Διήγηση μιας μικρής Οδύσσειας στις θάλασσες της υπογονιμότητας

[Φαέθων]

Κεφάλαιο 1: Πρόλογος

Σημείωση: τα παρακάτω γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθινά και αποτελούν την προσωπική μου εμπειρία. Μοιράζομαι την εμπειρία μου με οποιοδήποτε ζευγάρι αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα, με σκοπό να μάθει πράγματα από την δική μου εμπειρία, χωρίς να χρειαστεί να πάθει. Φυσικά τα όσα αναφέρω έχουν μεγαλύτερη αξία για ζευγάρια που το πρόβλημά τους έχει μεγαλύτερες ομοιότητες με το δικό μου (ανδρικός παράγοντας υπογονιμότητας).

Αναφέρω ανώνυμα οποιονδήποτε οποιονδήποτε γιατρό, διαγνωστικό κέντρο ή άλλο επαγγελματία του χώρου της υγείας συνεργάστηκα, με ορισμένες εξαιρέσεις: αναφέρω επώνυμα αυτούς που θεωρώ -με τα αυστηρά μου κριτήρια- ότι έκαναν τίμια και σωστά τη δουλειά τους και διακρίθηκαν γι'αυτό στην συνείδησή μου ως άξιοι να τους συστήσω σε οποιονδήποτε άλλο αναξιοπαθή συμπάχοντα που ψάχνεται. Η ονομαστικη αναφορά σε αυτούς είναι επίσης ένα ευχαριστώ εκ μέρους μου.

Ήθελα να μοιραστώ την δική μου εμπειρία με την ελπίδα ότι ;ίσως κάτι χρήσιμο έχω να πω σε κάποιο ζευγάρι ή οποιονδήποτε ψάχνει πληροφορίες στο internet, όπως έκανα και εγώ κάποια στιγμή.

Κεφάλαιο 2ο: ξαφνικά ουρολογικά προβληματα και η "χρόνια προστατίτιδα"

Παντρεύτηκα το καλοκαίρι του 2010 σε ηλικία 37 ετών. Μισό χρόνο αργότερα, αρχές του 2011 και σε μια περίοδο απίστευτου στρες, άρχισα να εμφανίζω κάποια περίεργα ουρολογικά συμπτώματα όπως πόνους στη βουβωνική περιοχή, συχνουρίες κλπ. Ο ουρολόγος που πήγα μου διέγνωσε "Χρόνια Προστατίτιδα", μου είπε ότι αυτό μου συνέβηκε λόγω μόλυνσης από μικρόβιο και μου χορήγησε ένα μήνα αντιβίωση.

Τα προβλήματα δεν μου πέρασαν με την αντιβίωση και έτσι κατέφυγα σε έναν άλλο ουρολόγο που βρήκα στο internet , ας τον ονομάσουμε Ακατάν, ο οποίος παρουσιαζόταν ως ειδικός της "Χρόνιας Προστατίτιδας" και ο οποίος ισχυριζόταν ότι μόνο αυτός μπορούσε να θεραπεύσει την "Χρόνια Προστατίτιδα" κάνοντας μαλάξεις του προστάτη παράλληλα με την αντιβίωση αλλοιώς τα αντιβιωτικά δεν μπορούσαν να μπουν στον προστάτη και να σκοτώσουν το μικρόβιο. Μάλιστα ισχυριζόταν ότι αν δεν έκανα τη θεραπεία του θα μπορούσα να χάσω τη στύση μου, να πάθω καρκίνο αλλά και να χάσω τη γονιμότητά μου. Μόνο ότι θα πάω στην κόλαση δεν μου είπε.

Για περίπου πέντε μήνες έκανα την ακριβή, χρονοβόρα, εξευτελιστική και επίπονη "θεραπεία" του χωρίς να έχω όμως και πάλι κάποια ουσιαστική βελτίωση. Κάπου εκεί (Ιούνος 2011) ζήτησα πλέον να κάνω  καλλιέργειες να δω τι διάολο μικρόβιο είναι αυτό που έχω και δεν περνάει. Και με την ευκαιρία ζήτησα πρώτη φορά στη ζωή μου να κάνω σπερμοδιάγραμμα γιατί με έτρωγε το ότι για σχεδόν ένα χρόνο έκανα ελεύθερο σεξ με την γυναίκα μου και δεν είχε επέλθει σύλληψη (με προβληματιζαν σκέψεις  ήδη από παλαιότερα....από παλαιότερες σχέσεις όπου είχα δυο-τρία "ατυχήματα" κατά τη διάρκεια του σεξ αλλά ποτέ δεν χρειάστηκε κοπέλα μου να πάει να ρίξει μωρό εξαιτίας της απροσεξίας μου).

Κεφάλαιο 3ο: ανακαλύπτοντας ένα μεγάλο πρόβλημα που κρυβότανε

Βγαίνουν λοιπόν τα αποτελέσματα των καλλιεργειών και του σπερμοδιαγράμματος.

1ο "σοκ":  Όσον αφορά τη "μόλυνση" μετά από κάποια αντιφατικά αποτελέσματα, αποδείχτηκε ότι δεν είχα κανένα μικρόβιο (!!!)...

2ο "σοκ": Όσον αφορά το σπερμοδιάγραμμα άνοιξε η γη κάτω από τα πόδια μου: αζωοσπερμία....κανένα σπερματοζωάριο δεν βρέθηκε....το άκρον άωτον της υπογονιμότητας.....στα 38 μου μάθαινα ότι το σπέρμα μου ήταν σκέτο γαλατάκι....Ξέρετε τι είναι στα 38 σου να συνειδητοποιείς ότι από πιτσιρικάς τζάμπα τραβήχτηκες τόσες φορές, ότι τζάμπα παιδευόσουνα να φοράς προφυλακτικά και ότι τζάμπα αγχώθηκες όποτε κάποια κοπέλα σου είχε περίοδο; Αστειεύομαι τώρα λιγάκι αλλά όταν πήρα τα αποτελέσματα και μου εξήγησε το εργαστήριο τι εννοούν έχασα τη γη από τα πόδια μου....ένοιωθα ότι θα λιποθυμήσω. Με κλάμματα πήρα τηλ. τη γυναίκα μου να της εξηγήσω τι λαχείο είχε τραβήξει με μένα.

Κεφάλαιο 4ο: λίγο μπερδεμένος αρχίζω να ξεμπλέκω το κουβάρι

Πήγαινε καιρός που υποπτευόμουν σιγά-σιγά ότι ο Ακατάν με δουλεύει και απλά μου τρώει τα φράγκα. Τα όσα μου έλεγε και παρατηρούσα κατά καιρούς ήταν αντιφατικά και δεν είχαν λογική. Κάποιον άλλον που να θεραπεύτηκε από τους πολλούς που είχα γνωρίσει στο ιατρείο του δεν έβλεπα. Εγώ εξακολουθούσα να έχω ενοχλήσεις. Μικρόβιο δεν μου βρέθηκε. Και όσον αφορά το σπέρμα μου που "θα κινδύνευε" εάν δεν είχα ακολουθήσει την ακριβή "θεραπεία" του, πιο πολύ χάλια δεν θα μπορούσε να είναι.

Σε κάθε ml σπέρματος υπάρχουν φυσιολογικά εκατομμύρια σπερματοζωάρια...Έχω ακούσει ακόμα και 80.000.000 ανά ml. Η ανδρολογία αρχίζει και θεωρεί σχετικά φτωχό (υπογόνιμο) το ανδρικό σπέρμα αν έχει λιγότερα από κάπου 15.000.000 σπερματοζωάρια ανά ml (...δηλ. κάπου τον πληθυσμό της Ελλάδας σε κάθε σταγόνα!!). Εγώ δεν είχα ούτε ΕΝΑ (1) σπερματοζωάριο για δείγμα ανά ml.     

Φυσικά και εγώ αλλά και άλλα παιδιά με "χρόνια προστατίτιδα" που είχα γνωρίσει στο ιατρείο του και είχαμε γίνει φίλοι, επηρεασμένοι από τις θεωρίες του αναρωτηθήκαμε κατ'αρχάς εάν αυτή την τρομερή ζημιά στο σπέρμα, μου την είχε προκαλέσει το "μικρόβιο". Αλλά εδώ συνέβαιναν δύο παράξενα πράγματα. Πρώτον μικρόβιο δεν μου βρισκόταν. Δεύτερον κανένα άλλο από τα παιδιά που είχα γνωρίσει και είχαν διαγνωσθεί με τα άπειρα μικρόβια στις καλλιέργειες δεν είχαν πάθει τέτοιο πράγμα. Τα σπερμοδιαγράμματά τους ήταν επί το πλείστον από καλά μέχρι εντός των ορίων του φυσιολογικού. Αν εμένα κάποιο μικρόβιο μου είχε κάνει τέτοια ζημιά, δεν έπρεπε να έχει προκληθεί ανάλογη ζημιά και στους άλλους;

Η διαίσθησή μου και η λογική μου μου έλεγε ότι τυχαία είχα ανακαλύψει ένα κρυφό πρόβλημα το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τις πρόσφατες ουρολογικές μου ενοχλήσεις που πήραν τον τίτλο "χρόνια προστατίτιδα". Και είχα απόλυτο δίκιο όπως θα αποδεικνύονταν αργότερα.

Φυσικά ανακοίνωσα στον Ακατάν το αποτέλεσμα του σπερμοδιαγράμματος και δεν ήξερε τι να πει. Στα άλλα παιδιά που το σπερμοδιάγραμμα έβγαινε καλό τους τόνιζε πόσο καλό τους είχε κάνει η θεραπεία του. Σε εμένα όταν βρήκε τα λόγια του μου είπε ότι "θα το φτιάξουμε"...Σε έναν άνθρωπο με ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα δηλαδή επέμενε πως θα του φτιάξει το σπέρμα από το επίπεδο της...αζωοσπερμίας κάνοντάς του....μαλάξεις του προστάτη. Ακόμα και εκείνη την ώρα ο αδίστακτος τούτος τύπος ήθελε να συνεχίσει να μου τρώει τα φράγκα και το χειρότερο να μου τρώει το χρόνο όταν ήδη με περίμενε μια Οδύσσεια μπροστά μου (όντας ήδη σχετικά μεγάλος όταν ανακάλυψα το πρόβλημα και μην έχοντας πολύ καιρό για χάσιμο).

Το τραγικό αποτέλεσμα του σπερμοδιαγράμματος και οι απαντήσεις του ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και με ξύπνησε. Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν η λύση μου ούτε στο πρόβλημά της "χρόνιας προστατίτιδας" (που τώρα αποδεικνυόταν δευτερεύον) ούτε βέβαια στο νέο και πολύ σοβαρότερο πρόβλημα που προέκυπτε, αυτό της ακραίας υπογονιμότητας.

Αποφάσισα ότι δεν είχα καιρό για χάσιμο. Τέλος στα γιατροσόφια και τους ειδικούς που η μόνη μαρτυρία για τα «θαύματά» τους προέρχεται από αυτούς τους ίδιους. Έπρεπε να κινηθώ μεθοδικά και επιστημονικά.  Έκλεισα την πόρτα του Ακατάν και δεν ξαναπάτησα. Σταμάτησα οριστικά και τις αντιβιώσεις που μου χαν γαμήσει τους τένοντες. Η πλύση εγκεφάλου είναι τρομερό πράγμα.....καθώς περνούσαν οι μέρες και οι εβδομάδες χωρίς αντιβίωση όλο και φοβόμουν ότι τα συμπτώματα θα δυναμώσουν και θα ξεσπάσουν. Δεν συνέβη τίποτα....καμία χειροτέρευση. Αντίθετα -ω του θαύματος- άρχισα να καλυτερεύω!!

(συνεχίζεται)

[Φαέθων]

(συνέχεια)

Κεφάλαιο 5ο: ξεπερνώντας το τερατάκι  "Συνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους" και αντιμετωπίζοντας πλέον το τέρας της Αζωοσπερμίας

Βρήκα το μεγαλύτερο forum ίσως στην Ελλάδα για θέματα που αφορούν πατρότητα, τεκνοποίηση, υπογονιμότητα κλπ. Ήταν το www.parents.gr

Διάβασα -στην ουσία καταβρόχθισα- τις πληροφορίες που εύρισκα. Έστειλα προσωπικό μήνυμα σε πολλά αξιόλογα μέλη (έτυχε τα πιο ενεργά να είναι κυρίως γυναίκες) για να μου συστήσουν έναν καλό Ανδρολόγο-Ουρολόγο στον οποίο είχαν καταφύγει με τους άνδρες τους. Το όνομα που επανειλημμένα μου συστήθηκε ήταν ο γιατρός Χαράλαμπος Ασβέστης. Έκλεισα ραντεβού.

Το πρόβλημα μου "χρόνιας προστατίτιδας" δεν είχε πάψει να με απασχολεί. Όμως συνέβαινε κάτι περίεργο. Από τον καιρό που παράτησα τον Ακατάν και έκοψα την αντιβίωση και το έβγαλα από το μυαλό μου (αναγκαστικά γιατί τώρα όλη μου την προσοχή απέσπασε το νέο σοβαρότατο πρόβλημα)....τα συμπτώματα ολοένα και καταλάγιαζαν....Διαβάζοντας τα νεότερα δεδομένα για αυτή τη πάθηση που βρήκα σε αμερικάνικα sites, και για τα οποία οι περισσότεροι ουρολόγοι προφανώς ήταν ακόμα ανενημέρωτοι, συνειδητοποίησα ότι στην ουσία έπασχα από κάτι που πρόσφατα σχετικά είχε ονομαστεί "Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους", ότι ο προστάτης μου δεν είχε απολύτως τίποτα, ότι η διάγνωση "χρόνια προστατίτιδα" ήταν άκυρη και ότι όλα αυτά προφανώς μου τα προκάλεσε στις αρχές του 2011 και μέχρι τώρα το υπερβολικό μου άγχος και η τάση μου να σφίγγομαι εκεί κάτω. Από αυτά που διάβαζα προέκυπτε ότι ίσως μια μικροβιακή προσβολή στις αρχές του 2011 να είχε συμβάλλει με κάποιο περίεργο τρόπο αλλά αυτή είχε εξαλειφθεί ήδη με την αρχική αντιβίωση. Καθώς προχωρούσε το καλοκαίρι του 2011 τα συμπτώματα πέρασαν τελείως. Ήμουν σίγουρος πλέον για το πόρισμά μου γι αυτήν την πάθηση που τόσο με είχε τρομάξει στην αρχή. Ήταν κάτι που το προκαλούσα εγώ άθελά μου στον εαυτό μου.

Όταν πρωτοπήγα στον Ασβέστη, αν και όπως είπα είχα καταλήξει για αυτή την πάθηση τι μου συνέβαινε και θεωρούσα ότι πλέον το έλεγχα- και πήγαινα σε αυτόν για άλλον λόγο (την υπογονιμότητα που ήταν και η ειδικότητά του), όφειλα να του την διηγηθώ στο ιστορικό μου. Ως ουρολόγος, δεν το άφησε φυσικά να πέσει κάτω και ξεκίνησε από εκεί. Μου ζήτησε να μου κάνει (για άλλη μια φορά) καλλιέργεια προστατικού υγρού για όλα τα αερόβια και αναερόβια μικρόβια, χλαμύδια, μυκόπλασμα, ουρεόπλασμα κλπ κλπ (αυτό έπρεπε να είναι και το πρώτο βήμα των δύο προηγούμενων γιατρών που είχα επισκεφτεί –του Ακατάν και του προηγούμενου, και οι οποίοι απλά μου δώσαν αντιβίωση χωρίς καν να τσεκάρουν αν όντως έχω μικρόβιο και ποιο είναι αυτό).
Μου είπε τίμια "εγώ σε αυτά που μου περιέγραψες μπορώ να βοηθήσω μόνο αν βρεθεί κάποια μόλυνση".

Φυσικά για άλλη μια φορά δεν βρέθηκε τίποτα. Δεν με έβγαλε ούτε τρελό, ούτε ότι είναι στην φαντασία μου. Απλά πλέον το προσπέρασε και εγώ το άφησα πλέον οριστικά πίσω μου.

Γενικά ο Ασβέστης ήταν ένας εξαιρετικά μεθοδικός επιστήμονας αλλά και ένας πολύ ωραίος τύπος (ειδικά η αντίθεση μετά τα σκατά που είχα φάει με τον Ακατάν ήταν τεράστια). Γι αυτό τον σύστησα και σε άλλους φίλους μου με πρόβλημα υπογονιμότητας αλλά και στο forum εδώ.

Μου έδωσε κατ'αρχάς κάποιες απλές συμβουλές που βελτιώνουν γενικά την ποιότητα του σπέρματος (π.χ. να μην φοράω στενά βρακιά και να μην κάνω ζεστά μπάνια στους όρχεις, πράγμα που έκανα τους προηγούμενους μήνες δοκιμάζοντας λύσεις για τα συμπτώματα του Συνδρόμου Χρόνιου Πυελικού Άλγους).

[Παρένθεση: εδώ μπορείτε να βρείτε κι άλλες εύκολες οδηγίες βελτίωσης της γονιμότητάς σας http://www.gennima.eu/index.php?id=10-ways-to-increase-your-fertility

Κόψτε την καφεΐνη

Οι μεγάλες ποσότητες καφεΐνης στον οργανισμό αυξάνουν τις ελεύθερες ρίζες, οι οποίες μπορεί να επηρεάσουν την ποιότητα του σπέρματος. Μία έρευνα έδειξε ότι έστω και 1 φλιτζάνι καφέ την ημέρα μπορεί να μειώσει κατά το ήμισυ την ικανότητα μίας γυναίκας να συλλάβει. Η καφεΐνη όμως δε βρίσκεται μόνο στον καφέ, αλλά είναι 'κρυμμένη' και στη σοκολάτα, στο μαύρο τσάι και στα αναψυκτικά τύπου cola.


• Περιορίστε το αλκοόλ

Η κατανάλωση αλκοόλ ελαττώνει τη γονιμότητα ακόμα και κατά 50%. Οι γυναίκες που καταναλώνουν έως 5 μονάδες αλκοόλ την εβδομάδα (μία μονάδα αλκοόλ είναι ίση με 1 ποτήρι κρασί) έχουν διπλάσια πιθανότητα εγκυμοσύνης σε σχέση με τις γυναίκες που πίνουν περισσότερο από 5 μονάδες αλκοόλ την ημέρα. Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ μπορεί επίσης να προκαλέσει αποβολή στις γυναίκες .
Στους άνδρες το αλκοόλ προκαλεί μείωση του αριθμού και της κινητικότητας των σπερματοζωαρίων ενώ προκαλεί αύξηση των ανώμαλων μορφών. Επίσης δεν επιτρέπει την πρόσληψη σημαντικών βιταμινών και άλλων θρεπτικών στοιχείων, που βοηθούν στη σύλληψη, όπως οι βιταμίνες Ε και C και ο ψευδάργυρος.


• Πίνετε πολλά υγρά

Πρέπει να πίνετε πολλά υγρά την ημέρα, όπως φρέσκους χυμούς και έξι με οκτώ ποτήρια νερό, χωρίς να υπολογίζουμε τις κούπες καφέ ή τσάι που καταναλώνουμε. Έτσι, βοηθάμε τον οργανισμό μας να 'καθαρίσει' και να αποτοξινωθεί.


• Υιοθετείστε υγιεινή & ισορροπημένη διατροφή

Μία αλλαγή στην καθημερινή σας διατροφή μπορεί να βοηθήσει ώστε να αυξηθεί η γονιμότητά σας. Τα ζευγάρια που θέλουν να κάνουν παιδιά πρέπει να υιοθετήσουν καλές διατροφικές συνήθειες τουλάχιστον 3 μήνες πριν ξεκινήσουν να προσπαθούν για μία εγκυμοσύνη. Συνιστάται να αυξήσετε τη λήψη ελαίων ωμέγα 3 και ωμέγα 6, τα οποία είναι δυνατοί ορμονικοί εξισορροπητές. Τα έλαια αυτά βρίσκονται στους ξηρούς καρπούς, στους σπόρους και στα λιπαρά ψάρια.

Προσπαθήστε να καταναλώνετε βιολογικά τρόφιμα – έχει φανεί ότι τα ψευδο-οιστρογόνα από τα εντομοκτόνα και τα πλαστικά αναστατώνουν την ορμονική ισορροπία του οργανισμού. Ένας τρόπος λοιπόν να αποφύγουμε την πρόσληψη αυτών των ουσιών είναι η κατανάλωση βιολογικών τροφίμων. Επίσης αυξήστε τα φρέσκα λαχανικά και αντικαταστήστε το λευκό ψωμί με ψωμί ολικής αλέσεως.

Μέρος της σωστής και ισορροπημένης διατροφής είναι και η πρόσληψη κάποιων απαραίτητων βιταμινών και άλλων θρεπτικών στοιχείων. Για τα ζευγάρια που προσπαθούν για εγκυμοσύνη απαραίτητα θεωρούνται τα πιο κάτω:

• Φολικό οξύ: έχει αποδειχθεί ότι ελαττώνει σημαντικά την εμφάνιση δισχιδούς ράχης στα έμβρυα. Συνιστάται η λήψη πριν και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

• Βιταμίνες του συμπλέγματος Β: το φολικό οξύ είναι μία από τις βιταμίνες του συμπλέγματος Β. Όλες είναι απαραίτητες γιατί βοηθούν στη σωστή λειτουργία του γενετικού υλικού (DNA), ειδικά η Β6 για τις γυναίκες και η Β12 για τους άντρες (βοηθάει ειδικά στην αύξηση του αριθμού των σπερματοζωαρίων).

• Ψευδάργυρος: είναι απαραίτητος για τη σωστή λειτουργία των αναπαραγωγικών ορμονών τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες. Έχει φανεί ότι αν υπάρχει έλλειψη ψευδαργύρου, δημιουργούνται αλλαγές στα χρωμοσώματα. Ειδικά για τους άντρες, η μείωση του ψευδαργύρου στη διατροφή προκαλεί μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων.

• Σελήνιο: είναι αντιοξειδωτικό που προστατεύει το γενετικό υλικό από τις ελεύθερες ρίζες. Οι βλάβες στα χρωμοσώματα έχουν ως αποτέλεσμα αποβολή ή συγγενείς ανωμαλίες.

• Απαραίτητα λιπαρά οξέα: είναι απαραίτητα για τη σωστή λειτουργία των ορμονών. Επίσης για τον αριθμό των σπερματοζωαρίων και την ποιότητα του σπέρματος.

• Βιταμίνη Ε και Βιταμίνη C: σημαντικά αντιοξειδωτικά, ειδικά για τους άντρες. Προστατεύουν από τη φθορά του DNA από τις ελεύθερες ρίζες.

• L-αργινίνη και L-καρνιτίνη: αμινοξέα απαραίτητα για την παραγωγή του σπέρματος και την καλή ποιότητα (αριθμό, κινητικότητα).

• Βιταμίνη Α: σημαντικό αντιοξειδωτικό. Σε πολλές μελέτες έχει φανεί ότι αν υπάρχει έλλειψη βιταμίνης Α προκαλούνται προβλήματα στα μάτια των εμβρύων. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν πρέπει να λαμβάνεται στη μορφή της ρετινόλης.
 
• Προσέξτε το βάρος σας

Όταν το λίπος που παράγει ο οργανισμός μας πέφτει κάτω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο, τότε το σώμα μας σταματάει να παράγει ωάρια.. Άλλες έρευνες δείχνουν ότι η υπερβολική ύπαρξη λίπους στην κοιλιακή χώρα επηρεάζει αρνητικά τη ρύθμιση των ορμονών μίας γυναίκας, εμποδίζοντας την ωορρηξία. Η συσσώρευση λίπους στους μηρούς και στη λεκάνη υποδηλώνει την προετοιμασία του σώματος να αντεπεξέλθει σε επιπλέον απαιτήσεις. Επίσης, μελέτες αποδεικνύουν ότι οι υπέρβαροι άνδρες μπορεί να έχουν μειωμένα επίπεδα τεστοστερόνης, γεγονός που επηρεάζει τη λειτουργία του σπέρματος.


• Κόψτε το κάπνισμα
Το χρόνιο κάπνισμα δηλητηριάζει τις ωοθήκες. Ο καπνός ελαττώνει την ικανότητα των ωοθηκών να παράγουν υγιή ωάρια. Μία βαριά καπνίστρια θα φτάσει στην εμμηνόπαυση περίπου 5 χρόνια νωρίτερα από μία μη-καπνίστρια. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό ειδικά για τις μεγαλύτερες στην ηλικία γυναίκες που προσπαθούν να συλλάβουν. Σε πρόσφατη μελέτη, βρέθηκε ότι, αν η μητέρα καπνίζει κατά τη διάρκεια του 1ου 3μήνου της εγκυμοσύνης, μειώνονται τα κύτταρα του εμβρύου που θα σχηματίσουν τα σπερματοζωάρια στα αγόρια ή τα ωάρια στα κορίτσια. Αυτό πιθανά να προκαλέσει προβλήματα υπογονιμότητας αργότερα στη ζωή του μωρού που θα γεννηθεί.
Όσον αφορά τους άνδρες, το κάπνισμα είναι τοξικό για το σπέρμα, επηρεάζοντας κυρίως την ποιότητά του. Στους καπνιστές μειώνεται ο αριθμός και η κινητικότητα των σπερματοζωαρίων και αυξάνονται οι ανώμαλες μορφές.

Σε μια νέα μελέτη, μελετήθηκε η επίδραση του καπνίσματος σε κάποιες ειδικές πρωτεΐνες που είναι απαραίτητες για τη σωστή δομή του DNA στα σπερματοζωάρια. Στους καπνιστές φάνηκε ότι μία τέτοια πρωτεΐνη είναι ελαττωμένη και αυτό πιθανολογείται ότι προκαλεί προβλήματα υπογονιμότητας, όπως μειωμένο ποσοστό γονιμοποίησης (ακόμα και μετά από εξωσωματική γονιμοποίηση) και πολλαπλές αποβολές.

Η έρευνα αυτή αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον με δεδομένο ότι 1 στους 10 άντρες πιστεύεται πως πάσχει από υπογονιμότητα και επίσης ότι στην Ελλάδα έχουμε υψηλό ποσοστό καπνιστών. Στο παρελθόν, το 'χρυσό πρότυπο' για την αξιολόγηση της ανδρικής υπογονιμότητας ήταν η ανάλυση σπέρματος. Σήμερα ξέρουμε ότι κάποια δείγματα σπέρματος που δείχνουν φυσιολογικά κατά την παραδοσιακή ανάλυση σπέρματος είναι πιθανό να έχουν εκτεταμένη φθορά (κατακερματισμό) του γενετικού τους υλικού, δηλαδή του DNA. Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί με την εξέταση DFI (DNA fragmentation index).

Από τις παραπάνω μελέτες προκύπτει ότι η διακοπή του καπνίσματος προφυλάσσει τη γονιμότητα τόσο των μελλοντικών γονιών όσο και των παιδιών τους. Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι για ένα χρόνιο καπνιστή να διακόψει το κάπνισμα. Σε όσα ζευγάρια προσπαθούν να επιτύχουν εγκυμοσύνη προτείνεται η ελάττωση έστω του καπνίσματος και η λήψη αντι-οξειδωτικών.


• Προσοχή στα παυσίπονα

Τα παυσίπονα, όπως Ponstan, Voltaren, ασπιρίνη, κτλ., όταν καταναλώνονται κατά τη διάρκεια της ωορρηξίας, παρεμποδίζουν τη σωστή λειτουργία των ορμονών που σχετίζονται με αυτή, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητές σας να συλλάβετε σε αυτό τον συγκεκριμένο κύκλο.


• Για τους άνδρες: προσοχή στην περιοχή των όρχεων

Η ιδανική θερμοκρασία του σπέρματος είναι κατά ένα βαθμό μικρότερη από τη θερμοκρασία του σώματος. Η αύξηση της θερμοκρασίας στην περιοχή των όρχεων μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ανδρική γονιμότητα. Συνίσταται λοιπόν οι άνδρες να φορούν εσώρουχα και ρούχα που επιτρέπουν στο σώμα να 'αναπνέει'.


• Κάντε τακτικά εξετάσεις

Φροντίστε να κάνετε ιατρικές εξετάσεις τακτικά για σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως για χλαμύδια, τα οποία μπορεί να προκαλέσουν φλεγμονή των γεννητικών οργάνων, που με τη σειρά της προκαλεί φράξιμο των σαλπίγγων.


• Απαραίτητη η άσκηση

Πριν μείνετε έγκυος, είναι σημαντικό να βρίσκεστε στην καλύτερη δυνατή φυσική κατάσταση. Η σωματική άσκηση θα βελτιώσει το σφρίγος, την ευλυγισία και τη δύναμή σας, και θα σας βοηθήσει να αντιμετωπίσετε καλύτερα την επιπλέον ένταση με την οποία θα επιβαρυνθεί το σώμα σας προκειμένου να αντεπεξέλθει στην εγκυμοσύνη.]

(συνεχίζεται)

[Φαέθων]

(συνέχεια)

Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στα δικά μου. Επί της ουσίας, ο Ασβέστης μου έκανε (ή με παρέπεμψε να κάνω) τρεις βασικά  κατηγορίες εξετάσεων όσον αφορά τη διερεύνηση του δικού μου προβλήματός (πέραν του μικροβιακού που δεν του έδειξε τίποτε).

Α)Ανατομικές: αν έχω όλους τους απαραίτητους μηχανισμούς. Ψηλάφισε την επιδιδυμίδα στον όρχη και στη συνέχεια μου μέτρησε το μέγεθος των όρχεων με ένα αστείο όργανο που έμοιαζε με κομπολόϊ αλλά αντί για χάντρες είχε πλαστικά αρχίδια περασμένα διαφόρων μεγεθών. Μου ψηλάφιζε τον κάθε όρχι με το ένα χέρι και με το άλλο έβρισκε ποιο νούμερο "χάντρας" ταιριάζει στο μέγεθός μου. Μου είπε ότι από μέγεθος είμαι μια χαρά. Τέλος έκανα και υπέρηχο όρχεων ο οποίος έδειξε μια μικρή κιρσοκήλη. Ανατομικά καταλήξαμε ότι είχα όλα τα απαραίτητα "συστήματα" που χρειάζεται να έχει ένας άνδρας για να παράγει σπερματοζωάρια. Το εύρημα της μικρής κιρσοκήλης, η οποία μπορεί να μειώσει την κινητικότητα του σπέρματος, δεν δικαιολογούσε το δικό μου χάλι της αζωοσπερμίας. 

Β) Ορμονικές. Η παραγωγή σπέρματος απαιτεί τα κατάλληλα σήματα στον εγκέφαλο μέσω κάποιων ορμονών. Οι ορμονικές μου εξετάσεις δεν έδειξαν κάποιο πρόβλημα παρά τις ελπίδες μου ότι το πρόβλημα θα εντοπισθεί εδώ. Και εδώ κάνω μια παρένθεση...

Συχνά έχουμε την τάση με τις παθήσεις να πιστεύουμε ότι έχουμε το ίδιο που είχε κάποιος γνωστός μας. Στο ταξίδι μου στην υπογονιμότητα το οποίο ξεκίναγε τότε θυμήθηκα το ιστορικό ενός φίλου μου ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Οι γιατροί έπεσαν πάνω στην γυναίκα του και παραμέλησαν να κοιτάξουν αυτόν...ο οποίος ήταν και η αιτία τελικά. Το πρόβλημά του ήταν ότι...τεμπέλιαζε η υπόφυσή του στον εγκέφαλο και δεν παρήγαγε επαρκή  αριθμό σπερματοζωαρίων. Το πρόβλημά του λύθηκε με....μια καρτέλα χαπάκια των 2 ευρώ και κάνανε το πρώτο τους παιδί.

Για κάποιο λόγο λοιπόν τότε σκέφτηκα (η μάλλον λαχτάρησα) να έχω το ίδιο πρόβλημα και είχα πειστεί ότι θα αποκαλυφθεί με τις ορμονικές εξετάσεις. Τζίφος: οι ορμόνες μου ήταν μια χαρά. Εξάλλου ο ενδοκρινολόγος μόλις είδε το στήθος μου μέσα στην τρίχα μου είπε ότι εκ πρώτης όψεως δεν δείχνω να έχω κάποιο οφθαλμοφανές ορμονικό θέμα.

Για να είναι υπογόνιμο ένα ζευγάρι υπάρχουν πολλές διαφορετικές αιτίες στον άνδρα και πολλές διαφορετικές αιτίες στην γυναίκα. Η δουλειά του μεθοδικού γιατρού είναι να ψάξει ενδελεχώς όλες τις πλευρές ώστε το ζευγάρι να μην χάσει το χρήμα του, τον χρόνο του και την ενέργειά του προς λάθος κατεύθυνση.

Οι λόγοι που μου δημιουργήσαν αυτό το πολύ σοβαρό πρόβλημα, στην περίπτωσή μου ήταν ειδικοί και ξεκάθαροι και αποδειχθήκαν στη συνέχεια. Δεν θα πρέπει λοιπόν κανείς να πιστεύει ότι οι αιτίες του δικού του προβλήματος είναι ίδιες με αυτές κάποιου άλλου γνωστού του απλά επειδή είναι οι μόνες αιτίες που τυχαίνει να έχει ακούσει.

Υπάρχουν άνδρες με κακή ποιότητα σπέρματος, χαμηλή κινητικοτητα κλπ που μπορεί να οφειλεται σε τοξίνες, άγχος, τσιγάρο κλπ. Αυτά είναι προβλήματα που επιδέχονται βελτίωση και η προσέγγιση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αρκετά διαφορετική από την δική μου ακραία περίπτωση.

Για παράδειγμα έστειλα αργότερα έναν άλλο φίλο μου στον Ασβέστη ο οποίος φίλος επί ένα χρόνο προσπαθούσε και δεν μπορουσε να πιάσει η γυναίκα του παιδί. Ο φίλος πήγε στον Ασβέστη έχοντας ήδη ένα σπερμοδιάγραμμα που έδειχνε φυσιολογικό. Ο Ασβέστης του ζήτησε ένα ακόμα πιο ειδικό σπερμοδιάγραμμα που έδειχνε την «κατάτμηση» αν θυμάμαι σωστά τον όρο. Εκεί αποκαλύφθηκε το πρόβλημα του φίλου μου το οποίο διορθώθηκε με μια θεραπεία κάποιων μηνών με αρκετά ακριβές βιταμίνες και ο οποίος απέκτησε έτσι το πρώτο του παιδί. Άλλη μια τελείως διαφορετική περίπτωση από τη δικιά μου.

Ξανάρχομαι στο ιστορικό μου: το τελευταίο (Γ) πακέτο εξετάσεων που μου ζήτησε ο Ασβέστης ήταν γενετικές: Καρυότυπος, Μικροελλείψεις χρωμοσώματος Υ και εξετάσεις για Κυστική Ίνωση. Αυτές οι εξετάσεις είναι ταυτόχρονα προαπαιτούμενες προκειμένου να προχωρήσει ένα ζευγάρι σε εξωσωματική γονιμοποίηση.
Ούτως η αλλιώς σε έναν άνδρα με τόσο σοβαρό πρόβλημα όπως το δικό μου η μόνη πιθανότητα να κάνω παιδί κάποια στιγμή, θα ήταν με εξωσωματική γονιμοποίηση. Αλλά τότε, ακόμα και αυτή η -τελευταία για κάποιους- διέξοδος, μου φάνταζε αδύνατη. Για να γίνει εξωσωματική γονιμοποίηση πρέπει να έχεις κάποια σπερματοζωάρια. Έστω και ένα γαμημένο. Εγώ ήμουν στο μηδέν. Η όποια βελτίωση για μένα θα ήταν να παράγω έστω και...πέντε σπερματοζωάρια από το μηδέν που βρισκόμουνα ώστε να μπορεί τουλάχιστον να γίνει εξωσωματική.

Ο Ασβέστης με ενημέρωσε ότι αν τελικά μέχρι την εξωσωματική δεν έχει παραχθεί σπερματοζωάριο, εφαρμόζουν μια τεχνική όπου σου κάνουν βιοψία όρχεος με βελόνα και εκεί συνήθως βρίσκουν μερικά σπερματοζωάρια (ανώριμα ακόμα ή «σπερματίδες») για να προχωρήσουν στην εξωσωματική. Ώραία, ήταν κι αυτό μια πιθανότητα αλλά όχι η καλύτερη. Κι αν ούτε με τη βιοψία βρίσκαν κάτι;

Κεφάλαιο 6ο: από την Αζωοσπερμία, χίλια σκαλιά προαγωγής πιο πάνω: πλέον «απλά» ακραία ολιγοασθενοσπερμία!

Ταυτόχρονα είχε περάσει ένα δίμηνο περίπου από το αρχικό καταστροφικό σπερμοδιάγραμμα. Ένα δίμηνο όπου είχα ακολουθήσει τις συμβουλές του: μόνο δροσερό νερό στο μπάνιο και όπου όχι απλά δεν φορούσα στενά βρακιά αλλά δεν φορούσα καθόλου βρακί. Έμπαινε Αυγουστος του 2011 πλέον και θα φεύγαμε και οι δύο για διακοπές. Μου συνέστησε όμως να κάνω ένα νέο σπερμοδιάγραμμα να δούμε αν κάτι έχει αλλάξει.

Κάνω εδώ μια μικρή παρένθεση και πάλι. Για να γλυτώσω κάποια λεφτά από την εξέταση, πήγα στον ουρολόγο του ταμείου μου να μου το γράψει. Ναι, ήταν ο πρώτος ουρολόγος που με είχε δει (πριν τον Ακατάν) στις αρχές του 2011 όταν πρωτοεμφανίσθηκε η "χρόνια προστατίτιδα" και μου είχε γράψει τον ένα μήνα αντιβίωση χωρίς να ζητήσει καλλιέργειες. Φυσικά δεν του είπα ότι βλέπω κάποιον άλλο πολύ καλό γιατρό και ότι πήγα σε αυτόν απλά για να μου γράψει το σπερμοδιάγραμμα. Αναγκάστηκα να του παρουσιάσω το ιστορικό από την αρχή ώστε να δικαιολογηθεί ότι ζήταγα σπερμοδιάγραμμα. Όταν είδε αυτός λοιπόν την μικρή κιρσοκήλη προσπάθησε να με ψήσει να μπω να την εγχειρήσω κι ότι δήθεν αυτή μάλλον ήταν η αιτία του προβλήματος. Αν δεν ήμουν γνώστης της κατάστασής μου μέσω του Ασβέστη και ήταν αυτός ο πρώτος γιατρός που έβλεπα, και το χαβα, θα έδινα κάπου 2.000 ευρώ να κάνω μια άχρηστη εγχείρηση. Και η κιρσοκήλη δεν ήταν η αιτία του προβλήματος, και το να την εγχείριζα δεν θα μου πρόσφερε οτιδήποτε ειδικά σε αυτή την ηλικία (όπως μου τόνισε ο συναγωνιστής Super Ban) και με ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα. Προσοχή παιδιά λοιπόν, δεν είναι όλοι οι γιατροί πάντα με το μυαλό στο συμφέρον του ασθενή. Ήταν ο δεύτερος μετά τον Ακατάν που θα με οδηγούσε σε μια άχρηστη θεραπεία. Ξαναλέω: βρείτε έναν γιατρό που θα δει ΣΦΑΙΡΙΚΑ από όλες τις πλευρές το ζήτημα πριν σας οδηγησει σε εγχειρήσεις και αποφάσεις....Συνεχίζω.

Το έκανα το δεύτερο σπερμοδιάγραμμα μέσα στον Αύγουστο στην έρημη Αθήνα και όταν πήγα να πάρω τα αποτελέσματα κοίταζα το χαρτί και δεν πίστευα στα μάτια μου....κόντεψα να τρελαθώ από τη χαρά μου: κάπου 100.000 σπερματοζωάρια ανά ml εκ των οποίων το 8% κινήσιμο. Δεν το περίμενα καθόλου. Περίμενα ότι θα δω και πάλι το απόλυτο μηδέν.

Για έναν φυσιολογικό άνδρα τέτοιες τιμές σπέρματος είναι τραγικές: είναι το...0,5% του φυσιολογικού. Για εμένα ήταν μια άπειρη βελτίωση...Στα 4ml σπέρματος που έχυσα υπήρχαν 32.000 κινήσιμα σπερματοζωάρια: ένας μικρός στρατός. Πλέον η εξωσωματική ήταν μια ορατή λύση! Πλέον έδειχνε ότι θα μπορούσα να αποκτήσω παιδί -έστω κι έτσι- και δεν θα έπρεπε να περιμένω τελευταία στιγμή να μου τσιμπήσουν το αρχιδάκι μου για να δούμε αν υπάρχει τρόπος να γίνει η προσπάθεια.

Από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου, κι αυτό δείχνει πόσο δεδομένα έχουμε εμείς οι άνθρωποι κάθε μέρα κάποια πράγματα που αν τα χάσουμε καταλαβαίνουμε πόσο ευτυχισμένοι είμασταν. Καταχαρούμενος πήρα τον Ασβέστη στο κινητό στις διακοπές του να του πω τα ευχάριστα νέα και να τον ευχαριστήσω για τις συμβουλές του που με φέραν εδώ. Και τότε εκείνος μετά την αρχική ικανοποίηση μου έδωσε μια οδηγία που κάθε λέξη της άξιζε χρυσάφι: «πήγαινε άμεσα σε ένα κέντρο κρυοσυντήρησης σπέρματος και κάνε κατάψυξη σπέρματος γιατί –αν και πιστεύω ότι θα καλυτερέψουν κι άλλο οι αριθμοί σου- μπορεί από την άλλη να μην τα ξαναδείς αυτά τα σπερματοζωάρια.»

Πήγα στο κέντρο σπερματολογίας του Λυμπερόπουλου, ένα από τα πιο εξειδικευμένα στην Αθήνα στη μελέτη του σπέρματος http://lymberopoulos-lab.gr/ και κατέψυξα σπέρμα. Δυο φορές μάλιστα ώστε να υπάρχει επαρκής ποσότητα για προσπάθειες εξωσωματικής.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως οι βιολόγοι του κεντρου μου είπαν είναι εξαιρετικά θετικό όχι απλά ότι πλέον παράγω σπερματοζωάρια αλλά ότι βρίσκουν κινήσιμα σπερματοζωάρια.

Όπως το είχε προβλέψει ο Ασβέστης μέχρι τον Νοέμβρη του 2011 που πήγα δεύτερη φορά, οι τιμές μου είχαν βελτιωθεί κι άλλο και είχα φτάσει τα 150.000 σπερματοζωάρια / ml. 

Κεφάλαιο 7ο: η ηρεμία και ο εφησυχασμός μετά από την καταιγίδα

Στο μεταξύ μέχρι εδώ μέσα στο 2011 είχαν φύγει ήδη αρκετά λεφτά. Τα περισσότερα από αυτά, κάπου 2.500 πεταμένα στον Ακατάν και την «πρωτοποριακή θεραπεία» του στο πρώτο μισό του έτους, την περίοδο που με βασάνιζε το Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους.

Επιπλέον κάπου ένα εφτακοσάρι έφυγε στη συνεχεια (από τον Ιούνιο και μετά) με το που αποκαλύφθηκε το πρόβλημα υπογονιμότητας προς αντιμετώπισή του (εξετάσεις, σπερμοδιαγράμματα, κρυοσυντήρηση κλπ).
Οι γενετικές και τελευταίες εξετάσεις που μου είχε ζητήσει ο Ασβέστης ήταν ακριβές, κάπου 800 ευρώ και άρχισα να τις καθυστερώ με όλα αυτά γιατί τσιγκουνεύτηκα.

Εξάλλου μετά απ'όλη αυτή την καταιγίδα, κάπου είχε επέλθει μια γαλήνη και εφησυχάστηκα. Όλα τα απανωτά προβλήματα που μου είχαν εμφανιστεί μέσα στο 2011, είχαν τακτοποιηθεί για την ώρα: Κατ'αρχάς το Σύνδρομο Χρόνιου Πυελικού Άλγους το είχα πλέον ξεχάσει κι αυτό εμένα. Δεύτερον και κυριότερον παρήγαγα κάποια σπερματοζωάρια, είχα δέσει επίσης τον γαϊδαρό μου έχοντας καταψύξει σπέρμα για παν ενδεχόμενο. Θα προχωράγαμε σε εξωσωματική κάποια στιγμή και είχα χρόνο στη διάθεσή μου μέχρι τότε να τις κάνω αλλά...μήπως στο μεταξύ να δίναμε μια ευκαιρία για ένα θαύμα;

Πραγματικά σκέφτηκα πως τώρα που αποδεδειγμένα παρήγαγα πλέον σπερματοζωάρια γιατί να μην προσπαθούσαμε για ένα χρονικό διάστημα με τη γυναίκα μου μήπως πιάσουμε παιδί φυσιολογικά; Αν τα καταφέρναμε θα γλυτώναμε ένα σωρό λεφτά και ταλαιπωρία δική της από την εξωσωματική.

Αποφασίσαμε λοιπόν να παγώσουμε τα πράγματα και να κάνουμε προσπάθειες για φυσιολογική εγκυμοσύνη για έναν ακόμα χρόνο μέσα στο 2012 που ερχότανε (πράγμα που συνεχίστηκε και για τους πρώτους μήνες του 2013), πράγμα που όντως κάναμε, προσπαθώντας για ένα θαύμα, το οποίο δεν έγινε.

Κρίνοντας τώρα εκ των υστέρων και έχοντας περισσότερη γνώση αυτή η απόφαση ήταν λάθος και αποτέλεσμα άγνοιας για τους εξής λόγους:

Α) Παρά το ότι μετά την αζωοσπερμία το σπέρμα των 150.000 σπερματοζωαρίων μου φαινόταν συγκριτικά σούπερ, ήταν ωστόσο χάλι μαύρο. «Με τέτοιο σπέρμα θαύμα δεν γίνεται» όπως μου είπε ένας γιατρός στο κεντρο εξωσωματικής αργότερα, καταργώντας έτσι βέβαια την έννοια του «θαύματος» lol . Ήταν απλά χάσιμο χρόνου εκ μέρους μας.

Β) Μεγάλο λάθος ήταν το ότι δεν προχώρησα άμεσα να ολοκληρώσω και τις γενετικές εξετάσεις αλλά τις ανέβαλλα. Τα αίτια του προβλήματός μου τελικά κρύβονταν εκεί. Και μάλιστα έγκαιρη γνώση τότε του τι μου συμβαίνει θα μου μάθαινε και κάτι ακόμα: ότι κι αν ακόμα θαύμα συνέβαινε και γινόταν φυσιολογική σύλληψη, 2 στις 3 θα κατέληγε σε αποβολή  ταλαιπωρώντας ψυχολογικά και σωματικά την γυναίκα μου κι εμένα.

Γ) Η αναβολή της εξωσωματικής είχε ψυχολογικό τίμημα στο σεξ. Το σεξ με την γυναίκα μου επί ενάμιση χρόνο έγινε αντί για απόλαυση εμμονή να πιάσουμε παιδί. Μπλέξαμε σε έναν ψυχοφθόρο κύκλο να αγοράζουμε κάθε μήνα τεστ ωορηξίας να δούμε πότε έχει γόνιμη μέρα και να το κάνουμε όποτε το τεστ βγει θετικό είτε έχουμε όρεξη είτε δεν έχουμε. Προσθέστε αρκετά λεφτά που φύγαν σε τέτοια τεστάκια (είναι ακριβά τα άτιμα) αλλά και σε τεστ εγκυμοσύνης για μια-δυο φορές που είχε καθυστέρηση.

Δ) Η αναβολή της εξωσωματικής είχε ψυχολογικό τίμημα στην ανεμελιά μας. Επί πολύ καιρό δεν μπορούσαμε να πάρουμε αποφάσεις όντας στην αβεβαιότητα για το τι θα γίνει τελικά με το θέμα παιδιού.

Ε) Ο χρόνος που περνάει και ειδικά η ηλικία της γυναίκας, λειτουργεί εις βάρος των πιθανοτήτων επιτυχίας μιας απόπειρας εξωσωματικής. Οι πιθανότητες επιτυχίας μειώνονται σημαντικά ειδικά μετά τα 35. Αυτό το λάβαμε υπόψη στην απόφασή μας να περιμένουμε καθώς με είχε προειδοποιήσει ο Ασβέστης. Δεν μας ανησύχησε πολύ καθώς το 2011 η γυναίκα μου ήταν 32 αλλά και πάλι ο χρόνος που πέρασε δεν ήταν προς όφελός μας.

Εδώ θέλω να πω κάτι σημαντικό που έμαθα από την όλη ιστορία: ο παράγοντας ηλικία της γυναίκας είναι από τις σημαντικότερες μεταβλητές που πρέπει να λάβει υπόψη του στις αποφάσεις του το υπογόνιμο ζευγάρι σε συνάρτηση βέβαια με τις άλλες ιδιαιτερότητες του προβλήματός του.

Γνώρισα ζευγάρια πολύ νέα που αγχώθηκαν επειδή δεν πιάναν παιδί σε μερικούς μήνες και βρήκαν εύκολη λύση την εξωσωματική ενώ είχαν αρκετό χρόνο και για να διερευνήσουν καλύτερα το πρόβλημά τους και για να δώσουν μια λύση πιο φυσική και λιγότερο επίπονη για την γυναίκα π.χ. βελτίωση σπέρματος, σπερματέγχυση κλπ. Επιπρόσθετα, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι οι γιατροί θεωρούν ότι διερεύνηση υπογονιμότητας πρέπει να αρχίζει εάν δεν υπάρχει σύλληψη μετά από ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ελεύθερων επαφών.

Στον αντίποδα, γνωρίζω πολλούς ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, που προγραμματίζουν την ζωή τους, τον γάμο τους και την καριέρα τους με τρόπο που δείχνει πως θεωρούν αυτονόητο πως θα τους πάνε όλα καλά όταν θελήσουν να κάνουν παιδί. Οι άνθρωποι παντρεύονται όλο και μεγαλύτεροι σε ηλικία και προσπαθούν να κάνουν παιδί ολοένα και μεγαλύτεροι σε ηλικία αλλά καμιά φορά τότε αποκαλύπτεται ότι δεν είναι όλα όπως τα περίμεναν και ο χρόνος λειτουργεί πολύ πιεστικά και γι αυτούς και για τις πιθανότητες επιτυχίας τους.

Και να κλείσω την παράγραφο αυτή προσφέροντας και πάλι λίγο γέλιο. Δεν έλειψαν όλη εκείνη την περίοδο οι φίλοι και συμβουλάτορες «εναλλακτικοί» που μου έδωσαν να πάρω φυτά του αμαζονίου, ομοιοπαθητικά φάρμακα και διάφορα άλλα τα οποία πήρε «κάποιος που ξέρανε» και έκανε παιδί. Και αν και είχα αποφασίσει μετά τον Ακατάν ότι θα κινηθώ επιστημονικά και τέρμα τα γιατροσόφια, τα πήρα κι αυτά...τι είχα να χάσω; Όταν αργότερα έκανα τις γενετικές εξετάσεις και διαπίστωσα επί τέλους από πού πήγαζε το προβλημά μου μου φάνηκαν τόσο γελοία όλα αυτά όσο και η δέσμευση του Ακατάν ότι θα μου έφτιαχνε το σπέρμα με κωλοδάχτυλα. Μπορείς να κάνεις τον ξανθό να γίνει μελαχροινός με μασάζ; Δεν μπορείς. Μπορείς να τον κάνεις μελαχροινό με συμπληρώματα διατροφής; Δεν μπορείς. Με ομοιοπαθητική; Και πάλι δεν μπορείς.

Συμπέρασμα: οι πολλές αιτίες που μπορεί να προκαλέσουν υπογονιμότητα σε έναν άνδρα ή μια γυναίκα απαιτούν έναν μεθοδικό γιατρό με σφαιρική γνώση του αντικειμένου. Μην κοιτάξετε το πρόβλημά σας μονόπλευρα επειδή πέσατε σε έναν γιατρό ή «γιατρό» που γνωρίζει μόνο μια από τις αιτίες ή επειδή κάποιος γνωστός σας είχε πρόβλημα και το ξεπέρασε με τον τάδε τρόπο. Κατά πάσα βεβαιότητα η δική σας περίπτωση είναι τελείως διαφορετική. Όμως αυτό το ξαναείπα.


Κεφάλαιο 8: ενάμιση χρόνο μετά, στο δρόμο για το κέντρο εξωσωματικής

Πέρασε έτσι σχεδόν ενάμισης χρόνος και το «θαύμα» που ελπίζαμε δεν έγινε όπως προείπα.

Άνοιξη πλέον του 2013 αποφασίσαμε ότι το είχαμε κωλοβαρέσει πολύ και η σύζυγος πλησίαζε τα 34. Αφού θεωρήσαμε ότι είχαμε δώσει κάθε τίμια μάχη, αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η ώρα να προχωρήσουμε και να κλείσουμε ραντεβού με το κέντρο εξωσωματικής....αλλά ποιό όμως;

Σε αυτό είχαμε ήδη καταλήξει αρκετό καιρό πριν. Μπορεί να κωλυσιεργούσαμε αλλά το έψαχνα στο μεταξύ, καθώς κάθε μήνας που πέρναγε ήξερα ότι μας φέρνει πιο κοντά στο αναπόφευκτο.

Αξίζει να αναφέρω κατ'άρχάς ότι στην Ελλάδα -και σε αντίθεση με πολλούς άλλους τομείς- είμαστε αρκετά μπροστά στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Έχουμε κάποια πολύ καλά κέντρα και κάποιους πολύ καταξιωμένους ειδικούς με παγκόσμιες πρωτιές. Αυτό, σε συνδυασμό με τις σχετικά χαμηλότερες τιμές σε σχέση με άλλες χώρες, αλλά και την πιο φιλελεύθερη Ελληνική νομοθεσία στο συγκεκριμένο θέμα (πάλι σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν σε άλλους τομείς) οδηγεί όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο πολλούς ξένους από διάφορες χώρες του εξωτερικού να έρχονται για εξωσωματική στην Ελλάδα.

Στην έρευνά μου στα φόρουμ πολλά ονόματα εμφανίζονταν με θετικά σχόλια με κάποια να ξεχωρίζουν σε συχνότητα εμφάνισης. Το γεγονός το αναμφισβήτητο όμως ήταν πως όλοι μα όλοι -ανεξάρτητα με την εμπειρία που είχαν- προτείναν το κέντρο όπου τελικά αυτοί τα καταφέρανε. Γιατί αυτό τελικά ήταν το ζητούμενο.

[Παρένθεση: το να βγάλεις συμπέρασμα σε ποιο κέντρο να πας από τα σχόλια στα φόρουμ δεν ήταν εύκολη δουλειά. Για όλους μα όλους ανεξαιρέτως τους γιατρούς και κέντρα υπήρχαν κάποια εκθειαστικά σχόλια από κάποιους και κάποια εξαιρετικά αρνητικά -θα έλεγα τρομοκρατικά- σχόλια από κάποιους άλλους που είχαν μια κακή εμπειρία. Συνηθισμένες αρνητικές κριτικές ήταν για λάθος στις διαδικασίες, για έλλειψη προσωπικής προσοχής, για μη ανθρώπινη συμπεριφορά. Πολύ πιθανόν είναι -καθώς πίσω από αυτή την αγορά κρύβεται πολύ χρήμα- κάποιες κριτικές είτε θετικές είτε αρνητικές να είναι ψεύτικες και εκ του πονηρού]

Έπρεπε ταυτόχρονα να χειριστώ σωστά τη σύζυγό μου, η οποία, όντας αρκετά ευαίσθητη, έδινε πάρα πολύ μεγάλη σημασία στο θέμα του να έχει ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ προσοχή και ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σχέση με τον οποιονδήποτε γιατρό. Αυτό γι'αυτήν μέτραγε πιο πολύ από τη φήμη του κέντρου για επιτυχίες και τα στατιστικά του.

Είχε έναν νεαρό γυναικολόγο που την παρακολουθούσε, τον οποίο εμπιστευότανε και θεωρούσε πολύ καλό γιατρό ακριβώς γιατί ήταν πάντα διαθέσιμος να την ακούσει. Τον είχαμε επισκεφτεί μαζί να του πούμε ότι θα προχωρούσαμε σε εξωσωματική. Ήταν όντως ένα συμπαθέστατο παιδί και μας είπε ότι θα μας παραπέμψει αυτός «στο κέντρο με το οποίο συνεργάζεται» και θα έβλεπε τη γυναίκα μου κάθε μέρα και θα είναι πάντα στο τηλέφωνο γι αυτήν κλπ. Όλα αυτά ακούγονταν πολύ ωραία και η σύζυγός μου ούτε ήθελε να ακούσει να πάμε αλλού για την εξωσωματική. Ούτε καν ρώτησε πιο είναι αυτό το κέντρο με το οποίο «συνεργάζεται».

Εγώ όμως όντας δυστυχώς ή ευτυχώς επιχειρηματίας και έμπορος και πιο πονηρεμένος ειδικά μετά από όσα είχα περάσει με κάποιους γιατρούς πονηρούς στους οποίους έπεσα (και για τους οποίους προανέφερα), ανέλυσα διαφορετικά στο κεφάλι μου τη γυμνή πραγματικότητα. Αυτός ο συμπαθέστατος γυναικολόγος , με πάσα καλή διάθεση, θα μας πάσαρε στο κέντρο με το οποίο «συνεργάζεται» απλά για να πάρει πιθανότατα μια προμήθεια και να κρατήσει τη γυναίκα μου ως ασθενή καθόλη τη διάρκεια της παρακολούθησης. Τίποτα ιδιαίτερα κακό μέχρι εδώ. Το κακό ήταν ότι απλά θα καταλήγαμε σε ένα εργαστήριο τυχαίο  που δεν το επιλέξαμε, σαν γουρούνι στο σακί. Απλά για να νοιώθει καλά η γυναίκα μου ότι την εξωσωματική «της την κάνει» ο δικός της γυναικολόγος με τον οποίο έχει προσωπική σχέση και ο οποίος είναι πάντα εκεί να την ακούσει. Αυτό όμως θα ήταν μια ψευδαίσθηση καθώς στην ουσία όλο το προσωπικό του κέντρου που κατ'ουσίαν θα έκανε την εξωσωματική εμβρυολόγοι και κατά πάσα βεβαιότητα ο γιατρός που θα της έκανε την εμβρυομεταφορά θα ήταν άσχετα άτομα που ούτε καν γνωρίζει.

(συνεχίζεται)

[Φαέθων]

(συνέχεια)

Κουράστηκα να της εξηγήσω με λεπτότητα τα παραπάνω (η γυναίκα μου πεισμώνει σαν παιδάκι καμιά φορά). Της εξήγησα ότι να την έβραζε την προσωπική σχέση αν η εξωσωματική δεν έπιανε και έπρεπε να ξαναπεράσει την ταλαιπωρία για δεύτερη και τρίτη φορά.

Το πρόβλημα του που θα πάμε μας το έλυσε χωρίς να το ψάξουμε πολύ τελικά η αδελφή μου, η οποία προέκυψε ότι είχε μια μακρινή προσωπική γνωριμία έναν από τους πιο καταξιωμένους στην Ελλάδα -ας τον ονομάσω Χ- και αυτή ως γυναίκα προς γυναίκα έπεισε τη σύζυγο: «Καλά ρε συ της λέει έχουμε γνωριμία με τον Χ  και εσύ θα πας όπου να ναι στα τυφλά;». Τέλος πάντων η γυναίκα μου πείσθηκε και ήταν σημαντικό ότι αποφασίσουμε να το θέλει πρωτίστως εκείνη αφού αυτή θα πέρναγε όλη τη διαδικασία. Θεωρούσα όμως ότι την είχα προστατεύσει και ότι έκανα το καλύτερο για εκείνη και για εμάς. Δυνατό όνομα ήταν ο Χ, πηγαίναμε και συστημένοι πράγμα σημαντικό στο Ελλαδιστάν, δεν μπορεί είπα, θα μας δώσει ιδιαίτερη προσοχή.

Θα ήταν αρχές καλοκαιριού του 2013 όταν τηλεφώνησα στο κέντρο εξωσωματικής του Χ για να κλείσω το πρώτο ραντεβού...το οποίο μπήκε για μέσα Σεπτεμβρίου (Αύγουστο δεν δουλεύουν). Από αυτό φαντάζεστε πλέον πόσα ζευγάρια καταφεύγουν σε υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και τι ζήτηση αντιμετωπίζει ένα επιτυχημένο τέτοιο κέντρο.

Πάμε λοιπόν  παρακάτω. Σεπτέμβριος του 2013 όπου πάμε στο πρώτο μας ραντεβού μουδιασμένοι και αγχωμένοι να αντιμετωπίσουμε το «τέρας» όπως το είχαμε στο μυαλό μας το οποίο αποφεύγαμε 2 χρόνια τώρα.

Κόσμος αρκετός, «οργασμός» δραστηριοτήτων άλλες με φουσκωμένες κοιλιές να γελάνε, άλλες να κλαίνε, φωτογραφίες με δεκάδες μωρά και ευχαριστήριες κάρτες στους τοίχους κι εμείς να κοιτάμε σαν τα χαζά. Έντονη η παρουσία του marketing. Παρατηρώ πολλές γυναίκες μεγάλες σε ηλικία να περιμένουν, προχωρημένα σαράντα.

Φτάνει η ώρα μας και ξεκινάει το πρωτόκολλο υποδοχής. Βλέπουμε έναν γιατρό που μας παίρνει το ιστορικό και βλέπει τις εξετάσεις που έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Με ρωτάει χαμογελώντας γιατί καθυστερήσαμε τόσο πολύ να πάμε. Του λέω ότι περιμέναμε μπας και γίνει το θαύμα και μου λέει την περίφημη ατάκα: «Με τέτοιο σπέρμα θαύμα δεν γίνεται!» (μου έφτιαξε την ψυχολογία!!). Μας γράφει όλες τις υπόλοιπες εξετάσεις και τα δικαιολογητικά που θα χρειαστούν μέχρι να αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε τη διαδικασία (εντός των οποίων και οι περίφημες γενετικές που καθυστερούσα τόσο καιρό).

Στη συνέχεια της διαδικασίας και μετά από μια αναμονή πάλι, μας υποδέχεται ο «πολύς» Χ στο γραφείο του. Η ψυχή και το επίκεντρο των δραστηριοτήτων του κέντρου. Ένας μικρός «θεούλης» ή «θαυματοποιός» αν σας ενοχλεί η προηγούμενη λέξη, που έχει δώσει ζωή σε χιλιάδες μωρά μέχρι τώρα και ευτυχία σε χιλιάδες ζευγάρια με πολύ σοβαρά προβλήματα.

Οι ερωτήσεις μας, μετρημένες, χαζές και πιο πολύ από αμηχανία. Ο Χ απαντάει κοφτά και κουρασμένα. Δεν είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακός. Φαντάζομαι έχει απαντήσει σε παρόμοιες ερωτήσεις χιλιάδες φορές. Ο χρόνος του είναι μετρημένος στα δάχτυλα.

Μιλάμε όπως θα διαπιστώσω αργότερα για έναν άνθρωπο ο οποίος δουλεύει μέχρι μετά τα μεσάνυχτα και όλα αυτά για να προλάβει να τον δει ένα ζευγάρι ελάχιστες φορές κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. 

Ολοκληρώνουμε με ένα υπερηχογράφημα που κάνει στην σύζυγο (όλα δείχνουν καλά από την πλευρά της και στο υπερηχογράφημα και στις υπόλοιπες εξετάσεις που θα κάνει στη συνέχεια σαλπιγγογραφίες κλπ) και πλέον μας αναλαμβάνει μια από τις πολλές συντονίστριες να μας εξηγήσει τις λεπτομέρειες του πρωτοκόλλου (φάρμακα) που θα ακολουθήσει όταν θα ξεκινήσει. Αυτό που με ξενίζει είναι ότι αυτή μας γράφει το πρωτόκολλο χωρίς να έχω δει να ενημερώνεται από κάποιον για τις ιδιατερότητες της δικές μας περίπτωσης. Φαντάζομαι όμως ότι ξέρουν τι κάνουν.

Από εδώ και στο εξής, όποτε θα καλούμε στο κέντρο να κάνουμε κάποια ερώτηση θα μιλάμε με κάποια από τις συντονίστριες ή οποία απλά θα βλέπει όλο το ιστορικό μας στον υπολογιστή.

Και έρχομαι εδώ στο θέμα της «προσωπικής προσοχής» που τόσο απεγνωσμένα αποζητούσε η σύζυγός μου αλλα και πολλές κοπέλες στα φορουμ που διάβαζα. Ένας μεγάλος κίνδυνος πραγματικά όταν πάτε σε ένα από τα πιο επιτυχημένα κέντρα που έχουν την μεγάλη ζήτηση κορίτσια είναι ότι η σε μεγάλο βαθμό η «παραγωγή» είναι βιομηχανοποιημένη και αυτοματοποιημένη. Αλλοιώς αυτά τα κέντρα ΔΕΝ θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στην ζήτηση που αντιμετωπίζουν. Και να είστε σίγουρες ότι κανένα κέντρο δεν θα διώξει πελάτη επειδή έχει ξεπεράσει τη δυνατότητά του να τον προσέξει. 

Όλα αυτά γίναν λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 2013...Θα περίμενε κανείς ότι μετά από το κωλοβάρεμα επί δυο χρόνια μέχρι να φτάσουμε εδώ θα ξεκινούσαμε άμεσα το πρωτόκολλο. Όοοοοχι ομως! Εμείς ως ζευγάρι αποδειχτήκαμε για άλλη μια φορά εξαιρετικά δύσκολο στο timing.

Κατ'αρχάς θέλαμε να περάσουμε από την επιτροπή εξωσωματικής του ΕΟΠΥΥ ώστε να μας καλύψει (όπως νομίζαμε) τα έξοδα. Τον Σεπτέμβριο του 2013 που καλέσαμε (μετά που μας έδωσαν το τηλέφωνο τους από το κέντρο του Χ), μας κλείσαν ραντεβού για......τον Απρίλιο του 2014! Αθάνατο Ελληνικό δημόσιο. Συμπέρασμα: κινηθείτε εγκαίρως σε ότι κάνετε. Όσο για εμάς, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και χωρίς την έγκριση από την επιτροπή αν χρειαστεί, και θα βλέπαμε τι θα γινόταν παίρνοντάς την έγκριση κατόπιν εορτής.

Δεύτερον, δεν είχα μόνο εγώ θέμα αλλά είχε και η σύζυγός μου το θεματάκι της. Σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών και όχι σταθερό κύκλο αλλά κύκλο που έπαιζε από 30 έως και...90 ημέρες. Το ξεκίνημα του πρωτοκόλλου όμως απαιτεί συντονισμό με κάποιο κύκλο, ο οποίος σε εμάς ήταν πάντα έκπληξη.

Τρίτον επειδή η σύζυγος είναι εκπαιδευτικός, θα έπρεπε όσο μπορούμε να ξεκινήσουμε την προσπάθεια μια σχετικά ήρεμη γι αυτήν περίοδο.


Κεφάλαιο 9: γενετικές εξετάσεις: η αποκάλυψη μιας ιδιάζουσας κατάστασης που κουβάλαγα από το πρώτο μου κύτταρο.

Αρχές του 2014, τρεις μήνες μετά την επίσκεψη στο κέντρο του Χ και υπ'ατμόν πλέον να ξεκινήσουμε όποτε θεωρήσουμε τη στιγμή κατάλληλη πήγα επιτέλους να κανω τις περιβόητες γενετικές εξετάσεις που καθυστερούσα επί δύο χρόνια. Το κέρδος μου ήταν ότι προφανώς λόγω κρίσης, οι τιμές τους είχαν κατέβει αρκετά (περίπου 500 ευρώ).

Το κέντρο που μου συστήθηκε από κάποιους ως ένα από τα καλύτερα στην Ελλάδα ήταν το Intergenetics  http://www.intergenetics.eu/home.html με διευθυντή τον γενετιστή κο Πάγκαλο.

Πήγα και έδωσα λοιπόν αίμα εκεί και όταν μετά από αρκετές μέρες βγήκαν τα αποτελέσματα όλα αυτά τα περίεργα (αζωοσπερμία) που είχα ανακαλύψει το 2011 στα 37 μου λούστηκαν στο φως καθώς ξεσκεπάστηκε η αιτία τους που με συνόδευε από το πρώτο κύτταρό μου που σχηματίστηκε με τη σύλληψή μου πίσω στις αρχές του 1972...

Είχα ισοζυγισμενη μετάθεση Robertson (Robertsonian Translocation) στα χρωμοσώματα 13, 14....

Τι σημαίνει αυτό; Ο κάθε άνθρωπος έχει 23 ζεύγη χρωμοσωμάτων δηλαδή 46 χρωμοσώματα. Σε εμένα, το ένα χρωμόσωμα από το ζεύγος 14 ήταν μετατοπισμένο και κολλημένο σε ένα χρωμόσωμα από το ζεύγος 13. Δηλαδή, με άλλα λόγια το 14ο ζεύγος σε εμένα είχε ένα μόνο χρωμόσωμα και σε αντιδιαστολή υπήρχε ένα "μακρύ" (διπλό) χρωμόσωμα στο ζεύγος 13. Η συνημμένη φωτογραφία παρακάτω από τον καρυότυπό μου στα σημεία που δείχνουν τα βελάκια μιλάει από μόνη της. Επρόκειτο για ένα λάθος, μια μετάλλαξη που είχε συμβεί από την στιγμή της σύλληψής μου.

Οι μεταθέσεις Robertson είναι αρκετά σπάνιες δεδομένου του ότι εμφανίζεται περίπου 1 στα 1.000-1.500 παιδιά που γεννιούνται και απ'ότι φαίνεται τον κλήρο τον είχα τραβήξει εγώ.

Τέτοιες μεταθέσεις μπορούσαν να έχουν συμβεί με δύο τρόπος: είτε να την έχω κληρονομήσει από έναν από τους γονείς μου, είτε να γίνει αυθόρμητα στην περίπτωσή μου. Προφανώς η δική μου περίπτωση ήταν η δεύτερη. Οι γονείς μου ήταν εξαιρετικά γόνιμοι, το ίδιο και τα δύο αδέλφια μου.

Τα καλά νέα ήταν ότι την μετάθεση την είχα ισοζυγισμένη (balanced) πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχα περισσότερο ή λιγότερο γενετικό υλικό από έναν φυσιολογικό άνθρωπο. Ότι έλειπε από γενετικό υλικό στο μονό 14 υπήρχε στο μακρύ χρωμόσωμα του 13. Έτσι ήμουν -κατά τα άλλα- απολύτως φυσιολογικός.

Παιδιά όπως εγώ που φέρουν μια ισοζυγισμένη μετάθεση Robertson ζουν μια απολύτως φυσιολογική ζωή και συνήθως καταλαβαίνουν ότι έχουν κάποιο πρόβλημα και ανακαλύπτουν την μετάθεση όταν πάνε να κάνουν παιδιά. Ακριβώς δηλαδή η δική μου ιστορία.

Οι μεταθέσεις robertson (συνήθως, αλλά όχι πάντα απ΄ότι κατάλαβα), έχουν ως συνέπεια ακραία ολιγοασθενοσπερμία ή αζωοσπερμία. Ποιος ξέρει γιατί; Ίσως η φύση να μην θέλει να συνεχιστεί η ανωμαλία. 

Σε αντιδιαστολή με την δική μου περίπτωση της ισοζυγισμένης μετάθεσης, υπάρχουν οι μη ισοζυγισμένες μεταθέσεις, όπου λείπει ή περισσεύει γενετικό υλικό (μονοσωμίες, τρισωμίες χρωμοσώματος). Τέτοια έμβρυα (για καλή τύχη των γονέων) συνήθως καταλήγουν σε αποβολή αφού η φύση μισεί την ανωμαλία.   Εάν τελικά επιζήσουν, πράγμα σπάνιο, το παιδί φέρει μια γενετική ανωμαλία που εκδηλώνεται με κάποιο σύνδρομο (Down κ.α).

Το διάβασμα όλων αυτών μου προκάλεσε πολλαπλά συναισθήματα. Αφ'ενός έκπληξη που κουβάλαγα σε όλη μου τη ζωή ένα τέτοιο θέμα χωρίς να το γνωρίζω. Αφ'εταίρου λύπη που είχα αυτή την ατυχία. Και κατά τρίτον χαρά που μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερός και είχα την μετάθεση ισοζυγισμένη απολαμβάνοντας το δώρο της ζωής φυσιολογικά εώς τώρα αντί να έχω καταλήξει να είμαι μια αποβολή ή ένα καθυστερημένο παιδάκι.
 
Και βέβαια χαρά που είχα την τύχη να ζω στο 2014. Πολύ-πολύ πρόσφατα -συγκριτικά σε σχέση με την  ιστορία της ανθρωπότητας- η ιατρική είχε καταφέρει να δώσει λύσεις και να βοηθήσουν να τεκνοποιήσουν και άτομα με το δικό μου ή άλλα προβλήματα. Η ανακάλυψη και οι εξελίξεις στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και την γενετική των τελευταίων λίγων ετών έκαναν θαύματα.  Αν όλα αυτά συνέβαιναν μόλις λίγα χρόνια πριν, θα ήταν αδύνατον. Λίγες μόλις δεκαετίες πίσω και απλά θα ήμουν καταδικασμένος στην στειρότητα.


Κεφάλαιο 10: οι επιπλοκές-συνέπειες του γενετικού προβλήματος στην προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης: προεμφυτευτική γενετική διάγνωση

Τα δεδομένα άλλαζαν πλέον δραστικά. Δεν ήμουν ένας άνδρας απλά με φτωχό-υπογόνιμο σπέρμα όπου η εξωσωματική θα χρησίμευε μόνο για να παρακάμψει αυτό το πρόβλημα. Κουβάλαγα μια γενετική ανωμαλία την οποία δυνητικά θα μετέδιδα κληρονομικά στο οποιοδήποτε έμβρυο.  Η δική μας απόπειρα εξωσωματικής θα ήταν μια πιο περίπλοκη διαδικασία από αυτήν ενός άλλου ζευγαριού με απλά φτωχό σπέρμα λόγω επίκτητων (μη γενετικών) αιτιών.

Από το κέντρο εξωσωματικής του Χ μου ζήτησαν να λάβω "γενετική συμβουλή" πριν προχωρήσουμε, την οποία πήρα από το Intergenetics όπου είχα κάνει και τις γενετικές εξετάσεις.

Για να μην σας κουράσω με πολλές λεπτομέρειες, μου πήραν οικογενειακό ιστορικό και μου είπαν ότι στη δική μου περίπτωση, τα έμβρια που θα δημιουργούσαν οι εμβριολόγοι στο κέντρο εξωσωματικής θα έπρεπε να περάσουν πρώτα μια εξέταση που λέγεται Προεμφυτευτική Γενετική Διάγνωση προτού εμφυτευτούν στη μήτρα της μητέρας τους.

Με αυτή την εξέταση θα κάναν στην ουσία γενετικό έλεγχο στα έμβρυα (κάτι παρόμοιο με αυτό που κάναν σε μένα) και θα επέλεγαν μόνο αυτά τα οποία ήταν γενετικά υγιή και δεν είχαν κάποιο πρόβλημα που θα είχαν κληρονομήσει συνέπεια του δικού μου προβλήματος.

Και ποια ήταν τα στατιστικά της υπόθεσης;

Κάπου εκεί θυμήθηκα τους όμορφους νόμους της γενετικής που είχα κάνει στο Λύκειο αλλά και αργότερα όταν έφτιαχνα...δικά μου υβρίδια ντομάτας. Όταν ένα δικό μου σπερματοζωάριο (από τα λίγα και πολύτιμα που είχα) διασταυρωνόταν με ένα ωάριο της (φυσιολογικής) συζύγου μου, θα υπήρχαν έξι δυνατά αποτελέσματα-σενάρια για το έμβρυο που θα σχηματιζόταν.

Ένα από αυτά τα έξι σενάρια (16,6%) ήταν το παιδί να είναι απολύτως φυσιολογικό και άλλο ένα από τα έξι (άλλο ένα 16,6%) να έχει μεν την μετάθεση αλλά με τον ίδιο τρόπο που την είχα εγώ, δηλαδή ισοζυγισμένη. Και τα δύο αυτά σενάρια (δηλαδή μία στις 3 ή 33,3%) θεωρούταν αποδεκτά από τον γενετιστή, το παιδί θεωρούνταν υγιές και κατάλληλο για μεταφύτευση στη μήτρα.

[Παρένθεση: Μου έκανε εντύπωση ότι ακόμα και ένα παιδί με τη δική μου ισοζυγισμένη μετάθεση θεωρούνταν αποδεκτό για εμφύτευση και μοιράστηκα με τον γενετιστή τους φόβους μου. Ένα τέτοιο παιδί θα είναι μεν υγιές, αλλά δεν θα έχει πιθανά το ίδιο δικό μου πρόβλημα υπογονιμότητας;  Πως θα πεις στο παιδί σου καθώς μεγαλώνει ότι έχει ένα τέτοιο πρόβλημα και ότι εσύ το ήξερες πριν την γένησή του ακόμα ότι θα έχει κάτι τέτοιο αλλά το δέχτηκες από εγωϊσμό να έχεις ένα παιδί;

Ο γενετιστής μου είπε το εξής απλό πράγμα που με έπεισε: "Είναι ανήθικο εκ μέρους μας να απορρίψουμε ένα τέτοιο υγιές παιδί απλά επειδή έχει αυτό το πρόβλημα. Δηλαδή εσύ επειδή είσαι υπογόνιμος θα προτιμούσες καλύτερα να μην είχες γεννηθεί;"....Είχε δίκιο.

Εξάλλου αν η ιατρική μπορούσε να δώσει λύση στο δικό μου πρόβλημα εν έτη 2014, πόσο μάλλον σε 20-30 ή 40 χρόνια από τώρα όταν ένα δικό μου παιδί με το ίδιο πιθανά πρόβλημα θα είχε να αντιμετωπίσει τους ίδιους δαίμονες.]

Στα υπόλοιπα τέσσερα σενάρια στα έξι (δηλαδή 2 στις 3 ή 66,6%) το παιδί θα είχε μη ισοζυγισμένη μετάθεση, δηλαδή θα είχε περισσότερο ή λιγότερο γενετικό υλικό από το φυσιολογικό. Σε αυτή τη περίπτωση το πιο πιθανό ήταν ότι θα κατέληγε σε αποβολή. Αν -σπανιότερα- επιζούσε, θα ήταν ένα παιδί με κάποιο γενετικό σύνδρομο.

Αυτό σήμαινε απλά, ότι τον ενάμιση χρόνο που προσπαθούσαμε για ένα θαύμα (μη γνωρίζοντας εγώ το γενετικό πρόβλημά μου) κι αν ακόμα το θαύμα συνέβαινε, το παιδί 2 στις 3 θα κατέληγε σε αποβολή όπως προείπα....

[Για τον λόγο αυτό ο καρυότυπος είναι μια από τις εξετάσεις που γίνονται στους γονείς όταν ένα ζευγάρι έχει την κακή εμπειρία των επαναλαμβανόμενων ("καθ'έξιν") αποβολών. Συχνά βρίσκουν ότι το πρόβλημα τελικά είναι χρωμωσωμιακό στον έναν από τους δύο γονείς, γεγονός που οδηγεί σε έμβρυα με χρωμοσωμιακό πρόβλημα που τελικά αποβάλλονται. ]

Γενικά στην όλη διαδικασία της εξωσωματικής αλλά και της προεμφυτευτικής διάγνωσης, θα κληθεί κάποιος αρκετές φορές να αποφασίσει σε ζητήματα ηθικής φύσεως. Εδώ οφείλεται και το ότι η νομοθεσία από χώρα σε χώρα αλλάζει τόσο πολύ αλλά και το ότι διαρκώς προσαρμόζεται.

Όσον αφορά τη λυπητερή της υπόθεσης, πάντα τυχερός εγώ. Το κόστος της προεμφυτευτικής διάγνωσης -ανάλογα με τα έμβρυα που θα προκύψουν γιατί πάει ανά έμβρυο- είναι πολύ ψηλό: θα άγγιζε ή θα ξεπερνούσε το ίδιο το κόστος της εξωσωματικής. Με άλλα λόγια κάθε προσπάθεια σε εμάς θα κόστιζε τα διπλά λεφτά.

Όσον αφορά την διαδικασία της εξωσωματικής, η υποχρέωση προεμφυτευτικής διάγνωσης αλλάζει τα δεδομένα. Η εμβρυομεταφορά των εμβρύων στη μήτρα σε μια απλή εξωσωματική γίνεται συνήθως την 3η ημέρα.

Στην περίπτωσή μας όμως, τα όποια έμβρυα σχηματιστούν θα έπρεπε να σχηματίσουν αρκετά κύτταρα ώστε να μπορεί να παρθεί δείγμα για βιοψία και αυτή να σταλθεί στο κέντρο γενετικής. Εκεί θα γινόταν η εξέταση για το αν είναι υγιή ή όχι. Τα αποτελέσματα (που χρειάζονται 1-2 ημέρες) θα στέλνονταν με fax στο κέντρο εξωσωματικής και τότε θα γίνονταν η εμφύτευση των υγιών αυτών εμβρύων στη μητέρα. Αυτό σήμαινε ότι σε εμάς η εμφύτευση στη μήτρα θα γίνονταν όταν τα έμβρυα θα ήταν 5ης ή 6ης ημέρας (όπου πλέον ονομάζονται "βλαστοκύστες").

Η δυνατότητα να επιβιώνουν έμβρυα τόσες ημέρες στο εργαστήριο ήταν μια εξέλιξη μόλις των τελευταίων λίγων ετών στην ιατρική, με την βελτίωση των καλλιεργητικών υγρών. Η δε εξέλιξη αυτή καθιστούσε δυνατή την προεμφυτευτική διάγνωση των εμβρύων για γενετικές ανωμαλίες αφού δίνει τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεται.

Το μειονέκτημα είναι ότι περίπου τα μισά από τα έμβρυα που γονιμοποιούνται επιζούν τόσες μέρες ώστε να γίνουν βλαστοκύστες. Συνεπώς, εάν η γυναίκα παράγει λίγα ωάρια κατά την διαδικασία της εξωσωματικής μπορεί να μην φτάσει και κανένα να γίνει βλαστοκύστη, οπότε αδύνατη η συνέχιση της διαδικασίας.

Από την άλλη, οι γιατροί θεωρούν ότι τα έμβρυα αυτά που φτάνουν στο στάδιο της βλαστοκύστης είναι τα πιο "δυνατά" και συνήθως οι πιθανότητες επιτυχίας είναι μεγαλύτερες απ'ότι με έμβρια λιγότερων ημερών.

Στις εξελίξεις που οδήγησαν στην προεμφυτευτική γενετική διάγνωση οφείλονται μερικές νίκες της ιατρικής έναντι κληρονομικών κινδύνων, όπως η επιλογή υγιών εμβρίων και η γέννηση στη συνέχεια υγιών μωρών από γονείς με κινδύνους για ασθενειες όπως μεσογειακή ανεμία και άλλες γενετικές (κληρονομικές) παθήσεις κλπ.   

(συνεχιζεται)

[Φαέθων]

Κεφάλαιο 11: η ψυχολογία ενός σοβαρά υπογόνιμου άνδρα

Μιλάω πολύ ώρα τώρα για ιατρικά δεδομένα και έχω παραμελήσει να αναφερθώ σε ένα μεγάλο θέμα. Την ψυχολογία μου.

Από το 2011 που διαγνώστηκε το πρόβλημα κυκλοθυμικά πέρναγα μια πληθώρα συναισθημάτων: απογοήτευση, λύπη, θυμό, ταπείνωση, ελπίδα, φόβο, πείσμα, εμμονή. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η υπόθεση με έκανε να κοιτάξω βαθιά μέσα μου  και στις αξίες μου ως άνθρωπο και να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα που οι περισσότεροι τυχεροί άνθρωποι δεν θα κληθούν να θέσουν στον εαυτό τους. Τι έχει αξία και νόημα στη ζωή και γιατί;

Η πιθανότητα ότι δεν θα μπορέσω να αποκτήσω ποτέ μου παιδί ήταν κάτι το οποίο έπρεπε να δεχτώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου από την πρώτη στιγμή που διαγνώστηκε το πρόβλημα. Άλλες φορές αυτή η πιθανότητα φάνταζε μεγαλύτερη και άλλες φορές μικρότερη αλλά υπήρχε πάντα. Μπορεί οι εξελίξεις των τελευταίων ετών στον τομέα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής να μου έδιναν κάποιες ελπίδες αλλά ήταν ελπίδες. Κάποιες φορές φάνταζαν περισσότερες, κάποιες λιγότερες αλλά ποτέ δεν θα υπήρχε βεβαιότητα.

Στατιστικά και μιλώντας γενικά, μια προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι απλά μια πιθανότητα. Η οποία χοντρικά κυμαίνεται περίπου στο 50% να καταλήξει σε γέννα. Αυτό όμως το 50% δεν μοιράζεται "δίκαια" σε όλες τις περιπτώσεις αλλοιώς όλοι θα είχαν το ευτυχές αποτέλεσμα σχεδόν σίγουρο μετά από 3-4 προσπάθειες. Το ιδιαίτερο ποσοστό του καθένα έχει να κάνει με το συγκεκριμένο πρόβλημα του ζευγαριού, την ηλικία της γυναίκας κλπ.

Υπολογίστε ότι -ανάλογα με την περίπτωση- τέσσερις προσπάθειες εξωσωματικής θα κοστίσουν τουλάχιστον 20.000 ευρώ, αν συνυπολογίσει κανείς φάρμακα, εξετάσεις, βενζίνες, και λοιπά παρελκόμενα. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να φτάσουν και τα διπλά. Προσθέστε τον χρόνο, την συγκέντρωση, το ψυχολογικό φορτίο. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι κατά τη περίοδο που είσαι πριν από μια προσπάθεια εξωσωματικής και κατά τη διάρκεια αυτής, η υπόλοιπη ζωή σου σχεδόν σταματάει. 

Στην πορεία μου στην θάλασσα της υπογονιμότητας γνώρισα ουκ ολίγα ζευγάρια που πιάσανε παιδί με την πρώτη. Γνώρισα επίσης ουκ ολίγα ζευγάρια που δεν τα καταφέρανε και τελικά τα παρατήσανε και αποδεχτήκανε το μοιραίο μετά από πολλαπλές προσπάθειες. Είχα ακούσει για 7 προσπάθειες, για 10 προσπάθειες, ακόμα και για 20 προσπάθειες.

Αυτές οι προσπάθειες τα εξαντλήσανε (ή και καταστρέψανε) οικονομικά χωρίς τελικά κανένα αντίκρυσμα. Τους ρουφήξανε τη χαρά της ζωής για κάμποσα χρόνια, όπου η καθημερινή εμμονή τους ήτανε να επισκέπτονται καινούρια κέντρα εξωσωματικής με νέες ελπίδες και να κάνουν ολοένα και καινούριες εξετάσεις μπας και βρούνε κάποια εξήγηση των επαναλαμβανόμενων αποτυχιών τους. Τους καταστρέψανε την αυτοπεποίθησή, τα γεμίσανε εμμονές τους και τους κάνανε τη ζωή θλιβερή.

Τέλος συμβιβαστήκανε με το γεγονός ότι δεν θα κάνουνε ποτέ παιδιά και εξακολούθησαν εξ ανάγκης την ζωή τους, κουβαλώντας πλέον πάντα μέσα τους το αίσθημα της αποτυχίας, της μη ολοκλήρωσης, της "κατάρας", της οργής. Άκουσα επίσης για μια-δυο περιπτώσεις όπου μετά από αρκετές προσπάθειες, στην γυναίκα εμφανίστηκε καρκίνος. Οι γιατροί στα κέντρα εξωσωματικής στην πρώτη επίσκεψη σπεύδουν να καθησυχάσουν τις ανησυχίες του ζευγαριού με φυλλάδια και ιατρικές έρευνες που αποσυνδέουν τις προσπάθειες εξωσωματικής με την εμφάνιση καρκίνου. Η μια έρευνα τα αποσυνδέει τελείως, η άλλη λέει ότι μπορεί να συμβεί μόνο αν έχει προδιάθεση η γυναίκα, μια άλλη λέει υπάρχει μικρός συσχετισμός αν η γυναίκα κάνει πάνω από 6 προσπάθειες...αλλά ξέρουμε πως είναι αυτές οι έρευνες. Σήμερα βγαίνει μία και λέει αυτό, του χρόνου βγαίνει μια άλλη και λέει το αντίθετο. Ποιος μπορεί να είναι απολύτως σίγουρος όταν μια γυναίκα υποβάλλεται τόσες φορές σε τέτοιο όγκο ορμονών και φαρμάκων;

Όλα αυτά συνθέτουν μια κόλαση που πραγματικά δεν αξίζει σε κανένα ζευγάρι να περνάει.

Ανάλογα με τις αξίες τους και τα πιστεύω τους κάποια ζευγάρια εκτονώσανε τη λύπη τους στην υϊοθέτηση ενός παιδιού, άλλα στην τεκνοποίηση με ξένο σπέρμα ή ωάριο, άλλα στην υιοθέτηση ενός σκυλιού, ενώ άλλα δεν θεώρησαν ωφέλιμη καμία τέτοια διέξοδο. Εγώ άνηκα σε αυτούς όπου τους αγγίζει μόνο η απόκτηση ενός δικού τους βιολογικού παιδιού. Καμία άλλη από τις παραπάνω διεξόδους δεν μου έλεγε κάτι, χωρίς να κατηγορώ βέβαια οποιονδήποτε καταλήξει σε αυτές, αφού όπως προείπα αυτό είναι υποκειμενικό θέμα αξιών και πιστεύω του καθενός.

Εγώ ανακάλυψα το πρόβλημα ένα χρόνο περίπου μετά το γάμο μου. Δεν έζησα συνεπώς την "ηθική υποχρέωση" που ζουν κάποια άλλα υπογόνιμα άτομα, άνδρες ή γυναίκες, τα οποία γνωρίζουν εκ των προτέρων το πρόβλημά τους και προειδοποιούν κάθε νέο άτομο του άλλου φύλου με το οποίο πάνε να συνάψουν σχέση ότι έχουν τέτοιο πρόβλημα.

Στην περίπτωση σαν τη δική μου, όπου το πρόβλημα ανακαλύπτεται στον έναν από τους δύο μετά τον γάμο-σχέση, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η κατάληξη είναι διάλυση ή υποβάθμιση του γαμου ή τις σχέσης,  ειδικά καθώς οι προσπάθειες εξωσωματικής αποτυγχάνουν και φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν θα ξεπεραστεί. "Λυπάμαι, όταν σε πήρα δεν ήξερα ότι έχεις τέτοιο θέμα. Σε αγαπάω μεν αλλά θέλω να αποκτήσω παιδιά". Εγωϊστικό; Ίσως. Αλλά ποιος μπορεί να το κατηγορήσει; Η ανάγκη για τεκνοποίηση είναι από τις ισχυρότερες σε κάποιους ανθρώπους.

Εάν σας πω ότι όταν συνειδητοποίησα το πρόβλημα δεν ένοιωσα "ένοχος" απέναντι στην γυναίκα μου και την οικογένειά της, θα σας πω ψέμματα. Ένοιωθα ότι άθελά τους είχαν μπλέξει με κάποιον "ελαττωματικό". Ότι δεν θα μπορούσα να χαρίσω στη γυναίκα μου αυτό που θα μπορούσε κάθε άλλος άνδρας. Ότι δεν ήμουν αρκετά άνδρας κάποιες φορές. Ένοιωθα τύψεις και ενοχές. Ένοιθα και ενοχές απέναντι στους γονείς της που δεν μπορούσα να τους χαρίσω ένα εγγονάκι (ευτυχώς οι δικοί μου γονείς είχαν ήδη μπόλικα οπότε εκεί δεν τους πείραζε τόσο). Ευτυχώς ήταν ωραίοι τύποι και ποτέ δεν με έκαναν να νοιώσω άσχημα σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις που έχω ακούσει. Τους έθαβε τη στενοχώρια ότι ήμασταν αγαπημένοι και ευτυχισμένοι με την κόρη τους έστω κι έτσι.

Η δική μου περίπτωση είχε -ευτυχώς για μένα- κάποιες ιδιαιτερότητες σε σχέση με τις περισσότερες άλλες. Η σύζυγός μου δεν ήταν ακριβώς η γυναίκα που ζούσε με το όνειρο της μητρότητας. Την φοβίζανε τα παιδιά, την φόβιζε η ιδέα ότι θα τα φέρει σε έναν τέτοιο κόσμο να ζήσουν, την φόβιζε το γεγονός ότι θα είχε μια τέτοια ευθύνη. Τα είχαμε συζητήσει πριν ακόμα μου ανακαλυφθεί το πρόβλημα και με είχανε παραξενέψει οι απόψεις της. Δεν εννοούσε ότι δεν ήθελε να κάνουμε παιδιά, αλλά δεν ήταν ακριβώς το γεγονός που θα χρειαζότανε να την ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Έτσι, ακόμα και όταν μου αποκαλύφθηκε το πρόβλημα ποτέ δεν θεώρησε ότι μας συμβαίνει κάτι τρομερό.

Κι εγώ από την μεριά μου και ίσως φανεί παράξενο, δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τα παιδιά. Τα παιδιά των φίλων μου με κουράζανε όποτε ήμασταν μαζί και τα έβλεπα σαν μπελά. Όμως, και αυτό ίσως φανεί σαν αντίφαση, είχα πολύ ανεπτυγμένο το πατρικό ένστικτο. Ήθελα πάρα πολύ δικά μου παιδιά και πιστεύω ότι θα γινόμουν ένας πολύ καλός πατέρας. Για εμένα -σε αντίθεση με τη σύζυγό μου- τα παιδιά θα σημαίναν ολοκλήρωση. Η είδηση ότι πιθανά δεν μπορώ να κάνω παιδιά, δεν ήταν κάτι που μπορούσα να καταπιώ εύκολα.

Ήμασταν ένα όμορφο ζευγάρι με τη σύζυγό μου. Εμφανίσιμοι, μορφωμένοι, αγαπημένοι. Οι φίλοι μας μας θεωρούν δύο αξιόλογα και καλά παιδιά που -ας μην φανεί εγωϊστικό- τα έχουν "όλα".

Καθώς τα πρώτα χρόνια περνούσαν μετά το γάμο μας και πιτσιρίκι δεν έσκαγε είχαμε κάποιες αδιάκριτες ερωτήσεις, κάποια πειράγματα, κάποιες ευχές στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι "Άντε και του χρόνου διπλοί και τριπλοί". Αυτά κοπήκαν καθώς πέρασε κι άλλο ο καιρός και κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει προφανώς (σε όσους βέβαια δεν το είχαμε μοιραστεί οι ίδιοι).

Η ζωή είναι άδικη. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Έβλεπα και άκουγα για γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να ζητιανεύουν στα φανάρια. Που τα παρατούσαν σε σκουπιδοντενεκέδες και σε ορφανοτροφεία. Που τα ρίχναν γιατί ήταν "ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη". Και από την άλλη είχα γνωρίσει τόσους ανθρώπους που διαλύουν την ζωή τους και που θα δίναν την ψυχή τους για να κάνουν ένα παιδί. Και όμως το παιδί αυτό σε αυτούς ήταν άπιαστο όνειρο. Τα πάντα είναι σχετικά τελικά σε αυτή τη ζωή.

Ταυτόχρονα κάποιοι φίλοι μας παντρευόντουσαν και κάποιοι έκαναν παιδιά. Η επικοινωνία με φίλους που αποκτούσαν παιδί σιγά-σιγά έκοβε (όχι εξαιτίας μας). Εκπέμπαν πλέον σε άλλο μήκος κύματος και το παιδί γινόταν το επίκεντρο της ζωής τους. Κάπου ένοιωθα μια μικρή ζήλεια, κάπου μετά αναρωτιόμουν μήπως εμείς τελικά ήμαστε καλύτερα, όταν τους έβλεπα τι ζόρια τραβούσανε μετά.

Ας μην με παρεξηγήσει πάλι κανείς, πως ότι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Έχω ξεκαθαρίσει πόσο πολύ από μεριάς μου ήθελα να γίνω πατέρας. Σκεφτόμουν ότι στο δικό μας σπίτι μπορεί να μη βάλουμε δωράκια κάτω από το δέντρο, μπορεί να μην ακούσουμε παιδικές φωνούλες, μπορεί να μην παίξω με το παιδί μου στα γόνατά μου, να μην του πω παραμύθια, να μην το καθοδηγήσω πως θα γίνει σωστός άνθρωπος, όπως το καταλαβαίνω εγώ. Σκεφτόμουν ότι ότι δημιουργήσω σε αυτή τη ζωή δεν θα έχω σε ποιον να τα αφήσω και πως θα γεράσουμε μόνοι μας χωρίς κάποιον να ενδιαφέρεται για εμάς. Κι όλα αυτά πονάγανε πολύ.

Από την άλλη όμως μεριά και με τη σκέψη ότι μπορεί τελικά ότι και να κάνω να μην τα καταφέρω, είχα χρέος να συνεχίσω τη ζωή μου σε κάθε περίπτωση και να πείσω τον εαυτό μου ότι και η ζωή χωρίς παιδιά μπορεί να είναι ωραία. Για στάσου, ίσως και...ωραιότερη; Αυτό το οποίο δεν μου πέρναγε καν από το μυαλό ως πιθανότητα παλαιότερα και που θα θεωρούσα ύβρη και να το σκεφτώ ακόμα, είχα αρχίσει τώρα εκ των συνθηκών να ανοίγω τα μάτια μου και να το παρατηρώ. Με είχε ταρακουνήσει μια ρήση που μου πέταξε κάποια στιγμή η μεγαλύτερη αδελφή μου, η οποία είχε τέσσερα παιδιά: "Όποιος έχει παιδιά να τα χαίρεται, κι όποιος δεν έχει να χαίρεται"....

Πόσους γονείς δεν ήξερα που τα παιδιά τους είχαν ένα σοβαρό πρόβλημα που τελικά τους κατέστρεψε τη ζωή (των γονιών); Παιδιά που τα μαζεύαν από το πεζοδρόμιο, από στέκια ναρκομανών. Παιδιά με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Παιδιά με σχιζοφρένεια, παιδιά ανάπηρα. Τον φίλο μου που έχασε το 2 ετών κοριτσάκι του από λευχαιμία αφού τον κατέστρεψε οικονομικά προκειμένου να τη σώσει; Την γνωστή μας με το καθυστερημένο παιδάκι που άνοιγε κάθε τόσο την πόρτα και το έσκαγε και το ψάχναν στην αστυνομία; Όσο κι αν πριν κάνουμε παιδί φανταζόμαστε τον εαυτό μας  πλέον να έχουμε μια ευτυχισμένη οικογένεια με x γερά, καλά, υγιή παιδιά πόσες φορές το σενάριο της πραγματικής ζωής (η οποία έχει συχνά διεστραμμένη φαντασία) αποδεικνύεται μακρυά από αυτό που φανταζόμασταν; Πόσους ανθρώπους δεν ήξερα που βαθιά μέσα τους θα προτιμούσαν από τα παιδιά που τους είχαν τύχει να έχουν καλύτερα την δική μας ΤΥΧΗ και να μην έχουν  παιδιά;

Όσο κι αν ήθελα παιδιά, είχα αναγκάσει τον εαυτό μου να δει μια πραγματικότητα που πριν δεν την φανταζόταν: το να μην έχεις παιδιά δεν έχει μόνο μειονεκτήματα αλλά έχει και πλεονεκτήματα. Κάποιες φορές μάλιστα ίσως να είναι καλύτερα. Πρόσεχε πολύ τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου έρθει λοιπόν.

Δεν είναι σπάνοι οι άνθρωποι οι οποίοι συνειδητά έχουν επιλέξει να μην κάνουν παιδιά γιατί δεν θέλουν παιδιά. Και δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που τελικά δεν κάνουν παιδιά όχι γιατί έχουν κάποιο πρόβλημα αλλά γιατί καταλήγουν στη ζωή τους να μην έχουν ΣΥΝΤΡΟΦΟ.

Έπρεπε λοιπόν να ανοίξω τα μάτια και να δω όχι τι δεν έχω και τι δεν μπορώ να αποκτήσω σε αυτή τη ζωή που έχουν άλλοι, αλλά τι έχω εγώ που δεν έχουν άλλοι και να το εκτιμήσω. Και ήμουν πολύ τυχερός κατ'αρχάς να έχω μια υπέροχη σύντροφο. Κάτι που λίγοι στην ζωή θα το βρουν, κάνουν δεν κάνουν παιδιά. Είχα οικογένεια και ήταν εγώ κι αυτή για την ώρα.

Ο καθένας σε αυτή τη ζωή κουβαλάει το δικό του σταυρό που δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός.  Εμένα ήταν ότι δεν θα μπορούσα ίσως να κάνω παιδιά. Αλλουνού ίσως ήταν κάτι άλλο ή ίσως ακόμα κι αυτά τα ίδια τα παιδιά του.

Κλείνοντας αυτή τη παράγραφο, θα παραθέσω τα δικά μου συμπεράσματα-συμβουλές από όλα τα παραπάνω, αυτές που θα έδινα και στον εαυτό μου, για κάθε υπογόνιμο άτομο ή ζευγάρι που έχει βρει την ιστορία μου και διαβάζει. Και αν και εδώ παίζουν πολλά υποκειμενικά θέματα αξιών και πιστεύω, ελπίζω κάποιους να τους αγγίξουν και να τους βοηθήσουν.

-Η ιατρική δίνει πλέον λύσεις σε πολλά σοβαρά προβλήματα. Θα έλεγα στα περισσότερα. Κάποιες φορές εύκολα, κάποιες πιο δύσκολα, όχι όμως πάντα.. Αποδεχτείτε εξ'αρχής αυτό το ενδεχόμενο. Κι όταν λέω "όχι πάντα" εννοώ ότι οι εξωσωματικές και οι γιατροί είναι ακριβό και ψυχοφθόρο σπορ και μπορεί να εξαντληθούν τα δικά σας περιθώρια πριν εξαντληθούν τα επιστημονικά.

-Όσο σοβαρό και αν είναι το πρόβλημά σας και όσο λίγες κι αν είναι οι πιθανότητες επιτυχίας, να κάνετε τις προσπάθειές σας για να τα έχετε καλά με τον εαυτό σας. Και κάντε τις όσο νωρίτερα μπορείτε.

-Μακάρι τα πράγματα να σας πάνε γρήγορα καλά. Αν όμως δεν πάνε, μην το αφήσετε να σας γίνει εμμονή. Αν κάτι έγινε λάθος διορθώστε το και ξαναπροσπαθήστε. Αν το θέλετε πολύ θα κάνετε περισσότερες προσπάθειες, θα το ψάξετε περισσότερο και οι πιθανότητές σας είναι μεγαλύτερες. Αλλά αν απλά ρίχνετε ζαριές στην τύχη από ένα σημείο και μετά, μην γίνετε σαν τον τζογαδόρο που θέλει κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη προσπάθεια για να βγάλει τα σπασμένα ή για να αποδείξετε στον εαυτό σας ότι μπορείτε να πετύχετε. Μην το αφήσετε να σας καταστρέψει τη ζωή οικονομικά και συναισθηματικά. Αποδεχτείτε ότι κάνατε αυτό που οφείλατε και που μπορούσατε και χαρείτε πλέον τη ζωή σας.

-Αποδεχτείτε το γεγονός ότι η ζωή χωρίς παιδιά έχει και πλεονεκτήματα. Αποδεχτείτε το γεγονός ότι η ζωή με παιδιά έχει και μειονεκτήματα. Και κάποιες φορές σοβαρά.

[maria]

πολύ ομορφες σκεψεις .Κ εγω φοβάμαι να αποκτησω παιδι λογω  προβλήματος μου .Τα εχω σκεφτει όλα αυτά αμέτρητες φορες και εχω καταληξει στα ιδια συμπερασματα με εσενα και με την γυναικα σου .Το παιδι ειναι το αποτελεσμα μιας ομορφης σχεσης και ειναι θεμα τυχης .Είναι αποτέλεσμα όχι αυτοσκοπος.Οσο για τις εξωσωματικες  αυτό με τον καρκινο  αρκει.

[Φαέθων]

Κεφάλαιο 12: η ώρα της εξωσωματικής

Αρχές έως άνοιξη του 2014 έχουμε τελειώσει όλες τις εξετάσεις που ζητάει το κέντρο προτού προχωρήσει σε εξωσωματική.

Για εμένα μετά τις γενετικές, αυτές είναι κάποιες αιματολογικές και ένα σπερμοδιάγραμμα -το πρώτο μετά την κατάψυξη σπέρματος στα τέλη του 2011- όπου διαπιστώνεται ότι παρά τις ειδικές βιταμίνες-αντιοξειδωτικά PROFERTIL που μου συνταγογραφήσαν από το κέντρο εδώ και μήνες, η κατάστασή μου έχει ξαναεπιδεινωθεί: 80.000 σπερματοζωάρια / ml με μηδέν κινητικότητα (η αλήθεια είναι ότι την περίοδο αυτή δεν κάνω και τον καλύτερο τρόπο ζωής: τσιγάρο, ποτό, στρες, κακή διατροφή, κομμένη γυμναστική).

Τότε θυμάμαι τα λόγια του Ασβέστη και συνειδητοποιώ τι καλά που έκανα και κατέψυξα σπέρμα καλύτερης ποιότητας τότε που μπορούσα. Και καταλαβαίνω και πάλι για άλλη μια φορά τι ανούσιο που ήταν να καθυστερούμε την εξωσωματική και να κάνουμε προσπάθειες για φυσιολογική σύλληψη "μπας και γίνει θαύμα".

Για τη σύζυγο οι εξετάσεις είναι αυτές που θα διασφαλίσουν ότι δεν υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα που θα την δυσκολέψει στην επιτυχία: Αιματολογικές, Σαλπιγγογραφία, Ορμόνες, Υπέρηχους. Επίσης γενετικές λόγω του δικού μου προβλήματος. Τα πράγματα θα ήταν άσχημα αν και εκείνη είχε κάτι παρόμοιο αλλά ευτυχώς όλα καλά.

Και για τους δύο: μας ζητάνε εξετάσεις ότι δεν πάσχουμε από AIDS, σύφιλη, πανούκλα και λοιπές ευγενείς ασθένειες, ωστε να μπορούν να καταψύξουν βιολογικό μας υλικό (εμβρυα κλπ) αν χρειαστεί. Αυτό απαιτείται απο το νόμο.

Περιμένουμε πλέον την επόμενη περίοδο για να ξεκινήσουμε την διαδικασία αλλά όπως ήδη είπα η περίοδος της συζύγου λόγω πολυκυστικών ωοθηκών ήταν ανώμαλη από 30-90 ημέρες και έτσι όταν επιτέλους έρχεται δεν μας δίνουν το πράσινο φως από το κέντρο να ξεκινήσουμε γιατί...πέφτουμε ακριβώς στο Πάσχα. Έχοντας εξηγήσει ήδη την κωλυσιεργία μας και προσθέτοντας σε αυτό ότι έχουμε ήδη καθυστερήσει άλλη μια φορά για να μην πέσουμε Χριστούγεννα αρχίζει και με παίρνει από κάτω....Θέλω να τελέιώνουμε! Δεν μπορώ να το έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Δεν μπορούμε να κάνουμε σχέδια, δεν μπορούμε να υπολογίσουμε τα οικονομικά μας...Τέλος πάντων, τι μπορείς να κάνεις; Άντε πάλι στο περίμενε......Το μόνο καλό που προκύπτει είναι ότι με αυτή τη καθυστέρηση περνάμε την επιτροπή εξωσωματικής τέλος Απριλίου και μας εγκρίνουν 2 προσπάθειες. Όπως θα συνειδητοποιήσω αργότερα, η βοήθεια του κράτους καλύπτει περίπου το...10% των συνολικών εξόδων. Στην ουσία τα αρχικά φάρμακα συν...350 ευρώ ανά προσπάθεια.

Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν θέλω να αφιερώσω αυτό το ποστ σε όλα τα ζευγάρια που μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία όπως εμείς, με όνειρα να γίνουν γονείς σε μια χώρα που μαραζώνει δημογραφικά, μέσα σε μια εξαιρετικά αντίξοη εποχή όπου είναι σχεδόν αδύνατον να μαζέψεις τα λεφτά σε τέτοια κρίση και με σχεδόν μηδαμινή βοήθεια από το ελληνικό μπουρδελοκράτος. Εγώ είχα ένα μικρό απόθεμα από την κληρονομιά του πατέρα μου που έχασα τέλη του 2011 (το 2011 δεν μου πήγε καλά για όποιον έχει παρατηρήσει τι μου συνέβηκε εκείνο το έτος) αλλοιώς θα έπρεπε να κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι. Σκέφτηκα λοιπόν πως το τελευταίο δώρο του πατέρα μου προς εμένα θα ήταν ίσως τα παιδιά μου. Τα παιδιά μου που εγώ λόγω της ατυχίας μου θα έπρεπε να τα "αγοράσω" (δηλαδή να πληρώσω για να τα αποκτήσω).

Καθώς πλησιάζει -σχεδόν μπαίνει- το καλοκαίρι του 2014 μας ανοίγει ένα ιδανικό "παράθυρο" για την προσπάθεια δεδομένου ότι η σύζυγος (εκπαιδευτικός όπως είπα) δεν δουλεύει το καλοκαίρι, πράγμα που θα δυσκόλευε κάπως τα πράγματα. Έλα όμως που η περίοδός της πάλι καθυστερεί ανησυχητικά και κινδυνεύουμε να χάσουμε και αυτή την ευκαιρία δεδομένου ότι τα κέντρα κλείνουν τον Αυγουστο....και εκεί που λέω ότι πάει το χάσαμε πάλι το τρένο...επιτέλους της έρχεται!

25 μέρες μετά κοντά στα τέλη Ιουνίου ξεκινάει το πρωτόκολλο με μια ένεση ARVECAP και στη συνέχεια υποδόροιες ενέσεις (όπως κάνουν οι διαβητικοί) για καμια εβδομάδα, που σκοπό έχουν να την κάνουν να παράξει πολλά ωάρια.  Στο διάστημα αυτό τακτική παρακολούθηση από τους γιατρούς του κέντρου μέχρι που μας ειδοποιούν ότι είμαστε έτοιμοι για την ωοληψία.


[Να πω εδώ ότι αν και λέμε "εξωσωματική", αυτό δεν είναι μια συγκεκριμένη διαδικασία κοινή για όλα τα ζευγάρια, αλλά ένα πακέτο διαδικασιών ανάλογα με το ειδικό πρόβλημα ή προβλήματα του κάθε ζευγαριού. Θέλω να πω δηλαδή -ή μάλλον να ξαναπώ- ότι όλες οι περιπτώσεις είναι διαφορετικές και έτσι η "εξωσωματική" από ζευγάρι σε ζευγάρι μπορεί να έχει σημαντικές διαφορές. Όπως και να έχει όμως και γενικά μιλώντας, η εξωσωματική έχει τέσσερα σημαντικά βήματα:

1) -την διέγερση με φάρμακα των ωοθηκών της γυναίκας ώστε να παράγει πολλά ωάρια (πολλά ωάρια=πολλά έμβρυα=καλύτερες πιθανότητες να πιάσει κάποιο όταν θα τα μεταφέρουν πίσω στη μήτρα)

Κάποιες γυναίκες σε κάποιες περιπτώσεις που είναι δυνατόν και για την αποφυγή των φαρμάκων-ορμονών κάνουν εξωσωματική "σε φυσικό κύκλο", δηλαδή δεν κάνουν το στάδιο της διέγερσης με φάρμακα για να παράγουν πολλά ωάρια αλλά κάνουν ωοληψία του ενός ωαρίου που παράγει φυσιολογικά η κάθε γυναίκα κάθε μήνα περίπου. Αυτό βέβαια μειώνει τις πιθανότητες επιτυχίας (οπότε αυξάνει τις πιθανότητες να χρειαστούν αρκετές προσπάθειες) καθώς θα μεταφερθεί στη μήτρα μόνο ένα έμβρυο (και αυτό αν τελικά επιζήσει και είναι καλής ποιότητας) αλλά από την άλλη γλυτώνει τον οργανισμό της γυναίκας από τα φάρμακα διέγερσης των ωοθηκών που είναι απ'ότι έχω καταλάβει και το πιο επιβαρυντικό στάδιο στην όλη διαδικασία.

2) την ωοληψία, δηλαδή την απόσπαση από τον γιατρό των ώριμων αυτών ωαρίων.

3) Την δημιουργία εμβρύων στο εργαστήριο από τους εμβρυολόγους χρησιμοποιώντας τα ωάρια που ελήφθησαν και το σπέρμα του πατέρα για τη γονιμοποίησή τους.

4) Την εμβρυομεταφορά, δηλαδή την εμφύτευση των κατάλληλων ή διαθέσιμων εμβρύων πίσω στη μήτρα της μητέρας από τον γιατρό.]

Την προκαθορισμένη μέρα της ωοληψίας πάμε στο κέντρο όπου με μια ελαφρά αναισθησία της παίρνουν τα ώριμα ωάρια που έχουν σχηματισθεί ενώ ταυτόχρονα εγώ δίνω σπέρμα. Είναι η 5η φορά στη ζωή μου που τον παίζω κλεισμένος στον ψυχρό θάλαμο ενός εργαστηρίου. Άλλοι ζορίζονται καθώς στο κέντρο εξωσωματικής είμαι η πρώτη τους φορά (αγχωμένη μαλακία-εξωσωματική blues για να παραφράσω το τραγούδι), αλλά εγώ είμαι μαθημένος πλέον και παλαιός...Έχω φορτώσει βίντεο με την Klixen την βασίλισσα του cock teasing στο κινητό μου και δεν έχω κανένα πρόβλημα. Κοιτάζω το σπέρμα μου στο ποτηράκι μόλις τελειώνω και πικραίνομαι στη σκέψη ότι τα δικά μου παιδιά δεν θα γεννηθούν από μια στιγμή ερωτικής έξαψης με την γυναίκα μου αλλά από μια μαλακία που τράβηξα με την Klixen σε κάποιο εργαστήριο. Λεπτομέρειες.....

Δεδομένων των κακών αποτελεσμάτων βέβαια του τελευταίου σπερμοδιαγράμματος, έχω φροντίσει εκ των προτέρων να μεταφερθεί το κατεψυγμένο δείγμα στο κέντρο ώστε να το έχουν στην διάθεσή τους αν το φρέσκο είναι τόσο κακής ποιότητας που δεν τους επιτρέπει να συνεχίσουν.

Όταν επιτέλους επιστρέφουν τη γυναίκα μου ημιαναίσθητη από την ωοληψία και τη βλέπω στο φορείο με παίρνουν στιγμιαία τα ζουμιά. Όσο κι αν φίλοι μου μου έχουν πει να μην σκέφτομαι έτσι γιατί η απόφαση ήταν κοινή, εγώ σκέφτομαι ότι τα τραβάει όλα αυτά εξαιτίας μου και ότι είναι πολύ γενναία..

Αν και οι νοσοκόμες μου λένε ότι σε 20 λεπτά θα είναι μια χαρά (και με τις περισσότερες που βλέπω έτσι γίνεται) η δικιά μου δεν συνέρχεται πολύ καλά από τη νάρκωση. Έχει χλωμιάσει και αργότερα θα κάνει και δύο φορές εμετό. Η μέρα της ωοληψίας ήταν κατά τη γνώμη μου η πιο δύσκολη για εμάς σε όλη τη διαδικασία.

Τελικά μας πληροφορούν ότι βρήκανε "κάποια σπερματοζωάρια ανά οπτικό πεδίο (!!)" στο φρέσκο δείγμα οπότε είχαν υλικό να δουλέψουν και προτιμούν το φρέσκο....ok. Επίσης μας πληροφορούν ότι συλλέξανε πάνω απο 40 (!!!) ωάρια από τη σύζυγο καθώς εμφάνισε Σύνδρομο Υπερδιέγερσης Ωοθηκών, μια παρενέργεια που συμβαίνει σε γυναίκες με Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών και εάν συμβεί σε έντονο βαθμό είναι επικίνδυνη καθώς μπορεί να καταλήξει σε νοσοκομείο ή σπανίως και χειρότερα. Έτσι ίσως εξηγούνται οι παρενέργειες που είχε μετά τη νάρκωση.

Μιλώντας λίγες μέρες αργότερα με φίλο γυναικολόγο θα συνειδητοποιήσω ότι δεν μας προσέξανε αλλά μας βάλανε σε γραμμή μαζικής παραγωγής. Οι δόσεις των φαρμάκων που της είχανε δώσει δείχναν πως δεν λάβαν υπόψην τους καθόλου το Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών που είχαμε επισημάνει στο πρώτο μας ραντεβού και έτσι έθεσαν την γυναίκα μου σε κίνδυνο.

Την επόμενη μέρα μας παίρνουν τηλέφωνο και μας λένε ότι με μικρογονιμοποίηση (ICSI στην ιατρική γλώσσα) έχουν φτιάξει 35 έμβρυα (!!!).....Μικρογονιμοποίηση σημαίνει ότι δεν αφήσαν το κάθε ωάριο να έρθει σε επαφή με ένα σπερματοζωάριο-νικητή (μια πιο φυσική διαδικασία όταν το σπέρμα είναι φυσιολογικό) αλλά μόνοι τους πήραν με μικροβελόνα ένα-ένα σπερματοζωάριο και το χώσανε μέσα σε κάθε ωάριο ώστε να δημιουργηθούν έμβρυα. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται όταν υπάρχει ανδρικός παράγοντας υπογονιμότητας και σοβαρά προβλήματα με το σπέρμα, όπως στη δική μου περίπτωση της σοβαρότατης ολιγοασθενοσπερμίας.

Δεδομένου ότι τα έμβρυα δεν είναι όλα καλής ποιότητας ή δεν φτάνουν όλα να ζήσουν μέχρι την μέρα της εμβρυομεταφοράς και ειδικά δεδομένου ότι τα δικά μας έμβρυα θα περναγαν από προεμφυτευτικό έλεγχο -όπως έχω εξηγήσει- με στατιστικές πιθανότητες ένα στα τρία να είναι γενετικά υγιές και κατάλληλο για εμφύτευση στη μήτρα, όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά (μέχρις ενός λογικού ορίου) είναι η αλήθεια και αυτό ήταν το μόνο καλό της υπερδιέγερσης των ωοθηκών. Κάποιες γυναίκες έχουν πολύ φτωχή ανταπόκριση στα φάρμακα και καταλήγουν ακόμα και να μην έχουν διαθέσιμα έμβρυα για εμβρυομεταφορά. Ή να έχουν ας πούμε ένα-δύο έμβρυα και αυτά φτωχής ποιότητας.

Αλλά εμείς εδώ είχαμε το αντίθετο....πραγματικά πολύ μεγάλο αριθμό εμβρύων. Συμφωνήσαμε να καταψύξουν περίπου τα μισά, ώστε να τα έχουμε καβάτζα για επόμενη προσπάθεια είτε αυτή πετύχαινε και θέλαμε στο μέλλον κι άλλο παιδί, είτε αυτή αποτύγχανε.

Όποιος δεν έχει κουραστεί και έχει διαβάσει την ιστορία από την αρχή μέχρι εδώ, μπορεί να καταλάβει το πόσο περίεργα αισθάνθηκα όταν πληροφορήθηκα ξαφνικά ότι είμαι πατέρας....35 "παιδιών". 

Για έναν άνθρωπο που το καλοκαίρι του 2011 του διαγνώσανε αζωοσπερμία και έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του πιστεύοντας ότι ίσως να μην καταφέρει να κάνει ποτέ παιδιά, μέχρι το σημείο να έχει τρία χρόνια αργότερα....35 "παιδιά", έστω και σε κάποιο εργαστήριο, είχαν πάει βήμα-βήμα καλά πολλοί παράγοντες που θα μπορούσαν να έχουν πάει στραβά.  Από τις αγωνιώδεις αρχικές μου προσπάθειες να βρεθούν έστω και λίγα σπερματοζωάρια μέχρι του αν η γυναίκα μου θα ανταποκρινόταν καλά στα φάρμακα δημιουργίας ωαρίων (η δικιά μου ανταποκρίθηκε με το παραπάνω).

Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να πάει στραβά πλέον είναι ας πούμε αυτά τα έμβρυα να μην επιβιώσουν ή στον προεμφυτευτικό έλεγχο να τα απορρίψουν όλα ως γενετικά μη υγιή. Κι όμως κι αυτό πήγε καλά...Την μέρα που πήγαμε για την εμβρυομεταφορά, η εμβρυολόγος μια πραγματικά αξιαγάπητη κοπέλα μας ενημέρωσε ότι είχαν έρθει οι απαντήσεις του εργαστηρίου. Από τα 17 έμβρυα (που δεν καταψύξαμε) είχαν επιβιώσει τα 9 και από τα 9 αυτά, τα 3 ήταν υγιή κατάλληλα για εμβρυομεταφορά. Είχαμε λοιπόν τρία υγιή έμβρυα καλής ποιότητας τα οποία -λίγο πριν την εμβρυομεταφορά- μας τα δώσανε και σε μια φωτογραφία όπου μοιάζαν με μικρές μπουρμπουλήθρες! Και ήρθε ο Χ, με εμένα παρόντα μέσα στο δωμάτιο, και της τα έβαλε στη μήτρα μέσω του κόλπου με έναν καθετήρα. Η διαδικασία κράτησε 5 λεπτά και ήταν τόσο ξεπέτα που παραξενεύτηκα...Αυτό ήταν λοιπόν η εμβρυομεταφορά; Τόσος κόπος και τόσο μακρύ πρωτόκολλο γι αυτή την τόσο απλή διαδικασία! Της βάλανε και τα τρία. Είναι το ανώτατο όριο που επιτρέπεται σε γυναίκες νεαρής ηλικίας. Σε πιο μεγάλες ηλικίες επιτρέπεται μέχρι τέσσερα. Όσο πιο πολλά βάλουν τόσο πιο μεγάλες οι πιθανότητες κάποιο απ'αυτά να πιάσει αλλά από την άλλη τόσο πιο μεγάλο το ενδεχόμενο να έχεις πολύδυμη κύηση (δίδυμα ή τρίδυμα).

Στην περίπτωσή μας τα δίδυμα δεν θα με χάλαγαν...θα τελείωνα μια κι όξω και θα "έκλεινα ως άντρας" έστω και έτσι δύσκολα. Αλλά με τρίδυμα τα πράγματα γίνονται λίγο επικίνδυνα και για τη μητέρα και για τα μωρά. Και καμιά φορά το ζευγάρι καλείται να πάρει την δύσκολη απόφαση να ρίξει ένα από αυτά για να έχουν καλύτερες πιθανότητες τα άλλα. Και με τόσα που έχεις περάσει να φτάσεις ως εδώ, πως να πάρεις εύκολα την απόφαση να ρίξεις το ένα; Τέλος πάντων είχαμε δρόμο να φτάσουμε μέχρι εκεί. 

Την αφήσαν να ξεκουραστεί για κάνα μισάωρο στο κρεβάτι και την πήρα να φύγουμε με οδηγίες τις πρώτες μέρες να μην κουράζεται, να μην σηκώνει βάρη, να μην ανεβαίνει σκάλες κλπ. Την ντάντευα σαν μωράκι, δεν την άφηνα να κάνει τίποτα και είχα ένα τρομερά καλό προαίσθημα.

Λόγω του μεγάλου αριθμού εμβρύων που είχαμε (και μας έδινε αυτή την πολυτέλεια) αλλά και λόγω της ανάγκης προεμφυτευτικού ελέγχου (που σήμαινε ότι τα έμβρυα έπρεπε να υποστούν βιοψία και να περιμένουμε τα αποτελέσματα) της είχαν μεταφέρει αναγκαστικά έμβρυα 6ης μέρας ζωής, γνωστά και ως "βλαστοκύστες". Και όπου διάβαζα, αυτά έχουν και τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας γιατί για να έχουν επιβιώσει ως εκείνη την ημέρα σημαίνει πιθανά ότι είναι τα πιο γερά έμβρυα. Διάβαζα αρκετές ιστορίες όπου όσα μετέφεραν έπιασαν...Ρε θες να βρεθούμε ξαφνικά με τρίδυμα; σκεφτόμουνα....

Και να δώσω εδώ ένα συνολικό κόστος της προσπάθειας: 3.960 πήρε το κέντρο για ωοληψία, μικρογονιμοποίηση εμβρύων, βιοψία για προεμφυτευτική διάγνωση, εμβρυομεταφορά. Η προεμφυτευτική διάγνωση 9 εμβρύων στο κέντρο γενετικής πήγε πιο πολλά από την ίδια την εξωσωματική:  4.050. Τα φάρμακα κοστίσαν περίπου 1.400 ευρώ εκ των οποίων περίπου 1.200 καλύφθηκαν από την επιτροπή εξωσωματικής. Συνολικό κόστος για εμάς: περίπου 8.500 συμπεριλαμβανομένων διαφόρων εξετάσεων κλπ. Τζάμπα πράμα.

Βέβαια εδώ πρέπει να τονίσω ότι λόγω του προεμφυτευτικού ελέγχου και της μικρογονιμοποίησης είμασταν από τις πιο ακριβές περιπτώσεις (πάντα τυχεροί, το έχω ξαναπεί). Θα είμασταν ακόμα πιο ακριβή περίπτωση αν είχε χρειαστεί να μου πάρουν σπερματοζωάρια με βιοψία όρχεος αλλά αυτό όπως έχω αναφέρει δεν χρειάστηκε. Αν λοιπόν διαβάζει ένα άλλο ζευγάρι ας μην τρομάξει (τουλάχιστον όχι τόσο πολύ): για μια συνηθισμένη περίπτωση το κόστος είναι περίπου το μισό από αυτό που ανέφερα, ίσως και ακόμα πιο χαμηλό αφού διαβάζω διαφημίσεις στο google για "εξωσωματική από 1.500 ευρώ" (αναρωτιέμαι τι περιλαμβάνει).

Τέλος πάντων, να ξανάρθω στην ουσία.

Μετά την εμβρυομεταφορά ξεκινάει μια σπαστική ψυχοφθόρα περίοδος 12-14 ημερών όπου δεν γνωρίζεις απολύτως τίποτα. Την 12η με 14η μέρα πάει η γυναίκα να κάνει μια εξέταση αίματος "β-χοριακής". Αυτό στην ουσία είναι μια εξέταση εγκυμοσύνης. Η χοριακή είναι η ορμόνη που παράγεται όταν υπάρχει εγκυμοσύνη και το έμβρυο "καλεί" τη μαμά να σχηματίσει πλακούντα. Μια τιμή κοντά στο μηδέν σημαίνει ότι η προσπάθεια απέτυχε ενώ μια ψηλή χοριακή σημαίνει θετικό τεστ και ότι η εξωσωματική έπιασε. Για να δούμε, θα νικιόταν και το τελευταίο εμπόδιο όταν είχαμε ξεπεράσει τόσα και τόσα ως τώρα;

Το μυαλό μου ήταν όλη μέρα εκεί. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα στα φορουμ περί εξωσωματικής θριαμβευτικές ιστορίες όπου έκλειναν με μια τριψήφια χοριακή και ιστορίες απογοήτευσης και θρήνου για μια χοριακή που προσγείωνε το ζευγάρι δείχνοντάς τους ότι όλος αυτός ο κόπος και τα λεφτά ήταν μια τρύπα στο νερό.   
 
Έκανα βέβαια τις καθημερινές μου δουλειές, πήγαινα στο γραφείο, τηλεφωνούσα σε φίλους αλλά το μισό μου μυαλό ήταν πάντα εκεί....Ζούσα σε μια παραζάλη ελπίδας και κυκλοθυμίας: "αχ σίγουρα είναι έγγυος" τη μία, "μην ενθουσιάζεσαι, προσγειώσου, μπορεί να απογοητευτείς" την άλλη.

Στο μυαλό μου ερχόταν συνέχεια η φράση ενός φίλου μου γιατρού (άσχετης ειδικότητας) που μου είχε πει: "όλα καλά θα πάνε....όταν η γυναίκα είναι νέα και δεν έχει αυτή το πρόβλημα η εξωσωματική πιάνει και πιάνει πολύ εύκολα."

Και επειδή έχω αρκετούς καλούς φίλους -τρεις κι όλας από εδώ μέσα, συνάδελφοι μπροστατιδοπαθείς- που είχαν παρακολουθήσει την ιστορία από νωρίς (απο το 2011) είχαν κι αυτοί περιέργεια και με ρωτάγανε τι έγινε. Και η πίεση ανέβαινε. Προσευχόμουν, διάβαζα, προσπαθούσα να το βγάλω από το μυαλό μου αλλά δεν έβγαινε. Και οι μέρες περνούσαν και η μέρα του τεστ πλησίαζε.......

[Φαέθων]

πολύ ομορφες σκεψεις .Κ εγω φοβάμαι να αποκτησω παιδι λογω  προβλήματος μου .Τα εχω σκεφτει όλα αυτά αμέτρητες φορες και εχω καταληξει στα ιδια συμπερασματα με εσενα και με την γυναικα σου .Το παιδι ειναι το αποτελεσμα μιας ομορφης σχεσης και ειναι θεμα τυχης .Είναι αποτέλεσμα όχι αυτοσκοπος.Οσο για τις εξωσωματικες  αυτό με τον καρκινο  αρκει.

Thank you Μαρια

[Agxwmenos]

Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια... Δε θα πω "τι έχεις τραβήξει" κλπ, γιατί προφανώς τα έχεις ακούσει πολλές φορές. Στη θέση σου θα έγραφα βιβλίο, το οποίο θα ενδιέφερε πολλούς για πολλούς λόγους. Σε ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι όλα αυτά μαζί μας, εγώ δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο στη θέση σου.

Με εκτίμηση,

Αγχωμένος.

[Φαέθων]

Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια... Δε θα πω "τι έχεις τραβήξει" κλπ, γιατί προφανώς τα έχεις ακούσει πολλές φορές. Στη θέση σου θα έγραφα βιβλίο, το οποίο θα ενδιέφερε πολλούς για πολλούς λόγους. Σε ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι όλα αυτά μαζί μας, εγώ δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο στη θέση σου.

Με εκτίμηση,

Αγχωμένος.

Thank you επίσης Αγχωμένε. Σου υπόσχομαι ότι θα το τελειώσω το strory. Το να μοιράζομαι ανώνυμα την εμπειρία μου σε αυτό το θέμα (όπως και στο αλλο) είναι αφενός δημιουργικός τρόπος εκτόνωσης για μένα και εφετέρου μπορεί να διδάξει κάτι και να βοηθήσει ανθρώπους με παρόμοιο πρόβλημα.

Όσο για το τι έχω τραβήξει, ναι ήταν βαρύ το φορτίο και μακρύς ο δρόμος...αλλά όπως προείπα κάθε άνθρωπος κουβαλάει το δικό του σταυρό και γνώρισα στο ταξίδι μου ανθρώπους που τράβηξαν πολλά περισσότερα. Τουλάχιστον με παρηγορεί ότι ήταν επιλογή μου. Μπορούσα άπαξ και αποκαλύφθηκε το πρόβλημα να το γράψω στα @@ μου και να φάμε αυτά τα λεφτά και τον χρόνο σε ένα ωραίο ταξίδι αλλά αποφάσισα να τραβήξω τον άλλο δρόμο και να το παλαίψω.

[Φαέθων]

Κεφάλαιο 13: Στον παράδεισο: Θετικό τεστ εγκυμοσύνης

Αν και η 14η μέρα όπου είχαμε πει αρχικά να κάνει το τεστ ήταν Δευτέρα, η δικιά μου αποφάσισε να πάει να κανει το τεστ νωρίτερα, την Παρασκευή.

Εκείνο το πρωϊ στο γραφείο ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Πήγε το έκανε το πρωϊ και περίμενε να την πάρουν για τα αποτελέσματα. Τέτοιο άγχος δύσκολο να το περιγράψω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα σχεδόν.

Γύρω στις 1:30 το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν εκείνη. Η καρδιά μου άρχισε να σφυροκοπάει και σχεδόν μου ερχόταν να λιποθυμίσω...τρέμαν τα πόδια μου. Η ώρα της αλήθειας. "Έλα..." μου λέει με φωνή σπασμένη και ακολουθεί ένα μικρό κενό ενός δευτερολέπτου που φάνηκε μια αιωνιότητα όπου περάσαν όλες οι σκέψεις από το μυαλό μου για το τι θα μπορούσε να επακολουθήσει..."είναι ΘΕΤΙΚΟ!"

Δεν μπορούσα να μιλήσω....δεν είχα τι να πω...."Σε αφήνω να βρεις τα λόγια σου και να το συνειδητοποιήσεις" μου λέει γελώντας. "Πάρε με όταν είσαι ok".

Πήγα πάνω στο γραφείο μου μακρυά απ'όλους και απομονώθηκα. Έβαλα τα κλάμματα. Ευχαριστούσα θεούς και αγίους.

Ξαφνικά ήμουν άλλος άνθρωπος. Μια κατάρα που μου είχε δώσει μια κακιά μάγισσα από την μέρα που γεννήθηκα μόλις είχε λυθεί μετά από χρόνια λύπης και τρεξίματος.

Εμείς που επιτυγχάνουμε εγγυμοσύνη με εξωσωματική δεν θα ζήσουμε ποτέ την χαρούμενη έκπληξη του "είμαι έγγυος" εκεί που δεν το περιμένεις. Όμως σίγουρα το συναίσθημα μετά από τόσο βάσανο και αγωνία είναι πολύ πιο δυνατό φαντάζομαι.

Εκείνη η Παρασκευή απ'όσο θυμαμαι είναι μακράν η ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου...εμείς, οι γονείς μας, οι καλοί φίλοι μας γελούσαμε και κλαίγαμε ταυτόχρονα από τη χαρά μας.

Έφυγα νωρίς από τη δουλειά για να ζήσουμε αυτή τη χαρά μαζί και της πήγα τρία λευκά τριαντάφυλλα, όσα και τα έμβρυα που της είχανε εμφυτεύσει. 

Όλο το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε ήμουν σε μια παραζάλη. Της χαϊδευα την κοιλιά και έκανα όνειρα. Άρχισα να αναρωτιέμαι πόσα να είναι άραγε....μέχρι και ποιον (ποιους) από τους φίλους μου θέλω να είναι νονοί. Ετοιμαζόμουν για μια νέα ζωή που ανοιγονταν μπροστά μας.

Ήμουν επίσης γεμάτος ευγνωμοσύνη για τον χρυσοχέρη Χ και το κέντρο του που μας εδωσε το ζητούμενο με την πρώτη. Στην ακρη όλα τα παράπονά μου για τα όποια λάθη έγιναν. Το θαύμα του το έκανε και ήταν καταπληκτικός.

Το Σάββατο το πρωϊ ήταν ξανά στο κέντρο για να κάνει κάποιες ορμονικές εξετάσεις. Επειδή της βρήκαν τις τιμές υψηλές, της είπαν να κόψει τα φάρμακα.

Την Δευτέρα έπρεπε να ξαναπάει για να ξανακάνει εξεταση χοριακής. Η ορμόνη αυτή τον πρώτο καιρό της εγγυμοσύνης πρέπει να διπλασιάζεται περίπου κάθε δύο μέρες και αυτό είναι ένδειξη ότι η εγκυμοσύνη βαίνει καλώς.


Κεφάλαιο 14: Από τον παράδεισο στην κόλαση σε τρεις μόλις ημέρες: ο εφιάλτης της χοριακής

Την Δευτέρα η γυναίκα μου πήγε για την δεύτερη εξέταση χοριακής. Από το πρωϊ είχε ξυπνήσει με ένα κακό προαίσθημα.

Το τηλέφωνό μου χτύπησε το μεσημέρι και όταν το σήκωσα την άκουσα κλαμμένη: "Τα νέα δεν είναι καλά. Η χοριακή έχει πέσει. Μου είπαν ότι δεν εξελίσσεται καλά. Έλα σε παρακαλώ από εδώ".

Χάναμε την κύηση...χάναμε τα εμβριάκια μας.....Σαν χαμένος παράτησα για άλλη μια φορά το γραφείο νωρίς, αυτή τη φορά για κακό λόγο. Είχα χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Οδηγώντας για το σπίτι πέρναγαν εκατομμύρια σκέψεις από το κεφάλι μου.

Η κατάρα τελικά δεν είχε φύγει. Είχαμε βιαστεί να πανηγυρίσουμε. Μα τι ειρωνία ήταν αυτή; Ενώ όλα είχαν πάει τόσο καλά μέχρι εδώ...Πως έπαιζε έτσι η τύχη με εμάς; Τελικά πόσο δύσκολο είναι να κάνεις ένα παιδί;

Το όνειρο της οικογένειας και της ευτυχίας που είχα ζήσει όλο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχε θρυματιστεί σε χίλια κομμάτια και απομακρύνονταν σε μια δίνη όπως ο Τιτανικός.

Όταν έφτασα σπίτι η γυναίκα μου πλάνταζε: "Συγνώμη" μου έλεγε μες τα αναφιλητά της..."το ήθελες τόσο πολύ". Αν και μεσα μου σπάραζα, έπρεπε να σταθώ δυνατός για να την βοηθήσω και να μην καταρρεύσουμε και οι δύο. Το παιξα ότι δεν τρέχει τίποτα. "Έλα μωρέ, εντάξει δεν έγινε τίποτα. Μπορούμε να ξαναπροσπαθήσουμε αν θέλουμε. Αν δεν θέλουμε και έτσι μια χαρά είμαστε. Δεν είχαμε τίποτα που να το χάσαμε. Ξέραμε ότι πάμε για μια πιθανότητα".

Θρήνησα με την ησυχία μου αργότερα όταν έμεινα μόνος μου. Ειδοποιησα τους γονείς μας και όσους φίλους είχαμε βιαστεί να το μοιραστούμε, ώστε να μην μας το θυμίζουν αργότερα ρωτώντας μας πως πάει η εγκυμοσύνη. Βιαστήκαμε, σκεφτόμουνα. Βιαστήκαμε. Νόμιζα ότι όλα τα εμπόδια είχανε ξεπεραστεί με το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Με τον πιο άσχημο τρόπο έμαθα ότι μπορείς να πεις ότι τα εμπόδια θα έχουνε ξεπεραστεί πολύ αργότερα, όταν το παιδί θα γεννηθεί και μόνο.

Σκέφτηκα ανθρώπους που χάνουν την εγκυμοσύνη πολύ αργότερα. Το διάστημα μέχρι και τον 3ο μήνα είναι το πιο κρίσιμο αλλά εγκυμοσύνες χάνονται και μετά. Και σίγουρα αυτό είναι πολύ πιο επώδυνο από την δική μας περίπτωση. Τουλάχιστον εμείς προσγειωθήκαμε νωρίς νωρίς.

Υπήρχε μια μικρή μικρή πιθανότητα ακόμα για ένα θαυμα: να είχε χάσει ένα μόνο από τα έμβρυα και αυτο να της έριξε την χοριακή. Και αυτή η μικρή πιθανότητα έσβησε μετά από δυο μέρες όταν έκανε και τρίτο τεστ χοριακής και είχε πέσει κι άλλο.

Είχαμε μείνει βουβοί. Είμασταν πάλι στο μηδέν. Δεν είχαμε όρεξη για τίποτα. Κανένα κίνητρο. Κανένα κέφι. Αυτή υπήρξε μια από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Κάπνιζα πλέον πολύ, κάθε βράδυ έπινα για να χαλαρώσω. Είχα παρατήσει τον εαυτό μου τελείως. Δεν είχα όρεξη για δουλειά, για διακοπές, για σχέδια για τίποτα.

Και για την ακρίβεια όχι απλά βρισκόμασταν στο μηδέν αλλά ακόμα χειρότερα. Είχαμε συμφωνήσει εξ'αρχής ότι δεν θα κάνουμε πολλές προσπάθειες. Ήδη είχαμε κάνει μία και απέτυχε. Ήδη είχαν φύγει 8.500 για το τίποτα. Λεφτά υπήρχαν ακόμα αλλά μετρημένα. Η χρονιά δεν εξελισσόταν καλά ούτε οικονομικά. Με αυτή τη κωλοκρίση η δουλειά μου εξακολουθούσε να πέφτει και συν τοις άλλοις η εφορία -όπως και σε πολλούς άλλους Έλληνες- μου είχε στείλει ένα υπέρογγο ραβασάκι φέτος. Ενοιωθα τα πάντα γύρω μου να με σφίγγουν, να με πνίγουν, να είναι αντίξοα. Ένοιωθα πως το οτι η πρώτη προσπάθεια απέτυχε δεν ήταν καλό σημάδι και για τις επόμενες. Ένοιωθα πως το ενδεχόμενο να γίνω τελικά πατέρας είχε πλέον απομακρυνθεί.

Προσθέστε σε αυτό τις τύψεις που έψησα τη γυναίκα μου να πάμε στο κέντρο του Χ για την προσπάθειά μας. Γιατί είχε "όνομα" και γιατί είχαμε κάποια γνωριμία (η οποία τελικά σε τίποτα δεν έπαιξε ρόλο). Για αυτούς τους ανθρώπους περάσαμε από εκεί ως ονόματα μέσα από τα κομπιούτερ τους. Δεν έσκυψαν με προσοχή στην περίπτωσή μας. Κάνανε λάθη και παραλείψεις και αν το αποτέλεσμα τουλάχιστον τους δικαίωνε, όπως είπα, θα τα ξέχναγα όλα. Όμως δεν τους δικαίωσε.

Η γυναίκα μου που ήταν σχετικά αδιάφορη στο θέμα παιδιού, έχοντας βιώσει την εγκυμοσύνη έστω και για τρεις μέρες είχε επηρρεαστεί ακόμα περισσότερο. Έκλαιγε με το παραμικρό. Αναρωτιόμουν αν θα είχε την ψυχολογική δύναμη και για άλλη προσπάθεια. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο αυτό που είχε περάσει. Ήταν σαν να είχαμε βιώσει έναν θάνατο μέσα στην οικογένεια. Φιλικό ζευγάρι με πολλαπλές (7) αποτυχημένες προσπάθειες (σε τρεις από αυτές είχε υπάρξει κύηση που όμως παλινδρόμησε ακόμα και στον 3ο μήνα) ίσως μας κοίταζε περίεργα που αντιδρούσαμε έτσι σε μια μόλις -και μάλιστα την πρώτη- αποτυχία. Και εμείς τους κοιτάζαμε περίεργα που είχαν αντέξει να περάσουν αυτό το πράγμα τόσες φορές.

Άρχισα να φοβάμαι μήπως αυτο που ζούσαμε μας γίνει εμμονή ή μη μας ρίξει σε κατάθλιψη και μη μας καταστρέψει τη σχέση ή τη ζωή μας. Έπρεπε να σηκωθώ όρθιος και να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά.

Αυτό το κεφάλαιο που μόλις έγραψα ήταν το δυσκολότερο της όλης ιστορίας ως τώρα....

(συνεχίζεται)

[Φαέθων]

Κεφάλαιο 15 : «When you are going through hell, keep going"

Αν έχω ένα καλό, αυτό είναι ότι από τη φύση μου είμαι αναλυτικός και πεισματάρης. Έχω εμπιστοσύνη στην λογική μου ικανότητα που μου έχει δώσει λύσεις αρκετές φορές και προσπαθώ να παίρνω  τα πράγματα στα χέρια μου.

Ειδικά με την προηγούμενη περιπέτειά μου με τους γιατρούς (χρόνια προστατίτιδα) είχα μάθει ότι δεν πρέπει να αφήνομαι άβουλο έρμαιο στην δική τους και μόνο κριτική ικανότητα αλλά να κινώ παράλληλα και ο ίδιος τα νήματα. Πολύ απλά για δύο λόγους: πρώτον γιατί κι αυτοί είναι άνθρωποι και μπορει να κάνουν σφάλματα και παραλείψεις και δεύτερον γιατί όσο θα ασχοληθείς εσύ με το πρόβλημά σου δεν θα ασχοληθεί κανένας γιατρός.

Η εναλλακτική μου λοιπόν τη στιγμή εκείνη –για άλλη μια φορά στη ζωή μου- ήταν από το να πέσω σε κατάθλιψη και να κλαίω τη μοίρα μου να προσπαθήσω καλύτερα να εκτονώσω την πίκρα μου δημιουργικά. Πράγμα που έκανα.

Ξεκίνησα λοιπόν και πάλι να ψάχνω και να διαβάζω, να διαβάζω, να διαβάζω και να προσπαθώ να κολλήσω τα κομμάτια του παζλ για να βρω τι είχε πάει στραβά και τι μπορούμε να κερδίσουμε από αυτό. Μίλησα με δυο-τρεις γνωστούς και φίλους γυναικολόγους ή σχετικούς με τον κλάδο υποβοηθούμενης αναπαραγωγης που έχω. Μίλησα με οποιονδήποτε μπορούσε να μου δώσει μια έγκυρη γνώμη για τα όσα είχαν συμβεί.

Παράλληλα, τώρα που ήμασταν «ζεστοί» έκλεισα ραντεβού με τέσσερα (!) κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης μέσα σε μια εβδομάδα. Προσθέστε σε αυτά και το κέντρο του Χ όπου μόλις είχαμε αποτύχει γιατί –ως είθισται- μετά από μια αποτυχία συναντιέσαι με τον γιατρό-υπεύθυνο του κέντρου να συζητήσετε για το τι έφταιξε.

Γιατί το έκανα αυτό;

Κατ'αρχάς γιατί θα έπρεπε να επιλέξουμε εγκαίρως ποιο κέντρο θα επιλέξουμε να συνεργαστούμε για την επόμενή μας προσπάθεια (αν αποφασίζαμε να κάνουμε βεβαια). Κάναμε δηλαδή αυτό που κανονικά θα έπρεπε να κάνουμε από την αρχή της ιστορίας μας. Να επιλέξουμε οι ίδιοι με τη δική μας κρίση και βάση των όσων θα βλέπαμε και θα ακούγαμε, αντί να πάμε σε ένα κέντρο στα κουτουρού επειδή «είχε δυνατό όνομα» και επειδή «είχαμε κάποιο γνωστό». Πάθημα-μάθημα.

Δευτερον αυτή η μικρή περιοδεία γρήγορα μετά την αποτυχία, θα βοήθαγε και εμένα και τη γυναίκα μου να δούμε το πράγμα πιο ορθολογικά και δημιουργικά και ίσως λιγότερο καταστροφικά. Θα μας ξαναέδινε ένα αίσθημα ελπίδας, στρέφοντας τα μάτια μας στο μέλλον και σε μια επερχόμενη προσπάθεια που θα γινόταν με καλύτερες προυποθέσεις, αντί να περάσουμε πολύ καιρό μέσα στη μιζερια της προηγούμενης αποτυχίας.

Τρίτον και κυριότερο θα με βοηθούσε να καταλάβω τι πήγε στραβά την προηγούμενη φορά και τι θα πρέπει να προσέξουμε. Και η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση με πέντε διαφορετικούς γιατρούς με βοήθησε πάρα πολύ και στο να σχηματίσω μια σφαιρική εικόνα για το τι συνέβη (γιατί η γνώμη του καθενός από αυτούς τους γιατρους προσθεσε και ένα κομματάκι στο παζλ) και στο να τους αξιολογήσω – συγκρίνω μεταξύ τους ώστε να επιλέξω τον επόμενο που θα εμπιστευόμουν. Και η αλήθεια είναι ότι τα όσα είχαν γίνει μου είχαν κλονίσει την εμπιστοσύνη μου. Περίμενα να συναντήσω έναν γιατρό-genius που θα μου έκανε γερό κλικ για να ανακουφιστώ και να τον εμπιστευτώ.

Η ιατρική επιστήμη έχει δύο σκέλη τα οποία σε κάνουν καλό γιατρό, έχω καταλήξει. Το ένα σκέλος είναι να έχεις τη γνώση την εμπειρία και την ικανότητα να εκτελείς σωστά αυτά που έχεις μάθει. Το δεύτερο -και πολύ σημαντικό- είναι να είσαι ένας καλός και μεθοδικός ντετέκτιβ και αυτό το χεις μέσα σου, δεν το μαθαίνεις σε μια σχολή. Ναι, το επάγγελμα του γιατρού μοιάζει πάρα πολύ με αυτό του ντετέκτιβ. Πρέπει να βρεις τι φταίει από τα στοιχεία και οι πιθανοί ένοχοι είναι πολλοί δεδομένου ότι το σώμα λειτουργεί πολυπαραγοντικά. Και, όπως συμβαίνει στις ταινίες, καμμιά φορά ο κύριος ύποπτος είναι αθώος ενώ ο ένοχος είναι ο λιγότερο ύποπτος. Ψάχναμε λοιπόν για ένα κέντρο που θα ικανοποιούσε αρκετά κριτήρια και κυρίως ψάχναμε έναν καλό «ντετέκτιβ». Και η προηγούμενή μας εμπειρία όπου πήγαμε κάπως σαν τα πρόβατα με καθιστούσε δύσκολο, καχύποπτο και απαιτητικό.

Στη συνέχεια, μετά από την περιοδεία μας στα τέσσερα (πέντε με το παλιό) αυτά κέντρα, θα μπορουσαμε να το βγαλουμε από το κεφάλι μας πλέον για λίγο καιρό και να απολαύσουμε όσο μπορούμε το υπόλοιπο καλοκαίρι χωρίς να μας τρώνε αναπάντητα ερωτήματα.

Ένα πράγμα που μου είπε μια φίλη τότε, που επίσης είχε γεννήσει λίγο καιρό πριν με εξωσωματική, και με βοήθησε ήταν το εξής: "Σταμάτα να αγχώνεσαι ότι κάνατε μια αποτυχημένη προσπάθεια και ότι σας μένει άλλη μία ή άλλες δύο. Σκέψου απλά ότι αυτή τη χρονιά προσπαθείτε για παιδί. Και εφόσον έχετε κάνει μόνοι σας αυτή την επιλογή να μπείτε σε τέτοια φάση, η ζωή σας θα είναι διαφορετική. Το τι θα κάνετε κάθε φορά και αν θα κάνετε νέα προσπάθεια το αποφασίζετε βάση των δεδομένων και του κατά πόσο το θέλετε. Χωρίς να είστε δεσμευμένοι σε έναν συγκεκριμένο αριθμό προσπαθειών που σας βάζει άγχος εξ'αρχής". Ίσως είχε δίκιο.

Κεφάλαιο 16: Τα δεδομένα

Αυτό που μας είχε συμβεί ήταν μια λεγόμενη "χημική" ή "βιοχημική" κύηση...Αυτό σημαίνει ότι είναι μια κύηση που την αντιλαμβάνεσαι ότι υπήρξε μόνο από ένα αιματολογικό τεστ εγκυμοσύνης (χοριακή), καθώς τα εμπορικά τεστ εγκυμοσύνης που λειτουργούν με τα ούρα δεν είναι τόσο ευαίσθητα συνήθως ώστε να αντιληφθούν μια κύηση σε τόσο πρώϊμο στάδιο.

Μια χημική κύηση είναι στην ουσία μια πολύ πρώιμη αποβολή. Κάτι πήγε να ξεκινήσει αλλά σταμάτησε πριν καλά-καλά ξεκινήσει. Μια βιοχημική κύηση δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη ακόμα και για γυναίκες όπου η σύλληψη γίνεται φυσιολογικά. Απλά σπανίως το καταλαβαίνουν ότι έμειναν έγκυες -έστω και για λίγες ημέρες- γιατί η κύηση χάνεται τόσο γρήγορα που η επόμενη περίοδος έρχεται κανονικά ή με λίγες ημέρες καθυστέρηση.

Εάν η κύηση προχωρήσει κάποιο καιρό περισσότερο και φτάσει σε έμβρυο με καρδιακή λειτουργία χαρακτηρίζεται ως "κλινική κύηση". Εάν η κύηση προχωρήσει κι άλλο και ξεπεράσει τον 3ο μήνα (12η εβδομάδα) χαρακτηρίζεται ως "εξελισσόμενη κύηση". Το τελευταίο βήμα που χαρακτηρίζει και την επιτυχία μιας κύησης είναι η γέννηση ενός μωρού. Μια κακή εξέλιξη μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε αλλά το πιο κρίσιμο διάστημα είναι οι πρώτοι 3 μήνες, όπου συνήθως γίνονται και οι περισσότερες αποβολές ("παλίνδρομες κυήσεις").

Εάν δει κανείς τη σελίδα ενός κέντρου εξωσωματικής, από αυτά που παρουσιάζουν με τον πιο αναλυτικό τρόπο τα ποσοστά επιτυχίας τους όπως π.χ. αυτή (συγχαρητήρια στο συγκεκριμένο κέντρο γι'αυτή την αναλυτική παρουσίαση): http://www.eugonia.com.gr/pososta/eugonia/ θα διαπιστώσει ότι στην περίπτωσή μας (γυναίκα 35 ετών με μεταφορά νωπών βλαστοκύστεων) υπήρχε ένα 72% να βγει θετικό το τεστ εγκυμοσύνης (όπως και έγινε) αλλά  μόνο το 43% θα πέρναγε όλα τα στάδια καταλήγοντας τελικά σε γέννα. Με άλλα λόγια, έχοντας ήδη θετικό το τεστ χοριακής υπήρχε μια πιθανότητα 40% περίπου να πάει στραβά κάτι μέχρι τη γέννα. Πραγματικά είχαμε βιαστεί να χαρούμε. 

[Παρένθεση: Πριν φύγει κανείς από τη σελίδα του συγκεκριμένου κέντρου που παρέθεσα, αξίζει να παρατηρήσει την πτώση των πιθανοτήτων επιτυχίας όταν η γυναίκα ξεπεράσει το 35ο έτος και να θυμηθεί αυτό που ήδη ανέφερα πολλές φορές: ότι η προσπάθεια εξωσωματικής πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν νωρίτερα, χωρίς καθυστερήσεις. Μια γυναίκα μικρότερη των 35 ετών κατά 70% (!!) θα καταλήξει σε γέννα (στο συγκεκριμένο κέντρο) ενώ το ποσοστό αυτό πέφτει στο 43% όταν η γυναίκα μπει στην ηλικία 35-39 ετών. Το ποσοστό επιτυχίας πέφτει σχεδόν στο μισό!]

Το πρώτο -πιθανά- θετικό στην περίπτωσή μας για μια μελλοντική προσπάθεια ήταν ότι ακόμα είχαμε 18 κατεψυγμένα έμβρυα, με τα οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε ακόμα μια ή το πιθανότερο δύο προσπάθειες χωρίς η γυναίκα μου να χρειάζεται να ξαναπεράσει πάλι την επιβαρυντική φάση της διέγερσης ωοθηκών και ωοληψίας. Οι δε προσπάθειες αυτές θα ήταν κατά τι  φθηνότερες από την αρχική (αφού τα έμβρυα ήταν έτοιμα και το κέντρο δεν θα είχε να κάνει ωοληψία και γονιμοποίηση των ωαρίων, θα είχαμε μόνο το κόστος του προεμφυτευτικού ελέγχου και της εμβρυομεταφοράς).

Το δεύτερο θετικό: οι περισσότεροι άνθρωποι που μίλησα συμφώνησαν κατ'αρχάς πως το γεγονός ότι με την πρώτη είχαμε θετικό τεστ εγκυμοσύνης ήταν καλό. Υπήρχαν αρκετές γυναίκες που μετά από πολλαπλές προσπάθειες εξωσωματικής δεν είχαν δει ούτε καν αυτό. Όπως μου είπε μια φίλη εμβρυολόγος υπεραισιόδοξα "αφού έμεινε έγκυος έτσι εύκολα σίγουρα θα ξαναμείνει...ακόμα κι αν την εμβρυομεταφορά πάει και της την κάνει ένας αρχάριος γιατρός".

Στο ότι η επίτευξη κύησης ήταν θετικό σημάδι δεν θα διαφωνούσα. Είχα διαβάσει τους περίπλοκους μηχανισμούς και διεργασίες που έχουν τεθεί σε ενεργοποίηση από τη μεριά του σώματος της μητέρας ώστε να πετύχει η εμφύτευση και πραγματικά δεν ήταν λίγο το ότι πετυχημένα είχαμε φτάσει ως εδώ. Όμως δεν με καθησύχαζε αυτό από μόνο του. Εντάξει θα ξανάμενε έγκυος. Το ζητούμενο όμως δεν ήταν να πετύχουμε απλά ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Το ζητούμενο ήταν να φτάσουμε σε γέννα. Με απασχολούσε το γιατί η προηγούμενη εγκυμοσύνη δεν εξελίχθηκε.

Κατ'αρχάς θα μπορούσε να το αποδώσει κανείς στην τύχη...όταν σου λέει κανείς ότι από τις 72 γυναίκες με θετικό τεστ εγκυμοσύνης 43 μόνο θα καταλήξουν σε γέννα, μπορείς να υποθέσεις ότι οι υπόλοιπες 29 είναι απλά "άτυχες" και θα πρέπει να ξαναπροσπαθήσουν. Γνωρίζω όμως ότι επιστημονικά μιλώντας δεν υπάρχει παράγοντας τύχη. "Τύχη" ονομάζει ο άνθρωπος όλους τους παράγοντες εκείνους τους οποίους δεν γνωρίζει ή δεν μπορεί να ελέγξει. Τον λεγόμενο "θόρυβο" που λένε στα οικονομικά. Έπρεπε λοιπόν να περιορίσουμε τον παράγοντα "τύχη". Γιατί ειδικά στην περίπτωσή μας η "ατυχία" κόστιζε ακριβά.

Όπως διάβασα επίσης σε κάποιο σχετικό site ποτέ ο θάνατος ενός έμβιου όντος δεν είναι τυχαίος. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος. Εμείς είχαμε μεταφέρει τρεις "πολύ καλές" (κατά τα λεγόμενα των ειδικών) βλαστοκύστες. Και αυτές είχα διαβάσει ότι έχουν τόσο ψηλό ποσοστό επιτυχίας που δεν αποκλείεται να πιάσουν και όλες (τα τρίδυμα που φοβόμασταν)....Συνεπώς δεν μπορούσα να δεχτώ ως τυχαίο το ότι χάθηκαν και οι τρεις.

Κεφάλαιο 17: τα λάθη και τα περίεργα της 1ης απόπειρας

Μετά από αυτά, έπρεπε να καταλάβω τι λάθη ή παραλείψεις τυχόν είχαν γίνει στο κέντρο του Χ. Με την δημιουργική έννοια. Αν και τα τυχόν λάθη τους μας είχαν κοστίσει ακριβά, δεν ήταν ο σκοπός μου να γκρινιάξω ή να κακολογήσω. Αν μια επιχείρηση δουλεύει λάθος αργά ή γρήγορα θα τιμωρηθεί από την ίδια την αγορά, γιατί προφανώς δεν θα ήμασταν οι μόνοι. Εμένα με ένοιαζε κυρίως να δω ποιοί μπορεί να ήταν οι λόγοι της αποτυχίας και τι θα έπρεπε να διορθώσουμε στην επόμενη προσπάθεια. Εξάλλου οι ίδιοι οι γιατροί που τυχόν θα συνεργαζόμασταν για την δεύτερη  προσπάθεια σε ένα άλλο κέντρο, όφειλαν, αν είναι σοβαροί, να ζητήσουν και να μάθουν εξονυχιστικά τι ακριβώς έγινε ώστε να μην είναι η δεύτερη προσπάθεια σαν να είναι η πρώτη. 

Όλοι οι γιατροί που επισκέφτηκα κουφάθηκαν κατ'αρχάς με το ότι πήραν από τη γυναίκα μου πάνω από 40 ωάρια....το ακούγανε και τους έπεφτε το σαγόνι. Σίγουρα οι δόσεις των φαρμάκων που συνταγογράφησαν στη γυναίκα μου στη φάση της διέγερσης ήταν λάθος. Δεν ελήφθηκε καθόλου υπ'όψη το ιστορικό της και το ότι είχε σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Και εάν είχαν παραβλέψει αυτό, τι άλλο θα μπορούσαν να έχουν παραβλέψει; αναρωτιόμουνα.

Αυτό οδήγησε σε σύνδρομο υπερδιέγερσης ωοθηκών, μια κατάσταση δυνητικά επικίνδυνη για την γυναίκα μου.

Το δεύτερο σφάλμα κατά την άποψη αρκετών από τους γιατρούς που μίλησα, άπαξ και είχε συμβεί το Σύνδρομο Υπερδιέγερσης, είναι ότι προχωρήσαν κανονικά στην εμβρυομεταφορά και μάλιστα με τρία έμβρυα. Οι άλλοι γιατροί το χαρακτηρίσαν αυτό ως ρίσκο για τη μητέρα.

Ο λόγος είναι ότι αν πιάσει η εξωσωματική, η κατάσταση κύησης επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το σύνδρομο υπερδιέγερσης για ορμονικούς λόγους. Και αν πιάναν και τα τρία έμβρυα (θεωρητικά αρκετά πιθανό με βλαστοκύστες) θα οδηγούσαν σε μεγάλη χοριακή και συνεπώς μεγάλη επιβάρυνση του Συνδρόμου Υπερδιέγερσης. Με άλλα λόγια αν έπιανε η εγκυμοσύνη η γυναίκα μου πιθανά θα έμπαινε νοσοκομείο. Κατά τη γνώμη κάποιων από αυτούς τους γιατρούς, άπαξ και είχαμε το σύνδρομο υπερδιέγερσης, θα ήταν προτιμότερο τα έμβρυα να καταψυχθούν και να εμφυτευτούν αργότερα σε επόμενο κύκλο, όταν θα είχε υποχωρήσει το σύνδρομο υπερδιέγερσης.

Με άλλα λόγια το κέντρο του Χ άπαξ και έκανε το πρώτο λάθος, ακολούθησε στη συνέχεια μια στρατηγική υψηλού ρίσκου (συνέχιση της εμφύτευσης και μάλιστα τριών εμβρύων) προκειμένου να ολοκληρωθεί άμεσα η εξωσωματική αλλά και να αυξήσει τις πιθανότητες να πιάσει, αδιαφορώντας τρόπον τινά για τις συνέπειες στην μητέρα.

Αυτά επιβεβαιώθηκαν από ιστορίες που διάβασα στα φόρουμ από γυναίκες που εμφάνισαν ομοίως σύνδρομο υπερδιέγερσης, έγινε η εμβρυομεταφορά, πέτυχε η εξωσωματική και ακολούθως χρειάστηκε να νοσηλευθούν για μερικές μέρες σε νοσοκομείο. Αυτές οι ιστορίες, όμως, δείχναν και κάτι άλλο: ότι η εμφάνιση συνδρόμου υπερδιέγερσης δεν συνεπάγεται (κατ'ανάγκη τουλάχιστον) απώλεια της κύησης. Αυτό το λάθος που έκανε το κέντρο δεν ήταν αυτό που οδήγησε στην αποτυχία μας, κατά τα φαινόμενα.

Το δεύτερο που με προβλημάτιζε -και μάλιστα περισσότερο από το πρώτο- ήταν το ότι, μετά το θετικό πρώτο τεστ εγκυμοσύνης, ζήτησαν από τη γυναίκα μου να κόψει τα φάρμακα "γιατί οι τιμές της ήταν υψηλές".  Και αυτό οι περισσότεροι γιατροί δυσκολευόντουσαν να το πιστέψουνε.  Απ' ότι συζήτησα μαζί τους, αυτό είναι κάτι που "δεν συνηθίζεται",  καθώς τέτοιες τιμές, καίτι υψηλές, "δεν αξιολογούνται" (= δεν λαμβάνονται υπόψη όταν η γυναίκα είναι υπό την διαδικασία εξωσωματικής). 

Γιατί άραγε να είχαν κάνει κάτι τέτοιο λοιπόν στην περίπτωσή μας; Και μήπως ήταν αυτό η αιτία που διακόπηκε η κύηση; Δεν μπορούσαν να μην μου συνδεθούν αυτά τα δύο στο μυαλό, δεδομένου ότι η επόμενη χοριακή μετά από αυτό  είχε αρχίσει να πέφτει...Μου πέρναγε από το μυαλό ακόμα και ότι σαμποτάρανε επίτηδες την προσπάθειά μας. Για ποιο λόγο όμως; Μήπως για να κάνουμε και δεύτερη και να βγάλουν κι άλλα λεφτά; Άσχημη σκέψη αλλά μήπως δεν είχα ξανασυναντήσει ανηθικότητα; (βλ. κεφ. 4 της παρούσας ιστορίας).

Ο ένας γιατρός στον οποίο είπα στα ίσα τις υποψίες μου, μου είπε ότι δεν βγάζει νόημα. "Για αυτούς θα ήσασταν επιτυχία τους, δεν είχαν λόγο να σας σαμποτάρουν". Και πραγματικά αυτό ήταν λογικό. Τα κέντρα εξωσωματικής περηφανεύονται για τις επιτυχίες τους με την πρώτη φορά και για τα στατιστικά τους και το πιο λογικό είναι ότι αν σου κάνουν κάτι τέτοιο δεν ξαναπάς στο ίδιο κέντρο για δεύτερη προσπάθεια.

Και βέβαια δεν έβγαζε νόημα...εδώ είχαμε καταλήξει ότι είχαν ακολουθήσει ολόκληρη στρατηγική υψηλού ρίσκου (για τη μητέρα) προκειμένου να επιτύχει η εξωσωματική, τώρα ξαφνικά θα μας σαμποτάρανε πάνω που έπιανε;

Ο ένας γιατρός αναρωτήθηκε μήπως τελικά την ύστατη στιγμή δεδομένης της υπερδιέγερσης φοβήθηκαν μην τελικά μείνει πραγματικά έγκυος και χειροτερεύσει. Δεν είχε άλλη εξήγηση.

Τέλος ένας άλλος γιατρός, χωρίς να προσπαθήσει να ερμηνεύσει καθόλου την συμπεριφορά τους (ίσως λόγω επαγγελματισμού) αρκέστηκε στο να μας πει το εξής συμπέρασμά του μετά από κάποιες ακόμα ερωτήσεις που μας έκανε:" Η κύηση δεν χάθηκε επειδή της έκοψαν τα φάρμακα. Αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία".

Το σίγουρο ήταν ότι η συμπεριφορά τους μέχρι εδώ ήταν αλλοπρόσαλλη και ανεξήγητη.

Μπορούσαμε φυσικά να επιλέγαμε να ξαναπροσπαθήσουμε στον Χ. Αλλά γιατί να το κάναμε; Το μόνο πλεονέκτημά τους ήταν ότι αυτοί είχαν τα κατεψυγμένα έμβρυά μας και ήταν οι πλέον γνώστες για το πως θα έπρεπε να τα αποψύξουν και να δουλέψουν με αυτά. Αν εναλλακτικά τα μεταφέραμε σε άλλο κέντρο για τη νέα προςπάθεια, αυτό θα προσέθετε μια μικρή πολυπλοκότητα εφόσον άλλοι θα συνέχιζαν την δουλειά που είχαν ξεκινήσει αυτοί.

Το πρόβλημά μας με το κέντρο του Χ δεν ήταν η αποτυχία. Ξέραμε στο κάτω κάτω ότι η εξωσωματική είναι μια πιθανότητα και -αν και θα το θελα- δεν είχα την απαίτηση σε εμάς να πιάσει κατ'ανάγκη με την πρώτη. Αν νοιώθαμε ότι οι άνθρωποι αυτοί μας είχαν προσέξει και είχαν κάνει σωστά ότι ήταν δυνατόν να γίνει, θα συνεχίζαμε εκεί.

Το σίγουρο ήταν όμως ότι βλέπαμε λάθη, απροσεξίες, ανεξήγητα πράγματα και στο τέλος μια ωραία αποτυχία. Μπορεί βάση των όσων συζητούσαμε με τους άλλους γιατρούς η αποτυχία να μην οφείλονταν στα συγκεκριμένα λάθη αλλά μπορούσες να τους ξαναεμπιστευτείς; Να μην είσαι πλέον σίγουρος για τις οδηγίες που σου δίνουνε; Είχαμε χάσει την εμπιστοσύνη μας και δεν θέλαμε να συνεχίσουμε εκεί. Η γυναίκα μου που μέτραγε και το απρόσωπο της σχέσης που είχαμε ως τώρα, δεν ήθελε ούτε να τους ξαναδεί. Και μόνο για ψυχολογικούς λόγους λοιπόν μια δεύτερη απόπειρα εκεί θα μπορούσε να ήταν αποτυχημένη.

(συνεχίζεται)

[Φαέθων]

Κεφάλαιο 18: Ξετυλίγοντας το κουβάρι (για άλλη μια φορά)

Ολοκληρώνοντας τις συζητήσεις μου με τους γιατρούς, το πρώτο σίγουρο συμπέρασμα που είχα βγάλει, συνοψίζονταν στη φράση ενός εξ'αυτών: 

"Υπάρχουν δύο πιθανοί λόγοι για τους οποίους μια κύηση μπορεί να πάψει να εξελίσσεται:

Α) Να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την δυναμική των εμβρύων να συνεχίσουνε

Β) Το περιβάλλον τους από την μεριά της μητέρας (μήτρα που τα φιλοξενεί) να είναι ακατάλληλο (αφιλόξενο) για να συνεχίσουνε."

Μέσα από τις συζητήσεις μου με τους γιατρούς από τα διάφορα κέντρα και τις υποψίες που εκφράζανε, προσπάθησα να καταγράψω όσους περισσότερους λόγους μπορούσα να βρω για να συμβεί είτε το Α είτε το Β και να τους πιθανολογήσω. Ο κάθε γιατρός προσέθετε και το δικό του λιθαράκι ενώ κάποιοι, προφανώς πιο μεθοδικοί από τους άλλους, πιάνανε περισσότερα από τα παρακάτω απ'ότι άλλοι.

Όσον αφορά το Α (πρόβλημα με την δυναμική των εμβρύων να συνεχίσουνε), μπορούσε να φταίει:

A1) Το ότι τα έμβρυα δεν ήταν "καλής ποιότητας".

Αυτό δεν μου φαινότανε πιθανό σενάριο αφού και στο κέντρο του Χ μας είχανε πει ότι έχουμε "τρία πολύ καλά έμβρυα" πράγμα που επιβεβαίωσε και τρίτος εμβρυολόγος που είδε τη φωτογραφία τους αργότερα. Εξ'άλλου τα συγκεκριμένα είχανε φτάσει σε βλαστοκύστες 6 ημερών που σήμαινε ότι ήτανε δυνατά.

A2) Το ότι τα έμβρυα είχανε κάποιο χρωμοσωμιακό πρόβλημα.

Αυτό το είχαμε αποκλείσει μέσω του προεμφυτευτικού ελέγχου (εκτός πια αν το κέντρο είχε κάνει λάθος και είχε βάλει λάθος έμβρυα, πράγμα τραβηγμένο). Εξ'άλλου, αν έχω καταλάβει καλά, συνήθως αποβολές λόγω χρωμοσωμιακού προβλήματος συμβαίνουν αργότερα συνήθως στην κύηση και όχι τόσο νωρίς.

A3) Το ότι τα έμβρυα ήταν ταλαιπωρημένα από την πολυήμερη παραμονή τους στο εργαστήριο πριν την εμφύτευση και κυρίως από την διαδικασία της βιοψίας για τον προεμφυτευτικό έλεγχο.

Αυτό ήταν άλλη μια εικασία που δεν μου φαινόταν πολύ πιθανή. Κατ'αρχάς το κέντρο του Χ έχει τη φήμη των πολύ καλών εμβριολόγων και τα έμβρυα, όπως είπαμε, φαίνονταν μια χαρά τη μέρα της εμβριομεταφοράς. Δεύτερον, τα στατιστικά των κέντρων δείχναν, όπως έχω πει πολλές φορές, ότι οι βλαστοκύστες συνήθως έχουν αυξημένα ποσοστά επιτυχίας. Αν οι βλαστοκύστες σήμαιναν ταλαιπωρημένα έμβρυα που έχουν χαμηλά ποσοστά επιτυχίας τα στατιστικά θα ήταν αντίθετα. Τέλος, μου φαινόταν απίθανο να έχουν χαθεί τρία στα τρία έμβρυα λόγω του προεμφυτευτικού ελέγχου. Γιατί αν ο προεμφυτευτικός έλεγχος οδηγούσε σε τέτοια ποσοστά αποτυχίας προφανώς θα ήταν κάτι που αφενός θα αναφερόταν και δεύτερον θα προσπαθούσαν να την αποφύγουν τα κέντρα πάση θυσία.

Γενικά, οι γιατροί στα περισσότερα κέντρα που επισκέφτηκα και πήρα γνώμες, δεν στεκόντουσαν ιδιαίτερα ή δεν στεκόντουσαν καθόλου στο σενάριο αυτό το Α, δηλαδή στο ότι τα έμβρυα μπορεί να μην είχαν τη δυναμική να συνεχίσουν....και όπως δείχνουν και οι δικές μου σκέψεις κάτω από κάθε υπο-εξήγηση που θα μπορούσε να συμβάλλει σε αυτό το σενάριο, ούτε εγώ το θεωρούσα ιδιαίτερα πιθανό, βάση των όσων μπορούσα να καταλάβω.

Όσον αφορά το Β (το περιβάλλον τους από την μεριά της μητέρας να είναι ακατάλληλο-αφιλόξενο για να συνεχίσουνε), μπορούσε να φταίει:

B1) Κάποια ανατομική ανωμαλία της μήτρας (συμφύσεις, πολύποδες κλπ)

Αυτό ήταν ένα σενάριο που δεν μου φαινόταν ιδιαίτερα πιθανό. Η γυναίκα μου ήταν παρθένο έδαφος, όπως επισήμανε κι ένας από τους γιατρούς, καθώς δεν είχε ιστορικό εκτρώσεων, προηγούμενης εγκυμοσύνης ή κάτι τέτοιο. Η σαλπιγγογραφία της επίσης έδειχνε πολύ καλή. Για να φανούν περεταίρω ανωμαλίες που δεν φαίνονται στην σαλπιγγογραφία απαιτείται μια εξέταση που λέγεται υστεροσκόπηση, όπου με κάμερα εξετάζουν το εσωτερικό της μήτρας. Είναι μια ακριβή εξέταση όπου συνήθως θα πρέπει να υπάρχουν ενδείξεις για να γίνει. Κανείς από τους τρεις γιατρούς που είδαμε δεν ανέφερε την υποψία να υπάρχει ανάγκη να γίνει κάτι τέτοιο.

B2) Ορμονικό πρόβλημα.

Αν και οι ορμονικές της εξετάσεις που είχαν γίνει πριν την εξωσωματική ήταν καλές είναι γνωστό ότι γυναίκες με πολυκυστικές ωοθήκες έχουν ορμονικά θέματα και είναι πιθανότερο να αποβάλλουν.

B3) Ανοσολογικό θέμα: ο οργανισμός της γυναίκας απορρίπτει / επιτίθεται στα έμβρυα σαν ξένο σώμα.

Αυτό ήταν και το υπο-σενάριο που υποπτευθήκαν οι περισσότεροι γιατροί από αυτούς που είδαμε, ζητώντας της να κάνει κάποιες σχετικές εξετάσεις -αν επρόκειτο να συνεχίσει μαζί τους.

B4) Ακατάλληλη στιγμή εμφύτευσης: υπάρχει στον κύκλο της γυναίκας ένα διάστημα ημερών που ονομάζεται "παράθυρο εμφύτευσης" όπου η μήτρα είναι προετοιμασμένη για να υποδεχτεί ένα έμβρυο. Αν η στιγμή που έγινε η εμφύτευση ήταν ακατάλληλη, οι πιθανότητες   να πετύχει η εξωσωματική είναι μικρές.

Δεν είχα τις γνώσεις να αξιολογήσω αν κάτι τέτοιο μπορεί να έγινε στην δική μας περίπτωση αλλά μου φαινόταν επίσης κάπως μειωμένης πιθανότητας. Δεν είχα λόγο να πιστεύω ότι η εμφύτευση έγινε λάθος στιγμή και εξάλλου η εμφύτευση αρχικά είχε πετύχει.

Απ'όλα τα παραπάνω λοιπόν αυτό που οι περισσότεροι γιατροί έδειχναν να υποπτεύονται ως παράγοντα αποτυχίας ήταν το ανοσολογικό.

Αν και ήμουν απαισιόδοξος μετά την πρώτη αποτυχία, σε ερώτησή μου πόσο δύσκολη περίπτωση μας θεωρούν, δύο γιατροί μου απάντησαν ότι είμαστε μάλλον εύκολη περίπτωση δεδομένου ότι η σύζυγος, όπως προανέφερα, δεν είχε ιστορικό ανατομικών προβλημάτων στη μήτρα. Αυτό συγκρατημένα μου ανύψωσε κάπως το ηθικό. Είχαν δίκιο σε αυτό που έλεγαν, αλλά κάτι μέσα μου εξακολουθούσε να ανησυχεί. Ότι πιθανά ίσως πάλι κάτι να χάνουν από το παζλ. Η προηγούμενη αποτυχία με είχε σε αναμμένα κάρβουνα. Θεωρούσα ότι μια "εύκολη περίπτωση" θα τα κατάφερνε με την πρώτη. "Μα, εύκολη περίπτωση εμείς;" σκεφτόμουν...που περάσαμε τόσα κύματα με το σπέρμα μου, που υπάρχει γενετικό πρόβλημα και πρέπει να κάνουμε προεμφυτευτική διάγνωση, που ήδη είχαμε μια αποτυχία;". Μακάρι να είχαν δίκιο, αλλά είχαν;


Κεφάλαιο 19: Πάταξον μεν, άκουσον δε...

Είχαμε ήδη ακούσει γνώμες από τρεις γιατρούς (από τους τέσσερεις με τους οποίους είχα κλείσει ραντεβού σε κέντρα εξωσωματικής). Ο τέταρτος είχε ραντεβού αμέσως μετά το καλοκαίρι, οπότε έπρεπε να κάνω λίγο υπομονή.

Είχα μάθει αρκετά αλλά ήμουν ακόμα ανήσυχος. Δεν ένοιωθα ότι κάποιος από αυτούς που είχαμε δει μου έκανε 100% κλικ.  Δεν με είχε πείσει κάποιος ότι είχε δει σφαιρικά το θέμα. Ίσως εγώ να ήμουν περίεργος; Ποιος ξέρει. Λένε ότι όποιος καεί με το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι.

Είχαμε βεβαίως το "δικαίωμα" να μιλήσουμε και με τον Χ, στον οποίο μόλις είχαμε αποτύχει και να συζητήσουμε τα πιθανά αίτια της αποτυχίας.

Όντας ξενερωμένος, σκεφτόμουν κάπου ότι δεν αξίζει τον κόπο. Είχα επιβεβαιώσει με τους άλλους γιατρούς ότι είχανε γίνει λάθη στην προσπάθειά μας μαζί του. Δεν φαντάστηκα βέβαια ότι εάν πήγαινα θα μου το επιβεβαίωνε και θα μου ζήταγε συγνώμη. Αντ'αυτού περίμενα ότι θα ακούσω ανούσια πράγματα και πιθανά δικαιολογίες.

Από την άλλη, σκέφτηκα, τόσα λεφτά σκάσαμε. Γιατί να πετάξουμε στα σκουπίδια το δικαίωμα να ακούσουμε άλλη μια γνώμη, την οποία στην ουσία την είχαμε πληρώσει με με χρήμα και κλάμα; Αν μη τι άλλο ο άνθρωπος αυτός είχε εμπειρία από πρώτο χέρι του γιατί αποτύχαμε. Και μετά που θα άκουγα τι είχε να μου πει, μπορούσα να αποφασίσω αν αξίζει να κρατήσω κάτι από αυτά. Η γυναίκα μου δεν ήθελε να ξαναπάει από εκεί οπότε πήγα μόνος μου.

Φυσικά και ο Χ δεν θυμόταν ποιος ήμουν. Διάβασε στα γρήγορα το ιστορικό μας στον υπολογιστή και αναρωτήθηκε  "γιατί να είχαμε μια τέτοια εξέλιξη;"

Μου συνέστησε να κάνει η σύζυγος υστεροσκόπηση, δείχνοντας ότι υποπτευόταν τον παράγοντα Β1 (ανατομικό πρόβλημα στην μήτρα). Με ξένισε γιατί κανείς από τους άλλους τρεις γιατρούς δεν είχε θεωρήσει ότι χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Δυστυχώς είχα χάσει τόσο πολύ την εμπιστοσύνη μου στον Χ που δεν μπορούσα να μην είμαι καχύποπτος. "¨Ασε που κι αν την κάνει" σκέφτηκα "θα την λάβετε καθόλου υπόψη σας ή θα την ξαναβάλετε σε γραμμή παραγωγής;".

Δεν αναφέρθηκε καθόλου στον παράγοντα Β3 (ανοσολογικό θέμα) που δύο στους τρεις άλλους γιατρούς είχαν υποπτευθεί.

Και καθώς έφευγα, σαν να το θυμήθηκε τελευταία στιγμή μου είπε: "Εξέταση κατάτμησης DNA σπέρματος έχεις κάνει εσύ;"
-"Όχι" του απήντησα
-"Κάνε κι εσύ αυτή την εξέταση" μου είπε.

Ο τρόπος που το πέταξε καθώς έφευγα μου θύμιζε όπως λεμε στο γκαρσόνι "α και δυο μπύρες" καθώς έχουμε ολοκληρώσει την παραγγελία. Ίσως έχει καταλάβει κανείς διαβάζοντας όλο το παραπάνω ιστορικό ότι σαν άνθρωπος είμαι συστηματικός και μεθοδικός. Μου φαίνεται απίστευτο λοιπόν που ένας επαγγελματίας, ο οποίος χειρίζεται ένα τόσο σοβαρό θέμα όσο το αν εσύ θα καταφέρεις να κάνεις οικογένεια και ο οποίος πληρώνεται την ώρα όσο βγάζω εγώ σε μια εβδομάδα (ίσως και περισσότερο), σου πετάει κάτι τόσο μπακάλικα επειδή για καλή σου τύχη κάτι του το θύμισε τελευταία στιγμή. Τι να πω ρε παιδιά; Η εγώ είμαι πολύ φιλότιμος για αυτόν τον κόσμο ή κάτι πάει λάθος. Τέλος πάντων, ας μην νομίζει κανείς ότι τα γράφω αυτά από εμπάθεια. Πραγματικά με ξενίζει αυτός ο τρόπος να δουλεύει κάποιος. Εγώ σε μια εταιρία που δούλευα, κάναμε service σε μηχανήματα, παίρναμε 50 ευρώ για ένα δίωρο δουλειάς και αν σε καποιον κάναμε κακή διάγνωση και του χάλαγε το μηχάνημα ξανά λίγο μετά το service μας έπεφταν τα μούτρα και του το ξαναεπισκευάζαμε τζάμπα και λέγαμε "ας προσέχαμε". Εδώ μιλάμε για ανθρώπους που τα λάθη τους σου στοιχίζουν οχταχίλιαρα και δεν ιδρώνει το αυτί τους.

Τέλος πάντων, για να ξαναγυρίσω στην ουσία, αυτό που πέταξε ο Χ έδειχνε ότι δευτερευόντως στις υποψίες του για την αποτυχία έμπαινε και το θέμα του φτωχού σπέρματος που είχα (και συνεπώς της ποιότητας των εμβρύων). Αυτό με ξένισε ακόμα περισσότερο από το πρώτο περί υστεροσκόπησης.

Τυπικά πριν φύγω τον ρώτησα ποιο θα είναι το κόστος για την εμβρυομεταφορά των κατεψυγμένων εμβρύων που είχαν απομείνει στο εργαστήριό τους και μου απήντησε ένα ποσό προσθέτοντας "αν θέλετε να την κάνετε σε εμάς" σαν να είχε καταλάβει ότι είχαμε πάρει μάλλον την απόφαση να μην συνεχίσουμε εκεί.

Έφυγα σκεπτικός από εκεί. Το σίγουρο ήταν ότι δεν ήταν μια αδιάφορη επίσκεψη, καθώς άκουσα να πέφτει το βάρος σε τελείως διαφορετικούς παράγοντες αποτυχίας από αυτούς  που είχαν αναφέρει οι άλλοι γιατροί. Είχα κάνει καλά που πήγα.  Έπρεπε τώρα να φιλτράρω και την άποψη του Χ στο μυαλό μου.

"Υστεροσκόπηση" σκέφτηκα και αναρωτήθηκα αν είχε νόημα όταν κανείς άλλος γιατρός δεν την είχε ζητήσει. Φυσικά, μια οποιαδήποτε επιπλέον εξέταση μπορεί να αποκαλύψει ή να αποκλείσει έναν από τους πιθανούς παράγοντες αποτυχίας, αλλά στη συγκεκριμένη υπήρχε και ένα ζήτημα κόστους / ωφέλειας.

....και "κατακερματισμό DNA σπέρματος" σκέφτηκα στη συνέχεια με απορία...Τι μου θύμιζε; Α ναι, ήταν η εξέταση που είχε ζητήσει ο Ασβέστης στον φίλο μου που του είχα στείλει και που ενώ είχε φυσιολογικό σπερμοδιάγραμμα δεν έκανε παιδί. Να θυμίσω ότι η εξέταση αυτή είχε δείξει στον φίλο μου υψηλό κατακερματισμό DNA και ο φίλος μετά από μια πολύμηνη αγωγή με βιταμίνες έκανε επιτέλους το πρώτο του παιδί.

Να λοιπόν και πάλι που το θέμα του σπέρματος ξαναέμπαινε στο προσκήνιο, ενώ νόμιζα ότι το είχαμε αφήσει εδώ και καιρό πίσω μας...

Το ανησυχητικό με αυτή την εικασία του Χ -αν είχε βάση- ήταν οι προεκτάσεις της: ξανάνοιγε τον παράγοντα Α αποτυχίας (ότι τα έμβρυα δεν είχαν την προοπτική να συνεχίσουνε, κι αυτό -όπως προέκυπτε τώρα- λόγω του ότι είχαν φτιαχτεί με σπέρμα κακής ποιότητας). Αν αυτό που έλεγε ο Χ είχε βάση, θα σήμαινε πως μια εμβρυομεταφορά με τα κατεψυγμένα έμβρυα της ίδιας φουρνιάς που είχαν απομείνει, πιθανότατα θα ήταν εξ'αρχής ομοίως καταδικασμένη σε αποτυχία.

Αυτό το ενδεχόμενο όπως εξήγησα, φάνταζε ως τώρα κλειστό, μετά από τη συζήτηση με τους προηγούμενους τρεις γιατρούς που δεν είχαν σταθεί καθόλου σε αυτό το ενδεχόμενο και είχαν στρέψει την προσοχή τους σε πιθανό παράγοντα αποτυχίας από την πλευρά της μητέρας.

Απορίες με κατέκλυσαν.

Μα καλά, είναι δυνατόν να γονιμοποιούν με το σπέρμα μου ένα ωάριο, αυτό να ξεκινάει να διαιρείται κυτταρικά, να επιβιώνει μέρες στο εργαστήριο, να φτάνει βλαστοκύστη δείχνοντας ότι είναι ένα έμβρυο με καλές προϋποθέσεις, να περνάει προεμφυτευτικό έλεγχο, να δείχνει εμφανισιακά ένα καλό έμβρυο στην φωτογραφία και μερικές μέρες μετά όντας ήδη πετυχημένα εμφυτευμένο στη μήτρα να πεθαίνει επειδή είχε κάποιο θέμα το σπέρμα μου;;;; Μήπως ο Χ έλεγε μπαρούφες;

Δεύτερον, γιατί κανένας από τους άλλους γιατρούς που είδαμε και διηγηθήκαμε την ιστορία μας δεν έκανε οποιαδήποτε νύξη στο ότι το σπέρμα μου μπορεί να ήταν ο παράγοντας της αποτυχίας; Και πάλι: μήπως ο Χ έλεγε μπαρούφες;

Τρίτον, ας πούμε ότι ο Χ έχει δίκιο και το σπέρμα μου (το οποίο -ως γνωστόν- ήταν πράγματι ο προβληματικός κρίκος στην όλη ιστορία) μπορεί να οδηγήσει σε αποτυχία...Γιατί βρε χρυσέ μου Χ  μου ζητάς αυτή την εξέταση τώρα, κατόπιν εορτής;  Τώρα που ήδη έχουμε σκάσει τόσα λεφτά, τώρα που η σύζυγός μου ήδη έχει πάρει τις ορμόνες, τώρα που ήδη έχουμε κατεψυγμένα έμβρυα να περιμένουν την ευκαιρία τους;

Άντε λοιπόν ξανά πίσω στο internet τρελαμένος να ψάχνω και να διαβάζω σε ελληνικά και αγγλόφωνα φορουμ και sites....Και δεν άργησα πολύ να βρω ότι η άποψη του Χ είχε βάση. Έστω κι αν την πέταξε ως σπόντα λίγο πριν φύγω. Και αυτός τουλάχιστον -έστω κι έτσι- την πέταξε....οι άλλοι τρεις που ούτε καν τους είχε περάσει από το μυαλό; Απογοήτευση μεγάλη...Μήπως έφευγα από τον Χ για να πέσω από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη; Τέσσερεις διαφορετικοί γιατροί, τέσσερεις διαφορετικές απόψεις για το που πρέπει να ρίξουμε το βάρος. Δεν υπήρχε ΕΝΑΣ μεθοδικός γιατρός ρε γαμώτο που να μην αφήνει τίποτα στην τύχη;

Πάντως, απ'ότι φαινόταν, καθώς μελετούσα το κατά πόσο ευσταθούσε αυτό το περί καρακερματισμού -για άλλη μια φορά- θα έμπλεκα με γκρίζες ζώνες της επιστήμης και με περιοχές όπου η έρευνα και η γνώση τώρα έχει αρχίσει να αγγίζει.

(συνεχίζεται)

[Hyper Ban]

   Kαλέ μου φίλε Φαέθων ,δεν θα στο κρύψω πως κάθε φορά που διαβάζω τα κεφάλαια του κειμένου σου ,αγωνιώ μαζί σου και  ο τρόπος γραφής σου με συνεπαίρνει .
  Το  '' συνεχίζεται'' βεβαίως με ιντριγκάρει και περιμένω το επομένο κείμενο σου ,για να διαβάσω τις όποιες εξελίξεις σου .
  Έχεις την αμέριστη συμπαράσταση μου ,ελάχιστη δυστυχώς .Σε πονάω να ξέρεις και είμαι εδώ ηλεκτρονικά και ηθικά να σε υποστηρίζω στις όποιες αποφάσεις σου . Συνέχισε να μας εκπλήσεις με τις ανακαλύψεις σου και η δικαίωση ,όποιας μορφής θα έρθει .
    Σου αφιερώνω μία πολύ ωραία ταινία που είχα δει κάποτε με τον Nick Nolte και την Suzan Saranton ,to Lorenzo's Oil όπου ένα ζευγάρι κάνει το παν για να σώσει το παιδί του ,διαβάζωντας τα πάντα ,χρησιμοποιώντας κάθε χρήσιμη πληροφορία ...
 

[Φαέθων]

Thank you αγόρι μου. Με συγκινείς....και με εμπνέεις να γράψω γρήγορα το επόμενο κεφάλαιο. Στο αφιερώνω.