στο σπέρμα τους.
Βεβαίως έχουν αναφερθεί και άλλες αιτίες παθογένεσης της χρόνιας μικροβιακής προστατίτιδας όπως για παράδειγμα ανατομικές ανωμαλίες (στένωση ουρήθρας κλπ), αλλά και λειτουργικά προβλήματα όπως για παράδειγμα μη υγιεινές σεξουαλικές πρακτικές (πρωκτικό σεξ χωρίς προφυλακτικό κλπ), παλινδρόμηση ούρων κ.α.
Πως γίνεται η διάγνωση της χρόνιας μικροβιακής προστατίτιδας;
Εξέταση stamey mears ή τεσσάρων δοχείων. Το έγραψα και παραπάνω, έχει γραφτεί και από άλλους αναλυτικά.
Για να έχουμε χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα πρέπει να έχουμε υψηλή συγκέντρωση μικροβιακού φορτίου στο προστατικό υγρό ή στο τέταρτο δείγμα (προστ. υγρό κατόπιν ούρησης).
Ο ομιλητής αναφέρει και την εξέταση (όχι μόνο καλλιέργεια) σπέρματος ως βοηθητική για τη διάγνωση της χρόνιας προστατίτιδας. Θα επεκταθώ σε επόμενο ποστ για τη σπέρματος.
Στη συνέχεια αναφέρει και άλλες εξετάσεις που γίνονται για τη διάγνωση χρόνιας προστατίτιδας όπως για παράδειγμα βιοψία προστάτη, διορθικός υπέρηχος, πυελογραφία, κυστεοσκόπηση κλπ.
Σύμφωνα με τον ομιλητή, οι εξετάσεις αυτές από μόνες τους ΔΕΝ αποτελούν διάγνωση μικροβιακής προστατίτιδας.
Η αντιμετώπιση της χρόνιας μικροβιακής προστατίτιδας είναι αντιβιοτικά για 6 με 8 εβδομάδες.
Σε όσους ασθενείς εμφανίζουν υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις, η αντιβιοτική αγωγή χορηγείται μόνο για την περίοδο που εμφανίζεται η ουρολοίμωξη.

[evans]

Να επαναλάβω τη δήλωση των γιατρών ότι χωρίς την εξέταση Stamey Mears ΔΕΝ μπορεί να μπει η διάγνωση 'Χρόνια Μικροβιακή Προστατίτιδα'. Εκτός όμως της Stamey συνίσταται επικουρικά και η εξέταση του σπέρματος και όχι μόνο η καλλιέργεια, γιατί έτσι μπορούμε να εξετάσουμε κάποιες παραμέτρους πιθανής φλεγμονής.
Φλεγμονώδεις παράμετροι στο σπέρμα μπορεί να είναι η αύξηση της ελαστάσης των ουδετερόφιλων κοκκιοκυττάρων, η αύξηση του C3, η αύξηση των κιτοκινών IL1, IL6, IL8. Αν συμβαίνουν και τα 3, μπορούμε να μιλάμε για πιθανές φλεγμονώδεις καταστάσεις.
Άλλοι δείκτες, που μπορεί μάλιστα να υποδηλώνουν και διαταραχή της έκκρισης του προστάτη αδένα, είναι η μείωση της γgt, αύξηση της φρουκτόζης, αύξηση του Ph, της χοληστερόλης (του σπέρματος), των ανοσοσφαιρινών (Ιg), μείωση κιτρικού οξέος, μετάλλων, ειδικού βάρους κλπ.
Άλλη φλεγμονώδης παράμετρος μπορεί να είναι το οξειδωτικό στρες (R.O.S) που προκαλείται από τις ελεύθερες ρίζες οξυγόνου.
Καλό είναι να γνωρίζουν όσοι ενδιαφέρονται ότι οι εξετάσεις αυτές πλέον γίνονται και οι παράμετροι αυτοί υπολογίζονται σε αρκετά καλά διαγνωστικά κέντρα και εργαστήρια σπερματολογίας. Εκεί θα ενημερωθούν οι ενδιαφερόμενοι και για τις σωστές συνθήκες λήψης του δείγματος που είναι απαραίτητες για να αποφεύγονται οι επιμολύνσεις.

[evans]

Συνέχεια με τις μικροβιολογικές εξετάσεις, μερικές παρατηρήσεις ακόμα που ίσως φανούν χρήσιμες και απαντούν σε ερωτήματα που έχουν τεθεί:

- Ποιος έχει 'χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα';
- Αυτός που θα του βρεθεί ουροπαθογόνο μικρόβιο σε μεγάλη ανάπτυξη στο προστατικό υγρό.

- Τι θα πει 'χρόνια';
- 'Χρόνια' θα πει να δίνει συμπτώματα από 3 μήνες και πάνω.

- Είναι δυνατό η εξέταση να προσδιορίσει πότε μπήκε ένα μικρόβιο στον προστάτη;
- Όχι. Ωστόσο, ένα τοξικό μικρόβιο, μπορεί να κάνει συμπτώματα και πριν μπει στον προστάτη, πχ ουρηθρίτιδα.

- Είναι δυνατό η εξέταση να προσδιορίσει την τοξικότητα ενός μικροβίου;
- Όχι.

- Είναι δυνατό η εξέταση να εντοπίσει μικρόβιο σε μεγάλη ανάπτυξη;
- Ναι. Μικρόβια σε μεγάλη ανάπτυξη, συνήθως εντοπίζονται. Και τα πυοσφαίρια επίσης. Εδώ όμως προσοχή, γιατί αν παρατηρήσετε στο δεύτερο βίντεο του ΙΜΟΠ που παρατίθεται στο πρώτο ποστ του θέματος, γίνεται αναφορά στο σωστό τρόπο υπολογισμού των πυοσφαιρίων και στη βαρύτητα που πρέπει να δίνεται στα αυξημένα πυοσφαίρια.

- Μπορεί ένα μικρόβιο που βρίσκεται σε μικρή ανάπτυξη να μην ανιχνευθεί από τις συνήθεις διαγνωστικές μεθόδους (καλλιέργειες);
- Ναι μπορεί. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί είναι σε πολύ μικρή ποσότητα στον προστάτη, είτε γιατί δε 'βγήκε' στο δείγμα, είτε γιατί βγήκε αλλά είναι σε πολύ μικρή (μη 'καλλιεργήσιμη') ποσότητα.

- Μικρόβια σε 'μικρή ανάπτυξη' είναι ακίνδυνα; Μόνο αυτά που βρίσκονται 'σε μεγάλη ανάπτυξη' είναι υπολογίσιμα;
- Όχι. Πιθανώς και μικρόβια που βρίσκονται σε μικρότερη ανάπτυξη ή δεν ανιχνεύονται, να συμβάλουν σε μια φλεγμονή. Για το λόγο αυτό η Ευρωπαϊκή Εταιρεία της Ουρολογίας συνιστά 'δοκιμαστική' αντιβίωση.

- Αν δε βρεθεί μικρόβιο, παίρνω αντιβιοτικά;
- Θα πρέπει να συνεκτιμηθούν και τα αποτελέσματα της εξέτασης σπέρματος (βλ. προηγούμενο post) και ο αριθμός των πυοσφαιρίων. Η Ευρωπαϊκή Εταιρεία της Ουρολογίας Ουρολογίας συνιστά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση 'δοκιμαστική' αντιβίωση 15 ημερών (κινολόνη) και αν τα συμπτώματα φαίνεται να υποχωρούν, συνέχεια της αντιβίωσης για άλλες 15 ημέρες.

- Δηλαδή η αντιβίωση χρησιμοποιείται 'διαγνωστικά';
- Δυστυχώς ναι...

- Αν δε βρέθηκε μικρόβιο και τα συμπτώματα υποχώρησαν με την αντιβίωση, αυτό σημαίνει ότι οπωσδήποτε υπήρχε κάποιο μικρόβιο που τα προκαλούσε;
- Όχι. Είναι πολύ πιθανό η αντιφλεγμονώδης δράση του αντιβιοτικού να περιόρισε τα συμπτώματα που οφείλονται σε μη μικροβιακά αίτια. 

- Υπάρχει περίπτωση να γλιτώσω τη δοκιμαστική αντιβίωση;
- Υπάρχει αλλά είναι σπάνια. Αυτό συμβαίνει γιατί ακόμα και αν δε βρεθεί μικρόβιο στο προστατικό υγρό, όλο και κάποιο μικρόβιο θα βρεθεί στη σπέρματος (πιθανά από την ουρήθρα), ίσως αυξημένα πυοσφαίρια, ίσως κάποιος άλλος δείκτης, ή ίσως ο ασθενής ή ο γιατρός να θέλουν με τη 'δοκιμαστική' αντιβίωση να αποκλείσουν το ενδεχόμενο μικροβιακής προστατίτιδας. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί ουρολόγοι δίνουν αντιβιοτικά χωρίς καλλιέργειες.

- Αν βρεθεί ουροπαθογόνο σε ανάπτυξη για πόσο χρόνο παίρνω αντιβίωση;
- Για τη χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα προβλέπεται ΣΥΝΟΛΙΚΗ αντιβίωση 1-2 μήνες το πολύ. Όχι παραπάνω. Η επιλογή των αντιβιοτικών γίνεται βάσει αντιβιογράμματος, συνυπολογίζοντας όμως και την κλινική εμπειρία του γιατρού σε τέτοια θέματα. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ η χρονική διάρκεια της αντιβίωσης δεν πρέπει να υπερβεί το διάστημα αυτό. Πολλοί γιατροί, δικαιολογημένα, περιορίζονται στον ένα μήνα αντιβίωσης (κινολόνη μόνο). Δεν είναι λάθος, υπάρχουν περιστατικά βλαβερών επιπτώσεων από αντιβιοτικά και πολλοί γιατροί φοβούνται. Η αντιβίωση πρέπει να δίνεται ΠΑΝΤΑ με συνταγή και παρακολούθηση γιατρού.

- Η χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα δε θεραπεύεται;
- Η χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα συνήθως θεραπεύεται με αντιβιοτικά. Αρκεί να μη γίνει πολύ χρόνια και πολύ μικροβιακή. Αρκεί δηλαδή ο ασθενής να επισκεφτεί έγκαιρα το γιατρό, να κάνει έγκαιρα τις εξετάσεις που πρέπει και να πάρει έγκαιρα τη θεραπεία που πρέπει. Πολύ σημαντικός ο ρόλος του γιατρού εδώ, ειδικά του γιατρού που θα ασχοληθεί την πρώτη φορά. Δυστυχώς τόσο οι λάθος εξετάσεις, όσο και οι κακές διαγνώσεις και οι κακές αρχικές θεραπείες, φαίνεται να οδηγούν σε χρόνιες καταστάσεις. Οι ασθενείς με την παθολογία 'υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις' ανήκουν στο σύνολο των ασθενών με χρόνια προστατίτιδα ως υποσύνολο και έχουν μια ξεχωριστή παθολογία. Αναφέρω την παθολογία αυτή σε προηγούμενο ποστ παραπάνω. Οι ασθενείς αυτοί αποτελούν στατιστικά περίπου το 5% των συνολικών περιπτώσεων χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού άλγους. Στις περιπτώσεις αυτές, η οριστική θεραπεία φαίνεται να είναι δύσκολη.

- Η αντιβίωση που προβλέπουν οι κατευθυντήριες οδηγίες είναι 'λίγη' και 'η ελάχιστη'; Ο προστάτης για να 'καθαρίσει' και να 'αποστειρωθεί' θέλει 'μήνες αντιβίωσης', ή 'δύο και τρία αντιβιοτικά μαζί', ή 'αντιβιοτικά και μαλάξεις μαζί', ή 'ενέσεις με αντιβιοτικά' κλπ;
- Η αντιβίωση που προβλέπουν οι κατευθυντήριες οδηγίες δεν είναι ούτε 'λίγη', ούτε 'η βασική' ούτε 'η ελάχιστη'. Μιλάμε για 6-8 εβδομάδες αντιβίωση. Καθόλου μικρό χρονικό διάστημα, αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τους κινδύνους από τα αντιβιοτικά. Η αντιβίωση δεν συνεχίζεται παραπάνω όχι μόνο για λόγους προστασίας του ασθενή, αλλά και επειδή δε φαίνεται παραπάνω να έχει αποτέλεσμα.

- Η Ευρωπαϊκή Εταιρεία της Ουρολογίας υποστηρίζει ότι οι προστάτες μας είναι ή πρέπει να είναι αποστειρωμένοι και ότι η εύρεση ενός μικροβίου σημαίνει οπωσδήποτε χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα;
- Δε νομίζω. Για το λόγο αυτό αποφαίνεται σε μικροβιακή προστατίτιδα μόνο όταν το μικρόβιο βρίσκεται σε μεγάλη ανάπτυξη και βρίσκονται πολλά πυοσφαίρια. Προσωπικά δεν έχω διαβάσει πουθενά στις κατευθυντήριες οδηγίες προς τους γιατρούς για 'αποστείρωση' προστάτη.

- PCR (μοριακές) εξετάσεις πρέπει να γίνονται;
- Δεν 'πρέπει', αλλά γνώμη αρκετών γιατρών είναι να γίνονται και αυτές γιατί μπορεί να ανιχνεύσουν με μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας μικροοργανισμούς όπως τα χλαμύδια, το μυκόπλασμα και το ουρεόπλασμα. PCR γίνονται πλέον από τα σύγχρονα διαγνωστικά κέντρα και για ανίχνευση τριχομονάδων και διαφόρων ιών και μάλιστα με διάφορα 'πακέτα προσφορών' από όσο γνωρίζω. Περισσότερο χρησιμοποιούνται για διερεύνηση υπογονιμότητας σε ζευγάρια που έχουν τέτοιο πρόβλημα, παρά για τη διάγνωση της προστατίτιδας. Εδώ απλώς να παρατηρήσω ότι:
- Η Ευρωπαϊκή Εταιρεία της Ουρολογίας ΔΕΝ θεωρεί αυτές τις εξετάσεις απαραίτητες, ούτε καθοριστικές για τη διάγνωση της Χρόνιας Μικροβιακής Προστατίτιδας.
- Η ύπαρξη ενός παθογόνου μικροοργανισμού δε συνεπάγεται απαραίτητα και λοίμωξη ή φλεγμονή. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να αποκλειστεί η λοίμωξη ή φλεγμονή εξαιτίας του, οπότε καλό είναι να γίνονται.
- Τέτοιοι μικροοργανισμοί έχουν βρεθεί στους προστάτες πολλών ανδρών χωρίς συμπτώματα πυελικού άλγους. Αυτό βέβαια δεν τα αποκλείει ως αιτία, ούτε τα 'αποσυνδέει' (προσοχή στη γενίκευση και στην παραπληροφόρηση) από άλλες περιπτώσεις, αφού υπάρχουν μελέτες, πρόσφατες, που συνδέουν το πυελικό άλγος σε κάποιους άνδρες με την εύρεση τέτοιων μικροοργανισμών: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25733268
- Η κλινική εμπειρία πολλών γιατρών, guidelines και επιστημονικά συγγράμματα αναφέρουν τέτοιους μικροοργανισμούς ως αιτία ή παράγοντα φλεγμονώδους πυελικού άλγους. Links υπάρχουν πολλά, δε χρειάζεται να αναφέρω.

Να συνεχίσω μια άλλη φορά,
οι κατευθυντήριες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας της Ουρολογίας προς τους ουρολόγους: http://uroweb.org/wp-content/uploads/Urological-Infections-pocket-2011-greek.pdf

[evans]

Λένε πολλοί γιατροί ότι 'δε χρειάζεται η stamey – mears γιατί αν υπάρχει μικρόβιο θα το δείξει η καλλιέργεια σπέρματος'.
Η άποψη αυτή των γιατρών είναι λάθος, και είναι άλλη μια απόδειξη ότι

δεν γίνονται οι εξετάσεις που πρέπει να γίνουν

Προσέξτε τα αποτελέσματα μιας ουρολογικής μελέτης: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18341719
Η μελέτη έχει σκοπό την αξιολόγηση της διαγνωστικής ακρίβειας της καλλιέργειας σπέρματος και ούρων στη διάγνωση της χρόνιας βακτηριακής προστατίτιδας.
Σε 70 άνδρες με συμπτώματα χρόνιας προστατίτιδας και σε 17 ασυμπτωματικούς έγιναν καλλιέργειες ούρων, σπέρματος, και Stamey Mears.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:
Το τεστ Meares και Stamey ήταν θετικό σε 69 (79%) ασθενείς. Η καλλιέργεια σπέρματος είχε ευαισθησία 45% και ειδικότητα 94%. Ο λόγος πιθανότητας που σχετίζεται με θετική καλλιέργεια σπέρματος ήταν 8,1 (διάστημα εμπιστοσύνης 95% (CI) 1,2 έως 55,3). ο λόγος πιθανότητας που σχετίζεται με αρνητική καλλιέργεια σπέρματος ήταν 0,6 (95% CI 0,5 έως 0,7). Η καλλιέργεια ούρων είχε ευαισθησία 4% και ειδικότητα 100%. Ο λόγος πιθανότητας μιας θετικής καλλιέργειας ούρων ήταν το άπειρο και η αρνητική καλλιέργεια ούρων ήταν 0,96 (95% CI 0.9 έως 1).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
Ενώ μια θετική καλλιέργεια σπέρματος σε έναν συμπτωματικό ασθενή μπορεί να είναι αρκετή για να επιλέξει και να ξεκινήσει αντιβιοτική θεραπεία κατά της χρόνιας βακτηριακής προστατίτιδας, μια αρνητική καλλιέργεια δεν αποκλείει την κατάσταση. Το τεστ Meares και Stamey παραμένει σημαντικό για τη διάγνωση της CBP στην πράξη.
Η μελέτη παρουσιάζεται καλύτερα εδώ http://www.scielo.br/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S1677-55382008000100006 και έχουν ενδιαφέρον κάποια στατιστικά στοιχεία, όπως:

- Στο 95,7% των συμπτωματικών βρέθηκε μικρόβιο, δηλ. είχαν θετική καλλιέργεια stamey
- Στο 88.2% των ασυμπτωματικών δε βρέθηκε μικρόβιο, δηλ. είχαν αρνητική καλλιέργεια stamey

Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν μια ξεκάθαρη σχέση μεταξύ μικροβίων που ανιχνεύονται και συμπτωμάτων χρόνιας προστατίτιδας. Το επισημαίνω, γιατί στο διαδίκτυο κυκλοφορεί παραπληροφόρηση, ότι δήθεν 'δε χρειάζονται εξετάσεις' και ότι 'τα μικρόβια αποσυνδέονται με την πάθηση'. Προσοχή λοιπόν και ειδικά οι νέοι ασθενείς: Εξετάσεις χρειάζονται, και μάλιστα οι σωστές.

- Από τους 69 συμπτωματικούς που βρέθηκαν με μικρόβιο στη Stamey-Mears, οι 38 βρέθηκαν χωρίς μικρόβιο στη σπέρματος.

Το αποτέλεσμα αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι η σπέρματος δεν αρκεί και πρέπει να γίνεται η Stamey. Το επισημαίνω, και πάλι, κόντρα στην παραπληροφόρηση της πλειοψηφίας των γιατρών αυτή τη φορά, ότι δήθεν η σπέρματος αρκεί.

[evans]

Να κλείσω με τα 'μικροβιολογικά', γιατί βέβαια δεν είναι οι μόνες εξετάσεις που πρέπει να κάνουν οι ασθενείς με χρόνιο πυελικό άλγος.
Έχουν όμως τεθεί ως ερωτήματα στο φόρουμ, οπότε οι δικές μου απαντήσεις:

'Καλά' και 'κακά' εργαστήρια
Τώρα... τι ψάχνεις. Εδώ υπάρχουν δύο 'σχολές' γιατρών. Αυτοί που συνιστούν τα πιο μεγάλα και γνωστά ως 'πιο αξιόπιστα' ενώ άλλοι έχουν 'γνωστούς' ή 'δικούς' τους κλπ. Πιστοποίηση επίσης, καλό είναι να υπάρχει, δε νομίζω ότι υπάρχουν πια εργαστήρια χωρίς πιστοποίηση. Η πιστοποίηση όμως από μόνη της δεν εγγυάται ότι ένα εργαστήριο είναι 'καλό'. Μεγάλο ρόλο παίζει η εμπειρία και η γνώση του μικροβιολόγου. Επίσης κάποιοι ουρολόγοι δίνουν υπερβολική έμφαση σε εξετάσεις PCR, ως 'πιο σύγχρονες' σε 'σύγχρονα εργαστήρια' κλπ. Καλά είναι αυτά, η δική μου παρατήρηση είναι:

- Διαγνώσεις δε δεχόμαστε από μικροβιολόγους. Για παράδειγμα μια κοπελιά που ξόδεψε πολλά για να ανοίξει εργαστήριο με πανάκριβα μηχανήματα μπορεί να μας πει ότι  έχουμε 'χρόνια λοίμωξη' και 'πυελικό άλγος' επειδή βρέθηκε κάποιο μικρόβιο στο δείγμα μας. Τα έχω ακούσει και εγώ αυτά. Διαγνώσεις (σωστές ή λάθος) δεχόμαστε από τους θεράποντες γιατρούς. Όχι από μικροβιολόγους.

Μικροβιολογικές εξετάσεις συντρόφου
Οι μικροβιολογικές εξετάσεις της συντρόφου καλό είναι να λαμβάνονται υπόψη, όταν:
- Υπάρχει κάποιο σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα στη σύντροφο (πχ χλαμύδια, ουρεόπλασμα κλπ)
- Υπάρχει κάποιο πιθανώς τοξικό μικρόβιο σε ανάπτυξη στη σύντροφο, πχ ecoli κλπ. ώστε να της δημιουργήσει κολπίτιδα ή ουρολοίμωξη.

- Όπως η ουρήθρα μας, έτσι και ο κόλπος των συντρόφων μας δεν είναι αποστειρωμένα. Δε σημαίνει λοιπόν ότι επειδή βρέθηκε ένας εντερόκοκκος στον κόλπο της συντρόφου μας, χωρίς αυτή να αντιμετωπίζει κάποια λοίμωξη, βρήκαμε και την αιτία του πυελικού μας άλγους...
Με την ευκαιρία: Όταν αντιμετωπίζουμε ένα ουρολογικό πρόβλημα, το οτιδήποτε, πρέπει να το λέμε στη σύντροφο και όχι να το κρύβουμε. Από την πλευρά της και η σύντροφος πρέπει να κάνει εξετάσεις (καλλιέργειες κολπικού τραχηλικού κλπ) ώστε αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα να εντοπίζεται και να αντιμετωπίζεται έγκαιρα. Καλό είναι επίσης, όσοι δεν έχουν ακόμα παιδιά και θέλουν να αποκτήσουν, να έχουν μια εικόνα για τη γονιμότητα τους (σπερμοδιάγραμμα) και  μια εικόνα για τη γονιμότητα της συντρόφου (κλινική εξέταση από γυναικολόγο).

Επανέλεγχος πρέπει να γίνεται και αν ναι πότε;
- Αν είχα μια 'στείρα' καλλιέργεια Stamey, δε θα έκανα επανέλεγχο. Ανεξάρτητα από το αν πήρα αντιβιοτικά ή όχι. Τα αντιβιοτικά τα πήρα 'δοκιμαστικά' για να δω αν περάσαν τα συμπτώματα. Αν δεν περάσαν τα συμπτώματα ψάχνω αλλού, άλλες αιτίες πυελικού άλγους. Βεβαίως δεν 'απαγορεύεται' να κάνει κανείς επανέλεγχο.
- Αν είχα μια 'θετική' καλλιέργεια Stamey, θα έκανα επανέλεγχο (πάλι Stamey) μετά την αντιβίωση.
- Οι γιατροί που υποτίθεται ότι ξέρουν, λένε ότι ο επανέλεγχος πρέπει να γίνεται μετά από ένα μήνα τουλάχιστον μετά την αντιβίωση, ώστε να προλάβει να αναπτυχθεί κάποιο μικρόβιο, αν υπάρχει.

Αν ξαναβρώ μικρόβιο;
- Εδώ η απάντηση δε μπορεί να είναι απόλυτη, όπως 'ξαναπάρε αντιβίωση' ή 'μην ξαναπάρεις αντιβίωση'. Αν βρεθεί το ίδιο μικρόβιο, πιθανώς να χρειαστεί πάλι αντιμετώπιση με διαφορετικό αντιβιοτικό. Αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να συζητηθεί με το γιατρό. Ο γιατρός θα εκτιμήσει την κατάσταση, το μικροβιολογικό φορτίο, το αντιβιόγραμμα, πόσες φορές, πόσα αντιβιοτικά, ποια αντιβιοτικά και για πόσο καιρό τα έχει πάρει ο ασθενής στο παρελθόν. Ο γιατρός θα πρέπει να είναι προσεκτικός, ώστε να μην επιβαρύνει τον ασθενή με υπερβολική αντιβίωση, γιατί υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι για την υγεία του. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά δε θυμάμαι πολλά ιστορικά εδώ στο φόρουμ όπου στον επανέλεγχο (Stamey Mears)  ξαναβρέθηκε μικρόβιο. Νομίζω δηλαδή, ότι τις περισσότερες φορές, η προστατίτιδα αντιμετωπίζεται καλά με τα αντιβιοτικά.

- Πιο σωστά, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, η πιθανή προστατίτιδα, αφού η εύρεση μικροβίων στο προστατικό υγρό δε συνεπάγεται κατά ανάγκη και τη φλεγμονή του προστάτη.
- Βεβαίως υπάρχουν και δύσκολες περιπτώσεις. Για παράδειγμα μεγάλοι άνθρωποι (σε ηλικία), μεγάλοι προστάτες (πιθανώς συνυπάρχει και υπερπλασία λόγω ηλικίας) μεγάλες αποτιτανώσεις ή προστατόλιθοι (πάλι η ηλικία παίζει ρόλο) ή άλλες συνυπάρχουσες ουρολογικές παθήσεις κλπ.
- Το θέμα μου όμως δεν απευθύνεται τόσο σε ηλικιωμένους, όσο σε νέους ή μέσης ηλικίας ανθρώπους, 20, 30, 40, 50 χρονών με συμπτωματολογία πυελικού άλγους.

[evans]

Παρακάτω, πάντα με βάση το πρώτο βίντεο https://www.youtube.com/watch?v=7oZthJ195zA  αναφέρονται και άλλες ουρολογικές εξετάσεις που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για τη διάγνωση, όπως:

- PSA
- Βιοψία προστάτη
- Υπέρηχος – διορθικός υπέρηχος
- Ενδοφλέβια Πυελογραφία
- Μαγνητική τομογραφία
- Ουροδυναμικός έλεγχος
- Ουρηθροκυστεοσκόπηση
- Κολονοσκόπηση

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε την άποψη των γιατρών:
Οι εξετάσεις αυτές δεν μπορούν από μόνες τους να τοποθετήσουν τη διάγνωση 'Χρόνια Προστατίτιδα'.
Αξίζει να σημειωθεί, στο 15:42 στην ερώτηση 'θα προσφέρει κάτι στη διάγνωση η χρησιμοποίηση διορθικού υπέρηχου' η απάντηση είναι 'όχι'.
Οι ομοιοπαθείς πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, αφού κάποιες από αυτές τις εξετάσεις, εκτός από αχρείαστες περιέχουν κινδύνους, όπως για παράδειγμα ακτινοβολία (πυελογραφία, μαγνητική) ή ακόμα και τραυματισμό και μεταφορά μικροβίων στα 'ενδότερα' (βιοψία, κυστεοσκόπηση, ουρηθροσκόπιση)
Να συμπληρώσω ότι και εδώ στο φόρουμ έχουμε διαβάσει διάφορα, όπως για παράδειγμα χειρουργικές επεμβάσεις κιρσοκήλης για θεραπεία χρόνιας προστατίτιδας, για τραυματισμούς κατά την κυστεοσκόπηση και άλλα.
Να επισημάνω όμως ότι κάποιες από αυτές τις εξετάσεις μπορεί να φανούν χρήσιμες, πάντα ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΑ με άλλες, και οπωσδήποτε με τη βασική εξέταση που είναι η Stamey Mears.
Ας πούμε ένας υπέρηχος προ ούρησης, μια ουροροομετρία και ένας υπέρηχος μετά την ούρηση είναι εξετάσεις που συνήθως κάνουν οι ουρολόγοι και δίνουν μια εικόνα της κατάστασης.

[evans]

Εδώ να συμπληρώσω και κάτι άλλο. Πράγματι, καμία από τις εξετάσεις αυτές δε μπορεί από μόνη της να βάλει τη διάγνωση 'χρόνια μικροβιακή προστατίτιδα'. Ένας ασθενής όμως που συνεχίζει να έχει συμπτώματα ενώ έχει καλές μικροβιολογικές εξετάσεις, θα πρέπει να συνεχίσει τη διερεύνηση. Στην περίπτωση αυτή, και εφόσον ο ουρολόγος το κρίνει, με μέτρο και σύνεση, θα πρέπει να αποκλειστούν πιθανές άλλες ουρολογικές παθήσεις.
Για παράδειγμα η εξέταση PSA (αιματολογική) σε άνδρες άνω των 50 που υποπτεύονται καλοήθη υπερπλασία, ενώ έχουν και μια ένδειξη για φλεγμονή προστάτη:
'Ωστόσο και άλλες παθήσεις μπορεί να αυξήσουν την τιμή του PSA, όπως η καλοήθης υπερπλασία και η φλεγμονή του προστάτη'.
Πηγή: http://www.imop.gr/diagnwstikes-eksetaseis/PSA

Σε κάποιες, πολύ σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να συνυπάρχουν άλλες ουρολογικές παθήσεις και να χρειαστεί ενδοφλέβια πυελογραφία. 
Τέτοιες παθήσεις είναι προβλήματα λειτουργίας νεφρών, λιθίασης, τραυματισμός του ουροποιητικού συστήματος.
Πηγή: http://www.imop.gr/diagnwstikes-eksetaseis/endoflevia-pyelografia

Για άλλες παθήσεις όπως αποφρακτική αζωοσπερμία ή κύστες Muller μπορεί να χρειαστεί διορθικός υπέρηχος.
Οι περιπτώσεις αυτές όμως δεν είναι τυπικές ασθενή με χρόνια προστατίτιδα/χρόνιο πυελικό άλγος.
Υπάρχουν μελέτες για παράδειγμα που αναφέρουν μεγαλύτερους προστάτες, περισσότερα προστατικά αποστήματα και κύστες αλλά και 'υπόχοες' περιοχές σε ασυμπτωματικούς, παρά σε άνδρες με συμπτώματα πυελικού άλγους.
Πηγή:  https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1879522615000664

Κλείνοντας με τα βίντεο, μερικές παρατηρήσεις.
Το βίντεο ασχολείται κυρίως με τη διάγνωση και αντιμετώπιση της χρόνιας μικροβιακής προστατίτιδας. Στο βίντεο, για πρώτη φορά, εκτός από την κλασική εξέταση (Stamey Mears) αναφέρονται και άλλες εξετάσεις και άλλοι δείκτες που πρέπει να προσεχθούν από τους γιατρούς στη διάγνωση της χρόνιας μικροβιακής προστατίτιδας, πέρα από την γνωστή κατηγοριοποίηση της προστατίτιδας που βασίζει τη διαφορική διάγνωση χρόνιας προστατίτιδας – χρόνιου πυελικού άλγους αποκλειστικά  στο τεστ τεσσάρων δοχείων.
Αυτό είναι θετικό. Στο συμπέρασμα αυτό έχουν καταλήξει σημαντικοί επιστήμονες όπως ο Curtis Nickel:
'Οι κλινικές δοκιμές για την αξιολόγηση χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού άλγους μπορούν να ταξινομηθούν ως υποχρεωτικές, συνιστώμενες και προαιρετικές. Οι υποχρεωτικές περιλαμβάνουν ιστορικό, φυσική εξέταση και καλλιέργειες. Οι προτεινόμενες  περιλαμβάνουν δείκτη συμπτωμάτων, ρυθμό ροής, υπολειμματικό προσδιορισμό ούρων και κυτταρολογία ούρων. Οι προαιρετικές αξιολογήσεις περιλαμβάνουν την ανάλυση και καλλιέργεια σπέρματος, το ουρηθρικό επίχρισμα, την ουροδυναμική, την κυστεοσκόπηση, την απεικόνιση και τον προσδιορισμό του ειδικού αντιγόνου του προστάτη. Ο γιατρός πρέπει να εξατομικεύει μια λογική διαγνωστική στρατηγική για κάθε ασθενή. Δεν υπάρχει «χρυσό πρότυπο» (σ.σ. αναφέρεται στην από 1995 κατηγοριοποίηση της προστατίτδας) για τη διάγνωση και την αξιολόγηση των ασθενών που παρουσιάζουν προστατίτιδα.'
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12780534

Στην ομιλία υπάρχει αναφορά στο χρόνιο πυελικό άλγος και τη θεραπεία του, οπότε θα έπρεπε να υπάρχει και μια απλή αναφορά σε άλλες παθήσεις που μπορεί να το προκαλέσουν.
- Απουσιάζει η οποιαδήποτε αναφορά στις εντερικές παθήσεις και τη σχέση τους με το πυελικό άλγος.
- Απουσιάζει η οποιαδήποτε αναφορά στο μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος.
- Διατυπώνεται η άποψη ότι 'δεν ξέρουμε τι συμβαίνει με τη φυσικοθεραπεία του πυελικού εδάφους'.
Καλό θα ήταν, μιας και το 'σχολείο ουρολογίας' διοργανώνεται από το ΙΜΟΠ, η καλύτερη γνώση των δραστηριοτήτων του ΙΜΟΠ: http://www.imop.gr/ourologika-ekpaideytika-video/fysiotherapeia-pyelikoy-edafous
Μελέτες που επιβεβαιώνουν τα θετικά αποτελέσματα της εξειδικευμένης πυελικής φυσικοθεραπείας σε ασθενείς με πυελικό άλγος, υπάρχουν:
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29788453
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27995849
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28027568
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24568045
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25708131

Μπορεί να μην είναι 'εκτενείς' και 'μεγάλες', όμως αναφέρουν βελτίωση ως και πλήρη απαλλαγή από τα συμπτώματα σε υπολογίσιμο ποσοστό ανθρώπων με πυελικό άλγος. Ειδικά σε ανθρώπους που εμφανίζουν σπασμό των πυελικών μυών, κάτι που μπορεί και ο ουρολόγος να διαγνώσει κατά τη δακτυλική εξέταση: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25912491

[evans]

Με τις εντερικές παθήσεις ασχολούνται οι γαστρεντερολόγοι.
Αυτό που θα περίμενα σε ένα ουρολογικό συνέδριο που ασχολείται και με το χρόνιο πυελικό άλγος είναι μια αναφορά σε αυτές τις παθήσεις και στη σχέση τους με το σύνδρομο του πυελικού άλγους. Πιο πολύ από ιστορικά ομοιοπαθών ξέρουμε, όταν αντιμετωπίζοντας κάποια εντερική πάθηση ή απλώς αλλάζοντας διατροφικές συνήθειες, ξεπέρασαν και το πυελικό άλγος.
Κι όμως, από πρόχειρο ψάξιμο που έκανα, φαίνεται ότι υπάρχουν μελέτες και μάλιστα από ουρολόγους, που ασχολούνται με τη σχέση πυελικού άλγους και εντερικών παθήσεων:

'Τα συμπτώματα σε άνδρες με χρόνια προστατίτιδα / χρόνιο πυελικό άλγος, φαίνεται να συσπειρώνονται σε μια ομάδα με κυρίως πυελική ή εντοπισμένη ασθένεια και μια ομάδα με πιο συστηματικά συμπτώματα. Αρκετές άλλες καταστάσεις χρόνιου πόνου μπορούν να συσχετιστούν με χρόνια προστατίτιδα / χρόνιου πυελικό άλγος, συμπεριλαμβανομένου του συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου, της ινομυαλγίας και του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης'.
Πηγή https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24080807

'Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η διάγνωση χρόνια προστατίτιδα / χρόνιο πυελικό άλγος, συσχετίστηκε με προηγούμενα διαγνωσμένο σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου. Οι ουρολόγοι πρέπει να γνωρίζουν τη σχέση μεταξύ χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού άλγους και σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου  κατά τη θεραπεία ασθενών'.
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27225866

'Μια τέτοια κατάσταση, το σύνδρομο χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιας πυελικού πόνου (CP / CPPS), έχει αρκετές αιτιολογίες, από λοίμωξη, φλεγμονή, αλλαγές στο κεντρικό νευρικό σύστημα (CNS), στρες και κεντρική ευαισθητοποίηση, παράγοντες που παίζουν ρόλο μεταξύ του ανθρώπινου σώματος και της μικροβιακής χλωρίδας του. Δεν έχει εντοπιστεί συγκεκριμένη αιτία πυελικού άλγους και είναι πιθανότατα ένα σύνδρομο με πολυπαραγοντικά αίτια. Παρά τις πολλαπλές προσπάθειες, η θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας με μονοθεραπεία έχει δει περιορισμένη επιτυχία, η οποία θεωρείται ότι οφείλεται στον ετερογενή χαρακτήρα της. Οι φαινοτυπικές προσεγγίσεις τόσο για την ταξινόμηση της νόσου όσο και για θεραπεία για CP / CPPS έχουν αποδειχθεί ωφέλιμες σε αυτούς τους ασθενείς, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με την αιτιολογία. Η νεότερη έρευνα μικροβίων έδειξε συσχετισμούς μεταξύ των συμπτωμάτων και του βαθμού διαταραχής της μικροβιακής χλωρίδας σε ούρα και έντερα στους ασθενείς σε σύγκριση με τους ασυμπτωματικούς. Αυτά τα ευρήματα παρουσιάζουν πιθανούς νέους διαγνωστικούς και θεραπευτικούς στόχους.'
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28217695

'Ο χρόνιος κοιλιακός πόνος που συνοδεύει την εντερική φλεγμονή προκύπτει από την υπεραντιδραστικότητα των νευρωνικών, ανοσολογικών και ενδοκρινικών σηματοδοτικών οδών εντός των εντέρων, του περιφερικού και του κεντρικού νευρικού συστήματος. Σε ασθενείς με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου (IBD) και σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου (IBS), ωστόσο, παρατηρήθηκαν μακροχρόνιες νευροπλαστικές αλλαγές στον άξονα του εγκεφάλου-εντέρου, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα χρόνιο κοιλιακό πόνο.
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24574773

'Τα μη ουρολογικά σωματικά σύνδρομα αντιπροσωπεύουν σημαντικά κλινικά χαρακτηριστικά των ουρολογικών χρόνιων συνδρόμων πυελικού άλγους. Οι ασθενείς με μη ουρολογικά σωματικά σύνδρομα, έχουν πιο σοβαρά συμπτώματα, μεγαλύτερη διάρκεια και υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους.'
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25444992

Αρκετές άλλες καταστάσεις χρόνιου πόνου μπορούν να συσχετιστούν με χρόνια προστατίτιδα / χρόνιο πυελικό άλγος, συμπεριλαμβανομένου του συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου, της ινομυαλγίας και του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης. Η μελλοντική θεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει αντισώματα σε μεσολαβητές νευρογενούς φλεγμονής,  ακόμα και θεραπεία των βακτηρίων του εντέρου.
Πηγή: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24080807

και πολλές άλλες, όρεξη και χρόνο να 'χεις να ψάχνεις.

Επίσης πολλοί γιατροί, και πολλοί ουρολόγοι μάλιστα, μιλάνε για βελτίωση ή και πλήρη θεραπεία του πυελικού άλγους μετά από θεραπεία των 'εντερικών'.
Το θέμα έχει ανοίξει και συζητηθεί παλαιότερα και έχει πολύ ενδιαφέροντα θέματα για διάβασμα εδώ στο φόρουμ. Σε πολλά ιστορικά επίσης έχουν αναφερθεί πολλά για το 'σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου', για το οποίο θα γράψω σε ένα επόμενο.

[evans]

Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι συμπτώματα ευερέθιστου εντέρου έχει πολύς κόσμος, χωρίς απαραίτητα να έχει και συμπτώματα πυελικού άλγους. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, τα σύνδρομα αυτά φαίνεται να συνδέονται, τόσο από την επιστήμη (βλ. προηγούμενο post) όσο και από την εμπειρία (βλ. δεκάδες ιστορικά στο φόρουμ).

Όπως συμβαίνει και με το σύνδρομο του χρόνιου πυελικού άλγους:
- Δεν εκδηλώνεται σε όλους το ίδιο.
- Τα συμπτώματα, η ένταση και η διάρκεια των συμπτωμάτων διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
- Δεν έχουν όλοι την ίδια αιτία, μια και μοναδική.
- Είναι ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο, δηλαδή μπορεί να έχει πολλές αιτίες που συνδράμουν και για αυτό το λόγο ονομάζεται σωστά 'σύνδρομο' και όχι λανθασμένα 'πάθηση'. Βεβαίως δε θα παρεξηγηθούμε αν κάποιος αποκαλέσει το ευερέθιστο έντερο ή το πυελικό άλγος 'πάθηση'. Καταλαβαινόμαστε μια χαρά.
- Δεν είναι σε όλους μόνιμο και χρόνιο.
- Είναι περισσότερο μια 'λειτουργική πάθηση' δηλαδή φαίνεται να σχετίζεται περισσότερο με τη λειτουργία παρά με την 'κατασκευή' του εντέρου.

Τι είναι
Το ευερέθιστο έντερο είναι μία χρόνια, υποτροπιάζουσα λειτουργική διαταραχή του παχέος εντέρου στην οποία δεν αναγνωρίζεται κάποια οργανική αιτία και εκδηλώνεται με πολλαπλά συμπτώματα. Σε αυτά περιλαμβάνονται ο πόνος και η δυσφορία στην κοιλιά, η μη φυσιολογική λειτουργία κενώσεως του εντέρου, όπως δυσκοιλιότητα, διάρροια ή εναλλαγή αυτών των δύο, και το φούσκωμα (μετεωρισμός).Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου (ΣΕΕ), γνωστό και σαν «σπαστική κολίτιδα» ή «κολίτιδα» είναι η συχνότερη λειτουργική κλινική διαταραχή του πεπτικού συστήματος. Ο όρος χρησιμοποιείται για να δηλώσει μια ομάδα συμπτωμάτων που περιλαμβάνουν κοιλιακό πόνο ή και μεταβολές στις κενώσεις χωρίς όμως ένδειξη υποκείμενης βλάβης. Αυτό σε κοινά Ελληνικά σημαίνει ότι η διάγνωση γίνεται κατ' αποκλεισμού: Δηλαδή οι απεικονιστικές ή επεμβατικές εξετάσεις (κολονοσκόπηση ή/και γαστροσκόπηση) δεν δείχνουν κάτι παθολογικό αλλά τα συμπτώματα είναι έκδηλα.
Περίπου το 20% των Αμερικανών και των Ευρωπαίων πληρούν τα διαγνωστικά κριτήρια του συνδρόμου, όμως μόνο το 10% αυτών θα αναζητήσει ιατρική βοήθεια. Το ΣΕΕ είναι συχνότερο σε ηλικίες 30-65 ετών και σπάνιο σε ηλικίες 65-90 ετών. Η συχνότητα των συμπτωμάτων είναι περίπου η ίδια και στα δύο φύλα, τείνει να είναι λίγο μεγαλύτερη στις γυναίκες της λευκής φυλής.

Ταξινόμηση – Συμπτωματολογία
Χωρίζεται συνήθως σε τέσσερις υποκατηγορίες: το IBS-D (όπου κυριαρχεί η διάρροια), το IBS-C (όπου κυριαρχεί η δυσκοιλιότητα), το IBS-M (συνυπάρχουν διάρροια και δυσκοιλιότητα) και το IBS-U (όπου ούτε διάρροια ούτε δυσκοιλιότητα είναι συχνά συμπτώματα). Σε κάποιες βιβλιογραφικές αναφορές προστίθενται και οι κατηγορίες IBS-A (όπου εναλλάσσεται η διάρροια με τη δυσκοιλιότητα) και η κατηγορία όπου κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος. Επίσης στην περίπτωση όπου το σύνδρομο εμφάνισε οξεία έναρξη μετά από λοιμώδη ασθένεια που είχε τουλάχιστον δύο από: πυρετό, έμετο, διάρροια και θετική καλλιέργεια κοπράνων συναντάται με τον όρο "μετα-λοιμώδες IBS" (IBS-PI).
Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου είναι πιθανό να συνοδεύεται από διάφορα άλλα συμπτώματα που δεν περιορίζονται στο έντερο, όπως λ.χ. ημικρανίες, ταχυκαρδίες, εφιδρώσεις, καλοήθεις αρρυθμίες, κόπωση, μειωμένη ενεργητικότητα, διαταραχές του ύπνου κ.ά. Τα συμπτώματα αυτά αφορούν κυρίως τις περιπτώσεις ατόμων που έχουν στρες.

Αιτίες
- Διαταραχές της κινητικότητας του γαστρεντερικού συστήματος. Η φυσιολογική προώθηση του εντερικού περιεχομένου είναι αποτέλεσμα συντονισμένων προωθητικών συσπάσεων του εντερικού τοιχώματος. Στο ευερέθιστο έντερο παρατηρούνται διάφορες διαταραχές της κινητικότητας του εντέρου. Παρατηρούνται έντονες συσπάσεις σε μερικές περιοχές του εντέρου με αποτέλεσμα τη δημιουργία του πόνου. Επιπλέον, παρατηρούνται μεταβολές στο χρόνο που χρειάζεται η τροφή για να φτάσει από το στομάχι στο ορθό και να προκληθεί κένωση. Σε άλλους ασθενείς αυτός ο χρόνος είναι καθυστερημένος και εμφανίζεται δυσκοιλιότητα, σε άλλους πολύ βραχύς και εμφανίζεται διάρροια, ενώ σε άλλους μεταβάλλεται προ- καλώντας εναλλαγές των κενώσεων.
- Διαταραχές της σπλαχνικής αισθητικότητας. Οι ασθενείς με ΣΕΕ έχουν «σπλαχνική υπερευαισθησία», δηλαδή αυξημένη αντίληψη του σπλαχνικού πόνου. Πιστεύεται ότι οι ασθενείς είναι «παθολογικά» ευαίσθητοι σε φυσιολογικά ερεθίσματα που προέρχονται από το εσωτερικό του εντέρου κατά την διάρκεια της πέψης. Αισθάνονται δηλαδή πόνο με ερεθίσματα τα οποία σε φυσιολογικά άτομα δεν προκαλούν το ίδιο αίσθημα. Τέτοια ερεθίσματα είναι τα αέρια που δημιουργούνται κατά την πέψη και οι τροφές με υψηλή περιεκτικότητα σε λίπος.
- Εντερική φλεγμονή. Ένα ποσοστό 10-30% των ασθενών με ευερέθιστο έντερο περιγράφει ότι τα συμπτώματά τους άρχισαν μετά από μια οξεία γαστρεντερίτιδα.
- Ψυχολογικές διαταραχές. Η συχνότερα αναφερόμενη ψυχιατρική δια- ταραχή είναι η κατάθλιψη η οποία αποτελεί το 1/3 των ψυχιατρικών διαγνώσεων στους ασθενείς με ΣΕΕ. Επίσης, με το ΣΕΕ σχετίζονται η αγχώδης νεύρωση με τη μορφή πανικού, οι διάφορες φοβίες, η επιθετικότητα και η σωματοποίηση με τη μορφή συμπτωμάτων από διάφορα συστήματα. Το ερώτημα που για χρόνια απασχόλησε την έρευνα είναι αν οι ψυχιατρικές διαταραχές προϋπάρχουν ή είναι αποτέλεσμα του ΣΕΕ. Φαίνεται ότι οι διαταραχές προϋπάρχουν ή εμφανίζονται ταυτόχρονα. Επιπλέον η κατάθλιψη και το άγχος που εκφράζουν οι ασθενείς με ΣΕΕ οφείλεται, τουλάχιστον μερικώς, στην αρνητική επίδραση της χρόνιας νόσου στην ποιότητα της ζωής τους.
- Το stress. Το ψυχολογικό και συναισθηματικό stress μπορεί να αποδιοργανώσει την γαστρεντερική λειτουργία ακόμη και σε φυσιολογικά, υγιή άτομα, οδηγώντας σε συμπτώματα όπως κοιλιακός πόνος και διάρροια.
- Υπάρχει και η θεωρία του 'διαρρέοντος εντέρου' που όμως η επίσημη ιατρική δε φαίνεται να υιοθετεί: http://www.healthyliving.gr/2017/09/28/syndromo-diaarreontos-enterou σαν αιτία ΣΕΕ.
- Ορισμένες «ύποπτες» τροφές που διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Στο 30-50% των περιπτώσεων το σύνδρομο οφείλεται σε κάποια τροφική δυσανεξία.

Διάγνωση
Δεν υπάρχει μια ειδική εξέταση για το ευερέθιστο έντερο. Η διάγνωση γίνεται συνήθως με βάση το ιστορικό του ασθενούς και την κλινική εξέταση ενώ σε λίγους ασθενείς απαιτείται έλεγχος για να αποκλειστούν πιο σοβαρά νοσήματα που έχουν παρόμοια συμπτώματα με αυτά του ευερέθιστου εντέρου.
Αν υπάρχει αιφνίδια έναρξη των συμπτωμάτων ή υπόνοια οργανικού προβλήματος, ο γιατρός θα σας συστήσει επιπλέον εξετάσεις, όπως λ.χ. κολονοσκόπηση, αιματολογικό έλεγχο και ακτινολογική εξέταση του εντέρου με βαριούχο υποκλυσμό. Στόχος των εξετάσεων είναι να αποκλειστεί κάποια οργανική βλάβη του εντέρου που προκαλεί παρόμοια συμπτώματα με το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου.
Να σημειώσουμε εδώ, ότι είναι ακόμα ένα σύνδρομο (όπως και το πυελικό άλγος) που σε κάποιες περιπτώσεις ο ασθενής γίνεται 'γιατρός του εαυτού του'. Ο 'γιατρός του εαυτού του' λοιπόν, παρατηρεί τον οργανισμό του και τις αντιδράσεις του σε διατροφικές συνήθειες, δραστηριότητες, λήψη φαρμάκων (προσοχή στα αντιβιοτικά) κλπ. Ο σωστός 'γιατρός του εαυτού του' τα καταγράφει και τα συζητάει με το γιατρό του.

Θεραπεία
Όπως και στο σύνδρομο του Χρόνιου Πυελικού Άλγους, έτσι και εδώ η θεραπεία δεν είναι μία, αλλά εξαρτάται σε κάθε περίπτωση από την αιτιολογία και τη συμπτωματολογία του καθενός.
Ως θεραπείες έχουν αναφερθεί:
- Αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες: H δίαιτα εξαρτάται από τα συμπτώματα. Αν έχετε συχνά διάρροια, είναι σκόπιμο να μειώσετε τις τροφές που περιέχουν πολλές φυτικές ίνες. Αντίθετα, σε περιπτώσεις που το σύνδρομο εκδηλώνεται με επίμονη δυσκοιλιότητα, η λήψη με μέτρο τροφών που περιέχουν φυτικές ίνες είναι απαραίτητη. Δίαιτα χωρίς γλουτένη, δίαιτα χωρίς λακτόζη και δίαιτα χαμηλή σε υδατάνθρακες που απορροφώνται ελάχιστα από το λεπτό έντερο φαίνεται να βοηθάει. Προσοχή στις τροφές που προκαλούν αέρια γιατί επιδεινώνουν τα συμπτώματα. Προσοχή σε κάποια φάρμακα, προσοχή στα αντιβιοτικά. Επίσης, το σύνδρομο μπορεί να πυροδοτηθεί από την κατανάλωση αλκοόλ, καφέ ή το κάπνισμα.
- Προβιοτικά. Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα 'ποια προβιοτικά', αφού φαίνεται ότι διαφορετικά προβιοτικά έχουν διαφορετικά αποτελέσματα στα συμπτώματα του ευερέθιστου εντέρου. Για το λόγο αυτό κάποιοι πιστεύουν ότι θα πρέπει να γίνεται πριν εργαστηριακή διερεύνηση της χλωρίδας του εντέρου και μετά επιλογή του κατάλληλου προβιοτικού σκευάσματος.
- Άσκηση και μείωση του άγχους. Τόσο η άσκηση όσο και η μείωση του άγχους συνιστώνται σε όλους τους πάσχοντες διότι βελτιώνουν τα συμπτώματα του ΣΕΕ.
- Φάρμακα. Τα αντισπασμωδικά γνωστά και ως σπασμολυτικά είναι τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται συχνότερα με στόχο την αντιμετώπιση του πόνου. Στην κατηγορία αυτή υπάγονται αρκετά σκευάσματα που κυκλοφορούν στην αγορά. Δυστυχώς η αποτελεσματικότητά τους δεν είναι πάντοτε προβλέψιμη. Σε ασθενείς με κύριο σύμπτωμα την διάρροια χορηγούνται αντιδιαρροϊκά φάρμακα κατά την περίοδο της έξαρσης των συμπτωμάτων. Η χρήση αυτών των φαρμάκων δεν πρέπει να είναι μακροχρόνια διότι θα προκαλέσουν δυσκοιλιότητα. Σε ασθενείς με κύριο σύμπτωμα τη δυσκοιλιότητα συνιστώνται πέραν των φυτικών ινών, η λήψη 8-10 ποτηριών υγρών καθώς και η χρήση ήπιων καθαρτικών (υπακτικών) φαρμάκων. Δεν συνιστάται χρήση ισχυρών καθαρτικών φαρμάκων διότι προκαλούν πόνο στην κοιλιά.
- Ψυχολογικές θεραπείες, μείωση στρες, τεχνικές χαλάρωσης, διαλογισμός, γιόγκα, βελονισμός κ.α. φαίνεται να βοηθούν.
- Προσοχή χρειάζεται τόσο σε τσαρλατάνους με 'μαγικά' σκευάσματα ή 'θεραπείες' όσο και σε γιατρούς με 'ετοιμοπόλεμα' νυστέρια. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις επιδείνωσης συμπτωμάτων ή και πρόκλησης άλλων μετά από ακατάλληλες και επικίνδυνες 'θεραπείες' αλλά και τσάμπα εγχειρήσεις που (λογικό είναι)  επιδείνωσαν τους ήδη ταλαιπωρημένους και πονεμένους ασθενείς. Προσοχή και στην παραπληροφόρηση του κάθε επιτήδειου μέσω διαδικτύου, που όπως και στην περίπτωση του πυελικού άλγους, για κερδοσκοπικούς λόγους, αυθαίρετα και γενικευμένα αποκλείει αιτίες ή θεραπείες για να προωθήσει άλλες. 

Πηγές:
http://www.gastrenterologos.net/everethisto-entero
http://www.vita.gr/ygeia/article/1006/mhpws-exete-eyerethisto-entero
https://www.stamou-surgery.gr/χειρουργική-παχέος-εντέρου/λειτουργικές-διαταραχές/ευερέθιστο-έντερο
http://www.iatronet.gr/ygeia/peptiko-ipar/article/26005/syndromo-eferethistoy-enteroy-symptwmata-diagnwsi-kai-therapeia.html
https://nutrilabs.gr/sundromo_euerethistou_enterou-spastiki-kolitida-apolytos-odigos
https://www.niddk.nih.gov/health-information/digestive-diseases/irritable-bowel-syndrome
https://helios-eie.ekt.gr/EIE/bitstream/10442/1655/1/M01.039.13.pdf
https://www.gastro-center.gr/παθήσεις/katotero-peptikou/syndromo-everethistoy-enteroy.html
http://peptiko.gr/show_article.php?article=150&selected=5

[evans]

Δανείζομαι τον ορισμό 'μυϊκά βασιζόμενο' από τους Wise & Anderson όπως το περιγράφουν στο βιβλίο τους 'A headache in the pelvis'.
Πολλά μπορεί να περιλαμβάνει ο όρος 'μυϊκά βασιζόμενο'. Η προσωπικές μου απόψεις είναι οι εξής:
- Όταν μιλάμε για μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος, μιλάμε βασικά για Ενεργά Εναυσματικά Σημεία Πόνου. Το θέμα ξεκαθαρίζεται με σαφήνεια και από τους Wise & Anderson: 'Συχνά υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στην απελευθέρωση των εναυσματικών σημείων και στη μυοπεριτονιακή απελευθέρωση. Θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι ότι στο πρωτόκολλο W-A δίνουμε έμφαση στην απελευθέρωση των εναυσματικών σημείων.'
- Βεβαίως και οι μυϊκή περιτονία, η fascia που 'ντύνει' τους μυς παίζει ρόλο. Πολλά έχουν γραφτεί για το ρόλο αυτό, μακάρι να βρω το χρόνο να τα παρουσιάσω.
- Βεβαίως και η προδιάθεση του μυϊκού συστήματος του καθενός παίζει ρόλο. Προδιάθεση για νευρομυϊκές παθήσεις, ατονίες, δυστονίες, αδυναμίες, σύνδρομα (πχ. χρόνιας κόπωσης, ινομυαλγία κλπ), κληρονομικότητα και πολλά άλλα.
- Βεβαίως και το ψυχολογικό στρες παίζει το ρόλο του και σχετίζεται με την αντίδραση των μυών. Βεβαίως και αυτό πρέπει να αναγνωρίζεται και να θεραπεύεται.
- Βεβαίως και η κακή στάση του σώματος, η λάθος άσκηση, η έντονη άσκηση, οι τραυματισμοί, οι χειρουργικές επεμβάσεις κ.α. μπορεί να συνδράμουν στο μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος.
- Βεβαίως και παθήσεις του ουροποιητικού μπορεί να συμβάλουν και να το πυροδοτήσουν.
Όταν όμως μιλάμε για μυϊκά βασιζόμενο χρόνιο πυελικό άλγος, βασικά μιλάμε για εντοπισμό και θεραπεία ενεργών εναυσματικών σημείων πόνου. Πολύ απλά, κάποιος που δεν έχει ενεργά εναυσματικά σημεία πόνου στην πύελο και τις γύρω περιοχές δεν έχει μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος, για να είμαι ξεκάθαρος.
Για τα εναυσματικά σημεία πόνου έχω γράψει και εδώ  αναλυτικά: http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=1026.0
Στο θέμα αυτό περιέγραψα αναλυτικά τι είναι, πως διαγιγνώσκονται και πως θεραπεύονται τα trigger points, οπότε δε θα επαναλάβω και εδώ.
Κλείνοντας, είναι σημαντικό, και πάλι, να τονίσω ότι από τη στιγμή που βρίσκονται ενεργά εναυσματικά σημεία πόνου, πρέπει να θεραπεύονται. Δυστυχώς πολλοί νέοι ασθενείς αναλώνουν χρόνο στο 'πως δημιουργήθηκαν' ή 'πως πυροδοτήθηκαν' κλπ. Το 'πως δημιουργήθηκαν' φυσικά και έχει το ενδιαφέρον και την αξία του, όμως προτεραιότητα έχει η θεραπεία και η ανακούφιση από τον πόνο. Η φυσικοθεραπεία θεωρείται η πιο ενδεδειγμένη επιλογή. Είτε με τη βοήθεια του κατάλληλου επιστήμονα (φυσικοθεραπευτή), είτε με τη βοήθεια ενός πρωτόκολλου αυτοθεραπείας (όπως το Wise – Anderson).

[evans]

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από το Νικόλαο Ανδρομανάκο με τίτλο 'Χρόνιο Περινεϊκό Άλγος': http://www.mednet.gr/archives/2011-2/pdf/182.pdf
Αξίζει να το διαβάσετε, είναι σε μορφή PDF.
Ο κ. Ανδρομανάκος είναι συγγραφέας του βιβλίου 'Ορθοπρωκτικές Παθήσεις και Πυελικό Έδαφος - Διάγνωση και Αντιμετώπιση'  https://www.onmed.gr/ygeia-eidhseis/story/338211/ena-xrisimo-vivlio-orthoproktikes-pathiseis-kai-pyeliko-edafos---diagnosi-kai-antimetopisi
Από τη δική μου πλευρά απλώς επισημαίνω:
- Το χρόνιο περινεϊκό άλγος είναι μια ιδιοπαθής, πολυπαραγοντική, ασαφής διαταραχή, ένα σύνδρομο μιας σύνθετης αλληλεπίδρασης μεταξύ νευρικού, μυοσκελετικού και  ενδοκρινικού συστήματος, που επηρεάζεται περισσότερο από ψυχολογικούς παράγοντες και παράγοντες συμπεριφοράς.
- Η έλλειψη κατανόησης της αιτίας του άλγους φαίνεται στα πολλά ονόματα που  προσπαθούν να περιγράψουν το πρόβλημα (essential anorectal pain, idiopathic posterior pelvic pain, anorectal neuralgia, chronic idiopathic anal pain, spastic pelvic floor syndrome, levator ani syndrome, spastic levator syndrome, spastic piriformis). (σ.σ. 'πυελικό άλγος', 'χρόνια ιδιοπαθής πρωκταλγία', σύνδρομο του ανελκτύρα ή του piriformis κλπ)
- Για την κατανόηση της παθοφυσιολογίας του χρόνιου περινεϊκού άλγους αναγκαία είναι η γνώση της ανατομίας και της φυσιολογίας του πυελικού εδάφους.
- Το πυελικό έδαφος αποτελείται από μυς, περιτονίες και συνδέσμους, που αποφράσσουν την έξοδο της ελάσσονος πυέλου, αφήνοντας ένα κενό για τη δίοδο των σπλάγχνων, ορθό, κόλπος, ουρήθρα, στο περίνεο.
- Ο γιατρός διακρίνει τις λειτουργικές διαταραχές των μυών του πυελικού εδάφους που συνοδεύονται με περινεϊκό άλγος:
1. Στο σύνδρομο του ανελκτήρα του πρωκτού,
2. Τη φευγαλέα πρωκταλγία (proctalgia fugax),
3. το μυοπεριτονιακό σύνδρομο (myofascial syndrome) και
4. την κοκκυγοδυνία
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που παραθέτω το άρθρο, αφού σύμφωνα με το συγκεκριμένο γιατρό, το 'μυϊκά βασιζόμενο πυελικό άλγος', όπως το ονομάζουν οι Wise – Anderson, δεν έχει ακριβώς την ίδια αιτιολογία και συμπτωματολογία σε όλους.
Ο κ. Ανδρομανάκος, αναφέρει πριν από το 2010 ακόμα, αιτιολογίες, συμπτώματα και τρόπους αντιμετώπισης παθήσεων που ακόμα και σήμερα, η πλειοψηφία των ουρολόγων συναδέλφων του δεν θέλει να κατανοήσει.
Ο γιατρός γράφει για τη σωστή διάγνωση και αντιμετώπιση των  παθήσεων αυτών, πράγματα που έχουν γραφτεί και εδώ στο φόρουμ, από εμάς τους μη γιατρούς, που προκοπή από τους γιατρούς δεν είδαμε και ψάξαμε και διαβάσαμε για να μάθουμε. Διαβάστε:
'Το μυοπεριτονιακό σύνδρομο (myofascial syndrome) χαρακτηρίζεται από οξύ ή χρόνιο βαθύ μυϊκό άλγος, εντοπίζεται σε ευαίσθητα σημεία του μυός (ανελκτήρα), που καλούνται σημεία πρόκλησης άλγους "trigger points", και επιδεινώνεται στην κίνηση και το κάθισμα. Τα σημεία πρόκλησης του άλγους μπορεί να ενεργοποιηθούν στην ψηλάφηση του μυός. Το σύνδρομο έχει αναγνωριστεί στους μυς της πυέλου –ανελκτήρα του πρωκτού, έσω θυροειδή, απιοειδή, μεγάλο γλουτιαίο, μεγάλο προσαγωγό, ορθό κοιλιακό και λοξούς  κοιλιακούς– από τους Travell και Simons'
'Η έντονη μυϊκή σύσπαση, χρόνια ή επαναλαμβανόμενη, από υπερένταση ψυχική ή σωματική οδηγεί σε ανώμαλη σύσπαση ομάδων μυϊκών ινών, που αποτελούν τα ευαίσθητα σημεία πρόκλησης άλγους. Η νευροφυσιολογία των σημείων πρόκλησης άλγους σχετίζεται με τη βλάβη των τελικών νευρικών απολήξεων και τις δυσλειτουργικές τελικές κινητικές πλάκες, που αποτελούν ενεργείς θέσεις σημείων πρόκλησης άλγους και ανώμαλο μηχανισμό σύσπασης μυϊκών ινών. Η ηλεκτρική τους δραστηριότητα μπορεί να καταγραφεί ηλεκτρομυογραφικά και είναι παθολογική. Ως προκλητικοί παράγοντες αναφέρονται η ψυχική ένταση, το άγχος, η υπερβολική σωματική άσκηση, η κάκωση της πυέλου (πτώση, ατύχημα, τοκετός), οι επεμβάσεις στην πύελο (ουρολογικές, γυναικολογικές, χειρουργικές) και η φλεγμονή (ουρηθρίτιδα, κυστίτιδα, προστατίτιδα)'.
'Η διάγνωση επιτυγχάνεται στη δακτυλική εξέταση με την αναγνώριση ευαίσθητων σημείων πρόκλησης άλγους "trigger points", που είναι θέσεις ευαισθησίας...'
'Φυσικοθεραπεία (δακτυλικό μασάζ) βοηθά στην απενεργοποίηση των σημείων πρόκλησης άλγους, ασκήσεις βιοανάδρασης, βελονισμός, αντιμετώπιση συμπεριφοράς'
γράφει ο συνάδελφος των ουρολόγων μας, διευθυντής χειρουργικής πλέον, και τόσα άλλα, που χρόνια πια γράφονται και εδώ, από μη γιατρούς, χρόνια είναι γραμμένα στα επίσημα guide lines της Ευρωπαϊκής Ουρολογικής Εταιρίας, και ακόμα οι ουρολόγοι μας επιμένουν να αγνοούν.

[evans2]

Δυο τρία θέματα κλείνοντας με τη διερεύνηση που νομίζω ότι  πρέπει να γίνεται.
Είναι λογικό ότι αν κάποιος πονάει λόγω ευαίσθητων – επώδυνων ευασματικών σημείων πόνου (trigger points), θα πρέπει, αν δε θέλει να πονάει, να τα θεραπεύσει. Να τα σιγήσει, απενεργοποιήσει, πείτε το όπως θέλετε. Η απενεργοποίηση γίνεται ή από εξειδικευμένο φυσιοθεραπευτή ή μέσω πρωτοκόλλου αυτοθεραπείας, όπως το Wise Anderson.
Ένα ερώτημα όμως που τίθεται είναι: Μπορεί κάποιος να έχει μυϊκά προκαλούμενο πυελικό άλγος χωρίς να έχει εναυσματικά σημεία πόνου;
Σίγουρα δεν είμαι κάποιος ειδικός που μπορεί να απαντήσει σε αυτό. Νομίζω πάντως ότι δεν είναι απίθανο να έχει κάποιος ένταση και σπασμό στους μυς του και να πονάει για αυτό το λόγο, χωρίς να έχουν σχηματισθεί εναυσματικά σημεία πόνου.
Υπάρχουν μάλιστα ιστορικά στο φόρουμ που αναφέρουν αντιμετώπιση πυελικού άλγους με διατάσεις – μασάζ, χωρίς θεραπεία εναυσματικών σημείων πόνου.
Επομένως χρειάζεται ψάξιμο και σε αυτό το θέμα, με κατάλληλο μασάζ, διατάσεις, κλπ, ακόμα και αν δεν βρεθούν εναυσματικά σημεία πόνου. Εξάλλου το πυελικό άλγος είναι ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο, επομένως δεν αποκλείεται να έχει κανείς ΚΑΙ μυϊκά προκαλούμενο πυελικό άλγος, μαζί με άλλους παράγοντες, όπως το έντερο, το ψυχολογικό στρες κλπ.
Σε ότι αφορά διερεύνηση με χειρουργό ιατρό, δεν ξέρω αν πρέπει να γίνεται, γιατί με αυτά που διαβάζω τους έχει φοβηθεί το μάτι μου. Άσκοπες εγχειρήσεις, κιρσοκήλες, βουβωνοκήλες που δεν ενοχλούν, επώδυνες εξετάσεις όπως κυστεοσκοπήσεις κλπ. Προσοχή λοιπόν γιατί φαίνεται να υπάρχουν αδίστακτοι. Προσωπικά είχα επισκεφθεί χειρουργό ο οποίος μου είχε κάνει δυναμικό υπερηχογράφημα και μαγνητική κάτω κοιλίας, χωρίς ευρήματα που να δικαιολογούν πυελικό άλγος.
Ένα άλλο θέμα είναι η επανεμφάνιση συμπτωμάτων σε άτομα που έχουν θεραπευτεί.
Όποιος έχει αντιμετωπίσει πυελικό άλγος, καλό είναι να γνωρίζει και τον ορισμό του:

Αυτές οι αλλαγές μπορεί επίσης να μεγεθύνουν την αντίληψη του πόνου έτσι ώστε ένα ανώδυνο ερέθισμα να γίνεται αντιληπτό ως επώδυνο (αλλοδυνία) ή ένα ελάχιστα επώδυνο ερέθισμα να προκαλεί μεγαλύτερο πόνο από τον αναμενόμενο (υπεραλγησία).

Όταν λοιπόν έχουμε μια υπερευαισθησία στην περιοχή, ακόμα και ένα μικρό έναυσμα μπορεί να πυροδοτήσει συμπτωματολογία.
Κάποιοι για παράδειγμα αναφέρουν 'επανεμφάνιση προστατίτιδας' αμέσως μετά από σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη.
Τσουξίματα στην κεφαλή μετά από σεξουαλική επαφή είχαμε φαντάζομαι οι περισσότεροι και πριν 'γνωριστούμε' με το πυελικό άλγος. Όξινα κολπικά υγρά για παράδειγμα, ή υπερβολική τριβή, μπορεί να ευθύνονται για αυτό. Αυτό παλιότερα, πριν το πυελ. άλγος μας επισκεφθεί, μάλλον δε δημιουργούσε ιδιαίτερο θέμα και συνήθως περνούσε μόνο του μετά από λίγες μέρες ή και ώρες. Τώρα όμως, μετά την εμφάνιση του πυελικού άλγους, που υπάρχει υπερευαισθησία στην περιοχή, τα πράγματα είναι διαφορετικά και μπορεί ακόμα και ένα τσούξιμο στην κεφαλή να πυροδοτήσει συμπτώματα πυελικού άλγους, χωρίς απαραίτητα να πρόκειται για προστατίτιδα. Εννοείται ότι αν κάποιος φοβάται ότι θα κολλήσει μικρόβια, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να χρησιμοποιεί προφυλακτικό, ακόμα και για 'ψυχολογικούς' λόγους.
Ένας άλλος παράγοντας είναι το ψυχολογικό στρες, που μπορεί να πυροδοτήσει μυϊκή ένταση και πόνο στην περιοχή. Δε νομίζω ότι τυχαία στα περισσότερα ιστορικά το αναφέρουν ως αιτία συμπτωμάτων.
Άλλος λόγος μπορεί να είναι η 'άρση βαρών'. Οικογενειακών, επαγγελματικών, αθλητικών και  λοιπών. Επίσης μυοσκελετικές καταπονήσεις, όπως καθημερινή πολύωρη οδήγηση, ορθοστασία,  καθιστική εργασία, κλπ.
Σε κάθε περίπτωση, αυτός που ενώ ξεπέρασε το πυελικό άλγος, τώρα το 'ξαναβλέπει', θα πρέπει να μην παίρνει αντιβιώσεις χωρίς λόγο. Εξετάσεις δε βλάπτουν, αλλά πρέπει να αξιολογούνται. Ψυχραιμία θέλει. Αφού το νίκησε στο παρελθόν, το ίδιο θα γίνει και τώρα, μπορεί και χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο. Αν χρειαστεί να κάνει 'κάτι ιδιαίτερο', αυτό θα του το υποδείξει η προσωπική του εμπειρία στην προηγούμενη αντιμετώπιση του άλγους.
Με άλλα λόγια, όσα ξέρει ο νοικοκύρης...