Η δική μου ιστορία

[Φαέθων]

Ηλικία 39 ετών. Τα συμπτώματά μου ξεκίνησαν στις αρχές του 2011: ενοχλήσεις και πόνος στη βουβωνική περιοχή που μέρα με τη μέρα γινόταν πιο έντονος, ειδικά όταν έτρεχα ή περπάταγα για ώρα. Πόνος κάποιες φορές στον δεξί όρχι σαν κράμπα. Επιτακτικό συναίσθημα όταν μου ερχόταν να ουρήσω. Επειδή η σύζυγός μου το ίδιο διάστημα παρουσίασε ουρολοίμωξη, θεώρησα τότε ότι κάτι παρόμοιο πρέπει να είχα κι εγώ. Άργησα όμως λίγο να πάω σε ουρολόγο (περίπου 20 μέρες). Η καλλιέργεια ούρων που μου ζήτησε δεν έδειξε κάποιο παθολογικό εύρημα. Με υπέρηχο κοιλίας είδε αποτιτανιώσεις στον προστάτη, διέγνωσε "Χρόνια Προστατίτιδα", μου εξήγησε πως αυτό ήταν μόλυνση από κάποιο μικρόβιο και με έθεσε σε αγωγή με αντιβίωση Ciproxin για 30 ημέρες (μακράν το μακρύτερο διάστημα αντιβίωσης που μου είχε ποτέ συνταγογραφηθεί). Ησύχασα κι εγώ...Ξέρουμε τι έχω, ξέρουμε που οφείλεται, ξέρουμε πως περνάει όλα καλά, σκεφτηκα.

Μήνες αργότερα, όταν πλέον είχα διαπιστώσει ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά και το είχα πλέον ρίξει στο διάβασμα ο ίδιος σχετικών βιβλίων και άρθρων συμπέρανα ότι η διάγνωση του γιατρού δεν συμπληρώθηκε με επαρκείς εξετάσεις. Αλλά...και το τι ακριβώς θεωρούνται επαρκείς εξετάσεις ήταν θέμα περίπλοκο και αντικείμενο συζήτησης και αμφισβήτησης για την ουρολογία ή οποία ούτε είναι σίγουρη για το τι προκαλεί αυτά τα συμπτώματα, ούτε θεωρεί όλες τις περιπτώσεις ίδιες αλλά και πολλές φορές ακόμα κι αν γίνουν "επαρκείς εξετάσεις" πιο πολύ μπερδεύεται από τα αντιφατικά αποτελέσματα παρά βγάζει συμπέρασμα.

Το κακό είναι πως ο νέος (και όχι μόνο) ασθενής, είτε επισκεπτόμενος γιατρούς είτε διαβάζοντας ιατρικά άρθρα στο διαδίκτυο μένει στην αρχή με την εντύπωση που είχα εγώ. Ότι η επιστήμη γνωρίζει τι είναι και γνωρίζει που οφείλεται όπως άλλωστε οι περισσότερες ασθένειες. Δεν αναφέρεται η έλλειψη βεβαιότητας και η αντιφατικότητα των συμπερασμάτων γι αυτή τη πάθηση. Αντίθετα συνήθως οι πληροφορίες αναφέρονται με δογματικό και απόλυτο ύφος εγκυκλοπαίδειας και ο ασθενής που ψάχνει πληροφορίες ούτε καν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να διαβάζει πράγματα τελείως άκυρα. Όταν λίγο μετά συνήθως βλέπει ότι με την κλασσική προσέγγιση δεν θεραπεύεται και διαβάζει λίγο περισσότερο μένει με την εντύπωση ότι η επιστήμη ξέρει μεν τι είναι, ξέρει που οφείλεται αλλά είναι "δύσκολη η θεραπεία". Η αλήθεια είναι ότι η επιστήμη ακόμα ΔΕΝ γνωρίζει τελικά τι προκαλεί αυτή τη πάθηση!!! Για καλή μας τύχη, ζούμε σε μια δεκαετία όπου η έρευνα μέρα με τη μέρα ανακαλύπτει (αλληγορικά) πως η γη μάλλον δεν είναι επίπεδη! Οι ισχύουσες θεωρίες ανατρέπονται και αρκεί να μιλήσεις με έναν ουρολόγο του οποίου η τελευταία ενημέρωση στο θέμα έγινε 5 ή 10 χρόνια για να πάρεις εντελώς αμφιλεγόμενες πλέον πληροφορίες. Έχει πλάκα ότι μπορεί να διαβάσεις σελίδες συζητήσεων στο internet σχετικά με το ποια αντιβίωση πρέπει να πάρεις ή για πόσο καιρό, όταν ολόκληρη η θεωρία ότι αυτό το πράγμα το προκαλεί μικρόβια αμφισβητείται. Μάλιστα πλέον ο όρος "Χρόνια μη μικροβιακή Προστατίτιδα" αντικαθιστάται από τον όρο "Χρόνιο Πυελικό Άλγος" γιατί τελικά μάλλον ο προστάτης είναι...παντελώς αθώος για τα όσα περνάμε! Βέβαια θέλει ανοικτό μυαλό και αυτοπεποίθηση να βάζεις στο μυαλό σου ότι αυτό που που σου λένε τόσοι γιατροί μπορεί να είναι μπούρδες  (ποιος είσαι άλλωστε εσύ;) αλλά αργά ή γρήγορα θα αναγκαστείς να το κάνεις για να μην πειστείς ότι είσαι εσύ τρελός. 

Το συμπέρασμα τέλος πάντων είναι πως ο γιατρός μου τελικά κατέληξε και ίσως με το δίκιο του στην πιο οικονομική, απλή και ενδυκνειόμενη αρχικά λύση προκειμένου να μην με παιδέψει. Σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα αντιβίωσης με καλή διεισδυτικότητα στον προστάτη, η οποία αν και η ουρολογία δεν είναι όπως ανέφερα σίγουρη γιατί, "θεραπεύει" κάπου 60% των αρχικών περιπτώσεων (χωρίς στοιχεία για το σε πόσους μετά τη θεραπεία τα συμπτώματα κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν). Τώρα μετά από αρκετό καιρό μελέτης, πιστεύω έντονα ότι αυτή η επιτυχία της παραδοσιακής / κλασσικής αντιμετώπισης με αντιβίωση έχει αυτό το αρχικό ποσοστό επιτυχίας γιατί: α) ένα (πολύ μικρό) ποσοστό ασθενών (περίπου 5%) έχει πραγματικά μικροβιακή αιτία συμπτωμάτων β) Για τους υπόλοιπους η λήψη αντιβίωσης είναι ένα ισχυρό placebo σε μια πάθηση όπου η αίσθηση ότι "κάνω κάτι καλό και οδεύω προς θεραπεία" παίζει πολύ μεγάλο ρόλο όπως θα πω παρακάτω γ) η αντιβίωση έχει αποδειχτεί ότι έχει ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση ανεξάρτητα από την αιτία της φλεγμονής (αν όντως αυτή υπάρχει σε κάποιο όργανο).

Οι δε αποτιτανιώσεις στον προστάτη τις οποίες ο γιατρός μου εξήγησε ως προσπάθεια του ανοσοποιητικού μου να καταπολεμήσει το μικρόβιο, βρήκα σε συγγράματα παγκοσμίως διακεκριμένων ουρολόγων πως είναι ένα συνηθισμένο εύρημα που παρουσιάζουν πολλοί άνδρες χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας και που σε αντίθεση με όσα είπε ο δικός μου, δεν έχει εξηγηθεί η αιτία που τις προκαλεί. Αλλά όπως ήδη είπα, δεν θα ήταν η μοναδική φορά που θα έπεφτα σε αντιφατικές, λανθασμένες ή ξεπερασμένες πληροφορίες επιστημόνων, ειδικά σχετικά με αυτή τη πάθηση. Όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο ένοιωθα πως θα έπρεπε να γίνω ο ίδιος γιατρός του εαυτού μου και θα έπρεπε να κατανοήσω εγώ ο ίδιος τι ακριβώς μου συμβαίνει και όχι τι λένε κάποια σχολικά εγχειρίδια γιατρικής τα οποία στην πράξη είχαν αποδειχτεί ανεπαρκή και που ραγδαία ξεπερνιόταν και επαναπροσδιοριζόταν από νέες έρευνες.

Έτσι λοιπόν, όταν τότε ο γιατρός μου είπε ότι είχα κολλήσει κάποιο μικρόβιο, το δέχτηκα μοιρολατρικά. Μου φάνηκε περίεργο βέβαια ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε στα 20 ή στα 25 μου όπου ήμουν "ελεύθερος σκοπευτής", άλλαζα 5 συντρόφους το χρόνο και έκανα ότι "βρωμιά" στο sex μπορεί να φανταστεί κανείς αλλά μου έτυχε τώρα όντας παντρεμένος χρόνια σε μια ήσυχη μονογαμική σχέση όπου είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Αλλά αφού το μικρόβιο τώρα βρήκε να μπει...τι να κάνουμε;

Μετά την πρώτη εβδομάδα της αγωγής και μέχρι τις 15-20 μέρες, οι ενοχλήσεις και ο πόνος άρχισαν να υποχωρούν αλλά στη συνέχεια σταθεροποιήθηκαν (σε αρκετά χαμηλότερο από το αρχικό επίπεδο) και καθώς η αγωγή πλησίαζε στο τέλος της μου γινόταν φανερό ότι δεν θα ήταν αρκετή για να με θεραπεύσει πλήρως. Ταυτόχρονα, τα συμπτώματα εξελισσότουσαν: ενώ οι πόνοι και οι ενοχλήσεις είχαν υποχωρήσει πολύ, είχε ξεκινήσει μια πολύ ενοχλητική συχνοουρία. Ένοιωθα διαρκώς ένα γαργαλητό στην περιοχή της κύστης, ουρούσα 10 η περισσότερες φορές την ημέρα,1-3 τη νύχτα ενώ, αν έπινα νερό, έπρεπε οπωσδήποτε να ουρήσω σε διάστημα μισής με μία ώρα. Επιπρόσθετα, ένα νέο παράδοξο που με φρίκαρε -και είχε εμφανιστεί ήδη από την αρχή της αγωγής- ήταν ότι κάποιες φορές μετά την εξπερμάτωση, το σπέρμα μου είχε έντονα κίτρινο χρώμα αντί για το σύνηθες υπολευκο.

Άρχισα να ψάχνω στο ιντερνετ και να διαβάζω όσο μπορώ. Ανακάλυψα ότι η Χρόνια Προστατίτιδα θεωρείται σε πολλές περιπτώσεις αθεράπευτη και βρήκα τρομαχτικά πράγματα: γιατρούς που στην προσπάθειά τους να την θεραπεύσουν κάνουν ενέσεις με αντιβίωση στον προστάτη, κλινικές στην Κίνα, ανθρώπους που καταλήγουν σε προστατεκτομή για να απαλλαγούνε, φόρουμ και blog ασθενών με γνώσεις περισσότερες από φαρμακοποιών...οι οποίοι μιλούσανε για αντιβιώσεις που τρώγανε με το κιλό όχι για 30 μέρες αλλά για μήνες και διάφορα άλλα ωραία. Καταλάβαινα ότι είχα μπλέξει με κάτι άσχημο και ότι η ζωή μου δεν θα ήταν ίσως ποτέ η ίδια.

Μέσα στην έρευνά μου έπεσα σε ένα ελληνικό blog στο οποίο οι αναγνώστες πρωτοδοκιμάζανε έναν γιατρό που υποσχόταν ριζική θεραπεία της Χρόνιας Προστατίτιδας και μάλιστα...σε ποσοστό 96%, όπως ο ίδιος ισχυριζότανε, απλά συνοδεύοντας την αντιβίωση με ολιγόλεπτες συνεδρίες προστατικών μαλάξεων από τον ίδιο ανά κάποιες ημέρες. Μου φάνηκε πολύ ωραίο για να είναι αληθινό, ότι μια τέτοια πάθηση που όπως ανακάλυπτα παιδεύει κόσμο σε όλο το πλανήτη και θεωρείται αθεράπευτη, μόλις την έπαθα εγώ βρήκα και τη λύση της και μάλιστα...στη χώρα μου (σύντομα βέβαια ανακάλυψα ότι αυτή η μέθοδος αντιμετώπισης δεν ήταν κάτι καινούργιο αλλά κάτι που εφαρμόζεται από κάποιους γιατρούς ανά τον κόσμο, γνωστό ως "Manilla Protocol" και χωρίς κάποια ειδική επιτυχία ή επιστημονική απόδειξη για τα αποτελέσματά της). Από την άλλη σκεφτόμουνα, δεν μπορεί ο άνθρωπος αυτός να μιλάει με τόση βεβαιότητα και να δίνει και τέτοια ποσοστά από το κεφάλι του. Έτσι πήγα κι εγώ, γιατί αν μη τι άλλο σε ένα θέμα υγείας έστω κι αν υπήρχε μια πιθανότητα το θαύμα να ήταν αληθινό, δεν ήθελα να λέω ότι δεν δοκίμασα τουλάχιστον. 

Ολοκλήρωσα αυτό που ο ίδιος ο γιατρός ονόμαζε "βασική θεραπεία" κάνοντας 36 συνεδρίες σε διάστημα 3,5 μηνών, αλλά παρά τα πάνω και τα κάτω που δοκίμασα, δεν μπορώ να πω ότι μακροχρόνια έβλεπα κάποια διαφορά. Αυτό, σε συνδυασμό με αντιφάσεις και πράγματα που έβλεπα και άκουγα και δεν μου άρεσαν και με το γεγονός ότι η θεραπεία ήταν ακριβή, χρονοβόρα και ενοχλητική με οδήγησαν να σταματήσω. Από τα παιδιά που ξεκινήσαμε μαζί αυτές τις θεραπείες, δεν γνώρισα προσωπικά ούτε έναν που να...θεραπεύτηκε. Κάποιοι δεν είδανε καμία διαφορά. Αρκετοί λέγανε ότι βλέπανε βελτίωση αλλά μετά από λίγο καιρό τα γυρνούσανε. Κάποιοι -τουλάχιστον στους επόμενους μήνες για όσο είχαμε επικοινωνία- αναφέρανε πιο σταθερή και εντυπωσιακή βελτίωση (και κάποιοι γνωρίσανε ένα ή δυο άτομα που μετά από πολύ καιρό νοιώθανε "σχεδόν θεραπευμένοι") αλλά πάντα με επισκέψεις στον γιατρό. Η βελτίωσή δηλαδή ήταν πλέον μακροχρόνια εξαρτημένη από αυτό το - στην ουσία κατά τη δική μου άποψη- είδος ακριβής φυσιοθεραπείας, χωρίς ορατό σημείο απελευθέρωσης στο μέλλον αφού γνώρισα άτομο που συνέχιζε να κάνει αυτό το πράγμα...ακόμα και μετά από 4 χρόνια. Προσωπικά πλέον νομίζω πως οι όλες μαρτυρίες για βελτίωση από την όλη φάση οφείλονταν αρχικά σε ένα ισχυρό εφέ placebo, δεδομένου ότι παιδιά που νοιώθαν αβοήθητα είχαν βρει επιτέλους έναν γιατρό που ασχολούνταν μαζί τους και προσπαθούσε να κάνει κάτι παραπάνω από το απλό χαπάκωμα που τους προσφέραν οι άλλοι, αλλά κυρίως σε ένα παράπλευρο αποτέλεσμα αυτών των θεραπειών: το μασάζ και χαλάρωμα των μυών της πυελικής περιοχής από το δάχτυλο του γιατρού, το οποίο όμως καθιστούσε την βελτίωσή τους πάντα εξαρτώμενη από τη συνέχιση αυτών των συνεδριών στο διηνεκές (γνώρισα παιδί που είχε σημαντική βελτίωση αλλά ξανακύλισε στα ίδια με τα αρχικά επίπεδα σε 30 μόλις μέρες που έπαψε να βλέπει τον γιατρό).

Στο μεταξύ τα συμπτώματά μου συνέχιζαν να εξελίσσονται (με το "εξελίσσονται" δεν εννοώ αναγκαστικά ότι καλυτέρευαν ή χειροτέρευαν, απλά αλλάζανε). Αν και πόνους, όπως έχω πει, είχα λίγους ήδη από τον καιρό της αρχικής αγωγής (με εξάρσεις κάποιες φορές περιέργως όταν ήμουν εκτεθειμένος στο κρύο), εμφανίστηκαν ενοχλήσεις στο περίνεο αλλά και τσούξιμο (που αρχικά δεν είχα καθόλου), ειδικά μετά την εκπερμάτωση αλλά και κάποιες φορές στην ούρηση ή και στο άσχετο. Η πρώτη φορά που ένοιωσα τσούξιμο ήταν στη διάρκεια μιας μάλαξης από τον γιατρό που προανέφερα και στη συνέχεια "εγκαταστάθηκε" ως σύμπτωμα ευτυχώς όμως όχι συνέχεια. Μέχρι τότε μόνο είχα ακούσει άλλα παιδιά να το αναφέρουν, τόσο συστηματικά και μου έκανε εντύπωση που εγώ δεν το είχα καθόλου.

Κάποια νύχτα εκεί κοντά που έπεσα να κοιμηθώ, ενώ μόλις είχα ουρήσει, ένοιωσα το γνωστό γαργάλημα στην κύστη. Σκέφτηκα ότι είναι αδιανόητο να έχω πάλι ούρα. Εξάλλου πολύ συχνά ένοιωθα τάση προς ούρηση αλλά...στεκόμουν πάνω από τη λεκάνη χωρίς να μπορώ να βγάλω ούτε σταγόνα αφού βέβαια...η κύστη μου ήταν άδεια.  Εκείνη τη νύχτα προσπάθησα να χαλαρώσω, κάνοντας μασάζ σε όλη τη πυελική περιοχή αλλά και στους μυς που γειτνιάζουν αλλά και με βαθιές χαλαρωτικές αναπνοές. Ως δια μαγείας...η τάση για ούρηση μου περασε και αποκοιμήθηκα. Από εκείνη τη στιγμή η συχνοουρία μειώθηκε δραστικά ενώ δεν ξανασηκώθηκα νύχτα, παρά το ότι αυτά τα χαλαρωτικά μασάζ δεν τα επανέλαβα παρά για λίγες μόλις ημέρες.

Αυτό μου φάνηκε εξαιρετικά περίεργο και άρχισα να ξανασχολούμαι με τη νευρομυϊκή θεωρία περί χρόνιας προστατίτιδας που, αν και την είχα συναντήσει στην έρευνά μου και γνώριζα ότι είναι ότι πιο καινούργιο στη εξήγηση της πάθησης, για καιρό μου φαινότανε απίθανη (εξάλλου πολλά παιδιά που είχα γνωρίσει με το ίδιο πρόβλημα κάποια στιγμή είχαν εμφανίσει μικρόβια στις καλλιέργειες) ή ότι δεν αφορά τη δική μου περίπτωση και την προσπερνούσα βιαστικά.  Η πληθώρα, ίσως το 95% των συζητήσεων που συναντούσα στο internet φαινόταν να γυρίζει ατέρμονα γύρω από το τετριμμένο θέμα των μικροβίων, των αντιβιώσεων, τον δοσολογιών. Όλοι οι απελπισμένοι ασθενείς -όπως και εγώ- σχεδόν υπνωτισμένοι σαν τις νυχτοπεταλούδες που κουτουλάνε επίμονα στη λάμπα, φαίνονταν να ψάχνουν μάταια αυτό το μαγικό αντιβιωτικό που θα εισχωρήσει στον προστάτη και θα σκοτώσει αυτό το καταραμένο μικρόβιο που τους ταλαιπωρεί (το οποίο οι περισσότεροι δεν γνωρίζαν καν ποιο ήταν). Αναρωτήθηκα αν μπορεί όντως όλος ο στρατός να πηγαίνει με λάθος βήμα -κι εγώ μαζί- και συνέχισα να ψάχνω, να παρατηρώ και να σκέφτομαι.

Γεγονός ήταν ότι λόγω της κρίσης και της δουλειάς μου, τα τελευταία 2 χρόνια προτού μου εμφανιστούν τα συμπτώματα βρισκόμουν σε κατάσταση πολύ έντονου στρες. Επίσης, ένα άλλο περίεργο γεγονός είναι ότι ποτέ δεν είχα συμπτώματα το πρωϊ μόλις ξύπναγα ήρεμος και χαλαρός. Όλα ερχόντουσαν σιγά-σιγά στη διάρκεια της ημέρας. Γιατί να συμβαίνει αυτό σκέφτηκα; Δεν μπορεί τα...μικρόβια να πέφτουν για ύπνο μαζί μου και να παύουν να με ενοχλούν το βράδυ!

Κατά σύμπτωση, τότε άκουσα για τον σύζυγο της ξαδέλφης μου που του εμφανίσθηκε προστατίτιδα μόλις έμεινε άνεργος με 2 παιδιά (σε αυτόν η αρχική θεραπεία με αντιβίωση απέδωσε απ'ότι άκουσα). Επίσης ένας ουρολόγος του ΙΚΑ είπε στον πατέρα μου όταν του ανέφερε το πρόβλημά μου πως: «όλα τα παιδιά που μένουν άνεργα τώρα με την κρίση μας έρχονται με προστατίτιδα». Μπήκα στο αμερικάνικο forum www.chronicprostatitis.com που ενστερνίζεται αυτή την υπόθεση της νευρομυικής υπόστασης και διάβασα πολλές ιστορίες ασθενών που δεν είχαν πλέον συμπτώματα ακολουθώντας μεθόδους αντιμετώπισης βάση της λογικής αυτής.

(δείτε τη συνέχεια στο επόμενο μήνυμα)

[Φαέθων]

(συνέχεια από το προηγούμενο μήνυμα)

Σαν η τύχη να ήθελε να με μπερδέψει, μετά από σεξουαλική επαφή με τη γυναίκα μου εκείνη πάλι εκδήλωσε ουρολοίμωξη. Αυτή τη φορά έκανε καλλιέργεια ούρων και βρέθηκε Klebsiella. Έκανα τότε κι εγώ την πρώτη μου καλλιέργεια σπέρματος, μετά από 5 μήνες συμπτωμάτων και βρέθηκε klebsiella αλλά και εντερόκκοκος. Επανέλαβα όμως την εξέταση σε αλλο κέντρο ένα μήνα μετά και δεν βρέθηκε τίποτα. Έκανα και τρίτη καλλιέργεια, πάλι σε διαφορετικό κέντρο από τα προηγούμενα δύο, αυτή τη φορά προστατικού υγρού και ούρων μετά από μάλαξη του προστάτη και πάλι δεν βρέθηκε τίποτα (αν και ο ίδιος-επηρρεασμένος από παλαιότερες αναφορές που είχα διαβάσει από τον Αμερικάνο γιατρό Shoskes- ζήτησα οι καλλιέργειες να αναπτυχθούν για 5 ημέρες αντί για το σύνηθες 2) ενώ σε επόμενες σεξουαλικές επαφές με τη γυναίκα μου δεν εκδηλώθηκε πλέον κάτι. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι καλλιέργειες είναι μάλλον επισφαλείς προκειμένου να βγάλει κανείς συμπέρασμα ενώ βρήκα την περίφημη ουρολογική μελέτη του 2003 και την διάβασα όπου προέκυπτε ότι άνδρες με χρόνια προστατίτιδα και υγιείς άνδρες, εμφανίζουν ουροπαθογόνα μικρόβια στις καλλιέργειες τους σε ίδιο ποσοστό (8%) γεγονός που σημαίνει πως ακόμα και η εύρεση μικροβίων στις καλλιέργειες μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με τα συμπτώματα και ίσως αυτό να είναι ο κυριότερος παράγοντας που μπέρδευε και αποπροσανατόλιζε τους γιατρούς ως τώρα με αυτή την πάθηση. Γιατί βέβαια είναι εύκολο να ζητήσεις καλλιέργειες σε έναν άνθρωπο με πρόβλημα και όταν εμφανιστούν μικρόβια να αποδώσεις λογικά το πρόβλημα σε αυτά. Ποιος όμως θα ζήταγε καλλιέργειες σε έναν υγιή άνθρωπο ή θα καθόταν να σκεφτεί γιατί ένας άνθρωπος με μικρόβια δεν έχει απολύτως κανένα σύμπτωμα;

Παρήγγειλα και διάβασα το βιβλίο "A headache in the Pelvis" το οποίο αναπτύσει την νευρομυϊκή θεωρία και μου φάνηκε απολύτως λογικό αλλά και ότι εξηγούσε πάρα πολλά μυστηριώδη πράγματα σχετικά με αυτή την ασθένεια ως τώρα. Σε ανύποπτους χρόνους που μου έρχονταν στο μυαλό συνέλαβα τον εαυτό μου όντως να έχει την τάση να σφίγγει τους πυελικούς του μυς (τους μυς που σφίγγει κανεις για να κρατηθεί όταν θέλει να ουρήσει ή να αφοδεύσει) σε καταστάσεις έντασης, στρες, βιασύνης, αμηχανίας. Με τη συνεχή προσοχή άρχισα να αντιλαμβάνομαι ακόμα και αρχικά ανεπαίσθητη ένταση στους μυς αυτούς. Ταυτόχρονα μου εμφανίσθηκε μια άλλη σημαντική έγνοια υγείας (ευτυχώς την ξεπέρασα) ή οποία με έκανε για καιρό να πάρω το μυαλό μου από το θέμα της χρόνιας προστατίτιδας με αποτέλεσμα....τα συμπτώματά μου να λιγοστευουν ολοένα και περισσότερο παρά το ότι έκλεινα 4 μήνες χωρίς αντιβίωση.

Ένα άλλο πράγμα που διάβασα στο αμερικάνικο forum www.chronicprostatitis.com, τήρησα και με βοήθησε, είναι αυτό που λέγανε αρκετοί πάσχοντες, ότι το να έχεις συχνές εκσπερματώσεις όταν έχεις συμπτώματα αυτής της πάθησης, είναι σα να κάνεις συνέχεια γυμναστική όταν έχεις τενοντίτιδα. Με άλλα λόγια βάζεις μια περιοχή με ένταση να «δουλέψει». Όπως έχω αναφέρει, ένα από τα συμπτώματα που μου εμφανίσθηκαν με την εξέλιξη της πάθησης ήταν ενοχλήσεις και τσουξίματα λίγο με τη διέγερση αλλά κυριότερα μετά από εξπερμάτωση. Φρόντισα λοιπόν για αρχή να μην κάνω σεξ / αυνανισμό πάνω από 2 φορές την εβδομάδα για αρχή. Πραγματικά, σιγά-σιγά οι ενοχλήσεις μου μετά την εξπερμάτωση γίναν όλο και πιο ήπιες και τελικά ανεπαίσθητες. Κάποια στιγμή που παραπήρα θάρρος και έκαναν σεξ 3 φορές σε 2 μέρες, την τρίτη φορά μου ξαναβγήκαν ενοχλήσεις αλλά μετά από μερικές μέρες καταλλαγιάσαν.

Ένα άλλο γεγονός που αξίζει να αναφέρω είναι οι έντονοι πόνοι στο κάτω μέρος της πλάτης μου που εμφάνισα από τον Οκτώβρη του 2010 δηλαδή 3 μήνες προτού μου εμφανισθούν τα συμπτώματα. Αποδίδω τους πόνους αυτούς σε γυμναστική με βάρη με λάθος στάση, αρκετές ώρες καθιστικής εργασίας / οδήγησης πάλι με λάθος στάση καθώς και μέρους της δουλειάς μου που απαιτεί να εργάζομαι σκυφτός. Μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων της προστατίτιδας, βρήκα με έκπληξη αρκετές αναφορές στο internet  ότι οι πόνοι χαμηλά στη μέση είναι ένα από τα «συμπτώματα της προστατίτιδας». Δεν μπορούσα να καταλάβω πως μπορούσε μια υποτιθέμενη ευαισθησία σε έναν αδένα εσωτερικά να προκαλεί μυικούς πόνους στην πλάτη. Και πέραν αυτού, οι αναφορές αυτές με έκαναν να αναρωτιέμαι μήπως λοιπόν με κάποιο τρόπο και οι δικοί μου πόνοι στη πλάτη σχετιζότουσαν με την πάθηση που θα εκδήλωνα μερικούς μήνες αργότερα. Όμως μου φαινόταν πως δεν είχε λογική: ήμουν σίγουρος ότι οι πόνοι στην πλάτη μου οφείλονταν στα παραπάνω που περιέγραψα και όχι στην προστατίτιδα που ως τότε δεν μου είχε δώσει κανέναν σημάδι.

Εν πάση περιπτώσει, για να αντιμετωπίσω αυτή την ευαισθησία στη μέση, διάβασα το πρωτοποριακό βιβλίο μιας αμερικανίδας φυσιοθεραπεύτριας, η οποία βοηθάει ανθρώπους να αντιμετωπίσουν τους πόνους στη μέση με εκμάθηση σωστής στάσης του σώματος. ΜΕ ΕΚΠΛΗΞΗ τότε διάβασα  να γράφει αυτή η γυναίκα που καμία σχέση δεν έχει με ουρολογία πως πολλοί ασθενείς της της ανέφεραν πως με τη σωστή στάση, πέρα από το ότι εξαφανίσθηκαν οι πόνοι στη μέση, τους πέρασαν και «προβλήματα που είχαν με τον προστάτη». Νομίζω ότι εκεί έκανα μια ανακάλυψη. Δεν ειναι η "προστατίτιδα" που προκαλεί πόνους στη μέση αλλά οι πόνοι στη μέση που μπορεί να οδηγήσουν σε συμπτώματα "προστατίτιδας". Πράγματι πιστευω πλέον ότι όταν η ευαίσθητη περιοχή της μέσης είναι πονεμένη, το σώμα για να την υποστηρίξει αρχίζει να σφίγγει άλλους μυς στην περιοχή κοντά για να καλύψουν μέρος της δουλειάς που δεν μπορούν να κάνουν οι πονεμένοι μυς της μέσης. Ίσως εκεί να οφείλεται ότι τα συμπτώματα της "προστατίτιδας" εμφανίζονται συχνά σε ανθρώπους που κάνουν πολύωρη καθιστική εργασία (προφανώς καθήμενοι με κακή / λάθος σταση).

Και να προσθέσω ένα τελευταίο γεγονός: είναι καλοκαίρι, λίγο καιρό πριν και καθόμουν στο μπαλκόνι μου ήρεμος βράδυ στο σκοτάδι, με τα πόδια στα κάγκελα και κάπνιζα. Τα συμπτώματά μου ήταν ελάχιστα...ειδικά πόνο είχα καιρό να νοιώσω. Ξαφνικά πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε ένα μεγάλο αρούρι πέρασε μες το σκοτάδι κάτω από τα πόδια μου. Πετάχτηκα από την καρέκλα όρθιος και με την αυθόρμητη, άτσαλη και απότομη κίνηση αυτή που έκανα (την οποία αν μου πεις να την επαναλάβω εκούσια με την ίδια ένταση δεν μπορώ) ένοιωσα στη συνέχεια ένα δυνατό μούδιασμα - πόνο στους πυελικούς μυς, όμοιο με τον πόνο που είχα μήνες πριν όταν η "προστατίτιδα" ήταν σε έξαρση. Κράτησε λίγα δευτερόλεπτα κι εξαφανίστηκε. Ακόμα μια απόδειξη για μένα ότι το πρόβλημά μου είναι νευρομυϊκό και ότι απλά κατάφερα τον τελευταίο καιρό να χαλαρώσω κάπως αυτούς τους -συνέχεια τεντωμένους και με σπασμούς- μυς ώστε να μπω κάτω από το "κατώφλι" των συμπτωμάτων του πόνου. Όμως αυτό το πονάκι με την απότομη κίνηση που έκανα, μου έδειξε ότι απλά ήμουν λίγο κάτω από το κατώφλι και ότι με την πρώτη ευκαιρία, μπορεί να ξαναανέβω ένα σκαλί πιο πάνω και να ξαναέχω ενοχλήσεις.

Είμαι πλέον 5 μήνες χωρίς αντιβίωση και είμαι σχεδόν ασυμπτωματικός. Το σπέρμα μου έχει ξαναποκτήσει το φυσιολογικό του χρώμα και γενικά η ζωή μου είναι σχεδόν όπως πριν. Δεν είμαι τελείως καλά ωστόσο. Έχω καμια φορά λίγες ενοχλήσεις μετά το σεξ, όταν αγχώνομαι υπερβολικά ή όταν θέλω να ουρήσω και κρατιέμαι. Όμως νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο και ήθελα να μοιραστώ όλα αυτά μαζί σας.

Είμαι πλέον σχεδόν απόλυτα πεπεισμένος για την ορθότητα της νευρομυϊκής θεωρίας για το πρόβλημα που περνάμε, τουλάχιστον η πλειοψηφία από εμάς. Είναι ότι πιο λογικό βρήκα μέχρι στιγμής και αυτό που εξήγησε καλύτερα απ'όλες τις υποθέσεις που κατά καιρούς έκανα τα όσα βίωσα στην πράξη. Οποιοδήποτε άλλο μοντέλο πήγα να εφαρμόσω στην περίπτωσή μου και στα όσα μάθαινα σιγά-σιγά για την πάθηση άφηνε μεγάλα κενά. Το σίγουρο είναι ότι η μικροβιακή υπόθεση που στην αρχή πίστευα 100% δεν μπόρεσε να εξηγήσει πολλά στην περίπτωσή μου όπως για παράδειγμα το πως γίνεται η μεγαλύτερη μου βελτίωση να επήλθε τον καιρό που έκοψα τελείως τις αντιβιώσεις ή το γιατί τα πάνω και τα κάτω στα συμπτώματά μου δεν ακολουθούσαν τη πορεία ενός αυξανόμενου πληθυσμού μικροβίων, όπως συμβαίνει με οποιαδήποτε άλλη μόλυνση. Αποδέχομαι ωστόσο την πιθανότητα τα μικρόβια να παίξαν ρόλο στην αρχική πυροδότηση των συμπτωμάτων και μόνο (σε συνδυασμό όμως με άλλους παράγοντες ή προδιάθεση και όχι από μόνα τους) καθώς μου είναι λίγο δύσκολο να θεωρήσω απλή σύμπτωση το ότι ταυτόχρονα με την έναρξη των συμπτωμάτων μου εμφανίσθηκε ουρολοίμωξη στη σύζυγό μου.   

Παραδέχομαι ωστόσο ότι αυτή η πάθηση έχει ακόμα αρκετά μυστήρια και σκοτεινά κεφάλαια και σχεδόν σίγουρα και η νευρομυϊκή θεωρία κάτι "χάνει" και έχει ακόμα να μάθει πράγματα. Πράγματα που θα ανακαλυφτούν με το καιρό. Θεωρώ ότι το να κρατάμε τον εαυτό μας χωρίς ενοχλήσεις είναι μια συνεχής «μάχη». Δεν θα γίνουμε καλά με ένα μαγικό χάπι, ένα συμπλήρωμα ή κάτι τέτοιο αλλά με προσαρμογή του τρόπου ζωής μας.

Ανακεφαλαιώνω στο τι πιστεύω ότι με βοήθησε:
1) Συνεχής προσοχή να μη σφίγγω τους πυελικούς μυς σε καταστάσεις έντασης / βιασύνης / αμηχανίας. 2) Αραιό σεξ / εξπερματώσεις τουλάχιστον για ένα αρχικό διάστημα. 2 φορές την εβδομάδα είναι καλά. Από την άλλη ούτε η υπερβολική αποχή βοηθάει. 3) Προσπάθεια όσο το δυνατόν να μην σκέφτεσετε αυτό το πρόβλημα όλη μέρα γιατί τροφοδοτείτε τον κύκλο του άγχους = ένταση = σφίξιμο. 4) Σωστή στάση του σώματος ειδικά όταν καθόμαστε 5) Χαλάρωση και μασαζάκι στην περιοχή. 6) Τρέξιμο 3 φορές την εβδομάδα (αν και όταν το πρόβλημα ήταν στο φόρτε του με ενοχλούσε, με τον καιρό νοιώθω ότι με βοήθησε πολύ και σιγά σιγά οι ενοχλήσεις που είχα καθώς έτρεχα περνάγανε) 

Εύχομαι σε όλους σας σύντομα να ελέγξετε το πρόβλημα. Θέλει δουλειά παιδιά αλλά είναι εφικτο.

[Φαέθων]

14 μήνες μετά που πρωτοανέβασα το ιστορικό μου στο forum αυτό, ήρθε νομίζω η ώρα να κάνω ένα μικρό update και να προσθέσω μερικά συμπεράσματα και παρατηρήσεις:

-Ιδιαίτερα μεγάλες αλλαγές κατ'αρχάς δεν υπάρχουν. Είμαι σταθερά καλά. Τον περισσότερο καιρό ξεχνάω ότι είχα κάποιο θέμα εκεί.

-Οι περιπτώσεις που συστηματικά θυμάμαι ότι κάτι έχω είναι όταν εκνευριστώ / αγχωθώ. Ευτυχώς βέβαια τότε θυμάμαι το πρόβλημα και τσεκάρω τον εαυτό μου (συστηματικά θα με τσακώσω να σφίγγω τον πρωκτό και άλλα πράγματα μέσα στην λεκάνη). Έτσι και να μου επανέλθουν ενοχλησούλες, δεν αφήνω να κλιμακωθούν αφού κατευθείαν προσπαθώ να χαλαρώσω τον εαυτό μου.

-Στην δική μου περίπτωση αλλά και από μαρτυρίες άλλων παρατήρησα πως όταν έφερα τον εαυτό μου κοντά στο κατώφλι του έχω / δεν έχω συμπτώματα, τα συμπτώματα πλέον μπορεί να εμφανιστούν αλλά και να εξαφανισθούν μέσα σε 1 μέρα ή και ώρες. Εννοώ ότι η πολύ δουλειά είναι να φέρετε τον εαυτό σας κοντά σε αυτό το "κατώφλι". Όταν φτάσετε εκεί και κάτι να σας ενοχλήσει κάποια στιγμή, είναι πολύ εύκολο να ξαναγυρίσετε στην ασυμπτωματική κατάσταση.

-Στα πλαίσια του παραπάνω, όταν πρωτοέγραψα το ιστορικό μου ήμουν ας πούμε "92%" καλά. Αυτή ήταν και η πολύ δουλειά. Στους 14 μήνες που πέρασαν τηρώντας τις ίδιες αρχές ίσως να προχώρησα στο "97%". Αν μπορούσα να ζω την τελείως ήρεμη ζωή -βοσκός σε νησί ας πούμε- θα είχα πάει ίσως στο 99 ή 100%.

-Έτσι, για παράδειγμα, το θέμα που είχα με τα συμπτωματάκια που επανέρχονταν όταν είχα συχνή εξπεράτωση (π.χ. αν έκανα sex 2 φορές την ίδια ημέρα) υποχώρησε κι αυτό. Δηλαδή τώρα μπορώ να έχω συχνότερες εξπερματώσεις κάποιες φορές χωρίς τόσο μεγάλη ευαισθησία. Ένα πράγμα το οποίο δεν διορθώθηκε είναι η έλειψη "ριπών" στην εξπερμάτωση. Δεν ήμουν ποτέ στην ζωή μου μπαζούκας αλλά είχα κάποιες δυνατές εξπερματώσεις "κατά ριπάς" πριν την πάθηση. Τώρα πλέον αυτές δεν υπάρχουν. Όλα τα άλλα είναι φυσιολογικά: χρώμα σπέρματος, ποσότητα κλπ.

-Όποτε μου ξαναβγήκαν για λίγο συμπτώματα, παρατήρησα ότι η πάθηση είχε εξακολουθήσει να εξελίσσεται. Για παράδειγμα κάποια στιγμή πρόσφατα μου βγηκαν μικροενοχλήσεις για λίγο στην ούρηση (τσούξιμο) μετά από πικάντικο φαι. Μέχρι τότε αν και είχα ακούσει για τέτοιες ενοχλήσεις σε άλλους, εγώ ποτέ δεν είχα ενοχλήσεις με τα πικάντικα ακόμα κι όταν η πάθηση ήταν στο φόρτε της.

-Μία άλλη περίπτωση που μου βγηκαν έντονα συμπτώματα και θέλω να την επισημάνω είναι όταν έκοψα το τσιγάρο πρόσφατα.
Κατ'αρχάς να πω ότι κόβω το τσιγάρο με σχετική ευκολία σε σχέση με τον πολύ κόσμο που γνωρίζω. Το είχα κόψει 4-5 χρόνια και το ξανάρχισα επί "προστατίτιδας" για περίπου 1,5 χρόνο. Η πολύ μεγάλη βελτίωσή μου επήλθε ακριβώς τον καιρό που το ξανάρχισα σε σημείο που αναρωτιόμουν μήπως με βοήθησε να χαλαρώσω δεδομένου ότι ήμουν παλιός καπνιστής.
Πάμε τώρα πάλι στην πρόσφατη προσπάθεια να το ξανακόψω: την 4-5η μέρα όπου η στέρηση της νικοτίνης ήταν έντονη, με τον εθισμό ακόμα σε υψηλά επίπεδα, είχα ίσως την μεγαλύτερη κρίση συμπτωμάτων σε αυτούς τους τελευταίους 14 μήνες (και πάλι τίποτα φοβερό, απλά κράτησε αρκετές ώρες). Και πάλι παρατήρησα ότι η πάθηση είχε εξελιχθεί αφού το συγκεκριμένο σύμπτωμα το αισθανόμουν για πρώτη φορά και ήταν αστείο αλλά θα σας το περιγράψω: πόναγε ο πρωκτός μου περίπου όπως πονάει καμια φορά στο χέσιμο μετά που βγάζουμε μια πολύ χοντρή ή σφιχτή κουρ...δα και έχει ανοίξει κάπως σε διάμετρο για να διευκολύνει την κατάσταση. Μερικές στιγμές ο πόνος αντανακλούσε στο περίνεο αλλά κατά κύριο λόγο  η ενόχληση ήταν ξεκάθαρα πολύ μακρύτερα από την περιοχή του προστάτη.

Που θέλω τώρα να καταλήξω. Θα πρέπει να διαφωνήσω με τη συμβουλή του Super Ban προς νέους ασθενείς να προσπαθήσουν να κόψουν το τσιγάρο. Μετά από τις παρατηρήσεις μου με τον εαυτό μου καταλήγω ότι το επιπρόσθετο στρες του εθισμένου καπνιστή που προσπαθεί να κόψει το τσιγάρο είναι βλαπτικό για τα συμπτώματα Συνδρόμου Χρόνιου Πυελικού Άλγους.

Αυτό το συμπέρασμα -σε αντίθεση με την μικροβιακή οπτική της πάθησης που όντως λογικά απαιτεί αποτοξίνωση για να έχεις ένα γερό ανοσοποιητικό- ταιριάζει και ενισχύει την δική μου νευρομυική αντίληψη της πάθησης (τουλάχιστον σε ότι αφορά την δική μου περίπτωση και όπως μου επιβεβαιώθηκε από όλες τις παραπάνω παρατηρήσεις που έκανα σχετικά με την εξέλιξιμότητα των συμπτωμάτων, την γρήγορη απομάκρυνση μόλις χαλαρώσω κλπ).

Μάλιστα εδώ θέλω να τονίσω και το εξής: ο δύστυχος νέος ασθενής με Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους, πέραν του ότι αντιμετωπίζει συμπτώματα που στην αρχή του φαίνονται τρομαχτικά, πέραν του ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει, πέραν του ότι οι γιατροί που κι αυτοί δεν καταλαβαίνουν τι έχει τον τρομάζουν περισσότερο (όλα αυτά φυσικά αντί να του μειώσουν το στρες -που στην ουσία μπορεί να του έχει δημιουργήσει τα συμπτώματα- του το πηγαίνουν στο θεό) αρχίζει να στρεσάρεται περισσότερο προσπαθώντας να κόψει πράγματα μπας και τον βοηθήσουν: κόψε το τσιγάρο, κόψε τα καυτερά, κόψε το ποτό, κόψε τον καφέ....κόψε το πουλί σου και δώστο στα σκυλιά να το φάνε...ΛΑΘΟΣ!!!

Κάθε μια αγαπημένη συνήθεια που ξαφνικά προσπαθείς να κόψεις υπό το βάρος μιας αόρατης απειλής (δηλαδή χωρίς στην ουσία να το θέλεις) είναι ΣΤΡΕΣ...Όταν πας να κόψεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ είναι ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΡΕΣ.

Πιστεύω ότι στην πάθησή μας τουλάχιστον στους περισσότερους από εμάς το κλειδί δεν είναι τόσο στο να κόψεις πράγματα και να γίνεις ασκητής. Μην ακούς ότι σου λένε περί αλκοόλ, καυτερών κλπ. Το ότι πειράζουν κάποιον άλλον δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πειράζουν κι εσένα. Το ότι σε πείραξε κάτι μια φορά δεν σημαίνει ότι θα σε πειράζει πάντα. Είμαστε όλοι διαφορετικές περιπτώσεις. Πειραματίσου βέβαια αλλά έχε στο νου σου και το placebo εφέ αν νομίζεις ότι κάτι που έκοψες σε βοήθησε: π.χ. εμένα όταν μου είχαν πει ότι το αλκοόλ πειράζει δεν ήπια για 1-2 μήνες. Όταν άρχισα σιγά σιγά να πίνω στην αρχή νόμιζα ότι μου ξαναφέρνει συμπτώματα (συμπτώματα μου έφερνε απλά το άγχος μου ότι...θα μου φέρει συμπτώματα). Λίγο καιρό μετά συνειδητοποίησα με ασφάλεια ότι δεν μου κάνει τίποτα....ίσα ίσα με χαλαρώνει και με βοηθάει.

Πολύ προσοχή εδώ: δεν ενθαρρύνω κανέναν να καπνίζει ή να πίνει ή να παίρνει ναρκωτικά ούτε λέω ότι είναι κάτι καλό γενικά. Ίσα ίσα πιστεύω ότι το να κόψεις το τσιγάρο για παράδειγμα είναι μακροχρόνια το μεγαλύτερο δώρο και καλό που μπορείς να κάνεις για την γενική σου υγεία και φυσική κατάσταση. Αυτό που λέω είναι ότι βραχυχρόνια η προσπάθειά σου να το κόψεις μπορεί να επιδεινώσει τα συμπτώματά σου της "προστατίτιδας" και αν το ζητούμενο για σένα τώρα είναι αυτό πρέπει να το έχεις υπόψη σου.

[Hyper Ban]

Το γενικό ιστορικό σου δείχνει έναν ασθενή με χ.π.α. που αν μη τι άλλο έχει αποδείξει πως τα συμπτώματα από τα οποία ταλανίζεται είναι ιδιαιτέρως ανεκτά .
Συμφωνώ μαζί σου σε όλα ,ακόμα και στο σημείο του καπνίσματος που λες εν ολίγοις  πως αν και η διακοπή του καπνίσματος θα επιφέρει σε βάθος χρόνου οφέλη ,επί του παρόντος δεν ενδεικνύεται γιατί θα στρεσάρει ακόμα πιο πολύ τον ασθενή και το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να βάλει στον οργανισμό του επιπρόσθετους μπελάδες .Γεγονός αδιάψευστο από την μεριά μου ,κάτι όμως το οποίο με το πέρας της 1ης εβδομάδας ,θα αρχίσει να επιφέρει τα οφέλη του .Κάτι το οποίο αν και εκ πρώτης -ίσως- να δυσχεράνει την προσπάθεια σας για την βελτίωση της καθημερινότητάς σας ,στην πορεία και ομαλά θα σας πάει ένα σκαλάκι πάνω .
Μιλάω εκ πείρας μιας και εδώ και κάνα μήνα πάνω - κάτω το έχω ξαναρχίσει και βιώνω ξανά όλα του τα αρνητικά .Όλα του είναι αρνητικά .
Προσωπικά πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να το διακόψετε ,κάτι το οποίο άμεσα και εγώ θα ξανακάνω .
Αν ήμουν και εγώ στο βουνό ,δεν θα είχα ξανακαπνίσει .Η ζωή όμως είναι δύσκολη πια ,πολλές οι ανεκπλήρωτες  ανάγκες,υποχρεώσεις  κτλ και οι μέρες που περνάμε ακόμα πιο αβέβαιες  . Το τσιγάρο και ο μύθος που φτιάξαμε γύρω από αυτό ,εμφανίζεται  από το παρελθόν σαν γνώριμος φίλος  - ντόπα έτοιμος να μας στηρίξει και να μας ηρεμήσει στερώντας μας ότι πολυτιμότερο ,την γενική μας υγεία .
Αναλογιστείτε .

[Φαέθων]

Το γενικό ιστορικό σου δείχνει έναν ασθενή με χ.π.α. που αν μη τι άλλο έχει αποδείξει πως τα συμπτώματα από τα οποία ταλανίζεται είναι ιδιαιτέρως ανεκτά .

Αν αναφέρεσαι στο τώρα, σίγουρα ναι...γι αυτό άλλωστε ποστάρω σε αυτή την κατηγορία αλλοιώς πως θα ισχυριζόμουνα ότι είμαι υπό έλεγχο αν είχα μη ανεκτά συμπτώματα;;; Αν εννοείς γενικά, δηλ. ακόμα και όταν η πάθηση ήταν στο φόρτε της, λίγο δύσκολο να το σχολιάσω αυτό γιατί δεν μπορω να ξέρω πως βιώνει την πάθηση κάποιος άλλος. Η συχνοουρία μου τα είχε σπάσει λίγο αλλά εντάξει...ανεκτή ήταν δεν πέθανα. Πόνους είχα αλλά και πάλι δεν ξέρω τι πόνους είχαν άλλοι για να συγκρίνω.

Στα υπόλοιπα σχόλιά σου, συμφωνώ και επαυξάνω.

[Hyper Ban]

Πράγματι ο κάθε ασθενής διαφέρει από το πως αντιμετωπίζει - ανέχεται τα συμπτώματα άρα είναι πολύ σχετικό αυτό που λέω .
Αμέλησα να θίξω στο γραπτό σου το παρακάτω κείμενο :

-Έτσι, για παράδειγμα, το θέμα που είχα με τα συμπτωματάκια που επανέρχονταν όταν είχα συχνή εξπεράτωση (π.χ. αν έκανα sex 2 φορές την ίδια ημέρα) υποχώρησε κι αυτό. Δηλαδή τώρα μπορώ να έχω συχνότερες εξπερματώσεις κάποιες φορές χωρίς τόσο μεγάλη ευαισθησία. Ένα πράγμα το οποίο δεν διορθώθηκε είναι η έλειψη "ριπών" στην εξπερμάτωση. Δεν ήμουν ποτέ στην ζωή μου μπαζούκας αλλά είχα κάποιες δυνατές εξπερματώσεις "κατά ριπάς" πριν την πάθηση. Τώρα πλέον αυτές δεν υπάρχουν. Όλα τα άλλα είναι φυσιολογικά: χρώμα σπέρματος, ποσότητα κλ

Δεν το έκανα ,γιατί το έχω θίξει και στο παρελθόν .Όπως πολύ άπλα μου είχε απαντήσει πάνω από μια δεκαετία ένας ουρολόγος (όταν είχα πάει σε αυτόν για το θέμα που είχα με την κοιρσοκήλη)στην ερώτηση μου για το ''μήκος εκτόξευσης'' της εκσπερμάτισης  ,έτσι και εγώ θα σας απαντήσω πως αυτό εξαρτάται απο την επιθυμία του αντρός για σεξουαλική συνέυρευση.Όσο πιο έντονη είναι τόσο πιο μακριά θα εκτινάσεται το σπέρμα .
Στην αυτοϊκανοποίηση έχω παρατηρήσει πως κάποιες φορές ίσα που βγαίνει .Κατόπιν παρατηρούνται κάποιες μικρές ενοχλήσεις .Σαν κάτι να μην δούλεψε σωστά εκεί κάτω .Σαν ο μηχανισμός της εκσπερμάτισης κατά την κορύφωση να μην συνεργάστηκε σωστά. Σαν το επιπρόσθετο προστατικό υγρό να μην βγήκε για να εκτιναχθεί το σπέρμα ,σαν το μυικό σύστημα  να μην λειτούργησε σωστά για να εκτιναχθεί αυτό !
Και από την άλλη όποτε υπάρχει σωστή εκσπερμάτιση(με παρτενέρ και πάθος άσβεστο) σε απόσταση και σε όγκο ,τα συμπτώματα από την τέλεση της πετυχημένης καθόλα πράξης ,είναι πολύ χειρότερα από αυτά της ''αποτυχημένης'' .Σαν οι μύες της περιοχής να υπερλειτούργησαν και να άφησαν λόγω αυξημένης σύσπασης συμπτώματα και πόνους .
Τα παραπάνω έχουν παρατηρηθεί σε εμένα αλλά και σε άλλους και κάπως πιο συγκεκριμένα ,ένα παιδί με ρώτησε γιατί ενώ παίρνω όλες τις προφυλάξεις όταν κάνω σεξ  μετά έχω συμπτώματα;Πρόσθεσε κατοπην πως όταν είναι μόνος του και τον παίζει δεν τα έχει σε αυτόν τον βαθμό !
Εδώ αποκαλύπτεται ξανά το νευρομυικό υπόβαθρο της πάθησης μας ,που αν και κάποιος μικροβιακός παράγοντας το προκάλεσε ,συνεχίζει να υπάρχει στις περισσότερες των περιπτώσεων μέσω της νευρομυικής απορρύθμισης που προκάλεσε .
Αυτά .

[Revir]

Θα ήθελα να πω τα παρακάτω:

Τα blogs για την χρ.προστατίτιδα θα πρέπει να παραμείνουν ένας χώρος όπου θα μπορούμε όλοι χωρίς περιστροφές και αναστολές να αναφέρουμε τα συμπτώματα και τις εμπειρίες μας. Είναι βασικό...

Διάβασα με θαυμασμό αυτά που αναφέρεις Paethon και οφείλω να σας ενημερώσω ότι:

α) Τα συμπτώματα μου άρχισαν όταν αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα!!!!. Μετά από 3-4 μήνες διακοπής του καπνίσματος....
β) επίσης όταν πήρα απόφαση να περιορίσω και τον αυνανισμό!!!! τον οποίο τον έχω τιμήσει αρκετά στη ζωή μου. Απλά ένιωσα άδειος μετά από μία μαλακία με πορνό...
γ) Η συγκεκριμένη περίοδος της ζωής μου ήταν η πιο αγχώδης της ζωής μου. Προβλήματα στον γάμο μου, στην δουλειά, διακοπή καπνίσματος, αυνανισμού, εκκίνηση γυμναστηρίου....
δ) Κατά το σεξ πάντα διέκοπτα τον οργασμό μου για να παρατείνω την διάρκεια... Επίσης για χρόνια εφάρμοζα την μέθοδο του τραβήγματος με μεγάλη επιτυχία... Είχα μεγάλο έλεγχο στην εκσπερμάτωση. Πλέον όχι....

Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι όλα οφείλονται σε χρόνια συσσώρευση στρες και αρνητικών σκέψεων.... Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο... Τα μικρόβια μπορεί απλά να ξεκινάνε τα συμπτώματα. Θεωρώ ότι σχεδόν πάντα δεχόμαστε επίθεση από μικρόβια απλά ο οργανισμός τα εξουδετερώνει ή τα κρατά σε μία παθητικοποιημένη μορφή...

Το καλοκαίρι του 2012 αποφάσισα να μην σκέφτομαι τίποτα και να ζήσω την ζωή μου όπως γουστάρω. Με ευχάριστες σκέψεις, έρωτα (χωρίς άγχη απόδοσης, ότι γίνει γίνει), ελαφριά γυμναστική, καλό φαγητό, καλό ποτό.... Τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν 95-97%.

Θεωρώ ότι τσιγάρο, ουσίες, πορνό, άγχος, έλλειψη διατροφής, έλλειψη άσκησης, έλλειψη πραγματικής ευχαρίστησης... = χρ.προστατίτιδα...

Είμαι σίγουρος ότι αφορά περισσότερο τον εγκέφαλο παρά τον προστάτη....

Για μένα είναι αρρώστια του μυαλού και ως έτσι την αντιμετωπίζω...

(Το καλοκαίρι του 2012 πήγα μετά από πολλά χρόνια ελεύθερο καμπινγκ με φίλους, αντροπαρέα, όπως παλιά. Επίσης έκανα και εκατοντάδες χιλιόμετρα με μηχανάκι, eduro..... Ήπια αρκετά και κάπνισα αλλά το βασικότερο πέρασα πολύ, πολύ ωραία.... Το αποτέλεσμα. ΜΗΔΕΝ συμπτώματα..... ακόμα και μετά από 600 χλμ μηχανής σε 3 ημέρες....)

[Φαέθων]

Revir φίλε χαίρομαι ειλικρινά πολύ που σε ξαναδιαβάζω. Εξ'αρχής τα ποσταρίσματά σου μου έκαναν κλικ και είτε μου άνοιξαν τα μάτια, είτε με βοήθησαν να να επιβεβαιώσω περισσότερο πράγματα που υποψιαζόμουν. Χαίρομαι πολύ που είσαι τόσο καλά και βέβαια να επαναλάβω ότι ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι αυτή τη πάθηση ταιριάζει πολύ με τον δικό μου.

Η πίεση να κόψεις και να αλλάξεις πράγματα μαζικά στην ζωή σου, ακόμα και αν μακροχρόνια είναι για καλό, στρεσάρει...

Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι όλα οφείλονται σε χρόνια συσσώρευση στρες και αρνητικών σκέψεων.... Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο... Τα μικρόβια μπορεί απλά να ξεκινάνε τα συμπτώματα. Θεωρώ ότι σχεδόν πάντα δεχόμαστε επίθεση από μικρόβια απλά ο οργανισμός τα εξουδετερώνει ή τα κρατά σε μία παθητικοποιημένη μορφή...

Και εγώ -αν και δεν το καταλαβαίνω πλήρως- κάπου εδώ πλέον καταλήγω. Κάποιοι έχουν παθογόνους μικροοργανισμούς στο προστατικό υγρό και δεν έχουν απολύτως τίποτα. Σε κάποιους άλλους αυτοί οι ίδιοι μικροοργανισμοί μπορεί να προκαλέσουν οξεία βακτηριακή προστατίτιδα και να τους κάνουν να είναι του θανατά. 

[Revir]

Phaethon, ανταποδίδω τους χαιρετισμούς και να πω ότι και η δική σου ιστορία με επηρέασε αρκετά και με βοήθησε στην σκέψη μου. Για αυτό θεωρώ βασικό στα blogs να μιλάμε χωρίς αναστολές. Εμείς οι άντρες είμαστε λίγο κομπλεξικοί σ'αυτό. Οι γυναίκες την βγάζουν καλύτερα γιατί συζητάνε μεταξύ τους σχεδόν τα πάντα χωρίς περιστροφές. Εμείς από την άλλη...
Δεν ξέρω μπορεί να είμαι από τους τυχερούς και να την βγάζω πλέον καθαρή με πολύ λίγα συμπτώματα. Μπορεί να μου την φυλάει στην γωνία. Δεν ξέρω. Πάντως κάτι έχει συμβεί είναι σίγουρο. Κάτι έχει αλλάξει στο όλο σύστημα μυαλό - πέος. Αυτό είναι το σίγουρο. Επίσης θα ήθελα να αναφέρω 1-2 σημεία ακόμα που μου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον.

1) Διάβασα στη lifo την πραγματική ομολογία ενός άνδρα ο οποίος δήλωσε εθισμένος στην πορνογραφία. Όταν αποφάσισε να κόψει τον εθισμό του μετά από λίγο και χωρίς να έχει επαφές εκείνη την περίοδο εμφάνισε επιδυδιμιτιδα!!!!! Μάλλον βούλωσε το σύστημα γράφει ο άντρας αυτός.... Θυμίζει κάτι...?!

2) Επίσης σε αμερικάνικο site διάβασα (και οφείλω να το ξαναβρώ και να σας το αναφέρω για λόγους δεοντολογίας) ότι πιθανή αιτία προστατίτιδας είναι η εκβιασμένη προσπάθεια εκσπερμάτωσης!!! Δηλαδή όταν ερεθισμός και μυαλό δεν πάνε παρέα. Το αναφέρω γιατί θεωρώ ότι μεγάλη ευθύνη έχει η κουλτούρα της μαλακίας από συνήθεια ή από εθισμό στην πορνογραφία. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν είμαι ούτε πουριτανός ούτε τίποτα περίεργο... Και το λέω αυτό γιατί στις περιπτώσεις (δεν είναι πολλές δυστυχώς) που είχα όντως διέγερση και ακολούθησε έρωτας και οργασμός, και τα οποία πραγματοποιήθηκαν με απόλυτη φυσικότητα δεν εμφάνιζα συμπτώματα.... Σαν το σύστημα να ηρεμούσε όμορφα και ωραία όπως και το μυαλό και το υπόλοιπο σώμα μου....  (Αυτό μου έχει κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση από όλα όπως και το 4 παρακάτω). Να ξαναναφέρω ότι όταν μου εμφανίστηκαν τα συμπτώματα πέρα από την διακοπή του καπνίσματος-αυνανισμού και εκκίνηση γυμναστηριου, είχα επίσης βαλθεί να αποδείξω ότι είμαι ακόμα τεράστιος εραστής... (για λόγους μάλλον πληγωμένου εγωισμού). Θυμάμαι πολύ καλά ότι το πίεζα το πράγμα.... Μέχρι που έσκασε...!

3) Οι αποτιτανώσεις στον προστάτη (έχω κατεβάσει papers http://nemertes.lis.upatras.gr/jspui/bitstream/10889/361/1/50.pdf) μάλλον δεν αποτελούν σαφη ένδειξη προβλήματος με προστάτη. Άρα το επιχείρημα έχεις ασβεστώσεις = έχεις προστατίτιδα μάλλον δεν στέκει.... Ένδειξη μάλλον είναι, απόδειξη σίγουρα όχι. Διαβάστε τα συμπεράσματα εαν βαρίεστε από το διδακτορικό που σας στέλνω το link...

4) Πριν 1 μήνα χρειάστηκε να πάρω αντιβίωση για άσχετο λόγο. Επανήλθαν τα τσουξίματα και μία ελαφρά συχνοουρία και αυτή η μίνι-έξαρση κράτησε κανά 2 εβδομάδες (!!!!!!!!!!!!!!!!!!). Τι να πω?


Με φιλικούς χαιρετισμούς σε όλους...

[Φαέθων]

Επίσης σε αμερικάνικο site διάβασα (και οφείλω να το ξαναβρώ και να σας το αναφέρω για λόγους δεοντολογίας) ότι πιθανή αιτία προστατίτιδας είναι η εκβιασμένη προσπάθεια εκσπερμάτωσης!!! Δηλαδή όταν ερεθισμός και μυαλό δεν πάνε παρέα. Το αναφέρω γιατί θεωρώ ότι μεγάλη ευθύνη έχει η κουλτούρα της μαλακίας από συνήθεια ή από εθισμό στην πορνογραφία.

Το περιγράφεις πολύ καλά νομίζω και το έχουμε ήδη συζητήσει εδω σε μεγάλο βαθμό αν δεις το σχετικό topic http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=605.0 . Εξάλλου αυτό εννοούν οι Wise-Anderson όταν στις αιτίες της εμφανίσεως ¨προστατίτιδας" αναφέρουν την "καταναγκαστική σεξουαλική δραστηριότητα". Όντως για πολύ κόσμο η συνήθεια της μαλακίας αποτελεί μέσο χαλάρωσης από το καθημερινό στρες, σε σημείο που πλέον γίνεται μηχανικά και χωρίς ουσιαστική όρεξη του οργανισμού. Οπότε καλά το περιγράφεις ως εκβιασμένη προσπάθεια εξπερμάτωσης.

3) Οι αποτιτανώσεις στον προστάτη (έχω κατεβάσει papers http://nemertes.lis.upatras.gr/jspui/bitstream/10889/361/1/50.pdf) μάλλον δεν αποτελούν σαφη ένδειξη προβλήματος με προστάτη. Άρα το επιχείρημα έχεις ασβεστώσεις = έχεις προστατίτιδα μάλλον δεν στέκει.... Ένδειξη μάλλον είναι, απόδειξη σίγουρα όχι. Διαβάστε τα συμπεράσματα εαν βαρίεστε από το διδακτορικό που σας στέλνω το link...

Αυτό ακριβώς είναι το paper που μου είχε στείλει ο Super Ban και με έκπληξη (αρχάριος τότε) διαπίστωνα ότι ο πρώτος ουρολόγος που με είχε δει [όπως αναφέρω παραπάνω στο ιστορικό μου] μου είχε πει παπαριές ("Βλέπω αποτιτανιώσεις στον προστάτη σου άρα έχεις προστατίτιδα"). Μετά, όσο διάβαζα πήρα χαμπάρι με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη ότι όλη η παλιά-κλασσική-συμβατική σκέψη αποτελείται επι το πλείστον από παρόμοιους θρύλους και δεισιδαιμονίες. Και η παλαιά-κλασσική-συμβατική σκέψη είναι αυτή: μικρόβια στον προστάτη = πυοσφαίρια (φλεγμονή) = προστατίτιδα = αποτιτανιώσεις "από την προσπάθεια του ανοσοποιητικού να καταπολεμήσει τα μικρόβια". Αυτή είναι ιατρική του προηγούμενου αιώνα και στις περισσότερες των περιπτώσεων οι έρευνες τα έχουν καταρρίψει όλα. Πολλοί άντρες έχουν μικρόβια χωρίς κανένα πρόβλημα, πολλοί άνδρες έχουν πυοσφαίρια χωρίς κανένα πρόβλημα (κατηγορία IV), πολλοί άντρες έχουν αποτιτανιώσεις χωρίς κανένα πρόβλημα...

4) Πριν 1 μήνα χρειάστηκε να πάρω αντιβίωση για άσχετο λόγο. Επανήλθαν τα τσουξίματα και μία ελαφρά συχνοουρία και αυτή η μίνι-έξαρση κράτησε κανά 2 εβδομάδες (!!!!!!!!!!!!!!!!!!). Τι να πω?

Αυτό το κουφό ακριβώς συνέβηκε στον Super Ban, οπότε είσαι ο δεύτερος που το αναφέρει σε σύντομο χρονικό διάστημα....Δες εδώ:

Τέλη σεπτέμβρη και επειδή είχα αμυγδαλίτιδα αποφάσισα να ξαναπάρω αντιβίωση και συγκεκριμένα augmentin .Eνω δεν είχα απολύτως τίποτα στον προστάτη ,μου διημιουργήθηκε απο την αντιβίωση πόνος στο εντερο πάνω απο τον αριστερό όρχη και πόνος αντανακλαστικός απο εκεί πάνω στον όρχη ,όπως και κάποιες ενοχλήσεις στην ούρηση .Με την διακοπη αυτής ,όλα επέστρεψαν στο φυσιολογικό .

http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=608.msg854#msg854

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι η αντιβίωση επιδρά αρνητικά στην ορθή λειτουργία του εντέρου, οπότε ξαναπηγαίνουμε στην υποψία που κινείται πολύ στο forum αυτό τώρα τελευταία ότι εντερικά προβλήματα μπορεί να σχετίζονται με τα συμπτώματα σε κάποιους από εμάς. http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=609.0

[Hyper Ban]

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι η αντιβίωση επιδρά αρνητικά στην ορθή λειτουργία του εντέρου, οπότε ξαναπηγαίνουμε στην υποψία που κινείται πολύ στο forum αυτό τώρα τελευταία ότι εντερικά προβλήματα μπορεί να σχετίζονται με τα συμπτώματα σε κάποιους από εμάς

Ναι ,συμφωνώ απόλυτα μαζι σου .

[Revir]

Μετά από όλα αυτά που έχετε γράψει (να είστε καλά όλοι, με έχει βοηθήσει απίστευτα) και όλο το ψάξιμο που έχω κάνει καταλήγω σίγουρα υπέρ της νεύρομυικής θεωρίας.

Επίσης οφείλω να πω (το οποίο θυμήθηκα διαβάζοντας σχετικό post) ότι όταν εμφανίστηκαν τα συμπτώματα είχα ξεκινήσει ο μαλάκας να κάνω Kegel. Ο συνδιασμός έντονης σεξουαλικής δραστηριότητας, Kegel, γυμναστηρίου, στρες είμαι πλέον σίγουρος ότι πυροδότησαν το πρόβλημα. Να ήταν μικρόβιο, μπορεί. Αλλά αναλογίζομαι πόσα μικρόβια έχω αρπάξει στην ζωή μου από κακές ερωτικές πρακτικές που λογικά θα έπρεπε να είχα προστατίτιδα από τα 20 και κάθε μήνα να κολλάω και ένα καινούργιο.... Δεν παίζει αυτό με τα μικρόβια....
Επίσης αναφέρω πάλι ότι την μέθοδο του κρατήματος, την εφάρμοζα για χρόνια. Αυτό είναι σίγουρο, αποδεκτό από όλη την ιατρική κοινότητα ότι οδηγεί μαθηματικά σε προβλήματα στον προστάτη και στην πύελο...

Έτσι επίσης εξηγώ και το γεγονός ότι όποτε έχω πλέον πραγματική στύση και επιθυμία και κάνω έρωτα χωρίς να κρατιέμαι και να αγχώνομαι δεν έχω συμπτώματα... Υπάρχει ένταση και ανακούφιση φυσικά στην περιοχή,. Οτιδήποτε άλλο απλά δεν αφήνει την ένταση να αποδεσμευτεί.

Θυμάμαι τα λόγια ενός ουρολόγου πριν χρόνια όταν τον είχα επίσκεφτεί εξαιτίας μίας μικρής κρίσης τσουξίματος. Ήταν ένας απλός επαρχιακός γιατρός (όχι Αθηνάιος μεγαλογιατρός) ο οποίος είναι και μέχρι στιγμής ο μόνος που μου μίλησε σαν άντρας προς άντρα.... Μου είπε το εξής και το κρατάω: Θα κάνεις σεξ όταν έχεις στύση. Εάν έχεις στύση καλή θα πρέπει να κάνεις σεξ, εάν δεν μπορείς να κάνεις σεξ, θα την παίζεις. Μόνο τότε. Πρέπει να μάθεις το σώμα σου. Να το ακούς. Να μην κρατιέσαι και τέτοιες ανασφαλείς μαλακίες. Τέτοιες μαλακίες κάνετε οι νέοι και το καταστρέφετε το σύστημα... Με έδιωξε και δεν μου έγραψε τίποτα, ούτε εξετάσεις ούτε φάρμακα, τίποτα... Βέβαια μετά από ένα χρόνο το 2011 και αφού εγώ όμως συνέχιζα να την παίζω μισοσηκωμένη, να κρατιέμαι, να τραβιέμαι, και να ζω στο απίστευτο άγχος και ένταση, ενώ είχα ήδη διαπιστωμένη συσσώρευση άγχους και ένταση στην περιοχή της πυέλου και του πρωκτού (εγχείρηση ραγάδας, υπερτονία σφιγκτήρα λόγω στρες και κατασκευής) και όλα τα σχετικά που σας έχω ήδη αναφέρει μπήκα στον σκοτεινό κόσμο της Χ.Π.

Αυτά, σας ευχαριστώ όλους για όλα. Θα τα ξαναπούμε σε λίγους μήνες πάλι...

[Φαέθων]

Επίσης οφείλω να πω (το οποίο θυμήθηκα διαβάζοντας σχετικό post) ότι όταν εμφανίστηκαν τα συμπτώματα είχα ξεκινήσει ο μαλάκας να κάνω Kegel.

Οι ασκήσεις Kegel ενοχλήσαν όλους μας μα όλους μας όσους έχω μιλήσει και τις δοκίμασαν. Πάλι στο βιβλίο των W-A αναφέρεται ρητά ότι στο πρόβλημά μας φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα απ'ότι επιδιώκουμε.

Πολύ ωραία η συμβουλή του ουρολόγου που ανέφερες. Γειά σου Revir και θα χαρώ να ξανακούσω νέα σου!

[Φαέθων]

Όντας από τους παλιότερους στο forum προσπάθησα να μεταφέρω με το ιστορικό μου και τα ποστ μου το τι λέει η σύγχρονη έρευνα για την πάθησή μας για να διαφωτίσω νέους ασθενείς πιο γρήγορα απ'οτι μπόρεσα να διαφωτιστώ εγώ, πριν κάνουν ζημιά από το χαπάκιασμα στον εαυτό τους και πριν πέσουν σε απατεώνες.

Καθώς το forum παλιώνει και αυξάνονται τα μέλη, νοιώθω κάπως φωνή βοώντος εν τη ερήμω καθώς βλέπω μετά λύπης μου ολοένα και περισσότερα posts να περιστρέφονται γύρω τις ίδιες ατελείωτες βαρετές συζητήσεις για μικρόβια, αντιβιώσεις, κλπ. Κάποιοι λίγοι άνθρωποι που θέλαν να καταλάβουν καταλάβανε και νοιώθω ότι βοηθηθήκανε από τα posts μου, εξ'άλλου κάποιοι από αυτους με έχουν ευχαριστήσει και προσωπικά. Έστω και 1 στους 100 να είναι αυτοί που κατάλαβαν από όσους μπαίνουν εδώ, νοιώθω ότι ο κόπος μου είχε αξία και δεν πήγε χαμένος. Για τους υπόλοιπους, να ευχηθώ απλά κάποια στιγμή στη ζωή τους να βγουν από αυτόν τον σκοτεινό λαβύρινθο και τους αφιερώνω τη συνημμένη σελίδα από το βιβλίο των Wise-Anderson. Ίσως έτσι τους βοηθήσω να καταλάβουν πιο εύκολα.

Κλείνοντας να πω πως ότι έχω να πω επί του θέματος, το έχω πει εκτενέστατα στο ιστορικό μου και στα ακόλουθα ποστ:
http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=220.0
http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=654.0
http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=227.0
http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=240.0
http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=239.0

Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω και ούτε θα ξαναπαντήσω πλέον σε ποστς και ερωτήσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι έχουν μια μικροβιακή πάθηση στον προστάτη, έναν προστάτη με πύον, ουλές, και άλλες παπαριές και ότι θα τους κάνει καλά κάποια στιγμή το πολυετές χαπάκιασμα με αντιβίωση, είτε σε συνδυασμό με ένα δάχτυλο στον κώλο τους είτε σκέτη (εκτός αν νοιώσω ότι υπάρχει προσπάθεια παραπληροφόρησης ομοιοπαθών). Αυτό όχι γιατί δεν δέχομαι ότι σε κάποιους από εμάς το πρόβλημα είναι μικροβιακό, αλλά γιατί αφενός πιστεύω ότι αυτοί είναι ελάχιστοι και αφεταίρου γιατί δεν έχω κάποια συμβουλή να τους δώσω.

[Φαέθων]

Update / Ενημέρωση: έχω ήδη κλείσει πάνω από δύο χρόνια που είμαι καλά. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω λεπτομέρειες, τα έχω ξαναγράψει παραπάνω. Όποιος θέλει ας διαβάσει.

Τον περισσότερο καιρό νοιώθω όπως πριν την πάθηση και σπανίως έχω κάποια υπενθύμιση ότι κάτι είχα σε εκείνη την περιοχή. Θα μπορούσα δηλαδή να πω ότι τα συμπτώματα που είχα από τον Ιανουάριο μέχρι περίπου τον Ιούλιο-Αυγουστο του 2011 όπου η πάθηση ήταν στο φόρτε της, έχουν σβήσει σε ένα ποσοστό "95%" ή ίσως περισσότερο. Όχι όμως 100%. Μου το θυμίζουν ας πούμε οι 2-3 φορές που θα επισκεφτώ την τουαλέτα για ούρηση όταν έχω περισσότερο συχνή σεξουαλική δραστηριότητα / αυνανισμό απ'όσο πρέπει. Δεν το συζητάω όμως ότι η ποιότητα ζωής μου δεν έχει καμια σχεδόν επίπτωση πλέον ούτε το μυαλό μου είναι όπως τότε σε αυτό "το μαύρο χτικιό που με βρήκε".

Η λέξη που χρησιμοποιώ πλέον για την πάθηση αυτή, ώστε να ανταποκρίνεται στον πως την αντιλαμβάνομαι , δεν είναι "θεραπεύομαι" αλλά "επουλώνομαι". Η αρχική ταχύτητα επούλωσης ήταν τέτοια, που περίμενα ότι μπορεί να επουλωθώ 100%. Αυτό όμως δεν συνέβη (ακόμα τουλάχιστον). Είμαι σαν τον άνθρωπο που κάποτε είχε ένα άσχημο σπάσιμο σε ένα οστό, τώρα είναι καλά και μπορεί να κάνει τα πάντα αλλά που και που όταν έχει κρύο και υγρασία έχει κάτι τσιμπήματα-υπενθυμίσεις.

Για τον λόγο αυτό άλλωστε, δεν ζήτησα ως τώρα από τους admins του forum να μεταφέρουν το ιστορικό μου στην "Α'Εθνική" που είναι τα "Ιστορικά Αναγνωστών που είναι πλέον Ασυμπτωματικοί" (γιατί εγώ θεωρώ ως ασυμπτωματικός κάποιον που είναι στο 100%).

Το πρόσφατο όμως ιστορικό του Geo, ( http://www.chronic-prostatitis.com/index.php?topic=725.0) ήταν για μένα αποκάλυψη. Κατ'αρχάς σπάνια έχω πετύχει κάποιον άλλον που να έχει επίσης επουλωθεί από "προστατίτιδα" και ειδικά, πρώτη φορά έναν άνθρωπο που να είναι για 10 ολόκληρα χρόνια ασυμπτωματικός!

Το ιστορικό του Geo έχει κάποιες διαφορές με το δικό μου και κυριότερα το ότι ο Geo έγινε ξαφνικά καλά από τη μια μέρα στην άλλη (και εγώ ξαφνικά είχα ραγδαία βελτίωση αλλά όχι τόσο ραγδαία).

Ωστόσο το σημαντικό σημείο είναι ότι και ο Geo, όπως απάντησε σε ερώτησή μου, πάντα στα 10 αυτά χρόνια είχε μικρουπενθυμίσεις ότι κάτι του είχε συμβεί εκεί (και δυστυχώς ξανακύλησε, πράγμα που είμαι αισιόδοξος ότι θα το ξαναξεπεράσει για δεύτερη φορά).

Το συμπέρασμά μου είναι ότι η επούλωση αυτή του χρόνιου πυελικού άλγους πάντα θα αφήνει μια ευαισθησία στην οποία θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί (και τον ευχαριστώ θερμά για την υπενθύμιση ώστε να μην καβαλήσω το καλάμι)...με άλλα λόγια αυτό το "σπάσιμο" που αλληγορικά ανέφερα πάντα θα πρέπει να το φυλάμε να μην το ξαναχτυπήσουμε.

Κατά συνέπεια πιστεύω πλέον ότι οι δύο κατηγορίες του forum "Ιστορικό Αναγνωστών που κατάφεραν να ελέγξουν το πρόβλημα" και "Ιστορικό Αναγνωστών που είναι πλέον ασυμπτωματικοί" είναι περιττές. Αυτά τα δύο τα χωρίζει μια λεπτή γραμμή, υποκειμενική για τον καθένα. Ίσως μάλιστα αυτά τα δύο θέματα θα έπρεπε να ενωθούν σε ένα.

Υπενθυμίζω εν συντομία την δική μου πορεία προς την επούλωση:

Αρχικά συμπτώματα: αδιάκοποι πόνοι στην ηβική σύμφυση, επιτακτική ούρηση. Αντιβίωση ciproxin για ένα σχεδόν μήνα. Οι πόνοι υποχωρούν κατά 80% και με πιάνουν κυρίως κρύες μέρες και όταν τρέχω. Κίτρινο χρώμα σπέρματος και κολλώδες. Εμφάνιση εντονότατης συχνουρίας, νυχτουρίας. Ξεκινώ μαλλάξεις με αντιβίωση (36 σύνολο σε 3,5 μήνες). Η συχνουρία επιδεινώνεται και μου εμφανίζονται τσουξίματα κάποιες φορές στην ούρηση και ενοχλήσεις στην εξπερμάτωση. Διακόπτω οριστικά μαλάξεις και αντιβιώσεις. Τρέχω τακτικότερα, προσπαθώ να είμαι ήρεμος, κάνω μασάζ και διατάσεις. Σχεδόν δύο μήνες αργότερα τα συμπτώματα αρχίζουν ραγδαία να με εγκαταλείπουν. Έκτοτε στάσιμος σχεδόν ασυμπτωματικός.

Αυτά...καληνύχτα σας!